Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Нақд ва барраси
 

Бо ташаккур аз матолиби хубатон, иҷоза мехоҳам ки аз шумо интиқоде дошта бошам. Албатта метавонед онро як дидгоҳи шахсӣ ҳисоб кунед. Ҳақир як талаба ҳастам ва матолиби шуморо дунбол мекунам. Инсофан сатҳи матолиби шумо бисёр болост ва бар иҳотаи аҷиби шогирдони алломаи Хуросонӣ ба Қуръон, ҳадис, фиқҳ ва каломи далолат дорад ва алал қоъида нишон медиҳад ки худи ин бузургвор дар як уфуқи бисёр болтаре қарор доранд, вале оё фикр намекунед ки мардум аз ин ҳама матолиби дақиқи илмӣ ва истидлолии шумо ки пушти сари ҳам дар сайтатон мунташир мекунед, чизи зиёде сар дар намеоваранд?! Аксари мардум ки мухотабони шумо ҳастанд, комилан оммае ҳастанд ва дар фаҳми рисолаҳои амалия ҳам мушкил доранд. Дарки онҳо аз дин бисёр ибтидойи ва сатҳӣ аст ва бештари иборот ва калимоти шумо хусусан дар бахши пурсишҳо ва посухҳоро намефаҳманд. Ман гумон намекунам ки бештари онҳо ҳанӯз китоби «Бозгашт ба Ислом» ро ҳам фаҳмида бошанд; Чун ҳатто уламо ҳам дар фаҳми комили ин китоб мушкил доранд. Ман вақте мизони диққати шумо дар истидлол ва табйини масоъили эътиқодӣ, ахлоқӣ ва фиқҳӣ ва истиноди ба маънои дасти аввалро мебинам ва мутаваҷҷеҳи зарофати шумо дар интихоби калимот ва иборот мешавам, таъаҷҷуб мекунам ва аз худам мепурсам ки магар чанд нафар аз хонандагон, ин ҷузъиёт ва завоёи борики илмиро мефаҳманд?!

Бисёрӣ аз дидгоҳҳои алломаи Хуросонӣ ки шумо тақрир ва табйин мекунед, комилан бадеъи ва дар айни ҳол маҳкум ҳастанд ва метавонанд абвоби ҷадидеро ба рӯйи уламо, фузало ва мароҷеъ боз кунанд, дар ҳоле ки ҳеч таваҷҷуҳе ба онҳо дар ҷомеъа дида намешавад ва ҳеч фарзият ва алоқае барои истифода аз онон вуҷуд надорад. Ба баракати низоми муқаддаси ҷумҳурии Исломӣ, ҳама чиз дар ин мамлакат сад дар сад, сиёсӣ шуда ва илму дин ҳам ба ибтизол кашида шудааст. Ҳавзаҳо ва донишгоҳҳо дар пойинтарин сатҳи кайфии худ ба сар мебаранд ва бештари асотидашон афродӣ бисёр мағрур ва бесаводанд. Поктарин ва асилтарин калимот ва ибороти Исломӣ, он қадар бар забони фиръавнҳо ва ҳомонҳо ҷорӣ шуда ва он қадар тавассути уламоъи фосид ва муддаъиёни дурӯғин дастмолӣ шуда ки комилан лувс шуда ва аз чашмҳо афтодааст. Мардум нисбат ба ин калимот ва иборот, ҳассосият пайдо кардаанд, то ҷойе ки вақте яке аз онҳоро мешунаванд, нохудогоҳ ба ёди уламоъи фосид ва муддаъиёни дурӯғин меафтанд ва бо худ мегӯянд ки дубора шурӯъ шуд! Ба ҳамин далил аст ки вақте шумо ин калимот ва иборотро дар маънои саҳиҳ ва ҳақиқияшон истифода мекунед, мардум бидуни ҳеч баррасӣ ва тадаббуре гумон мекунанд ки ҳамон калимот ва ибороти ҳамешагӣ аст! Мутаъассифона онҳо қувваи тамйизи суханони шумо аз суханони дигаронро надоранд ва аз онҷо ки хеле куллӣ ва сатҳӣ нигоҳ мекунанд, гумон мекунанд ки шумо ва дигарон, ҳамагӣ як чизро мегӯйед!

Бо ин авсоф, ман фикр мекунам ки шумо доред вақтатонро бо ин мардум талаф мекунед. Инҳо касоне нестанд ки арзиши ин ҳама талоши шуморо дошта бошанд. Ман воқеъан намедонам ки ин ҳама талоши шумо барои чист ва қарор аст ба чи натиҷае бианҷомад?! Шумо дар ҳоле доред ба сӯӣ имом Маҳдӣ даъват мекунед ки бисёри мардум аслан ба имом Маҳдӣ фикр намекунанд ва бисёрӣ ҳам эътиқоди худ ба ӯро аз даст додаанд ва гумон мекунанд ки ӯ ҳам яке аз дурӯғҳои охундҳост! Балки бештари онҳо аслан ба дунболи дин нестанд ва бисёришон бо худи Ислом мушкил пайдо кардаанд ва тақрибан муртад шудаанд, албатта ба баракати низоми муқаддаси ҷумҳурии Исломӣ! Ақаллияти диндор ҳам ки аксаран вобаста ба низом ё марҷаъияти суннатии шиъаӣ ҳастанд ва ба шумо эътимоде надоранд ва ба ҳамон чизе ки дар ҳайъатҳо ва пойи минбарҳо ёд гирифтаанд қонеъанд ва ҳар чизе ғайр аз онро дурӯғу фиреб ва инҳироф медонанд. Ҳамаи ин афрод шадидан бадбин ва беэътимод шудаанд ва аз ҳар тағйир ва тафовуте дар ақойид ва аъмолашон ваҳшат доранд. Теъдоди бисёр каме ҳам ки зоҳиран диндор ҳастанд ва камобеш мутаваҷҷеҳи инҳирофи низом ва ибтизоли марҷаъият шудаанд ва бо ин ҳол, эътиқоди худ ба имом Маҳдиро ҳифз кардаанд, умуман афродӣ пурмашғала бо ҳазор гирифтории молӣ ва хонаводагӣ ҳастанд ва намерасанд ки ҳатто матолиби шуморо бихонанд, чи расад ба инки қабул ва ҳимоят кунанд! Намунаи онҳо худи банда ки қариб ба як сол аст сайти шуморо дунбол мекунам, вале аз бас гирифтори кор ва зиндагӣ ҳастам, ин аввалин иртиботам бо шумост ва шояд охарин ҳам бошад!

