و با این وصف، اگر هیچ یک از اصحاب او معنای این خبر را نمی‌دانستند، بر آنان واجب بود که درباره‌اش از آن حضرت بپرسند و اگر هیچ یک از آنان، با وجود ناآگاهی از معنای این خبر، درباره‌اش از آن حضرت نپرسید، مسلّماً بر آن حضرت واجب بود که خود معنای آن را برای آنان توضیح دهد و از اینجا دانسته می‌شود که اصحاب آن حضرت معنای این حدیث را می‌دانستند و تبعاً آن حضرت معنای آن را برای آنان توضیح داده بود و گواه این حقیقت، غوغای آنان پس از شنیدن آن است که مانع از شنیده شدن بخشی از سخن آن حضرت شد و با این وصف، حیرت درباره‌ی معنای آن، در قرن‌های بعدی و به دنبال حاکمیّت کسانی جز اهل بیت پیامبر با تعدادی بیشتر از دوازده نفر و عقاید و اعمالی مخالف با اسلام، پدید آمده و ناشی از تجاهل نسبت به اخبار قطعی خداوند و پیامبرش درباره‌ی اهل بیت بوده است. به خداوند پناه می‌بریم از کتمان حق که مانند کار کاهنان یهود است و موجب لعنت خداوند و لعنت همه‌ی لعنت کنندگان می‌شود؛ چنانکه فرموده است: ﴿إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِنْ بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ ۙ أُولَئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ﴾[۱]؛ «بی‌گمان کسانی که روشنی‌ها و هدایتی که نازل کردیم را پس از آنکه برای مردم در کتاب روشن ساختیم کتمان می‌کنند، آنان را خداوند لعنت‌شان می‌کند و همه‌ی لعنت کنندگان لعنت‌شان می‌کنند»!

[لزوم احترام به اصحاب پیامبر]

حاصل آنکه به طور قطع، علی، حسن و حسین، سه خلیفه از دوازده خلیفه‌ی پیامبر هستند و پس از حسین، نه نفر از فرزندان او، یکی پس از دیگری بنا بر قاعده‌ی ﴿ذُرِّيَّةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ﴾[۲]؛ «فرزندانی که برخی از برخی دیگرند» خلیفه‌ی پیامبر شمرده می‌شوند و این مقتضای کتاب خداوند و اخبار متواتر پیامبر است، بی‌آنکه مستلزم بی‌احترامی به کسانی از اصحاب پیامبر باشد که پس از آن حضرت به حکومت دست یافتند؛ زیرا سوابق نیکوی آنان در اسلام، موجب گمان نیکو به آنان است و گمان نیکو به آنان این است که از این حقیقت آگاهی نداشتند یا آن را فراموش کردند و اگر واقعیّت خلاف این باشد نیز آنان مسئول کار خویشند و دیگران مسئول کار خویشند و مسلمانان پسین از کاری که مسلمانان پیشین کردند، بازخواست نمی‌شوند؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ ۖ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُمْ مَا كَسَبْتُمْ ۖ وَلَا تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾[۳]؛ «آنان گروهی بودند که در گذشتند، برای آنان چیزی است که کسب کردند و برای شما چیزی است که کسب کردید و شما از کاری که آنان می‌کردند بازخواست نمی‌شوید»!