با این همه، بسیاری از مسلمانان، از شاعران چنان تأثیر پذیرفته‌اند که از پیامبران، بل گاهی به اشعار آنان چنان استناد دارند که به آیات قرآن و نقش سروده‌های آنان در شکل‌گیری فرهنگ کنونی مسلمانان، قابل انکار نیست؛ در حالی که خداوند به روشنی از تبعیّت شاعران بر حذر داشته و فرموده است: ﴿وَالشُّعَرَاءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ ۝ أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وَادٍ يَهِيمُونَ ۝ وَأَنَّهُمْ يَقُولُونَ مَا لَا يَفْعَلُونَ﴾[۱]؛ «و شاعران را گمراهان پیروی می‌کنند! آیا نمی‌بینی که آنان در هر وادی‌ای سرگشته‌اند؟! و آنان چیزهایی می‌گویند که انجام نمی‌دهند؟!». همچنانکه شعر را به پیامبر خویش نیاموخته و زیبنده‌ی او ندانسته و فرموده است: ﴿وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ﴾[۲]؛ «و او را شعر نیاموختیم و زیبنده‌ی او نیست»؛ بل شاعر شمردن او را توهین تلقّی کرده و منافی با شأن نبوّت او دانسته و فرموده است: ﴿وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ ۚ قَلِيلًا مَا تُؤْمِنُونَ﴾[۳]؛ «و آن گفتار شاعری نیست؛ اندکی ایمان می‌آورید»! از این رو، گزاف نیست که گفته شود، شاعران مانند ساحران، رقیبان پیامبرانند و دانسته یا نادانسته، به معارضه‌ی با آنان برخاسته‌اند؛ چراکه با کلمات شیرین و آهنگین خود، خواسته یا ناخواسته تعلیم مردمان را بر عهده گرفته‌اند، در حالی که تعلیم مردمان شأن آنان نیست، بلکه شأن پیامبران است و شاعران حق ندارند که تعالیم آنان را با اوهام خود بپوشانند. آیا به عنوان مثال، این معارضه‌ی با پیامبران نیست که شاعری توانا، چونان ساحری چیره‌دست بگوید: «هش دار که گر وسوسه‌ی عقل کنی گوش/ آدم‌صفت از روضه‌ی رضوان به در آیی»[۴]؟! در حالی که پیامبران، عقل را معیار شناخت و وسیله‌ی نیل به روضه‌ی رضوان دانسته‌اند و آشکارا به تبعیّت از آن فراخوانده‌اند و روشن است که آدم به تبعیّت از آن، نافرمانی خداوند را نکرد، بلکه به تبعیّت از هوای نفس خود این کار را کرد و ادّعای شاعر درباره‌ی او، بهتانی بیش نیست و با این حال، به قدری زیبا و فریبنده است که غالباً کسی به نادرستی آن توجّه نمی‌یابد و از نفوذ آن در ضمیر خود، محفوظ نمی‌ماند! این بدان معناست که شاعران، آموزه‌هایی نادرست را در پوشش عباراتی موزون و دلپسند، به ذهن مسلمانان تزریق می‌کنند و با نیروی لفّاظی و طنّازی خود، اوهامی بی‌پایه و سخیف را به عنوان نکاتی حکیمانه و ظریف، به آنان می‌قبولانند، در حالی که اصل گفتارشان، هرگاه به نثر درآید و از آرایه‌های رنگارنگ برهنه گردد، به هذیانی بیش نمی‌ماند که معنایی برای آن نیست! از این رو، مسلمانانی که حاضر به ترک عقل نیستند و در عین حال، شعر را دوست می‌دارند و برای شاعران تعصّب می‌ورزند، ناگزیر به تأویل اشعار آنان می‌پردازند و برای سخیف‌ترین سروده‌های آنان، مفاهیمی معقول و قابل قبول می‌بافند!