Бо таваҷҷуҳ ба ин авзоъи ваҳшатнок, ман гумон намекунам ки талошҳои шумо бузургворон бо вуҷуди ҳамаи муҷоҳидат ва ихлосе ки доред ба ҷойе бирасад. Ба назари ман шахсият ва манзалати илмии алломаи бузургвор, ҳеч синхияте бо замоне ки дар он зуҳур кардааст надорад ва бештар мутаносиб бо ҳазор сол қабл ё ҳазор сол баъд аст! Ин чизе аст ки инсонро аз кори Худо мутаъаҷҷиб мекунад ва дар ҳайрат фуру мебарад!

Ин роҳро ниҳояти сурат куҷо тавон баст

Киши сад ҳазор манзил беш аст дар бадоят

Аз ҳар тараф ки рафтам ҷуз ваҳшатам наяфзуд

Зинҳор аз ин биёбон ва ин роҳи бениҳоят

Дар ин шаби сиёҳам гум гашт роҳи мақсуд

Аз гӯшае берун ой эй кувкаби ҳидоят

Бародари фозил!

Ба назар мерасад ки дар бораи авзоъи мардум, ҳақ бо шумост, вале барои мо маълум нашуд ки мақсудатон аз ёдоварии он чист. Мумкин аст мақсудатон яке аз чаҳор чиз бошад:

1 . Даст бардоштан аз даъвати мардум

Агар мақсудатон ин аст ки бо таваҷҷуҳ ба авзоъи мардум, бояд аз даъваташон ба сӯӣ Исломи ростин даст бардорем, посухи мо ба шумо посухи Худованд аст ки мефармояд: ﴿أَفَنَضْرِبُ عَنْكُمُ الذِّكْرَ صَفْحًا أَنْ كُنْتُمْ قَوْمًا مُسْرِفِينَ[1]; «Оё пас тазаккурро аз шумо боздорем ба хотири инки қавме исрофкоред?!» Тавзеҳ онки авзоъи мардум бисёр бад аст, шояд бадтар аз чизе ки шумо тавзиҳ кардед, вале тардиде нест ки ҳар чи авзоъи онон бадтар бошад, даъваташон ба сӯӣ Исломи ростин заруритар аст. Аз ин рӯ, Паёмбарон ҳамвора дар замонзе зуҳур мекарданд ки авзоъи мардум аз ҳар замоне бадтар буд; Чароки дар чунин замоне, ниёзи онон ба ҳидояти Илоҳӣ аз ҳар замоне бештар буд ва лутфи Худованд эҷоб мекард ки ин ниёзи ононро бароварда кунад. Аз инҷо дониста мешавад ки ҳайрат ва таъаҷҷуби шумо аз кори Худованд, баҷо нест; Чароки зуҳури алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар чунин замоне, муқтазои лутф ва ҳикмати Худованд аст ва бо суннати тағйир нопазири Ӯ ҳамоҳангӣ дорад; Чунонки он бузургвор худ фармудааст:

«То он гоҳ ки навбат ба Маҳдӣ расид ва қиёмат наздик шуд ва дилҳо сахт гардид. Пас Худованд бандае аз бандагонашро аз ҷойе ки офтоб медамад барангехт, бо ҳикмат ва андарзи неку то аҳди Ӯро ба ёди онон оварад ва ононро ба сӯӣ халифааш дар замин аз итрат ва аҳли байти Паёмбараш даъват кунад, бошад ки онон бозгарданд ва он банда ман ҳастам. Пас даъватамро иҷобат кунед ва ба сӯӣ Маҳдӣ бозгардед, то гуноҳонатон омӯрзида шавад ва корҳотон сомон ёбад, пеш аз онки рӯзе бар шумо бирасад ки бар Од ва Самуд ва қавми Нӯҳ расид.»[2]

