در برابر، کسانی که به اسلام باور دارند می‌دانند که آن دینی کامل و سعادت‌بخش است و ظرفیّت حلّ مشکلات مادّی و معنوی مسلمانان را دارد و اگر تاکنون این مشکلات را حل نکرده، به خاطر آن بوده که تاکنون یا عینش چنانکه هست اقامه نشده یا کلّ آن با همه‌ی اجزائش تحقّق نیافته است. از این رو، آنان را چاره‌ای نیست جز اینکه تحقّق عین اسلام و کلّ آن را آرمان خود قرار دهند و برای نیل به آن تلاش کنند و این معنای بازگشت به اسلام است.

ضرورت اقامه‌ی اسلام

بی‌گمان حق با کسانی است که به اسلام باور دارند و اقامه‌ی آن را برای نیل به سعادت و رهایی از مشکلات، لازم می‌دانند؛ چنانکه خداوند به آن امر کرده و فرموده است: ﴿أَنْ أَقِيمُوا الدِّينَ وَلَا تَتَفَرَّقُوا فِيهِ ۚ﴾[۱]؛ «اینکه دین را اقامه کنید و درباره‌ی آن تفرقه نکنید» و فرموده است: ﴿وَلَوْ أَنَّهُمْ أَقَامُوا التَّوْرَاةَ وَالْإِنْجِيلَ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْهِمْ مِنْ رَبِّهِمْ لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَمِنْ تَحْتِ أَرْجُلِهِمْ ۚ﴾[۲]؛ «و اگر آنان تورات و انجیل و چیزی که از پروردگارشان به سوی آنان نازل شد را اقامه می‌کردند، از بالاشان و زیر پاهاشان می‌خوردند»، ولی چنانکه روشن شد، اقامه‌ی اسلام به دو صورت مُکفی و محصّل غرض است:

۱ . اقامه‌ی عین اسلام

اقامه‌ی اسلام، هنگامی موجب نیل به سعادت و رهایی از مشکلات است که عین آن اقامه شود؛ با توجه به اینکه همه‌ی عقاید و احکامی که به اسلام نسبت داده می‌شود، از اسلام نیست؛ زیرا اسلام یک واقعیّت مستقلّ بیرونی است که از اراده‌ی خداوند نشأت گرفته و اراده‌ی خداوند، متناسب با کمال اوست و تبعاً با اراده‌ی دیگران که ناقص‌اند، ملازمه‌ای ندارد و با این وصف، اراده‌ی دیگران نمی‌تواند در عرض اراده‌ی او، منشأ عقیده و حکم واقع شود و هر عقیده و حکمی که ناشی از اراده‌ی او نیست، کامل نیست و به همین دلیل، نمی‌تواند ضامن سعادت و رستگاری انسان باشد. با این وصف، بسیار مهم است که عین اسلام، بر کنار از عقاید و احکام ناشی از اراده‌ی دیگران، در جهان اقامه شود؛ زیرا اقامه‌ی عقاید و احکام ناشی از اراده‌ی دیگران، هر چند با حسن نیّت و در کنار عقاید و احکام اسلام باشد، اقامه‌ی اسلام نیست و تبعاً ثمرات و نتایج خوب آن را ندارد، بل بالعکس تبعات و نتایج بدی دارد که مقتضای نقص بشری است و ممکن است به دلیل انتسابش به اسلام، برای اسلام پنداشته شود و آن را ناکارآمد نشان دهد.