Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Нақд ва барраси
 

Аз матолиби шумо истифода мекунем. Худованд ҳазрати Мансур ва ёрони ӯро тӯли умр ва офият ато фармояд. Саволе дорам ва албатта бандаи ҳақир аз уламо ҳастам. Дар посух ба пурсише фармуда будед ки то имом Маҳдӣ наёяд зулм ва ҷавр ва ситам ва гуруснагӣ аз байн нахоҳад рафт ва то ҳокимияти Худованд тавассути фиристодаи Ӯ таҳаққуқ наёбад замин шӯразор хоҳад буд ва вазъ ба ҳамин минвол аст. Савол ин аст ки дар тарихи зиндагонии башар ҳамеша ҳам замин холӣ аз ҳукумати ҳуҷҷати Худованд набуда ва Доввуди набӣ ва Сулаймон ва ҳазрати Маҳаммад ва ҳазрати Алӣ ва ... ҳуҷатҳо ва фиристодагони Худо дар замин ҳукумат доштаанд, вале дар замони онон вазъият гулу булбул он таври ки шумо тасвир мекунед нашудааст. Бар акс ҷангҳо ва дасисаҳо ва хунрезиҳо бештар ҳам шуда. Шумо бо истинод ба кадом собиқа мефармойед ки агар валии Худо ҳукумат кунад ҳама чиз хуб хоҳад буд????

Фармуда будед ки дар он вақт дигар ба навъи башар ки ҳеҷ балки ба ҳайвонот ҳам зулм нахоҳад шуд. Хуб ин мисли ин аст ки агар савол шавад аз шумо ки чи роҳкоре барои рафъи гуруснагӣ дар ҷаҳон доред бифармойед ки физиулозии бадани инсонро тавре дасткорӣ кунем ки аслан гурусна нашавад ва ниёз ба ғазо надошта бошад. Агар башар дар рӯзе ба ин такомул бирасад ки албата ҳатман мерасад ки гуноҳ накунад зулм ва ҷавр ва таҷовуз накунад он гоҳ ҳазрати Маҳдӣ арвоҳуно фидо ки ҷойи худ, ман ва шумо ҳам метавонем бар ҷаҳон ҳукумат кунем. Дар ҳоли ҳозир ҳазрати Маҳдӣ агар зуҳур ҳам бикунад, коре аз пеш нахоҳад бурд; Чун башар ба он дараҷа аз камол нарасидааст ва зулм камокон дар гӯша ва канор вуҷуд хоҳад дошт. Ҳазрат сад милион маъмур ҳам дар ҳама ҷо бигуморад боз ҳам гуноҳ вуҷуд хоҳад дошт; Чун гуноҳ кардан ҷузви табиъати башар шудааст.

Масъалаи баъдӣ ин аст ки оё имом Маҳдӣ ташриъӣ ҳукумат хоҳад кард ё аз вилояти таквинӣ барои ҳидояти башар баҳра хоҳад бурд. Агар ба сурати таквинӣ коре кунанд ки баршар одам бишавад ки хилофи суннати Парвардигор аст; Чун агар чунин буд Худованд аз ҳамон ибтидо тавре инсонро меофарид ки аслан майле ба гуноҳ надошта бошад ва ҳидоят шуда зиндагӣ кунад дар он сурат ниёзе ба ин ҳама Паёмбар ҳам набуд, вале дар ғайри ин сурат имом Маҳдӣ раҳбар ё имоме хоҳад буд ки мардумро бо баён ва амали холис ба роҳи рост ҳидоят хоҳад кард ва ин амал яъне ҳидояти ташриъӣ шояд ҳазорон сол тӯл бикашад. Ҳамчунонки то имрӯз тул кашида. Мардум ҳақро аз маҷроҳои гуногун билохира дарёт кардаанд. Касе ки таҷовуз мекунд ва ҳаққи афродро мехурад худ воқиф аст ки ин зулм ҳаст, вале анҷом медиҳад. Бо ҳузури имом Маҳдӣ ҳам ин амалро анҷом хоҳанд дод. Магар инки аз асос ва таквинан иваз шавад ки шарҳаш дар боло зикр шуд. Бо ин авсоф имом Маҳдӣ зуҳур нахоҳад кард; Чун натиҷаи зуҳурашро ҳазраташ худ ба вузуҳ мебинад ва аз шумо ки инсони фарҳехтае ҳастед хеле баъид аст ки мардумро ба зуҳур ва дуъо барои зуҳур фаро мехонед. Агар замина муҳаё шавад ҳазрат лаҳзае даранг нахоҳад кард. Ин замина ҳамон тавр ки арз шуд ба дуъо кардан ва интизори зуҳур ва заминасозӣ нест, балки ба такомули инсон банд аст ва бо ҳисоб китоби ман ҳақир, ҳазрат ҳазор соли дигар шояд зуҳур кунад. Дар он ҳангом башар бо саводтар ва фаҳмидатар хоҳад буд; Чун ҳар лаҳза мутакомилтар мешавад. Бо эҳтиром