2 . Парҳез аз даъвати мардум бо шеваи илмӣ ва истидлолӣ

Агар мақсудатон ин аст ки бо таваҷҷуҳ ба авзоъи мардум, бояд дар даъваташон ба сӯӣ Исломи ростин, аз овардани бароҳини ақлӣ ва шаръӣ бипарҳезем ва ба хатоба басанда кунем ё ҳатто ба шеър ва муғолита рӯй оварем, ин бар хилофи амри Худованд аст; Чароки Худованд шеваи даъватро муъайян карда ва фармудааст: ﴿ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ ۖ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ[3]; «Бо ҳикмат ва андарзи неку ба роҳи Парвардигорат даъват кун ва бо онон ба гунае ҷадал намо ки он беҳтар аст». Оре, пайдост ки бештари мардум, даъвати мо бо ҳикмат, андарзи неку ва ҷидоти беҳтарро намефаҳманд; Чароки аз ақли салим бархурдор нестанд ва ба бемории ҷаҳл, тақлид, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ мубтало ҳастанд, вале ин чизи ғарибе нест; Чароки онон дасти кам аз замони Нӯҳ алайҳи салом то кунун ҳамин тавр будаанд ва суханон ва бароҳини Паёмбаронро намефаҳмидаанд; Чунонки Худованд ба унвони намуна фармудааст: ﴿قَالُوا يَا شُعَيْبُ مَا نَفْقَهُ كَثِيرًا مِمَّا تَقُولُ[4]; «Гуфтанд эй Шуъайб! Мо бисёрӣ аз ончи мегӯйиро намефаҳмем», балки ба рӯшанӣ фармудааст: ﴿أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ ۚ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ ۖ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلًا[5]; «Оё мепиндорӣ ки бештари онон гӯш медиҳанд ё таъаққул мекунанд?! Онон ҷуз монанди чаҳорпоён нестанд, балки онон гумроҳтаранд» Ва фармудааст: ﴿وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا ۚ أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ ۚ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ[6]; «Ва ҳароина бисёрӣ аз ҷин ва инсонро барои ҷаҳаннам кишт кардем, барояшон ақлҳойе аст ки бо он намефаҳманд ва барояшон чашмҳойе аст ки бо он намебинанд ва барояшон гӯшҳойе аст ки бо он намешунаванд, онон ҷуз монанди чаҳорпоён нестанд, балки онон гумроҳтаранд, онон ҳамоно бехабаронанд» Ва фармудааст: ﴿وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُوا كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لَا يَسْمَعُ إِلَّا دُعَاءً وَنِدَاءً ۚ صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَعْقِلُونَ[7]; «Ва масали (ту дар даъвати) касоне ки кофир шуданд монанди касе аст ки ҳайвонеро садо мезанад ки ҷуз бонге ва овозе намешунавад, онон кар ва лол ва кӯранд, пас таъаққул намекунанд» Ва фармудааст: ﴿وَمِنْهُمْ مَنْ يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ ۖ وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا ۚ وَإِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لَا يُؤْمِنُوا بِهَا[8]; «Ва аз онон касоне ҳастанд ки ба суханони ту гӯш месупоранд, дар ҳоле ки бар дилҳошон пардаҳое ниҳодаем то онро нафаҳманд ва дар гӯшҳояшон сангине ва агар ҳам ояте бибинанд, ба он имон намеоваранд» Ва фармудааст: ﴿فَمَالِ هَؤُلَاءِ الْقَوْمِ لَا يَكَادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثًا[9]; «Пас ин қавмро чи мешавад ки наздик нест суханеро дарёбанд?!» Бинобарин, ҳамеша бештари мардум аз фаҳми сухани ҳақ оҷиз будаанд, вале ин ҳаргиз сабаб нашудааст ки доъиёни ҳақ бо онон сухан нагӯянд, ё барои фаҳмондани ҳақ ба онон аз шеваҳои ботил ёрӣ бигиранд. Акнун низ ҳамон суннат ва қоъида ҷорӣ аст ва алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло низ яке аз доъиёни ҳақ аст. Бештари мардум дар замони ин бузургвор –монанди замони Паёмбарон– сухани мустадалро намефаҳманд ва аз далилу истидлол кунанда безоранд, дар ҳоле ки сухани бедалилро –ҳаргоҳ ороста ё мувофиқ бо аҳвошон бошад– мепазиранд ва аз шеъру муғолита лаззат мебаранд; Чунонки алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар ин бора фармудааст:

«Ҷаҳолат шуюъ ёфта ва ҳикмат ноёб шудааст. Сафоҳат монанди тилло муъомила мешавад, дар ҳоле ки ҳикмат бо хок баробар аст. Калимаи лағв даҳон ба даҳон мепечад, вале калимаи ҳикмат фаромӯш мешавад. Бозори аботил гарм аст, вале барои ҳикмат муштарӣ ёфт намешавад. Масхарагарӣ аз ваъз хушояндтар аст ва далқакон аз ҳакимон арзишмандтаранд. Ҳарзагӣ офоқро пур кардааст, вале аз фарзонагӣ дар ҷойе нишоне нест. Ҳамаи рӯз батолат кам аст, вале як соъат мавъеза зиёд шумурда мешавад. Мардумон ба ҳикмат роғиб нестанд ва барои он вақт намегузоранд. Сарҳо сангин ва синаҳо танг аст. Дастҳо баста ва поҳо ланг аст. Дар чунин ҳангомаи шуме, оё таваққуъи чизе ҷуз беъэтиноӣ ба манро доред?! Ё дар интизори чизе ҷуз душманӣ бо ман ба сар мебаред?! На ба Худо савганд, балки онон ҳаргиз бо ман дӯстӣ нахоҳанд кард ва ҳаргиз бо ман ҳамроҳ нахоҳанд шуд, магар ҳангоме ки аз хоҳишҳои онон пайравӣ кунам ё заминро аз хун ва арақ сероб созам»[10].

