Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1 . Рӯшан аст ки агар ба ҷойи дигарон, дувоздаҳ халифаи Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба ҳукумат даст меёфтанд, ҳамаи аҳкоми Ислом ҷорӣ ва ҳамаи аҳдофи он муҳаққақ мешуд; Чунонки Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар ривоётӣ мутавотир аз ин ҳақиқат хабар дода ва ҳукумати ононро зомини муноъат, иззат, қиём, мазо, зуҳур, салоҳ ва истиқомати Исломи то рӯзи қиёмат шумурда буд ва ин нуктае аст ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом»[1] табйин карда ва фармудааст:

<Бисёрӣ аз асҳоби Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам монанди Ҷобир ибни Самура, Абдуллоҳ ибни Масъуд, Абдуллоҳ ибни Умар, Абдуллоҳ ибни Аббос, Абдуллоҳ ибни Амр, Анас ибни Молик, Абдуллоҳ ибни абӣ Авфо, Аббос ибни Абдул Муталлиб, Ҷобир ибни Абдуллоҳ, Абу Ҷуҳайфа, Абу Қатода, Оиша ва дигарон, барои даҳо нафар аз тобеъонашон ва ба воситаи онон барои садҳо нафар аз мусалмонон, аз он Ҳазрат ривоят кардаанд ки теъдоди хулафоъи пас аз худро дувоздаҳ нафар шумурда ва ба анҳоъи мухталиф фармудааст: «يَکُونُ مِن بَعدِي اثنا عَشَرَ خَلِيفةً کُلُّهُم مِن قُرَيش»; «Пас аз ман дувоздаҳ халифа хоҳанд буд ки ҳамаяшон аз Қурайшанд» Ва таъкид намудааст ки Ислом бо такяҳ бар хилофати онон, то рӯзи қиёмат «Муниъ», «Азиз», «Қоъим», «Мозӣ», «Зоҳир», «Солеҳ» ва «Мустақим» хоҳад буд ва ин мубтанӣ бар суннати Худованд дар умматҳои гузашта аст ки барои онон дувоздаҳ пешво қарор дода; Чунонки ба унвони намуна фармудааст: ﴿وَلَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَبَعَثْنَا مِنْهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيبًا﴾[2]; «Ва ҳароина Худованд паймони банӣ исроъилро гирифт ва аз онон дувоздаҳ пешво барангехта» Ва рӯшан аст ки суннати Худованд дар умматҳои гузашта, дар ин уммат низ ҷорӣ аст ва тағйире намепазирад; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[3]; «Суннати Худованд дар касоне ки аз пеш гузаштанд чунин буд ва ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ»!>.

Бо ин васф, маҳрумияти уммат аз ҳокимияти ин хулафоъи дувоздагонаро бояд бузургтарин зойеъа пас аз даргузашти Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба ҳисоб овард.

2 . Бозтаърифи Маҳдавият бар пояи яқиниёти Исломи ва ба дур аз хурофот ва мавҳумоти оммиёна, эҳсоси ниёз ба он дар миёни мардумро бедор мекунад ва ин кори мубораке аст ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло оғоз карда ва дар ҳоли густариши он ба саросари ҷаҳон аст. Аммо ниёз ба Маҳдӣ, аз боби ниёз ба шинохти аҳкоми Худованд ва иқомаи онҳост ки ҷуз аз тариқи халифаи Ӯ дар замин ҳосил намешавад ва рӯшан аст ки шинохти аҳкоми Худованд ва иқомаи онҳо барои бандагии Ӯ ва табъан растгории мардум дар дунё ва охират зарурӣ аст ва бо ин васф, ҳеҷ чиз наметавонад мардумро аз Маҳдӣ бениёз кунад. Бидуни шак ормони Ислом, танҳо таъолии инсон дар буъди моддӣ ва феълият ёфтани истеъдодҳои ҳайвонии ӯ нест то иддаъо шавад ки дар кишварҳои ғарбӣ ва Жопон таҳаққуқ ёфта, бал таъолии ӯ дар ҳамаи абъод ва феълият ёфтани ҳамаи истеъдодҳои ӯст ки яқинан дар ин кишварҳо таҳаққуқ наёфтааст ва ҷуз бо шинохти аҳкоми Худованд ва иқомаи онҳо таҳаққуқ нахоҳад ёфт; Чунонки фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يَتَمَتَّعُونَ وَيَأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ وَالنَّارُ مَثْوًى لَهُمْ﴾[4]; «Ҳароина Худованд касоне ки имон оварданд ва корҳои шойиста анҷом додандро ба биҳиштҳойе дохил мекунад ки аз зерашон ҷӯйҳо ҷорӣ аст ва касоне ки кофир шуданд, лаззат мебаранд ва мехуранд ҳамон тавр ки чаҳорпоён мехуранд ва оташ ҷойи онон аст»! Оре, дар ҷаҳонбинии Исломӣ, инсон танҳо барои хӯрдан ва хобидан офарида нашуда, балки барои такомули ҳамаҷониба ва найли ба ризвони Илоҳӣ офарида шуда ва ин чизе аст ки танҳо бо ҳокимияти халифаи Худованд дар замин имкон меёбад ва бо ин васф, танҳо касоне ниёз ба чунин ҳокимеро инкор мекунанд ки ниёзе ба такомули ҳамаҷониба ва найли ба ризвони Илоҳӣ намебинанд. Вонгаҳе рӯшан аст ки бахши зиёде аз мушкилоти ховари миёна ва кишварҳои мустазъаф, ношӣ аз сиёсатҳои истикбории ҳамин кишварҳои муқтадир ва сарватманд аст ва бо ин васф, возеҳ аст ки пешрафти золимона ва якҷонибаи онҳо ба ин сабаб будааст ки Маҳдӣ надоштаанд!

Худованд мусалмононро аз вобастагӣ ба кофирон ва шифтагӣ ба ғарб раҳойи диҳад ва ба домони Исломи ростин ки мояи иззат ва саъодати онон аст бозгардонад, то таҳти раҳбарии Халифааш дар замин ба улгуйи ҷаҳониён дар ҳамаи абъод табдил шаванд, ҳамон тавр ки худ хоста ва худ тарсим фармудааст.