حدیث ۱۰
زمین هیچ گاه از امامی که به وسیله‌ی او به خداوند راه یافته می‌شود، خالی نمی‌ماند.
رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ بَابَوَيْهِ [ت۳۸۱ه] فِي «كَمَالِ الدِّينِ وَتَمَامِ النِّعْمَةِ»[۱]، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِي قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِيرٍ وَصَفْوَانِ بْنِ يَحْيَى جَمِيعًا، عَنْ ذَرِيحٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ -يَعْنِي جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ الصَّادِقَ- عَلَيْهِ السَّلَامُ قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ:
«وَاللَّهِ مَا تَرَكَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ الْأَرْضَ قَطُّ مُنْذُ قَبَضَ آدَمَ إِلَّا وَفِيهَا إِمَامٌ يُهْتَدَى بِهِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ، وَهُوَ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ، مَنْ تَرَكَهُ هَلَكَ وَمَنْ لَزِمَهُ نَجَا، حَقًّا عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ».
ترجمه:
محمّد بن علی بن بابویه [د.۳۸۱ق] در کتاب «کمال الدین و تمام النعمة»، روایت کرده (به این صورت که) گفته است: پدرم رضي الله عنه ما را حدیث کرد، گفت: عبد الله بن جعفر ما را حدیث کرد، از محمّد بن عیسی، از جعفر بن بشیر و صفوان بن یحیی هر دو، از ذریح که گفت: شنیدم ابو عبد الله -یعنی جعفر بن محمّد صادق- علیه السلام می‌فرماید:
«به خدا سوگند خداوند عزّ و جلّ از وقتی که آدم را از دنیا برده، زمین را وا نگذاشته است، مگر اینکه در آن امامی هست که به وسیله‌ی او به خداوند عزّ و جلّ راه یافته می‌شود و او حجّت خداوند بر بندگان است. هر کس او را واگذارد هلاک می‌شود و هر کس با او همراهی کند نجات می‌یابد. این حقّی بر خداوند عزّ و جلّ است».
