با توجه به اینکه آنان، در عقاید خود، از عالمانی مانند اشعری (د.۳۲۴ق) و ابن تیمیه (د.۷۲۸ق) و در اعمال خود، از عالمانی مانند ابو حنیفه (د.۱۵۰ق)، مالک (د.۱۷۹ق)، شافعی (د.۲۰۴ق) و ابن حنبل (د.۲۴۱ق) پیروی می‌کنند؛ در حالی که پیروی از آن‌ها، مبتنی بر ظنّ پیروانشان به مطابقت گفته‌ها و کرده‌های آن‌ها با شرع است که مسلّماً برای پیروی از آن‌ها، کافی نیست؛ با توجه به اینکه علم به مطابقت چیزی با شرع، برای اعتقاد یا عمل به آن، ضروری است و ظن نمی‌تواند مبنای عقیده و عمل مسلمان واقع شود؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَمَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ ۖ إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ ۖ وَإِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا﴾[۱]؛ «آنان را به آن علمی نیست؛ آنان جز از ظن پیروی نمی‌کنند، در حالی که ظن چیزی را از حق بی‌نیاز نمی‌گرداند»!

به علاوه، مسلمانان، برای آگاهی از گفته‌ها و کرده‌های کسانی که از آن‌ها تقلید می‌کنند، به خود آن‌ها مراجعه نمی‌کنند؛ زیرا آنان غالباً از کسانی تقلید می‌کنند که مرده‌اند و دسترسی به آن‌ها ممکن نیست و آشنایی با آثارشان نیز به مقدّماتی از قبیل آشنایی با زبان عربی و مصطلحات فقهی و کلامی نیازمند است که آنان فاقد آنند و از این رو، به کسانی جز آن‌ها مراجعه می‌کنند که از گفته‌ها و کرده‌های آن‌ها خبر می‌دهند، در حالی که مطابقت خبر این‌ها با واقع، مانند هر خبر واحد دیگری قطعی نیست و تأثّر آن از جهل یا اهواء این‌ها محتمل است و این به معنای تحصیل ظن، از طریقی ظنّی است که تاریکی بر روی تاریکی شمرده می‌شود. روشن است که دیانتی تا این اندازه متّکی بر ظن، بسیار سست و بی‌اعتبار است و نمی‌تواند حقیقت اسلام باشد و از این حیث مانع شناخت شمرده می‌شود که اهل آن، حق را در صورتی که بر خلاف فتوای عالمانشان باشد، باطل می‌پندارند، در حالی که مخالفت آن با فتوای عالمانشان، مستلزم بطلان آن نیست، بلکه مستلزم بطلان فتوای عالمانشان است؛ چراکه مسلّماً حق با رجال شناخته نمی‌شود، بل این رجال‌اند که با حق شناخته می‌شوند، اگرچه بسیار محترم و معظّم باشند و حق از رجال به احترام و تعظیم سزاوارتر است.

وانگهی بسیاری از عالمان مسلمان در عصر حاضر، عادل به نظر نمی‌رسند؛ چراکه گروهی از آنان با حاکمان ظالم همکاری می‌کنند و برای إفساد در زمین و تفرقه‌افکنی میان مسلمانان می‌کوشند و گروهی از آنان ریاست می‌طلبند و خود را اولیاء مسلمانان و ارباب دین و دنیای آنان می‌شمارند و گروهی از آنان در کوه‌ها و درّه‌ها پنهان می‌شوند و به راهزنی و انتحار می‌پردازند، در حالی که هر یک، دسته‌ای از سفیهان را به دنبال خود می‌کشانند و قربانی مطامع خود می‌گردانند.