Худованд бар онон хашм гирад ва дар азоби ҷовидон бошанд» Ва фармудааст: ﴿فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشَىٰ أَنْ تُصِيبَنَا دَائِرَةٌ ۚ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلَىٰ مَا أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نَادِمِينَ﴾[1]; «Пас мебинӣ касоне ки дар дилҳошон беморӣ аст ба сӯӣ онон мешитобанд, мегӯянд метарсим ки пешомаде ба мо бирасад! Пас умед аст Худованд пирузӣ ё коре аз назди худро биёварад ва дар натиҷа онон аз чизе ки дар нафсҳои худ пинҳон медоштанд, пушаймон шаванд»! Шакке нест ки агар инон ононро мешинохтанд ва аз душманиҳошон бо худ огоҳӣ меёфтанд, худро ба онон вобаста намесохтанд; Чароки табиъ инсон ӯро аз наздикӣ ба зарар боз медорад ва ғаризааш ӯро ба дурӣ аз хатар во медорад; Вале инон ақлро вониҳодаанд ва ба дастаи сафиҳон бадал гаштаанд; Пас судро аз зиён тамйиз намедиҳанд ва дӯстро аз душман намешиносанд; Дар ҳоле ки кофирон, барои султа бар онон, ононро ба дурустӣ шинохтаанд ва аз қувватҳо ва заъфҳошон огоҳӣ ёфтаанд, то аз қувваташон бикоҳанд ва бар заъфашон биафзоянд.

Онон ба ростӣ ки ҷоҳилонанд, вале ҷоҳилтар аз онон, мусалмононе ҳастанд ки бо кофирон дӯстӣ ва бо мусалмонон душманӣ мекунанд; Дар ҳоле ки дӯстӣ бо кофирон, мусталзими душманӣ бо мусалмонон нест ва бархӣ аз дӯстони кофирон, бо мусалмонон душманӣ надоранд; Чунонки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿سَتَجِدُونَ آخَرِينَ يُرِيدُونَ أَنْ يَأْمَنُوكُمْ وَيَأْمَنُوا قَوْمَهُمْ﴾[2]; «Ба зудӣ дигаронеро меёбед ки мехоҳанд аз шумо дар амон бошанд ва аз қавми худ низ дар амон бошанд»! Бо ин васф, ҷои таъаҷҷуб аст ки бархӣ аз мусалмонон, бо кофирон дӯстӣ ва бо бародарони худ душманӣ мекунанд, бо ин таваҳҳум ки кофирон, хайрхоҳи ононанд ва бародаронашон, шаррашонро мехоҳанд; Монанди бархӣ мусалмонони Афғонистон ки даҳҳо давлати кофир ва мутаъаддеро дӯсти худ мешуморанд, вале ду давлатӣ муслмон ва ҳамсояро душмани худ мепиндоранд!

Вонгаҳе гурӯҳе аз душманони Ислом, мунофиқоне ҳастанд ки