Қадами аввал барои ҳамроҳӣ бо аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломӣ аст ки роҳи иртиботи мустақим бо ёрон ва шогирдони эшонро ҳамвор мекунад. Албатта касоне ки форми узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломиро пур мекунанд, набояд иртиботи худ бо ин дафтарро қатъ кунанд, бо ин тасаввур ки вазифаи худро анҷом додаанд, балки бояд баъд аз таъйиди узвияташон, ба роҳнамойиҳои ин дафтар таваҷҷуҳ кунанд ва ба сурати маъқул ва мустамар бо он дар тамос бошанд, то маротиби садоқат ва аҳаммияташон барои ин дафтар маълум шавад; Зеро табиъатан ҳамаи касоне ки форми узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломиро пур мекунанд, ба ҳаққонияти роҳу равиш ва ормони аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бовар надоранд ва дар садади ҳамандешӣ ва ҳамкорӣ бо эшон нестанд, бал гуреҳе аз онон сирфан афроди фузуле ҳастанд ки аз рӯӣ кунҷковӣ ва ба умеди касби иттилоъоти бештар дар бораи ин олими бузургвор, форми узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломиро пур мекунанд; Ғофил аз онки мо ангезаи ононро дар меёбем ва ононро ба сӯӣ иттилоъоти мунташир шуда дар ин пойгоҳи исломӣ -ки қатъан барои чунин афроде кофӣ аст- ҳидоят мекунем ва гурӯҳе аз онон афроди шаруре ҳастанд ки сирфан аз рӯӣ шайтанат ва ба дунболи нуфуз ва ҷосусӣ барои тавоғит, форми узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломиро пур мекунанд; Ғофил аз онки мо ононро мешиносем ва фаъолиятҳои онон баъд аз узвиятро зери назар мегирем ва ба онон иҷозаи фитнаангезӣ намедиҳем Ин Шоъ Аллоҳ. Аз инҷо дониста мешавад, аъзои фаъоли ин пойгоҳи Исломӣ касоне нестанд ки сирфан форми узвият дар онро пур кардаанд, бал касоне ҳастанд ки форми узвият дар онро пур ва сипас иртиботи муфид ва мустамарри худ бо онро ҳифз кардаанд ва ин мисдоқи сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿وَأَنْ لَوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقًا﴾ (Ҷин/ 16); «Ва агар бар тариқат пойдорӣ кунанд, ононро обӣ гуворо менӯшонем».