Ҳадиси 5

«Худованд заминро аз вақте ки Одам алайҳи салом аз дунё рафт, бидуни имом нагузоштааст»

رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ بَابَوَيْهِ [ت381ه‍] فِي «كَمَالِ الدِّينِ وَتَمَامِ النِّعْمَةِ»[1]، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبِي وَمُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ قَالَا: حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى، عَنْ صَفْوَانِ بْنِ يَحْيَى، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الْأَوَّلِ -يَعْنِي مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ- قَالَ:

مَا تَرَكَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ الْأَرْضَ بِغَيْرِ إِمَامٍ قَطُّ مُنْذُ قُبِضَ آدَمُ عَلَيْهِ السَّلَامُ يُهْتَدَى بِهِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ وَهُوَ الْحُجَّةُ عَلَى الْعِبَادِ، مَنْ تَرَكَهُ ضَلَّ وَمَنْ لَزِمَهُ نَجَا، حَقًّا عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ.

Тарҷума:

Муҳаммад ибни Алӣ ибни Бобувей [д.381қ] дар китоби «Камолу Ал-Дин ва Тамому Ал-Неъма», ривоят карда (ба ин сурат ки) гуфтааст: Падарам ва Муҳаммад ибни Ҳасан разияллоҳу анҳумо (ҳар ду) моро ҳадис карданд, гуфтанд: Саъд ибни Абдуллоҳ моро ҳадис кард, аз Муҳаммад ибни Исо, аз Сафвон ибни Яҳё, аз Абул Ҳасани аввал -яъне Мӯсо ибни Ҷаъфар алайҳимо салом- ки фармуд:

Худованди аззаваҷалл заминро аз вақте ки Одам алайҳи салом аз дунё рафт, бидуни имоме ки ба василаи ӯ ба Худованди аззаваҷалл роҳ ёфта шавад во нагузошта ва ӯ ҳуҷҷат бар бандагон аст, ҳар кас ӯро вогузорад гумроҳ мешавад ва ҳар кас бо ӯ ҳамроҳӣ кунад наҷот меёбад. Ин ҳаққе бар Худованди аззаваҷалл аст.