Ин авзоъи мардум дар замони мост, вале далил намешавад ки мо сухани ҳақро ба онон нагӯйем ё ба шевае бигӯйем ки онон меписанданд; Чароки онон вақте ин андоза баданд, табиъатан шеваи хубро намеписанданд, дар ҳоле ки мо наметавонем барои хушоянди онон, шеваи бадеро дар пеш гирем; Ҳамчунонки бароямон аҳмияте надорад ки онон суханамонро меписанданд ё на, бал чизе ки бароямон аҳмият дорад ин аст ки суханамон ҳақ бошад ва суханамон дар сурате ҳақ аст ки мунтабиқ бар китоби Худованд ва суннати Паёмбар ва мубтанӣ бар ақл бошад. Аз ин рӯ, моро гузире нест ҷуз инки бо истинод ба оёти Қуръон, аҳодиси мутавотир ва далили ақлӣ сухан бигӯйем, агарчи бештари мардум онро нафаҳманд ва написанданд; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки мо мунодии вуҷуби илм ва иҷтиҳод ва адами кифости зан ва тақлид ҳастем ва бо ин васф, наметавонем худамон ба суханонӣ ғайри илмӣ ва бидуни далил рӯй оварем; Зеро ин тарки коре аст ки ононро ба он амр мекунем ва анҷоми коре аст ки ононро аз он наҳй мекунад ва ин бар хилофи ҳукми Худованд ва суннати Паёмбарон аст; Чунонки фармудааст: ﴿أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ[11]; «Оё мардумро ба некӣ амр мекунед ва худатонро аз ёд мебаред?!» Ва аз қавли Шуъайб алайҳи салом фармудааст: ﴿وَمَا أُرِيدُ أَنْ أُخَالِفَكُمْ إِلَى مَا أَنْهَاكُمْ عَنْهُ[12]; «Ва ман намехоҳам кореро анҷом диҳам ки шуморо аз он наҳй мекунам». Аз ин рӯ, мо кореро анҷом медиҳем ки ононро ба он амр мекунем ва он шинохти дин бо истинод ба яқиниёт аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки аз Парвардигорамон метарсем ва ба дидори Ӯ умедворем ва намехоҳем ки монанди олимони хоъин ва муддаъиёни дурӯғин, бар ҷаҳли мардум сувор шавем ва аз бехабарии онон сӯъи истифода кунем то барои худ муқаллидое фароҳам оварем, бал мехоҳем ки бо ҷаҳл ва бехабарии онон мубориза кунем ва илму иҷтиҳодро –амалан– ба онон биёмӯзем; Бо таваҷҷуҳ ба инки худамон ин гуна таълим дода шудаем ва муъаллиме ки моро ин гуна таълим дода, фармудааст:

«Шумо гӯш дода нашудаед магар барои шунидан ва чашм дода нашудаед магар барои дидан ва ақл дода нашудаед магар барои тамйизи ончи мешунавед ва мебинед ки кадомин рост ва кадомин норост аст. Пас суханамро бо гӯши худ бишнавед ва бо ақли худ баррасед то агар рост буд бипазиред ва агар норост буд напазиред. Худованд ба шумо тавфиқ диҳад; Чароки шайтон мехоҳад шумо нашунавед то надонед ва надонед то бадбахт шавед ва оё бадбахтӣ ҷуз дар паӣ нодонӣ аст?! Ман медонам касоне ки пеш аз ман будаанд, сухан, бисёр гуфтаанд ва шуморо ранҷондаанд; Чароки бисёрӣ аз суханони онон дурӯғ будааст ва чизҳое гуфтаанд ки ба он донише надоштаанд ва гурӯҳе аз онон касоне ҳастанд ки шуморо намехоҳанд магар барои худҳояшон ва сухан намегӯянд магар барои фиреб. Шуморо ба сӯӣ ҳаққе фаро мехонанд ки худ аз он бегонаанд ва барои шумо хайре мехоҳанд ки худ аз он бебаҳраанд! Инон динро такягоҳе барои қудрат ва охиратро дастовезе барои дунё кардаанд; Вагарна, на динро чунонки бояд мешиносанд ва на охиратро чунонки шояд мехоҳанд.»[13]

Ва фармудааст:

«Ин гуна барои шумо масал мезанам то илмро фарогиред ва ба кор бандед, на барои инки аз он лаззат баред ё бо он бар мардумон бартарӣ ҷӯйед, монанди касоне ки илмро барои дунё фаро гирифтанд то бо он бар ҷаҳон сейтара ёбанд ва амволи ононро ба ботил бихуранд; Балки илмро барои амал фаро гиред ва бидуни чашмдошт ба ҷоҳилон биёмӯзед то мояи хайр ва баракат бошед, на монанди шӯразор ки умеди рӯйиш аз он намеравад!»[14]

Бинобарин, аз мо интизор надошта бошед ки худро то сатҳи мардум пойин биёварем, бал аз мардум интизор дошта бошед ки худро то сатҳи мо боло биёваранд; Чароки мо наметавонем илми худро ба хотири ҷаҳли онон во гузорем ва дар ҳоле ки медонем, монанди касоне сухан бигӯйем ки намедонанд.

