Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

Аввалан лузуми эътидоъи ба мисл бар касоне ки бар мусалмонон эътидо мекунанд, як истинбот аз ояи Қуръон шумурда намешавад, бал сариҳи он аст ки мефармояд: ﴿فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُوا عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ﴾[1]; «Пас ҳар кас бар шумо эътидо кард, пас шумо бар ӯ эътидо кунед ба мисли чизе ки ӯ бар шумо эътидо кард»! Бо ин васф, рӯшан аст ки он амри Худованд аст ва мабнои дифоъ дар Ислом шумурда мешавад то авлиёъи шайтон бар мусалмонон истило наёбанд ва зулмро бар ҷаҳон нагустаронанд ва фасодро дар он напарваронанд ва масоҷиде ки номи Худованд дар онҳо бурда мешавадро вайрон насозанд. Ҳамчунонки оёти дигаре дар Қуръон, бо сороҳат аз таҳоким ба тоғут наҳй карда ва аз итоъати золимон бар ҳазар дошта ва қабули аҳкоми ононро ширк дониста ва ба мубориза бо онон фармон додааст.

Сониян иддаъои онки сираи аъимаи аҳли байт бар хилофи ин оёти Қуръон буда, маҳзи таваҳҳум аст, балки аз масодиқи ифтиро аст; Чароки онон бино бар ҳадиси мутавотири сақалайн, ҳаргиз аз Қуръон ҷудо нашудаанд ва ҳамвора бо он ҳамоҳанг будаанд ва бо ин васф, мумкин нест ки сар дар баробари тоғут фуруд оварда бошанд ва мутиъи золимон шуда бошанд ва дар мубориза бо онон кӯтоҳӣ карда бошанд.

Солисан аз ҳайси торихӣ собит аст ки аъимаи аҳли байт, ҳукумати золимонро ба расмият намешинохтаанд ва мубориза бо онро воҷиб медонистаанд ва қиёмҳои онон ва фарзандонашон бар зидди Умавиён ва Аббосиён гувоҳи ин воқеъият аст. Онон ҳамвора намоди мубориза бо тоғут ва истодагӣ дар баробари зулм будаанд ва иллати ҳабс, табъид ва шаҳодаташон тавассути золимон низ ҳамин будааст; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар онон чунонки шумо мепиндоред ба қавонини золимон пойбанд буданд, ҳаргиз мавриди озори онҳо қарор намегирифтанд, балки чи басо мавриди икроми онҳо қарор мегирифтанд ва аз инҷо маълум мешавад ки ҳатто душманонашон чунин гумони бадеро ба онон раво намедоштанд! Бале, онон гоҳе дар зоҳир, худро ба қавонини онҳо пойбанд нишон медоданд, вале ин танҳо аз боби тақия буд то битавонанд дар хифо бо онҳо мубориза кунанд; Чароки тақия дар мубориза бо онҳо бар пояи Қуръон ва суннат ҷойиз аст.

Робиъан нигаронии шумо барои қавонини золимон ки бар хилофи қавонини Худованд вазъ шуда, ба ғоят аҷиб аст; Чароки ин қавонин, аҳкоми тоғут шумурда мешаванд ва итоъат аз онҳо парастиши тоғут ва ширки ба Худованд аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳар кас қонунгузории ҷуз Худовандро бипазирад ва дар баробари қонунӣ ҷуз қонуни Худованд сар фуруд оварад, мушрик аст ва ин чизе аст ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» мабҳаси «Тавҳиди Худованд» ба рӯшанӣ табйин шудааст; Ҳамчунонки рукн ба золимон ва итоъат аз онон, бовари нодурусти аҳли ҳадис ва салафиён аст ки дар мабҳаси «Тақлид аз золимон» мавриди нақд қарор гирифта ва бар хилофи заруриёти Ислом шумурда шуда ва бо ин васф, шояд муроди шумо аз «Аъимаи аҳли байт ва пешвоёни динӣ», аъимаи аҳли ҳадис ва пешвоёни салаф будааст.

Хомисан эътидо бар касе ки маълум нест бар мусалмонон эътидо карда бошад, ҷойиз нест ва ин возеҳтар аз он аст ки ниёзе ба тавзеҳ дошта бошад. Бо ин васф, суъоли шумо мабнӣ бар инки аз куҷо маълум касе ки бар ӯ эътидо мешавад ҳамон аст ки эътидо карда, бе маъност; Зеро бар касе ки маълум нест ҳамон аст, эътидо намешавад ва ин аз маҳалли низоъ берун аст!