سپاس خدایی را که رخصتم داد تا هر آن گاه که بخواهم، با او خلوت کنم و رازها و نیازهایم را بی‌هیچ واسطه‌ای به او بگویم. خدایا! بار دیگر نیمه‌ی شعبان را پشت سر گذاشتیم و به آخر آن نزدیک شدیم. امسال هم مانند سال‌های قبل جشنی گرفتیم، بدون حضور مهدی! عجیب است که گویی «نبودن مهدی» را جشن گرفتیم! رسم در این گونه جشن‌ها آن است که صاحب آن نیز در میان برگزارکنندگان حضور داشته باشد، اما ما سال‌هاست که این جشن‌های بی‌اساس و پر از اسراف را برگزار می‌کنیم و هیچ گاه از خود نپرسیده‌ایم پس صاحب این جشن کجاست و اساساً چرا در حالی که او در میان ما نیست به یاد او جشن می‌گیریم؟!
ما به عادت‌های کهنه و رسوم بی‌پایه خو کردهایم و جشن‌های نیمه‌ی شعبان هم مثل رسم‌های دیگری است که موروثی شده و صرفاً مبتنی بر تقلید از اکثریت و تقلید از گذشتگان است. دل خوش کردهایم که با استناد به برگزاری این جشن‌ها به همه بگوییم که ما منتظران مهدی علیه السلام هستیم، ولی آیا به راستی اماممان مهدی هم همین را می‌خواهد؟! خدا شاهد است که مولایمان از این سرگرمی‌ها که ما برای خود درست کردهایم و به اسم دین و دیانت به آن رنگ و لعاب داده‌ایم، سخت بیزار است. ما نه تنها با این جشن‌های عریض و طویل، بدعتی را در میان مسلمانان ایجاد کردهایم، بلکه از امام خود دورتر شده‌ایم، بلکه اساساً ملعبه‌ی دست شیطان شده‌ایم و زمینه را برای کج‌فهمی عمیق‌تر در زمینه‌ی مهدویت فراهم نموده‌ایم؛ چراکه با این جشن‌ها مردم به جای آنکه در پی امام خویش باشند، دغدغه‌ی برگزاری جشن برای ایشان دارند و مشغول به همان میشوند.
ای برادر و ای خواهر مسلمان! خود قضاوت کنید! اگر این جشن‌های پر هزینه برگزار شود و بگوییم که ما مطیع و منتظر مولایمان هستیم، کافیست؟! مشکلات ما با همین‌ها برطرف می‌شود و آیا مانعی از موانع غیبت با این رفتارها مرتفع می‌گردد؟ مگر نه اینکه سالیان سال است که این جشن‌ها برگزار شده، ولی هیچ ثمری نداشته است؟!
آیا از خود پرسیده‌اید که با این سیل عظیم جمعیت که همه ساله روز نیمه‌ی شعبان، راهی مسجد جمکران میشوند و برای فرج امام مهدی دعا می‌کنند، چرا تا به حال خبری نشده است؟ اگر این راهش بود، باید تا امروز تغییری رخ می‌داد! آیا از این بی‌خبری و حیرت و بلاتکلیفی خسته نشده‌اید؟ آیا از خود نپرسیده‌اید که چرا امام با این همه افراد، با این همه دعا، با این همه ندبه و زاری و استغاثه، تا به حال ظهور نکرده است؟ امام ما سور و سات و سیاهی‌لشکر لازم ندارد، او منتظر واقعی و عملگرا می‌خواهد، نه کسی که سال‌ها بنشیند و ساده‌لوحانه بگوید: «خدا کند که بیایی.....»!
چرا سری به دل‌هایمان، به اعمالمان و به افکارمان نمی‌زنیم؟ عمری در غفلت بودیم و هیچ نصیبمان نشده است. اما دیگر کافیست...
ای برادر و خواهر مسلمان! در زمان ما عالم بزرگی از خراسان آمده است با ندای صادقانه‌ی دعوت به سوی مهدی و ما را به سوی او فرا می‌خواند و از سستی و رخوت و انفعال برحذر می‌دارد. او انتظار واقعی را برای ما معنا کرده است و ما را به سوی آرمان مقدّس ظهور مولایمان مهدی هدایت می‌کند. تردید نکنید که باید با ایشان همراه شویم، تا راه و روش یک منتظر واقعی بودن را بیاموزیم. حضرت علامه منصور هاشمی خراسانی با کتاب شریف «بازگشت به اسلام» ما را با دین اصیل و دینداری حقیقی آشنا می‌کند و راز این مطلب را به ما می‌گوید که چرا سال‌هاست در انتظار فرج هستیم، اما گشایشی ندیده‌ایم. او به ما می‌فهماند که تا امروز انتظار را برایمان درست معنی نکرده‌اند و راه ظهور را درست نشانمان نداده‌اند. اکنون تنها کسی که می‌توان با همراهی او به مهدی رسید، زمینه‌ساز عینی و عملی ظهور ایشان یعنی حضرت علامه است. به امید روزی که شمار کافی از مسلمانان در رکاب زمینه‌ساز ظهور مولایمان مهدی قرار بگیرند، تا این گونه تمکّن لازم برای این امر فراهم شود و گام به گام به ظهور نزدیک‌تر شویم ان شاء الله.
