حدیث ۷
زمین هیچ گاه از مردی که حق را می‌شناسد، خالی نمی‌ماند.
رَوَى أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ [ت۲۷۴ه] فِي «الْمَحَاسِنِ»[۱]، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ، عَنْ شُعَيْبٍ الْحَدَّادِ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ -يَعْنِي مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ الْبَاقِرَ- عَلَيْهِ السَّلَامُ قَالَ:
«لَنْ تَخْلُوَ الْأَرْضُ مِنْ رَجُلٍ يَعْرِفُ الْحَقَّ، فَإِذَا زَادَ النَّاسُ فِيهِ قَالَ: قَدْ زَادُوا، وَإِذَا نَقَصُوا عَنْهُ قَالَ: قَدْ نَقَصُوا، وَإِذَا جَاؤُوا بِهِ صَدَّقَهُمْ، وَلَوْ لَمْ يَكُنْ ذَلِكَ كَذَلِكَ لَمْ يُعْرَفِ الْحَقُّ مِنَ الْبَاطِلِ».
ترجمه:
احمد بن محمّد بن خالد [د.۲۷۴ق] در کتاب «المحاسن»، از پدرش، از علی بن نُعمان، از شعیب حدّاد، از ابو حمزه، از ابو جعفر -یعنی محمّد بن علی باقر- علیه السلام روایت کرده است که فرمود:
«هیچ گاه زمین از مردی که حق را می‌شناسد خالی نمی‌ماند، تا هرگاه مردم بر آن افزودند بگوید: افزوده‌اند و هرگاه از آن کاستند بگوید: کاسته‌اند و هرگاه آن را (به طور خالص و کامل) آوردند، تصدیقشان کند و اگر این گونه نبود، حق از باطل شناخته نمی‌شد».