Бародари фозил!

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

Аввалан инки замин бо зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом аз адолат пур мешавад ҳамон тавр ки аз зулм пур шудааст, иддаъои мо нест то бо инкор ва интиқоди шумо мувоҷеҳ шавад, бал ваъдаи Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст ки дар ривоёти мутавотир ва машҳур омада ва табъан эътиқод ба он бар ҳар мусалмоне воҷиб аст. Лизо инки бо чанд аломати суъол пурсидаед: «Шумо бо истиноб ба кадом собиқа мефармойед ки агар валии Худо ҳукумат кунад ҳама чиз хуб хоҳад буд????» шойистаи чанд аломати таъаҷҷуб аст!

Сониян бар хилофи тасаввури шумо, пур шудани замин аз адолат ба маънои он нест ки ҳеҷ як аз мардум гуноҳ накунад, то бо ҳисоби шумо ҳазор соли дигар ба тӯл анҷомад; Зеро возеҳ аст ки умуми мардум ҳеҷ гоҳ ба дараҷаи исмат намерасанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки зарфият ва истеъдоди онон мутафовит аст ва табиъат ва ғаризаи онон гуноҳро иқтизо мекунад ва тавфиқи умумашон аз ҷониби Худованд зарурат надорад, балки бар хилофи машийяти Ӯст; То ҷойе ки дар бархӣ ривоёт омадааст: Агар шумо гуноҳ накунед, Худованд касони дигареро меоварад ки гуноҳ кунанд ва аз Ӯ омӯрзиш бихоҳанд! Аз ин гузашта, агар умуми мардум ба дараҷаи исмат бирасанд дигар ба маъсум эҳтиёҷе надоранд то барои онон зуҳур кунад ва зуҳури ӯ барои онон таҳсили ҳосил аст. Бинобарин, зуҳури ӯ барои онон матаваққиф бар гуноҳ накардани онон нест, балки гуноҳ накардани онон –агар мумкин бошад– мутаваққиф бар зуҳури ӯст ва ин акси тасаввури шумо аст. Вонгаҳе чизе ки монеъи зуҳури халифаи Худованд дар замин шуда, ҳамаи гуноҳони мардум набуда то таҳаққуқи он мутаваққиф бар исмати онон бошад, балки яке аз гуноҳони онон буда ва он ҳамоно адами ҳимояти кофӣ аз ӯст ва бо ин васф, агар ҳамаи онон гуноҳкор бошанд, вале аз халифаи Худованд дар замин ҳимояти кофӣ кунанд, ӯ барои онон зуҳур мекунад ва заминро аз адолат пур мегардонад, ҳамон тавр ки аз зулм пур шудааст. Аз ин рӯ, дар гуфторе аз аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло омадааст:

«لَوْ زَنَى رَجُلٌ أَوْ سَرَقَ خَیْرٌ مِنْ أَن یُبایِعَ رَجُلاً لَمْ یَأمُرِ اللّهُ بِمُبایَعَتِهِ!»[1]; «Агар касе зино кунад ё муртакиби сирқат шавад беҳтар аз он аст ки бо касе байъат кунад ки Худованд ба байъат кардан бо ӯ амр накардааст!»

