Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1. Мурод аз «Изни Худованд» насби Ӯст ки аз тариқи насси Паёмбар ё оятӣ баййина маълум скшавад ва мабнои машрӯъияти ҳукумат дар Ислом аст ва бо ин васф, барои касоне зарурат дорад ки ҳукумат мекунанд ё ба сӯӣ ҳукумати худ фаро мехонанд, монанди ҳокимони Эрон, на барои ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ки на ҳукумат мекунад ва на ба сӯӣ ҳукумати худ фаро мехонад, балки даъват кунандае ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ аст. Рӯшан аст ки даъват ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ, аз масодиқи ҳукумат нест то ба изни Худованд ниёзе дошта бошад, бал аз масодиқи амри ба маъруф ва наҳй аз мункар аст ки монанди намозу рӯза ва ҳаҷ, бо изни омми Худованд анҷом мешавад ва халти он ду бо якдигар, аз бузургтарин муғолитот аст.

Аммо пурсиши шумо дар бораи инки аз куҷо маълум фалон ҳокими Эрон чунин изне надошта, аҷиб аст; Зеро возеҳ аст ки асл бар адами вуҷуди чунин изне аст магар инки вуҷуди он собит шуда ва бо ин васф, адами субути вуҷуди он, ба маънои адами он аст; Ҳамчунонки ҳокими мазкур, худ низ муддаъии вуҷуди он нбудааст.

2. Албатта эшон ба ҷоҳои бисёре сафар карда ва бо шахсиятҳои бисёре гуфтугӯ фармудааст ва ҳамчунон ба ин кор идома хоҳад дод, вале барои дарки кам будани мардумони шойиста дар ҷаҳон, ба истиқроъи томми ҷоҳо ва шахсиятҳо ниёзе нест; Чароки Худованд аз ин воқеъияти талх хабар дода ва осору табаъоти он машҳуд аст. Оё шумо мӯътақидед ки ҷаҳон аз мардумони шойиста окандааст?! Чигуна?! Дар ҳоле ки Худованд ба рӯшанӣ фармудааст: ﴿فَقَلِيلًا مَا يُؤْمِنُونَ﴾[1]; «Пас андаке аз онон имон меоваранд» Ва фармудааст: ﴿فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًا﴾[2]; «Пас ҷуз андаке аз онон имон намеоваранд» Ва фармудааст: ﴿تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِيلًا مِنْهُمْ﴾[3]; «Рӯй гирифтанд магар андаке аз онон» Ва фармудааст: ﴿وَمَا آمَنَ مَعَهُ إِلَّا قَلِيلٌ﴾[4]; «Ва бо ӯ имон наёварданд магар андаке» Ва фармудааст: ﴿وَقَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ﴾[5]; «Ва андаке аз ояндагон» Ва фармудааст: ﴿وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ﴾[6]; «Ва андаке аз бандагонам шукр гузоранд»; Чунонки шарқ ва ғарб аз зулм оканда шуда ва ҷаҳлу куфр ва фасод бар ҷаҳон ҳоким аст. Вонгаҳе агар шуморӣ кофӣ аз мусалмонон буданд ки аз Маҳдӣ дар сурати зуҳураш ҳимоят кунанд, бидуни шак он ҳазрат зуҳур мекунад, вале воқеъ он аст ки шуморӣ кофӣ аз онон вуҷуд надоранд ва ҳазрати Мансур дар садади эҷоди онҳост ва ин корро бо гирдоварӣ ва тарбияти истеъдодҳо анҷом медиҳад ки умед меравад шумо яке аз онҳо бошед.

