Бо сипос аз ҳамдилии шумо хоҳари мӯъмин ва фарҳехта, ёдовар мешавем ки ҳар чанд бештари мардум дучори каҷфаҳмӣ ҳастанд ва аз олимони фосид ва раҳбарони гумроҳи худ пайравӣ мекунанд, вале дар миёни онҳо ақаллиятӣ огоҳ ва озода монанди шумо вуҷуд доранд ки даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ Маҳдиро лаббайк мегӯянд ва барои заминасозии зуҳури он ҳазрат бо ӯ ҳамроҳ мешаванд ва ин чизе аст ки умедҳоро барои зуҳури он ҳазрат зинда нигоҳ медорад; Чароки зуҳури он ҳазрат, дар гарави иҷтимоъи ҳамаи мардуми ҷаҳон барои ҳимоят аз ӯ нест, балки дар гарави иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз онон барои ин кор аст ва шуморӣ кофӣ аз онон барои ин кор, метавонад ба тадриҷ ва бо иҷобату ёрии амсоли шумо таъмин шавад ин шоъ Аллоҳ. Бо ин васф, танҳо касоне метавонанд ба зуҳури Маҳдӣ умедвор бошанд ки муқаддамоти онро фароҳам месозанд; Монанди кишоварзе ки заминро барои бардошти маҳсул шухм мезанад ва базр меафшонад ва об медиҳад ва ваҷин мекунад ва он гоҳ ба бардошти маҳсул умед дорад; Чароки бидуни ин заминасозӣ, умед доштан ба бардошти маҳсул ҳамоқат аст. Аз ин рӯ, касоне ки дар ҳоли ҳимоят аз ҳокимони дигар ва таъмини молу силоҳ ва неру барои онон, ба зуҳури Маҳдӣ умедворанд, монанди аҳмақе ки базрро дар замини дигарон мекорад ва умеди маҳсул дар замини худ дорад! Инон касоне ҳастанд ки аз раҳмати Худованд ноумеданд ва инон ҳамоно зиёнкорон ҳастанд.

Аммо ин пиндори шумо ки «Аз тарси олимон ва раҳбарони ҷомеъа наметавон ин ҳақиқати ошкорро баён кард», пиндори дурусте нест; Зеро мушоҳида мефармойед ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, ин ҳақиқатро пас аз қарнҳо пинҳон шудан тавассути олимон ва раҳбарони ҷомеъа, ошкор фармуда ва тарс аз баёни он ба худ роҳ надода ва бидуни шак дар эшон барои ҳар мусалмони огоҳ ва озодае улгуӣ неку аст. Тардиде нест ки олимони гумроҳ ва раҳбарони ҷаббори ҷомеъа, бо ҳадафи ҳифзи ҳокимият шайтонии худ дар ғиёби Маҳдӣ, ба ҳифзи ғиёби ӯ эҳтимом доранд ва бо заминасози зуҳури ӯ душманӣ меварзанд, вале касоне ки аз огоҳӣ ва озодагӣ баҳраӣ кофӣ доранд, ба ёрии заминасози зуҳури ӯ мешитобанд ва аз олимони хоъин ва раҳбарони ҷаббори ҷомеъа, тарсе ба худ роҳ намедиҳанд ва ононанд ки ҳамоно ёрони Маҳдӣ ҳастанд ва пирӯзии ниҳойи барои онон аст; Зеро Худованд ирода карда ва ваъда додааст ки бар онон миннат ниҳад ва ононро ворисони замин қарор диҳад ва бегумон Ӯ бар анҷоми ин кор тавоност. Фориғ аз онки пирӯзии ҳақиқӣ, чизе ҷуз ризояти Худованд нест ва ризояти Ӯ, бо амал ба фармонаш ҳосил мешавад ва бо ин васф, заминасозони зуҳури Маҳдӣ ҳақиқатан пирӯзанд агарчи пеш аз зуҳури он ҳазрат кушта шаванд ё бимиранд.