1 . أَخْبَرَنا هاشِمُ بْنُ عُبَیْدٍ الْخُجَنْدِيُّ، قالَ: قالَ الْمَنْصُورُ: لَا تُزَوَّجُ مُتْعَةً مَنْ لَا يُسْتَمْتَعُ بِهَا لِصِغَرِهَا، قُلْتُ: أَرَأَيْتَ إِنْ تَزَوَّجَهَا لِيُحَرِّمَهَا عَلَى ابْنِهِ أَوْ أَبِيهِ أَيَحِلُّ لَهُ ذَلِكَ؟ قَالَ: لَا يُحَرِّمُهَا حَتَّى يَتَزَوَّجَهَا لِيَسْتَمْتِعَ بِهَا!
Тарҷумаи гуфтор:
Ҳошим ибни Убайди Хуҷандӣ моро хабар дод, гуфт: Ҳазрати Мансур фармуд: Касе ки ба хотири хурдсолиаш аз ӯ таматтуъ бурда намешавад, никоҳи мутъа намешавад, гуфтам: Назаратон чист агар ӯро никоҳ кунад то ӯро ба писар ё падари худ маҳрам созад, оё ин кор барои ӯ ҳалол аст? Фармуд: Ӯро маҳрам намесозад то он гоҳ ки бо ӯ қасди таматтуъ аз ӯ никоҳ кунад.
2 . أَخْبَرَنا یُونُسُ بْنُ عَبْدِ اللّهِ الْخَتْلانِيُّ، قالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الرَّجُلِ یَعْقِدُ عَلَی امْرَأَةٍ لِیُحَرِّمَها عَلَی ابْنِهِ أَوْ أَبِیهِ لا یُرِیدُ غَیْرَ ذَلِكَ، قالَ: لَیْسَ لَهُ ذَلِكَ حَتَّى یَنالَ مِنْها ما یَحِلُّ لِزَوجِها، قُلْتُ: أَیَكْفِیهِ أَنْ یَغْمِزَ یَدَها أَوْ یَنْظُرَ إِلَى شَعْرِها وَ بَدَنِها؟ قالَ: یَكْفِیهِ!
Тарҷумаи гуфтор:
Юнус ибни Абдуллоҳи Хатлонӣ моро хабар дод, гуфт: Аз он ҳазрат дар бораи марде пурсидам ки занеро ақд мекунад то ӯро бар писар ё падари худ маҳрам созад ва қасде ҷуз ин надорад, фармуд: Ин барои ӯ нест то он гоҳ ки аз ӯ ба чизе бирасад ки барои шавҳари ӯ ҳалол аст, гуфтам: Оё барои ӯ кофӣ аст ки дасти ӯро бифишорад ё ба мӯй ва бадани ӯ бингарад? Фармуд: Барои ӯ кофӣ аст.
Шарҳи гуфтор:
Ба ин тартиб бино бар назари ин бузургвор, ақди никоҳ танҳо ҳангоме сабаби маҳрамияти зан ба писар ва падари мард мешавад ки ба наҳви мутаъораф ва ба манзури таматтуъ аз ӯ агарчи дар ҳадди назар ба ӯ барои лаззат бошад, на ба наҳви ғайри мутаъораф ва сирфан ба манзури маҳрам шудани писар ва падари мард ба ӯ; Чароки мақсуд аз ақди никоҳ дар шаръ ва урф, ҷавози таматтуъи завҷайн аз якдигар аст ва ҳусули маҳрамият аз осори он шумурда мешавад ва бо ин васф, ақди никоҳе ки қасди таматтуъи завҷайн аз якдигар бо ҳеҷ сурате дар он вуҷуд надорад, ғайри шаръӣ ва ғайри ақлонӣ аст ва табъан муҷиби маҳрамият намешавад; Хусусан дар маворидӣ монанди хурдсол будани зан ки таматтуъ аз ӯ ақлан ё шаръан мутаъаззир аст ва ин зоҳири сухани Худованд аст ки мефармояд: ﴿وَلَا تَنْكِحُوا مَا نَكَحَ آبَاؤُكُمْ مِنَ النِّسَاءِ إِلَّا مَا قَدْ سَلَفَ ۚ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَمَقْتًا وَسَاءَ سَبِيلًا﴾[1]; «Ва бо касоне аз занон ки падаронатон никоҳ карданд никоҳ накунед магар чизе ки гузашт; Чароки он корӣ зишт ва нописанд ва риҳӣ бад аст», бо таваҷҷуҳ ба инки мутабодир аз он заноне ҳастанд ки ба наҳви мутаъораф ва барои таматтуъ ба никоҳ даромадаанд ва лафзи «Нисоъ» дар урф ва луғат аз духтаракони ноболиғ инсироф дорад ва асл низ адами ҳусули маҳрамият аст ва адами маҳрамият истисҳоб мешавад ва бо ин васф, чунин никоҳе дар ҳукми лағв аст.