3. Чунонки борҳо «Бо суғро ва куброи комилу рӯшан ва бо истедлоли саҳиҳ ва баййинаи рӯшан» тавзиҳ дода шудааст, ҳокимони феълӣ ҳеҷ як бо изни Худованд ҳукумат намекунанд ва зар ҳокиме ки бо изни Худованд ҳукумат намекунад тоғут аст ва бо ин васф, ҳокимони феълӣ ҳамагӣ тоғутанд. Далили муқаддамаи нахуст машҳуд ва виҷдонӣ аст; Чароки ҳеҷ як аз ҳокимони феълӣ дорои нассӣ хос аз ҷониби Паёмбар ва оётӣ баййина аз ҷониби Худованд нестанд ва бо ин васф, мансуб аз ҷониби Худованд шумурда намешаванд ва худ низ чунин иддаъое дар бораи худ надоранд ва асл низ бар адами интисоби онон аз ҷониби Худованд аст; Хусусан ҳокими мавриди ишораи шумо ки ало рағм надоштани нассе аз ҷониби Паёмбар ва оётӣ баййина аз ҷониби Худованд, муддаъии вилояти мутлақа буда ва итоъат аз худро монанди итоъат аз хулафоъи Худованд воҷиб мешумурда, балки ошкоро ҳифзи ҳукумати худро аз ҳифзи Маҳдӣ муҳимтар медониста; Чунонки бидуни таъоруф ва мулоҳиза мегуфтааст: «Ҳифзи ҷумҳурии Исломӣ аз ҳифзи як нафар агарчи имоми аср бошад аҳмияташ бештар аст»[7] ва ин мусталзими ҷавози қатли он ҳазрат барои ҳифзи ҷумҳурии Исломӣ аст ки аз таъорузи он ду бо якдигар бар мехезад; Ҳамчунонки умуми тоғутҳои гузашта, ҳамин назарро медоштанд ва ҳифзи ҳукумати худро аз ҳифзи аъиммаи аҳли байт муҳимтар медонистанд ва барои таҳсили он, ба қатли онон иқдом мекарданд ва далили муқаддамаи дуввум дар мабҳаси «Ихтилофи мусалмонон», «Ҳокимияти ғайри Худованд» ва «Тавҳиди Худованд дар таҳким» бо такя ба манобеъи яқинии Исломи табйин шудааст.

Аммо даъвати ҳазрати Мансур ба сӯӣ Маҳдӣ воқеъияти айнӣ бар рӯӣ замин аст ки дар гуфторҳо ва навишторҳои эшон машҳуд аст ва маҳвури иқдомоти фарҳангии эшон дар Хуросон шумурда мешавад. Бо ин васф, бифармойед ки агар даъвати ин бузургвор ба иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз мусалмонон барои ҳимоят аз Маҳдӣ ва гирифтани байъат аз онон барои ӯ, даъват ба сӯӣ ӯ шумурда намешавад, пас даъват ба сӯӣ ӯ чигуна аст?! Балки ба иборати дақиқтар бифармойед; Агар даъват ба сӯӣ Маҳдӣ даъват ба сӯӣ Маҳдӣ нест, пас даъват ба сӯӣ Маҳдӣ чист?! Бегумон адами илтизом ба меъёри шинохт ва ибтило ба мавонеъи он хусусан таъассуб, инсонро ба беинсофӣ ва инкори маҳсусот савқ медиҳад.

4. Дар хутути мавриди ишораи шумо омадааст ки Маҳдӣ ё худ барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум иқдом мефармояд ва ё «Фиристодае аз ҷониби худро бо оётӣ қатъӣ ба назди онон мефиристад». Оё ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ муддаӣ шуда фиристодае аз ҷониби Маҳдӣ барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум аст ки шумо мепиндоред: «Ояти қатъии эшон аз тарафи Маҳдӣ чист»?! Аз шумо ки алоқаи фаровоне ба суғро ва кубро доред баъид аст ки ин гуна ба муғолитаи фоҳиш даст биёлонед! Албатта агар замоне мавлоямон Маҳдӣ маслиҳат дид ва ҳазрати Мансурро барои ҷиҳоди мусаллаҳона ба ҳамроҳи мардум барангехт, бегумон барои ӯ оётӣ қатъӣ қарор хоҳад дод; Чароки ӯ аз ҳар гуна риҷс покиза аст ва табъан кори воҷибро тарк намекунад ва бо ин васф, нигаронӣ аз ин бобат беҳуда аст.

Аммо фармоиши поёнӣ шумо, нишон аз ҳусни нияти шумо ва тавозуъатон дар баробари ҳақ аст ва ин тавфиқи бузурге аст ки Худованд ба шумо арзонӣ доштааст ва умед меравад ки шуморо бо он ҳидоят кунад; Зеро ӯ касонеро ба ҳақ ҳидоят мекунад ки ҳусни ният ва тавозуъ доранд ва мутакаббиронро дар гумроҳӣ во мегузорад; Чунонки фармудааст: ﴿سَأَصْرِفُ عَنْ آيَاتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا وَإِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الْغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا ۚ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ﴾[8]; «Оёти худро аз касоне ки дар замин ба ғайри ҳақ такаббур меварзанд боз хоҳем дошт ва агар ҳар ояте бибинанд ба он имон наёваранд ва агар роҳи рушдро бибинанд онро роҳи худ нагиранд ва агар тариқи гумроҳиро бибинанд онро тариқи худ бигиранд, он ба ин сабаб аст ки оёти Моро такзиб карданд ва аз он ғофил буданд»!

Борӣ тавозуъи шумо дар баробари ҳақ, тавфиқе аст ки Худованд ба шумо додааст ва агар бихоҳад шуморо бо он ҳидоят мекунад ва хушо ба ҳоли онон ки ба ҳақ ҳидоят пайдо мекунанд.