3 . Парҳез аз даъвати мардум бо калимоти номаънус ва ибороти душвор

Оре, агар манзури шумо ин аст ки бо таваҷҷуҳ ба авзоъи мардум, бояд аз даъваташон бо калимоти номаънус ва ибороти душвор бипарҳезем ва мустанадоти ақлиро ба содатарин шакли мумкин баён кунем, ҳақ бо шумост, вале ин коре аст ки мо ба он эҳтимом дорем ва дар ҳадди тавонамон анҷом медиҳем; Чунонки ба унвони намуна, китоби «Бозгашт ба Ислом» ро шарҳ кардаем ва тавзиҳотӣ кофӣ дар бораи бисёрӣ аз номаҳо ва гуфторҳои алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло навиштем ва дар посух ба нақдҳо ва пурсишҳо аз истеъмоли истилоҳоти фаннӣ –ҷуз дар ҳадди зарурат– дурӣ ҷустаем ва аз маънустарин калимот ва равонтарин иборот истифода кардаем ва ҳар ҷо ибҳом ё иҷмоле ёфтаем, дар рафъи он кӯшидаем; Ҳамчунонки феҳрестҳо, нармафзорҳо ва имконоти муносиберо барои дастрасии осон ба матолиби пойгоҳ таҳия ва ироъа кардаем, то мутолеъа ва таҳқиқ барои мардум машаққате надошта бошад, вале воқеъ он аст ки онон бисёр танбал ва беҳавсала шудаанд ва вақте барои мутолеъа ва таҳқиқ намегузоранд ва аз камтарин заҳмат барои шинохти ҳақ гурезонанд, то ҳадде ки филҷумла агар луқмаро биҷавем ва дар даҳонашон бигзорем, ҳоли инро надоранд ки онро фуру диҳанд! Ин аст ки алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, хитоб ба онон фармудааст:

«Зинда бод саре ки ба қадри хеш доност ва поянда бод диле ки ба айби хеш шиносост. Ношунавои ҳақиқӣ он аст ки ба овози ҳақ ношунавост ва нобинои воқеъӣ он аст ки ба ҷилваи ҳақ нобиност. Бетардид ҳақро нишонатон додам ва нахостед бибинед ва сурудашро бар шумо хондам аммо нашунидед ва роҳашро бароятон ҳамвор сохтам вале напаймудед. Ба ростӣ мегӯям ки шуморо андарз додам ва ба сӯӣ хайр даъват намудам; Донишро бароятон пироста кардам ва ҳикматро ҷавида дар даҳонатон ниҳодам; Бо ҳуҷҷатҳое ки аз фӯлод устувортар аст ва баййиноте ки аз барф покизатар; Монанди ситорае ки дар шаб дурахшон мешавад ва монанди чароғе ки дар торикӣ рӯшан; То гумгаштагони кӯҳистонҳо роҳ ёбанд ва саргаштагони биёбонҳо шод шаванд; Бо тазкияҳо ва таълимҳо ва масалҳо ва насиятҳо; Бидуни музде ки бар шумо гарон ояд ё иддаъое ки шуморо битарсонад; Вале бо ин ҳол, аз ман гурехтед ва бо ман ситеза ҷустед!»[15]

Ва фармудааст:

«Вой бар шумо! Оё мепиндоред ки Худованд заминро ба абас офарида ва аҳли онро ба худашон во ниҳода ва барои ислоҳи он касеро боқӣ нагузоштааст?! Чи бад гумоне аст ки ба Парвардигоратон доред! Чунин нест, балки ваъдаи Ӯ ҳақ аст ва заминаш аз имоме ки Ӯ қарор диҳандааш бошад холӣ нест ... ҳароина ӯ дар миёни шумост, вале аз шумо метарсад; Чароки шумо тарснок ва шарур шудаед ва дар замин фасод меангезед ва аз ҷабборон фармон мебаред ва аз шуюхатон тақлид мекунед ва амволи якдигарро ба ботил мехуред ва дар беҳудагӣ умр мегузаронед! Намозро чунонки шояд бар по намедоред ва закотро чунонки бояд намепардозед ва амри ба маъруф ва наҳйи аз мункар намекунед! Ақли худро ба кор намеандозед ва илми динро фаро намегиред ва дар ҳоле ки чизе нестед, худро бартар аз дигарон мепиндоред! Чи ҳастед ҷуз муштӣ фурумоя ки ҷуз дар пайи матоъи дунё нестед ва динатонро ба ҳар кас ки сиккае бештар диҳад мефурӯшед?! Худхоҳ ва ҳавосарон ва дурӯғгӯй ва бадъаҳд ва лаҷуҷ ва бадзабон ва тарсу ва беурза ҳастед! Ҳамвора аз вайронии замин менолед, вале чун ба ислоҳи он фаро хонда мешавед, мемонед; Чароки худ асбоби вайронии онед! Уф бар шумо бод ки забонҳои дароз ва дастҳои кӯтоҳ доред ва ҳамвора аз ранге ба ранг дар меойед! Оё дар миёни шумо озодагоне нестанд ки барои ёрии ин мард гирд оянд, бошад ки хешро ба онон бишносонад?! Ба Худо савганд агар шуморӣ кофӣ аз шумо гирд оянд ки ӯро бо мол ва ҷон ёрӣ расонанд ва аз падару модар ва зану фарзанд дӯсттар доранд, ҳароина хешро ба онон мешиносонад ва ононро дар роҳи Худованд раҳбарӣ мефармояд, вале воқеъ он аст ки дар шумо хайре нест! Ҳубби гӯсолаҳо дар дилҳотон нишаста ва савдои бутон дар сарҳотон ҷой гирифтааст, чандон ки гӯйи масҳур шудагонед! Ба Худо савганд аз сӯҳбати шумо малулам ва ба кӯчидан аз миёнатон муштоқ; Чароки на дар ақида қадамӣ устувор доред ва на дар амал дастӣ парҳезкор! Алафҳои ҳарзро монед ки на худ самаре меоваранд ва на дигаронро во мегузоранд. Худовандо! Дилҳошонро об кун ва биҷӯшон; Чароки бар онон бонг мезанам: <Барои малакути Парвардигоратон омода шавед>, вале ба сӯям сар бар намекунанд ва бештарашон ба ваъдаи Ту имон намеоваранд! Худовандо! Бар Ту бод ба олимонашон; Чароки онон ба ғайри илм фатвошон медиҳанд ва аз роҳи Ту бозашон медоранд; Пас на худ барои халифаат коре мекунанд ва на манро во мегузоранд ки коре кунам! Пас ононро шумора кун ва як танашон аз баробарат нагурезад, ҳангоме ки малакутатро бар замин меоварӣ ва халифаатро бар он муставлӣ месозӣ то бо асои оҳанин миёни умматҳо доварӣ кунад»[16]