Вонгаҳе гуноҳ кардани мардум мунофоте бо пур шудани замин аз адолат надорад то баъд аз зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом мунтафӣ шавад. Чизе ки бо пур шудани замин аз адолат мунофот дорад, ҳокимияти гуноҳкорон аст ки бо сӯъи истифода аз қудрати худ, гуноҳро дар ҷаҳон мегустаронанд; Вагарна ҳаргоҳ гуноҳкорон маҳкум ва на ҳоким бошанд, пур шудани замин аз адолат мумкин аст; Чароки ҳаргоҳ яке аз онон гуноҳ кунад, мутобиқ бо аҳкоми Худованд муҷозот мешуд ва ин худ ҷилвае аз адолат аст. Бинобарин, монеъи зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом, дурӯғ гуфтани Зайд ва ғайбат кардани Амр ва дуздӣ кардани Бакр ва зино кардани Ҳорис нест, бал ҳокимияти онон бар ҷаҳон аст ки ҳаргоҳ ҷойи худро ба ҳокимияти халифаи Худованд дар замин диҳад, ҷаҳон аз адолат пур мешуд, ҳамон тавр ки аз зулм пур шудааст.

Солисан шумо муроди аллома ҳафизаҳуллоҳ таъоло аз «Ҳокимияти халифаи Худованд дар замин» ро дарк нафармудаед ки пиндоштааед ҳокимияти Ӯ дар замони Паёмбар ва Алӣ ибни Абӣ Толиб вуҷуд доштааст; Зеро муроди он ҳазрат аз ҳокимияти халифаи Худованд дар замин, ҳокимиятӣ мутазалзил ва маҳдуд нест, балки ҳокимиятӣ «Мустақар» ва «Ҷаҳонӣ» аст; «Мустақар» ба маънои инки ҳокимияти Ӯ аз суботи кофӣ бархурдор бошад ва бо мунозиъаи ҷиддӣ монанди мунозиъа Муъовия бо Алӣ ибни Абӣ Толиб мувоҷеҳ набошад; Зеро дар ғайри ин сурат, замон ва неруи ӯ сарфи дифоъи мунозиъа ва таҳсили истиқрор мешавад; Чунонки дар гуфторе аз аллома ҳафизаҳуллоҳ таъоло омадааст:

«لَوْ أَنَّ عَلِیّاً ظَفِرَ بِمُعاوِیَةَ یَوْمَ الصِّفِّینَ لَمَلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً وَلَكِنْ مَنَعَهُ الْخَوارِجُ فَأَخَّرَ اللّهُ ذَلِكَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ یُقالُ لَهُ الْمَهْدِيُّ فَسَیَخْرُجُ فَیُحارِبُ رَجُلاً مِنْ ذُرِّیَّةِ مُعاوِیَةَ فَیَظْفَرُ بِهِ فَیَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً!»[2]; «Агар Алӣ дар рӯзи Сиффин бар Муъовия чира мешуд, ҳароина заминро аз адл ва дод пур мекард ҳамон тавр ки аз зулм ва ситам пур шуда буд, вале хавориҷ ӯро боз доштанд, пас Худованд онро то (зуҳури) марде аз зуррияи ӯ ба таъхир андохт ки ба ӯ Маҳдӣ гуфта мешавад, пас ба зудӣ хуруҷ мекунад, пас бо марде аз зуррияи Муъовия меҷангад, пас бар ӯ чира мешавад, пас заминро аз адл ва дод пур мекунад ҳамон тавр ки аз зулм ва ситам пур шудааст!»

Ва «Ҷаҳонӣ» ба маънои инки ҳокимият халифаи Худованд монанди ҳокимияти Паёмбар, маҳдуд ба як минтақаи хос набошад, балки ҳамаи манотиқро дар бар гирад; Зеро дар ғайри ин сурат, зулми мавҷуд дар манотиқи дигар бар адолати мавҷуд дар минтақаи ӯ соя меандозад ва асар мегузорад ва ин ба маънои лузуми ҷиҳод барои густариши ҳокимияти Ӯ бар саросари ҷаҳон аст; Чунонки дар китоби «Бозгашт ба Ислом» омадааст:

