Ҳадиси 2
Замин ҳеч гоҳ аз олиме ки итоъат ва ҳидояти Худовандро мешиносад, холӣ намемонад.
رَوَى عَلِيُّ بْنُ بَابَوَيْهِ [ت329ه] فِي «الْإِمَامَةِ وَالتَّبْصِرَةِ»[1]، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُوسَى الْخَشَّابِ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي نَجْرَانَ، عَنْ عَبْدِ الْكَرِيمِ وَغَيْرِهِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ -يَعْنِي جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ الصَّادِقَ- عَلَيْهِ السَّلَامُ:
إِنَّ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ السَّلَامُ نَزَلَ عَلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يُخْبِرُ عَنْ رَبِّهِ، فَقَالَ لَهُ: يَا مُحَمَّدُ! إِنِّي لَمْ أَتْرُكِ الْأَرْضَ إِلَّا وَفِيهَا عَالِمٌ يَعْرِفُ طَاعَتِي وَهُدَايَ وَيَكُونُ نَجَاةً فِيمَا بَيْنَ قَبْضِ النَّبِيِّ إِلَى خُرُوجِ النَّبِيِّ الْآخَرِ وَلَمْ أَكُنْ أَتْرُكُ إِبْلِيسَ يُضِلُّ النَّاسَ وَلَيْسَ فِي الْأَرْضِ حُجَّةٌ لِي وَدَاعٍ إِلَيَّ وَهَادٍ إِلَى سَبِيلِي وَعَارِفٌ بِأَمْرِي، وَإِنِّي قَدْ قَضَيْتُ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادِيًا أَهْدِي بِهِ السُّعَدَاءَ وَيَكُونُ حُجَّةً عَلَى الْأَشْقِيَاءِ.
Тарҷума:
Алӣ ибни Бобувей [д.329қ] дар китоби «Ал-Имомати вал Табсира», аз Саъди ибни Абдуллоҳ, аз Ҳасан ибни Мӯсо Ал-Хашшоби, аз Абдурраҳмон ибни Абӣ Наҷрон, аз Абдулкарим ва дигарон, аз Абу Абдуллоҳ -яъне Ҷаъфар ибни Муҳаммади Содиқ- алайҳи салом ривоят кардааст ки фармуд:
Ҷабраъил алайҳи салом бар Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам нозил шуд ва барои ӯ аз Парвардигораш хабар овард ки эй Муҳаммад! Ҳароина Ман заминро во намегузорам магар инки дар он олиме бошад ки итоъат ва ҳидояти Манро бишносад ва аз вақти даргузашти Паёмбар то хуруҷи Паёмбари дигар, мояи наҷот бошад ва ҳаргиз иблисро во намегузорам ки марумро гумроҳ кунад, бидуни инки дар замин ҳуҷҷате барои Ман ва даъваткунандае ба сӯӣ Ман ва ҳидоятгаре ба роҳи Ман ва ошнойи бо амри Ман вуҷуд дошта бошад ва Ман барои ҳар қавме ҳидоятгареро муқаддар Кардаам то ба василаи ӯ некбахтонро ҳидоят кунам ва ҳуҷҷате бар бадбахтон бошад.