4 . Парҳез аз даъвати ноаҳлон

Оре, агар назари шумо ин аст ки ҳикматро то ҳадди имкон ба аҳлаш бигӯйем ва ба касоне ки аҳлаш нестанд нагӯйем, ҳақ бо шумост, вале алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло худ ба ин нукта иноят дошта; Чунонки ба унвони намуна фармуда: «Ин панди ман аст барои касоне ки ҳанӯз гӯшӣ шунаво доранд, на он ҳеч касон ки дар гӯше кибр кардаанд ва дар гӯши дигар ҳавои нафс»[17]. Аз ин рӯ, хитоб ба ёрони худ фармудааст:

«دَعْنِي مِنْ هَؤُلَاءِ السَّفَلَةِ الْمَرَدَةِ الْقائِلینَ عَلَی اللّهِ بِما لا یَعْلَمُونَ! أَلا تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا الْعِلْمَ كَنْزٌ مِنْ كُنُوزِ الْجَنَّةِ هَبَطَ مِنْها مَعَ آدَمَ عَلَیْهِ السَّلامُ ثُمَّ انْتَقَلَ مِنْهُ إِلَی النَّبِیِّینَ وَ الصَّدِّیقِینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحینَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ حَتَّى یَرْجِعَ مَعَ آخِرِهِمْ إِلَی الْجَنَّةِ؟! أَ فَتُریدُ أَنْ تَجْعَلَ مِثْلَ هَذَا الْكَنْزِ فِي أَیْدِي الصِّبْیانِ وَ الْمَجانِینَ وَ المُدْمِنینَ عَلَی الْمُخَدِّراتِ؟! لا وَاللّهِ لَیْسَ هَؤُلَاءِ بِمَأمُونِینَ عَلَیْهِ وَ لا مِنْ أَهْلِهِ وَ إِنَّ فِیهِمْ سارِقینَ یَسْرُقُونَهُ لِیَشْتَرُوا بِهِ ثَمَناً قَلِیلاً وَ یَسْتَعِینُوا بِهِ عَلَى حُجَجِ اللّهِ وَ أَولِیائِهِ! ﴿فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ[18]; «Манро во гузор аз ин фурумоягони худбузургбин ки бар Худованд чизҳойе мебанданд ки ба он илме надоранд! Оё намедонӣ ки ин илм ганҷе аз ганҷҳои биҳишт аст ки ба ҳамроҳи Одам алайҳи салом аз он фуруд омада ва сипас ба Паёмбарон ва сиддиқон ва шаҳидон ва солеҳон аз фарзандони ӯ интиқол ёфт то он гоҳ ки ба ҳамроҳи охаринашон ба биҳишт бозгардад?! Оё пас мехоҳӣ ки чунин ганҷеро дар дастони кӯдакон ва девонагон ва афюниён қарор диҳӣ?! На ба Худо савганд инон бар он амин шумурда намешаванд ва аз аҳли он нестанд ва дар миёни онон дуздоне ҳастанд ки онро ба сирқат мебаранд то ба баҳойи андак бифурӯшанд ва бар зидди ҳуҷҷатҳо ва авлиёъи Худованд ба кор гиранд! <пас ононро дар саргардонишон раҳо кун то замоне>[19]

Ва фармудааст:

«إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ الَّذِي أَنْتُمْ عَلَيْهِ سَيُنكَرُ و يُبَطَّلُ و تُأْخَذُ رُواتُهُ وَ يُساءُ إِلَى مَنْ يُظْهِرُهُ جَهْلاً وَ عُدْواناً! فَكُفُّوا عَنِ النَّاسِ وَ لا تَدْعُوا إِلَى أَمْرِكُمْ مَنْ لَيْسَ لَهُ بِأَهْلٍ! أَلَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ لَهُ أَهْلاً ذَخَرَهُمُ اللّهُ تَعَالَى فِي عِلْمِهِ فَإِذا شاءَ أَدْخَلَهُمْ فِي ذَلِكَ لا يَزِيدُ واحِداً و لا يَنْقُصُ؟! ﴿إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ ۚ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا»[20]; «Ҳароина ин амре ки шумо бар он ҳастед инкор хоҳад шуд ва ботил шумурда хоҳад шуд ва ровиёнаш дастгир хоҳанд шуд ва ба касоне ки онро изҳор медоранд аз рӯйи нодонӣ ва душманӣ баде хоҳад шуд! Пас аз мардум даст бардоред ва касе ки аҳлаш нестро ба сӯӣ амратон даъват накунед! Оё намедонед барои он аҳле ҳаст ки Худованди мутаъол ононро дар илми худ захира кардааст ва ҳаргоҳ бихоҳад ононро ба он дохил мекунад ва як нафарро намеафзояд ва кам намекунад?! <Ҳароин Худованд ба кораш расанда аст, Худованд барои ҳар чизе андозае қарор додааст>[21]».

