занни пайравонашон ба мутобиқти гуфтаҳо ва кардаҳои онҳо бо шаръ аст ки мусалламан барои пайравӣ аз онҳо, кофӣ нест; Бо таваҷҷуҳ ба инки илм ба мутобиқати чизе бо шаръ, барои эътиқод ё амали ба он, зарурӣ аст ва занн наметавонад мабнои ақида ва амали мусалмон вақеъ шавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ ۖ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ ۖ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا﴾[1]; «Ононро ба он илме нест; Онон ҷуз аз занн пайравӣ намекунанд, дар ҳоле ки занн чизеро аз ҳақ бениёз намегардонад»!

Ба илова, мусалмонон, барои огоҳӣ аз гуфтаҳо ва кардаҳои касоне ки аз онҳо тақлид мекунанд, ба худи онҳо муроҷиъа намекунанд; Зеро онон ғолибан аз касоне тақлид мекунанд ки мурдаанд ва дастрасӣ ба онҳо мумкин нест ва ошноӣ бо осорашон низ ба муқаддамоте аз қабили ошноӣ бо забони Арабӣ ва мусталаҳоти фиқҳӣ ва каломӣ ниёзманд аст ки онон фоқиди онанд ва аз ин рӯ, ба касоне ҷуз онҳо муроҷиъа мекунанд ки аз гуфтаҳо ва кардаҳои онҳо хабар медиҳад, дар ҳоле ки мутобиқати хабари инҳо бо воқеъ, монанди ҳар хабари воҳиди дигаре қатъӣ нест ва таъассури он аз ҷаҳл ё аҳвоъи инҳо муҳтамал аст ва ин ба маънои таҳсили занн, аз тариқӣ заннӣ аст ки торикӣ бар рӯӣ торикӣ шумурда мешавад. Рӯшан аст ки диёнате то ин андоза муттакӣ бар занн, бисёр суст ва бе эътибор аст ва наметавонад ҳақиқати Ислом бошад ва аз ин ҳайс монеъи шинохт шумурда мешавад ки аҳли он, ҳаққро дар сурате ки бар хилофи фатвои олимонашон бошад, ботил мепиндоранд, дар ҳоле ки мухолифати он бо фатвои олимонашон, мусталзими бутлони он нест, балки мусталзими бутлони фатвои олимонашон аст; Чароки мусалламан ҳақ бо риҷол шинохта намешавад, бал ин риҷоланд ки бо ҳақ шинохта мешаванд, агарчи бисёр мӯҳтарам ва муъаззам бошанд ва ҳақ аз риҷол ба эҳтиром ва таъзим сазовортар аст.

Ба илова бисёрӣ аз олимони мусалмон дар асри ҳозир, одил ба назар намерасанд; Чароки гурӯҳе аз онон бо ҳокимони золим ҳамкорӣ мекунанд ва барои ифсод дар замин ва тафриқаафканӣ миёни мусалмонон мекӯшанд ва гурӯҳе аз онон риёсат