حدیث ۱
زمین هیچ گاه از عالم خالی نمیماند.
رَوَى أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ [ت۲۷۴ه] فِي «الْمَحَاسِنِ»[۱]، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ، عَنْ يَحْيَى بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِيِّ، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ الْحُرِّ، عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ -يَعْنِي مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ الْبَاقِرَ- عَلَيْهِ السَّلَامُ قَالَ:
«مَا كَانَتِ الْأَرْضُ إِلَّا وَفِيهَا عَالِمٌ».
ترجمه:
احمد بن محمّد بن خالد [د.۲۷۴ق] در کتاب «المحاسن»، از پدرش، از نضر بن سُوید، از یحیی بن عمران حلبی، از ایّوب بن حرّ، از سلیمان بن خالد، از ابو جعفر -یعنی محمّد بن علی باقر- علیه السلام روایت کرده است که فرمود:
«زمین (هیچ گاه) نبوده، مگر اینکه در آن عالمی وجود داشته است».
↑[۱] . المحاسن للبرقي، ج۱، ص۲۳۴