Бародари фарҳехта!

Посухи пурсишҳои дӯстоннатон бо риъояти тартиби онҳо ба қарори зер аст:

1. Муроди аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло аз «Тамаккун дар замин», лузуман дастёбӣ ба ҳукумат нест, бал бархурдорӣ аз имконоти лозим барои дафъи фитнаи ҳокимони золим ва канор задани онҳо аз сари роҳи Маҳдӣ аст ки аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст ва чи басо бо ҳимояти шморӣ кофӣ аз мусалмонон муяссар мешавад; Чунонки худ сариҳан фармудааст: «Бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст», дар ҳоле ки рӯшан аст дастёбӣ ба ҳукумат, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб нест, балки ҷуз бо инзи қатъии Худованд машрӯъият намеёбад ва бо ин васф, тамаккун дар замин барои «Расондани онон ба сазои аъмолашон», аъамми аз дастёбӣ ба ҳукумат аст. Ба ҳар ҳол, тардиде нест ки ҳар кас бидуни изни Худованд ки аз тариқи насси қатъии халифааш дар замин ё оётӣ баййина шинохта мешавад, ба ҳукумат бар мусалмонон даст ёзад, тоғут аст, агарчи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бошад.

2. Ташбеҳи касе ба касӣ дигар, лузуман ба маънои ташобаи он ду дар ҳамаи ҷиҳот нест; Чунонки Худованд Исо алайҳи саломро ба Одам алайҳи салом ташбеҳ кард ва фармудааст: ﴿إِنَّ مَثَلَ عِيسَى عِنْدَ اللَّهِ كَمَثَلِ آدَمَ ۖ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ﴾[1]; «Ҳароина масали Исо назди Худованд чунон масали Одам аст ки ӯро аз хок офарид, пас ба ӯ фармуд бош пас шуд», дар ҳоле ки рӯшан аст Исо алайҳи салом модар дошта ва Одам алайҳи салом модар надошта ва бо ин васф, ташобаи он ду дар ҳамаи ҷиҳот набуд. Аз инҷо дониста мешавад ки ташбеҳи Мансур ба Муслим бини Ақил лузуман ба маънои бархурдории Мансур аз изни Маҳдӣ монанди бархурдории Муслои аз изни Ҳусейн нест, агарчи имкони он вуҷуд дорад ва бо ин васф, барои огоҳӣ аз он, бояд ба чизе ҷуз ташбеҳи мазкур муроҷиъа кард. Қадри мутаяққан ин аст ки заминасозии Мансур барои омадани Маҳдӣ аз тариқи гирифтани байъат барои ӯ ва омодасозии шуморӣ кофӣ барои ҳимоят аз ӯ, шабеҳи кори Муслим барои Ҳусейн аст ва ҳамин барои сиҳҳати ташбеҳи он ду ба якдигар кофӣ аст.

3. Ривоёт дар бораи зуҳури марде аз Хуросони бузург бо парчамҳои сиёҳ ки ба сӯӣ Маҳдӣ фаро мехонад ва барои ҳокимияти ӯ заминасозӣ мекунад, мутавотир аст ва агар касе эҳтимол медиҳад ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло назар ба иҷтимоъи сифоти мазкур, ҳамон мард аст, набояд дар интизори иддаъои ӯ биншинад, балки бояд дар бораи ӯ таҳқиқ кунад ва таҳқиқ дар бораи ӯ, бо руҷуъ ба ӯ ё руҷуъ ба касоне мумкин аст ки ба ӯ руҷуъ доранд то дар бораи нишонаҳои ӯ иттилоъ ҳосил кунад; Чароки шинохти Хуросонии мавъуд мутаваққиф бар иддаъои ӯ нест, бал мутаваққиф бар нишонаҳое аст ки барони ӯ ривоят шудааст, хоҳ ӯ онро иддаъо кунад ва хоҳ ба далойиле аз иддаъои он худдорӣ кунад; Зеро дар ривоёт наёмадааст ки Хуросонии мавъуд, худро Хуросонии мавъуд мешуморад, бал танҳо нишонаҳое барои ӯ омада ва рӯшан аст ки ин нишонаҳо, барои шинохти ӯ тавассути дигарон қатъи назар аз иддаъои ӯ кофӣ аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар қатъи назар аз иддаъои ӯ кофӣ набошад, бо назар ба иддаъои ӯ низ кофӣ нахоҳад буд; Зеро иддаъо барои касе ки нишонаҳои Хуросонии мавъудро надорад судманд нест, ҳамчунонки тарки иддаъо барои касе ки нишонаҳои Хуросонии мавъудро дорад, зиёнбор нест. Аз ин рӯ, Буҳайрои насронӣ Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салломро пеш аз онки иддаъо кунад, бо нишонаҳояш шинохт ва ин аз боби он буд ки гуфтаанд; «Офтоб омад далили офтоб» ва гуфтаанд: «Ҳунар биёр ва забоноварӣ макун Саъдӣ/ чи ҳоҷат аст бигӯяд шакар ки шининам!»

Бо ин ҳол, тавзиҳоти бештаре дар ин бора дар посух ба нақди «Ҷамъе аз ҷавонони дӯстдори ҳазрати Маҳдӣ»[2] мунташир шуда ки мутолиъаи он барои шумо судманд аст. Ба илова, қаблан ба иттилоъи шумо расид ки метавонед дар сурати узвияти фаъол дар ин пойгоҳи Исломӣ, бо бархӣ касоне ки ба ҳазрати аллома руҷуъ дорад иртиботи мустақим дошта бошед то тавзиҳоти бештаре дар бораи бархӣ масоъил дарёфт кунед ин шоъ Аллоҳ.

Тавфиқи шумо ва дӯстонатонро аз даргоҳи Худованди меҳрубон масъалат дорем.