از اینجا دانسته می‌شود که بذل مال و جان با هدف ایجاد حاکمیّت غیر خداوند به معنای حاکمیّت کسی که از جانب خداوند برای حاکمیّت گماشته نشده است، جهاد نیست و جنگیدن در راه خداوند شمرده نمی‌شود، بلکه جنگیدن در راه طاغوت است؛ چنانکه فرموده است: ﴿الَّذِينَ آمَنُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ۖ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُوا أَوْلِيَاءَ الشَّيْطَانِ ۖ إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفًا﴾[۱]؛ «کسانی که ایمان آوردند در راه خداوند می‌جنگند و کسانی که کافر شدند در راه طاغوت می‌جنگند، پس با دوستان شیطان بجنگید که نیرنگ شیطان ضعیف است»؛ مانند سفیهانی که اکنون از اقصای زمین به سوی عراق و شام سرازیرند تا برای ایجاد حاکمیّت مردی از خود بجنگند که می‌دانند خداوند او را برای حاکمیّت بر زمین نگماشته است؛ پس به این ترتیب، با طاغوتی می‌جنگند تا طاغوتی دیگر را بر جای او بنشانند، در حالی که خود را بر هدایت می‌پندارند؛ چنانکه خداوند درباره‌ی امثال آنان فرموده است: ﴿إِنَّهُمُ اتَّخَذُوا الشَّيَاطِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ مُهْتَدُونَ﴾[۲]؛ «هرآینه آنان شیاطین را سرپرستانی جز خداوند گرفتند، در حالی که می‌پندارند آنان هدایت یافته‌اند»!

بنابراین، معنای جهاد در اسلام، جنگیدن با کسانی است که به حاکمیّت خداوند بر زمین تن در نمی‌دهند و حاکمانی جز او را می‌جویند تا با نقصان و زوال آنان، زمینه‌ی حاکمیّت او بر آن فراهم شود؛ چراکه با وجود حاکمیّت غیر او بر آن، قهراً حاکمیّت او بر آن ممکن نیست؛ با توجّه به اینکه در عمل، هر سرزمینی تنها یک حاکم می‌تواند داشته باشد و با این وصف، او بر هر سرزمینی که غیر او بر آن حاکمیّت دارد، حاکم نیست؛ بلکه در سراسر زمین، با توجّه به وحدت طبیعی‌اش، جز یک حاکم نمی‌تواند وجود داشته باشد و با این وصف، تا هنگامی که در سراسر زمین، حاکمی جز خداوند وجود دارد، حاکمیّت خداوند بر آن تحقّق نیافته و این در حالی است که هرگاه حاکمیّت او بر سراسر زمین تحقّق یابد، عرض و طول آن از عدالت پر می‌شود، همان‌گونه که از ظلم پر شده و این مصلحتی برای همگان است.

البته پوشیده نیست که جهاد با این معنا، جز در معیّت خلیفه‌ی خداوند در زمین امکان ندارد؛ چراکه تحقّق حاکمیّت خداوند، از طریق تحقّق حاکمیّت خلیفه‌ی او در زمین ممکن است و تحقّق حاکمیّت خلیفه‌ی او در زمین، هنگامی ممکن است که او در معیّت مجاهدان برای آن، وجود داشته باشد. از این رو، بدون وجود و معیّت او، جهاد در راه خداوند ممکن نیست و بار گناه آن بر دوش کسانی است که با تقصیر خود در طلب، اعانت و اطاعت او، مانع وجود یا معیّت او شده‌اند؛