«بر شما باد به سنّت من و سنّت خلفاء راشد و مهدی بعد از من، پس به آن تمسّک جویید و آن را با دندان بگیرید»؛ هر چند به اقتضای عادت، آن را بر اوهام خود حمل کرده‌اند و با اهواء و آرزوهای خود، تأویل نموده‌اند!

آری، شناخت یقینی از سنّت خلفاء پیامبر، مانند شناخت یقینی از سنّت آن حضرت، تنها از طریق حس و خبر متواتر ممکن است؛ زیرا چنانکه روشن شد، خبر واحد، هر چند بواسطه‌ی راویان ثقه و حافظ روایت شده باشد، با توجه به عدم عصمت آنان از سهو و غلط و نسیان، مفید قطع نیست؛ چه مربوط به عقاید باشد و چه مربوط به احکام و با این وصف، اخذ به آن، با وجود اینکه بسیار رایج است، مبنایی در اسلام ندارد. آری، خبر واحد برای اهل زمان پیامبر و خلفاء او، غالباً محفوف به قرائنی است که صحّت یا عدم صحّت آن را قطعی می‌کند و به علاوه، قابل اطلاع و تصحیح توسّط آنان است و به همین سبب، خبر واحد از آنان، می‌تواند برای اهل زمانشان حجّت باشد، هر چند برای آیندگان نمی‌تواند و آیندگان چاره‌ای جز رجوع به خلیفه‌ی زمانشان یا اخبار متواتر پیامبر و خلفاء گذشته‌ی او، ندارند. خصوصاً با توجه به اینکه رأی مبتنی بر اخبار آحاد یا فتوای قدما یا قول مشهور یا اجماع منقول یا قیاس برخی احکام با برخی دیگر، ارزشی برای آنان ندارد و نمی‌تواند مبنای عقیده یا عمل‌شان واقع شود؛ چراکه هیچ یک برای آنان مفید قطع نیست و چیزی که مفید قطع نیست، جایی در اسلام ندارد.

[جعل اهل بیت پیامبر به عنوان خلیفه‌ی او]

از آنچه گذشت روشن شد که بر خداوند واجب است در هر زمانی پس از پیامبر، کسی را از جانب خود به عنوان ملِک، امام و خلیفه‌ی در زمین بگمارد تا بواسطه‌ی او، یقین به همه‌ی سنّت پیامبر را مانند یقین به همه‌ی قرآن، برای اهل هر زمان مانند اهل زمان پیامبر، ممکن سازد و تبعاً زمینه‌ی تطبیق احکام اسلام به طور خالص و کامل را برای همگان به نحو عادلانه، فراهم گرداند و روشن است که برای آگاهی از گماشته‌ی خداوند به این عنوان، چاره‌ای جز رجوع به خداوند نیست و رجوع به خداوند، از طریق رجوع به کتاب او و پیامبرش ممکن است؛ چراکه کتاب او و پیامبرش، نمایانگر قطعی اراده و فعل اوست؛ با این توضیح که رجوع به پیامبرش برای کسانی که پس از زمان او هستند، بر خلاف کسانی که در زمان او به سر می‌برند، تنها از طریق رجوع به خبر متواتر او ممکن است؛ چراکه تنها خبر متواتر او، نمایانگر قطعی اراده و فعل اوست و خبر واحد او، قطع به اراده و فعل او پدید نمی‌آورد.