Вале ҳақ он аст ки ин ба маънои вуҷуби худдорӣ аз даъвати ҳамаи мардум нест; Чароки ҳамаи онон ҳар андоза бад бошанд, истиҳқоқи даъват шудан ба сӯӣ Худовандро доранд ва аз ин рӯ, Худованд касоне монанди Намруд ва Фиръавн ва Ҳомон ва қавми Лутро низ ба сӯӣ худ даъват кард ва ба сабаби ақойид ва аъмоли палидашон аз фиристодани Паёмбар ба сӯяшон худдорӣ накард, бал ба маънои ҷавози идома надодан ба даъвати касоне аст ки пештар ба қадри кофӣ даъват шудаанд, вале аз қабули он сар боз задаанд ва такрори он барои онон беҳуда, балки зиёнбор аст ва ин муроди Худованд аст, онҷо ки мефармояд: ﴿فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنَا وَلَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا[22]; «Пас рӯй бигир аз касе ки аз тазаккури мо рӯй бартобад ва ҷуз зиндагии дунёро нахост» Ва мефармояд: ﴿فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ وَكَفَى بِاللَّهِ وَكِيلًا[23]; «Пас аз онон рӯй бигир ва бар Худованд таваккал кун ки Худованд ба унвони пуштибон кофӣ аст» Ва мефармояд: ﴿فَتَوَلَّ عَنْهُمْ فَمَا أَنْتَ بِمَلُومٍ[24]; «Пас аз онон рӯй бартоб ки некуҳише бар ту нест», то ҳангоме ки имкони ҷиҳод бо онон барои водоштанашон ба қабули даъват фароҳам шавад ва ин муроди Худованд аст, онҷо ки мефармояд: ﴿فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ[25]; «Пас то муддате аз онон рӯй бартоб» Ва мефармояд: ﴿فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانْتَظِرْ إِنَّهُمْ مُنْتَظِرُونَ[26]; «Пас аз онон рӯй бигир ва мунтазир бош ки онон ҳам мунтазиронанд» Ва мефармояд: ﴿فَاصْفَحْ عَنْهُمْ وَقُلْ سَلَامٌ ۚ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ[27]; «Пас аз онон чашм бипӯш ва бигӯ салом; Чароки хоҳанд донист» Ва мефармояд: ﴿فَاعْفُوا وَاصْفَحُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ[28]; «Пас бигзоред ва чашм бипӯшед то он гоҳ ки Худованд амрашро бирасонад, ҳароина Худованд бар ҳар коре тавоност», дар ҳоле ки идома додан ба даъвати мӯъминон ва касоне ки ба имон гаройиш доранд, судманд ва зарурӣ аст ва аз ин рӯ, бояд бо ҳавсала ва ҷиддият тадовум пайдо кунад ва ин муроди Худованд аст, онҷо ки мефармояд: ﴿إِنَّمَا تُنْذِرُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ[29]; «Ту танҳо касонеро бим медиҳӣ ки аз Парвардигорашон дар ниҳон метарсанд ва намозро бар по медоранд» Ва мефармояд: ﴿إِنَّمَا تُنْذِرُ مَنِ اتَّبَعَ الذِّكْرَ وَخَشِيَ الرَّحْمَنَ بِالْغَيْبِ ۖ فَبَشِّرْهُ بِمَغْفِرَةٍ وَأَجْرٍ كَرِيمٍ[30]; «Ту танҳо касеро бим медиҳӣ ки аз тазаккур пайравӣ мекунад ва аз Раҳмон дар ниҳон метарсад, пас ӯро ба омӯрзиш ва аҷрӣ гиромӣ башорат деҳ» Ва мефармояд: ﴿إِنَّكَ لَا تُسْمِعُ الْمَوْتَى وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ ۝ وَمَا أَنْتَ بِهَادِي الْعُمْيِ عَنْ ضَلَالَتِهِمْ ۖ إِنْ تُسْمِعُ إِلَّا مَنْ يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ مُسْلِمُونَ[31]; «Ту даъватро ба гӯши мурдагон намерасонӣ ва ба гӯши карон намерасонӣ ҳангоме ки рӯйгардон мешаванд ва ту ҳидоят кунандаи кӯрон аз гумроҳияшон нестӣ, ту танҳо касонеро мешунавонӣ ки ба оёти Мо имон меоваранд ва таслим ҳастанд» Ва мефармояд: ﴿فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ يَخَافُ وَعِيدِ[32]; «Пас бо Қуръон касеро мутазаккир соз ки аз таҳдиди Ман метарсад». Бинобарин, даъвати ҳамаи касоне ки пештар даъват нашудаанд зарурӣ аст, агарчи бисёр бадкирдор бошанд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿بَلْ هُوَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ[33]; «Балки он ҳаққе аз ҷониби Парвардигорат аст то қавме ки пештар бим диҳандае барояшон наёмадаастро бим диҳӣ, бошад ки ҳидоят ёбанд» Ва фармудааст: ﴿لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أَتَاهُمْ مِنْ نَذِيرٍ مِنْ قَبْلِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ[34]; «То қавме ки пештар бим диҳандае барояшон наёмадаастро бим деҳӣ, бошад ки мутазаккир шаванд» Ва фармудааст: ﴿لِتُنْذِرَ قَوْمًا مَا أُنْذِرَ آبَاؤُهُمْ فَهُمْ غَافِلُونَ[35]; «То қавмеро бим диҳӣ ки падаронашон бим дода нашуданд ва онон бехабар ҳастанд» Ва ин иллати интишори умумӣ осор ва андешаҳои алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло аст, вале даъвати касоне ки пештар даъват шудаанд, танҳо дар сурате бар мо воҷиб аст ки даъвати пешини моро иҷобат карда бошнад ё даъвати бештарамон барояшон судманд бошад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَذَكِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّكْرَى[36]; «Пас тазаккур бидеҳ агар тазаккури судманд бошад» Ва фармудааст: ﴿وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ[37]; «Ва тазаккур бидеҳ ки тазаккур барои мӯъминон судманд аст». Аз ин рӯ, мо ҳамаи мусалмонони ҷаҳонро бо ҳар мазҳаб, миллият ва гаройишеро бо ҳикмат, андарзи неку ва ҷидоли аҳсан, ба сӯӣ Исломи ростин ва заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом даъват мекунем, то маълум шавад ки чи касоне аз онон даъватамонро иҷобат ва чи касоне аз онон даъватамонро рад мекунанд. Он гоҳ бо касоне аз онон ки даъватамонро иҷобат мекунанд, мепайвандем ва ононро бо Исломи ростин ошно мекунем ва барои халифаи Худованд омода месозем, то ҳангоме ки худ бо онон иртибот гирад ва ононро ба назди худ фаро бихонад ва бо касоне аз онон ки даъватамонро рад мекунанд, муҷодила намекунем, балки аз онон рӯй мегирем ва бар озорашон сабр мекунем то ҳангоме ки Худованд дар бораашон ҳукм фармояд ва моро бар зиддашон ёрӣ расонад. Ин кори дуруст ва шеваи некуйе аст ки бандаи солеҳи Худованд аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло моро ба он фармон дода; Чунонки фармудааст:

