آری، دسترسی مردم به او برای آگاهی‌شان از سنّت پیامبر و موضوعات احکام خداوند، ضروری است؛ چراکه بدون دسترسی آنان به او، امکان مراجعه‌ی آنان به او به نحوی که متمکّن از سؤال باشند، وجود ندارد؛ بلکه چه بسا دسترسی آنان به او، برای تحقّق حکومت او به نحوی که تطبیق کننده‌ی احکام خداوند و تأمین کننده‌ی عدالت باشد نیز ضروری است؛ چراکه حکومت بر جهان بدون دیده شدن و ارتباط مستقیم با مردم، هر چند ممکن است، طریقه‌ی ظالمان است و مناسب عادلان نیست. با این وصف، ظهور مهدی، هم به معنای حاکمیّت او و هم به معنای دسترسی مردم به او، ضروری است؛ جز آنکه دسترسی مردم به او نیز مانند حاکمیّت او، به رفع مانع آن توسّط مردم نیاز دارد؛ چراکه دسترسی به او، در صورت فقدان امنیّت لازم برای او، بر خلاف حکمت است و غرض خداوند از آفرینش او را نقض می‌کند، در حالی که فقدان امنیّت لازم برای او، به سبب خطرات ناشی از اراده و اقدام مردم است و با این وصف، رفع آن نیز وظیفه‌ی آنان شمرده می‌شود؛ چراکه هر کس برای انجام کاری ضروری، مانعی ایجاد می‌کند، مسئول آن شمرده می‌شود و رفع آن بر عهده‌ی اوست و این به منزله‌ی قاعده‌ای عقلایی است.

آری، انصاف آن است که دسترسی مردم به مهدی، در صورتی که مانع آن را رفع کنند، بدون هدایتی از جانب او ممکن نیست؛ چراکه آنان از وجود یا جای او در صورت وجودش آگاهی ندارند و تبعاً به سختی می‌توانند او را از طریق جستجویش، هر چند با تکیه بر نشانی‌های روایت شده برای او، بیابند. از این رو، بر مهدی واجب است که امکان دسترسی به خود را پس از رفع مانع آن توسّط مردم، برای آنان ایجاد کند و آن می‌تواند از طریق فرستادن سفیر یا نوشتن نامه‌ای برای آنان یا از طریقی دیگر بسته به امکان و مناسبت آن انجام شود. با این وصف، رفع مانع دسترسی به مهدی که پیش از هر چیز، فقدان امنیّت لازم برای اوست، بر مردم واجب است و هرگاه آن را انجام دهند، بر مهدی واجب می‌شود که دسترسی به خود را برای آنان تسهیل کند و او به اقتضای طهارتش از هر گونه رجس و عدم افتراقش از کتاب خداوند، این کار را انجام می‌دهد و عدم انجام این کار توسّط او تاکنون، دلیل بر آن است که مردم تاکنون مانع دسترسی به او را رفع نکرده‌اند و امنیّت لازم برای او را به وجود نیاورده‌اند.

این در حالی است که بدون شک، مردم به مهدی نیاز دارند، نه مهدی به مردم؛ چراکه مهدی بدون مراجعه به مردم، از احکام خداوند و موضوعات آن آگاهی می‌یابد، ولی مردم بدون مراجعه به مهدی، از احکام خداوند و موضوعات آن آگاهی نمی‌یابند و با این وصف، مراجعه‌ی مهدی به مردم، واجب نیست، بل این مراجعه‌ی مردم به مهدی است که واجب است؛ با توجّه به اینکه به اقتضای عقل، مراجعه‌ی نیازمند به کسی که نیاز او را برآورده می‌سازد، واجب است، نه مراجعه‌ی بی‌نیاز به کسی که نیازمند اوست؛