[حدیث ۱]

فَأَمَّا الْحَدِيثُ الْأَوَّلُ فَهُوَ مَا رَوَاهُ عَلِيُّ بْنُ بَابَوَيْهِ [ت۳۲۹ه‍] فِي «الْإِمَامَةِ وَالتَّبْصِرَةِ»[۱]، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُوسَى الْخَشَّابِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي نَجْرَانَ، عَنْ عَبْدِ الْكَرِيمِ وَغَيْرِهِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ -يَعْنِي جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ الصَّادِقَ- عَلَيْهِ السَّلَامُ:

إِنَّ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ السَّلَامُ نَزَلَ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يُخْبِرُ عَنْ رَبِّهِ، فَقَالَ لَهُ: يَا مُحَمَّدُ! إِنِّي لَمْ أَتْرُكِ الْأَرْضَ إِلَّا وَفِيهَا عَالِمٌ يَعْرِفُ طَاعَتِي وَهُدَايَ وَيَكُونُ نَجَاةً فِيمَا بَيْنَ قَبْضِ النَّبِيِّ إِلَى خُرُوجِ النَّبِيِّ الْآخَرِ وَلَمْ أَكُنْ أَتْرُكُ إِبْلِيسَ يُضِلُّ النَّاسَ وَلَيْسَ فِي الْأَرْضِ حُجَّةٌ لِي وَدَاعٍ إِلَيَّ وَهَادٍ إِلَى سَبِيلِي وَعَارِفٌ بِأَمْرِي، وَإِنِّي قَدْ قَضَيْتُ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادِيًا أَهْدِي بِهِ السُّعَدَاءَ وَيَكُونُ حُجَّةً عَلَى الْأَشْقِيَاءِ.

ترجمه:

امّا حدیث یکم چیزی است که علی بن بابویه [د.۳۲۹ق] در کتاب «الإمامة و التبصرة»، از سعد بن عبد الله، از حسن بن موسی الخشّاب، از عبد الرحمن بن ابی نجران، از عبد الکریم و دیگران، از ابو عبد الله -یعنی جعفر بن محمّد صادق- علیه السلام روایت کرده است که فرمود:

جبرئیل علیه السلام بر پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم نازل شد و برای او از پروردگارش خبر آورد که ای محمّد! هرآینه من زمین را وا نمی‌گذارم مگر اینکه در آن عالمی باشد که اطاعت و هدایت من را بشناسد و از وقت درگذشت پیامبر تا خروج پیامبر دیگر، مایه‌ی نجات باشد و هرگز ابلیس را وا نمی‌گذارم که مردم را گمراه کند، بدون اینکه در زمین حجّتی برای من و دعوت‌کننده‌ای به سوی من و هدایتگری به راه من و آشنایی با امر من وجود داشته باشد و من برای هر قومی هدایتگری را مقدّر کرده‌ام تا به وسیله‌ی او نیک‌بختان را هدایت کنم و حجّتی بر بدبختان باشد.