«إنِّي وَاللّهِ لَأَعْلَمُ أَنَّ حَدِیثَكُمْ هَذَا لَتَشْمَئِزُّ مِنْهُ قُلُوبُ الرِّجالِ، فَانْبِذُوهُ إلَیْهِمْ نَبْذاً، فَمَنْ أَقَرَّ بِهِ فَزِیدُوهُ وَ مَنْ أَنْكَرَ فَذَرُوهُ! إنَّهُ لا بُدَّ مِنْ أنْ تَكونَ فتنةٌ یَسْقُطُ فیها كُلُّ ضَلِیعٍ و داهِیَةٍ حَتَّى یَسْقُطَ فیها مَن یَشُقُّ الشَّعْرَ بِشَعْرَتَیْنِ، حَتَّى لا يَبْقَى إلّا أنا و أَصْحابي، فَنَرْتَحِلُ إلَی المَهْدِيّ»[38]; «Ҳароина ба Худо савганд ман медонам ки дилҳои мардумон аз ин гуфтори шумо танаффур меёбад, пас андаке аз онро ба сӯяшон бияндозед, пас ҳар кас ба он иқрор намуд барояш бияфзойед ва ҳар кас онро инкор кард раҳояш кунед! Ҳароина ногузир фитнае хоҳад буд ки ҳар мутабаҳҳир ва зираке дар он фуру мерезад то ҷойе ки касе ки як мӯро ба ду мӯ тақсим мекунад дар он фуру мерезад, то ҷойе ки ҷуз ман ва ёронам боқӣ намемонем, пас ба сӯӣ Маҳдӣ кӯч мекунем».

Инки ҳар кас мехоҳад, суханамонро бифаҳмад ва даъватамонро иҷобат кунад ва ҳар кас мехоҳад, суханамонро нафаҳмад ва даъватамонро иҷобат накунад; Чароки ҳар ду сазои амали хешро хоҳанд дид.

↑[1] . Зухруф/ 5
↑[3] . Наҳл/ 125
↑[4] . Ҳуд/ 91
↑[5] . Фурқон/ 44
↑[6] . Аъроф/ 179
↑[7] . Бақара/ 171
↑[8] . Анъом/ 25
↑[9] . Нисоъ/ 78
↑[11] . Бақара/ 44
↑[12] . Ҳуд/ 88
↑[19] . Мӯъминун/ 54
↑[20] . Гуфтори 46, фақараи 3
↑[21] . Талоқ/ 3
↑[22] . Наҷм/ 29
↑[23] . Нисоъ/ 81
↑[24] . Зориёт/ 54
↑[25] . Соффот/ 174
↑[26] . Саҷда/ 30
↑[27] . Зухруф/ 89
↑[28] . Бақара/ 109
↑[29] . Фотир/ 18
↑[30] . Ёсин/ 11
↑[31] . Намл/ 80 ва 81
↑[32] . Қоф/ 45
↑[33] . Саҷда/ 3
↑[34] . Қасас/ 46
↑[35] . Ёсин/ 6
↑[36] . Аъло/ 9
↑[37] . Зориёт/ 55
↑[38] . Гуфтори 46, фақараи 1
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани нақд
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед нақдҳои илмии худ бар осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба баррасии илмӣ гирифта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи нақд дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст нақди шумо дар пойгоҳ баррасӣ шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани нақди худ, нақдҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Беҳтар аст аз навиштани нақдҳои мутаъаддид ва ғайри муртабит бо ҳам дар ҳар навбат худдорӣ кунед; Чароки чунин нақдҳое дар пойгоҳ ба тафкик ва эҳёнан дар муддатӣ бештар аз муддати маъмули баррасӣ мешаванд.