«هرآینه آنان شیاطین را اولیائی جز خداوند گرفتند، در حالی که می‌پنداشتند هدایت یافته‌اند» و فرموده است: ﴿إِنَّا جَعَلْنَا الشَّيَاطِينَ أَوْلِيَاءَ لِلَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ﴾[۱]؛ «هرآینه ما شیاطین را اولیاء کسانی قرار دادیم که ایمان نمی‌آورند»!

از اینجا دانسته می‌شود که حاکمان کنونی در زمین، به اعتبار آنکه از جانب خداوند گماشته نشده‌اند، دانسته یا نادانسته، از جانب شیطان گماشته شده‌اند و حکومت آنان در راستای تحقّق سلطه‌ی او بر جهان است. همچنانکه کسانی از مسلمانان در سرزمین‌های اسلامی که این روزها میدان را خالی و فرصت را مغتنم یافته‌اند و به پشتوانه‌ی مقادیری آهن و شماری که به گردشان جمع شده‌اند، مسلمانان را به بیعت با خویش فرا می‌خوانند و خود را خلیفه یا امیر آنان می‌نامند، بر چیزی نیستند و خواسته یا ناخواسته، به شیطان خدمت می‌کنند؛ چراکه خداوند آنان را برای این کار نگماشته و فرمان نداده است و آنان خود به این حقیقت، واقف و معترفند؛ همچنانکه گماشته و فرماندار خداوند در زمین، با وجود آنان و فرمانی که بر زمین می‌رانند، قادر نیست که به حکومت دست یابد و اسلام را چونانکه هست تعلیم و تطبیق نماید و این مهم‌ترین مقصود شیطان است؛ چراکه شیطان، همواره در صدد معارضه با خداوند بوده؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلرَّحْمَنِ عَصِيًّا﴾[۲]؛ «هرآینه شیطان برای رحمان عصیانگر بوده است» و این معارضه را از طریق نفی حاکمیّت خداوند و اثبات حاکمیّت خود به جای آن، پی گرفته است تا به زعم خود، سلطه‌ی بر جهان را از دست خداوند خارج کند و در دست خود قرار دهد؛ چراکه تنها یک نفر می‌تواند سلطه‌ی بر جهان را در دست گیرد و او یا خداوند است یا شیطان و سلطه‌ی هر دو بر جهان ممکن نیست و هر یک از آن دو که سلطه‌ی بر جهان را در دست گیرد، احکام خود را بر آن جاری می‌سازد و مانع از اجرای احکام دیگری بر آن می‌شود. سلطه‌ی هر یک از آن دو بر جهان نیز هنگامی تحقّق می‌یابد که کسی از جانب یکی از آن دو بر آن سلطه بیابد و به امر یکی از آن دو حکم براند. از این رو، خداوند از یک سو و شیطان از سوی دیگر در تلاشند که هر یک نفر خود را بر جهان مستولی سازند و در این معرکه، مردمان جنود آن دو هستند که به تبع آن دو با یکدیگر در تنازع‌اند؛ بسیاری از آنان، دانسته یا نادانسته، جنود شیطان هستند که برای حاکمیّت او بر جهان می‌کوشند و اندکی از آنان، جنود خداوند هستند که برای حاکمیّت او بر جهان می‌کوشند و البته بسیار گمنام و ناشناسند؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَ﴾[۳]؛ «و جنود پروردگارت را جز او نمی‌شناسد»!