«Маънои ҷиҳод дар Ислом, ҷангидан бо касоне аст ки ба ҳокимияти Худованд бар замин тан дар намедиҳанд ва ҳокимонӣ ҷуз Ӯро меҷӯянд то бо нуқсон ва заволи онон, заминаи ҳокимияти ӯ бар он фароҳам шавад; Чароки бо вуҷуди ҳокимияти ғайри Ӯ бар он, қаҳран ҳокимияти Ӯ бар он мумкин нест; Бо таваҷҷуҳ ба инки дар амал, ҳар сарзамине танҳо як ҳоким метавонад дошта бошад ва бо ин васф, Ӯ бар ҳар сарзамине ки ғайри Ӯ бар он ҳокимият дорад, ҳоким нест; Балки дар саросари замин, бо таваҷҷуҳ ба ваҳдати табиъиаш, ҷуз як ҳоким наметавонад вуҷуд дошта бошад ва бо ин васф, то ҳангоме ки дар саросари замин, ҳокиме ҷуз Худованд вуҷуд дорад, ҳокимияти Худованд бар он таҳаққуқ наёфта ва ин дар ҳоле аст ки ҳар гоҳ ҳокимияти Ӯ бар саросари замин таҳаққуқ ёбад, арз ва тӯли он аз адолат пур мешавад, ҳамонгуна ки аз зулм пур шуда ва ин маслиҳате барои ҳамагон аст.»[3] «Бо таваҷҷуҳ ба инки чизҳои мавҷуд дар ҷаҳон, аз якдигар мунқатиъ ва мустақил нестанд, балки ба якдигар муттасил ва вобастаанд ва аз якдигар асар мепазиранд ва бар якдигар асар мегузоранд ... Бинобарин, зулм монанди тоъун сароят мекунад ва монанди қорч таксир мешавад ва аз як чиз ба ду чиз ва аз ду чиз ба чаҳор чиз ва аз чаҳор чиз ба ҳашт чиз ва ба ҳмин тартиб то ҳама чиз густариш меёбад ва бо ин васф, адолат танҳо ҳангоме муҳаққақ мешавад ки ҳамаи зулм дар замин аз миён биравад, на инки танҳо бахше аз он нобуд гардад; Зеро то ҳангоме ки бахше аз зулм дар замин вуҷуд дорад, ба ҳамаи замин мунташир мешавад, монанди оташи кучак дар анбори коҳ ки ба суръат ҳамаи онро фаро мегирад; Ҳамчунонеки ҳамаи замин, маҷмуъаи воҳид ва мунсаҷам аст ва сарзаминҳои он ба якдигар пайваста ва вобастаанд ва агар дар сарзамине аз он золиме вуҷуд дошта бошад, сарзаминҳои дигари он ба зулм кашида мешаванд ва бо ин васф, адолат ё дар ҳамаи ҷо падид меояд ва ё дар ҳеҷ ҷо падид намеояд ва адолати нисбӣ ва табъизӣ мумкин нест.»[4]

Аз инҷо дониста мешавад ки ҳокимияти халифаи Худованд дар замин ҳеҷ гоҳ то кунун падид наёмада ва пур будани замин аз зул натиҷа ва гувоҳи ҳамин аст.

Робиъан аз шумо ки аҳли илм ҳастед баъид аст чунин муғолитае ки «Заминасозӣ» барои зуҳури халифаи Худовандро дар радифи «Дуъо кардан ва интизор» барои он қарор диҳед ва бифармойед ки ҳамагӣ яаксон ва бефойидаанд! «Заминасозӣ» барои зуҳури халифаи Худованд, ба маънои рафъи мавонеъи зуҳури ӯст ки ҷиҳод дар роҳи Худованд маҳсуб мешавад ва ҳаргиз бо нишастан ба дуъо ва интизор, яксон нест; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿لَا يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ ۚ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً ۚ وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى ۚ وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْرًا عَظِيمًا[5]; «Касоне аз мӯъминон ки бидуни узре нишастаанд ва ҷиҳод кунандагони дар роҳи Худованд бо молҳо ва ҷонҳошон бо якдигар баробар нестанд, Худованд ҷиҳод кунандагони дар роҳи Худованд бо молҳо ва ҷонҳошонро бар нишастагон дараҷаи бартар бахшида ва ҳамаро (ба нисбати аъмолашон) ваъдаи хуби дода ва ҷиҳод кунандагонро бар нишастагон бо подошӣ азим бартарӣ додааст». Вонгаҳе «Заминасозӣ» барои зуҳури халифаи Худованд, чизе аст ки Паёмбар ба он башорат дода ва ба унвони намуна, фармудааст: «یَخْرُجُ ناسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَیُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ سُلْطانَهُ»; «Гурӯҳе аз машриқ берун меоянд ва барои ҳукумати Маҳдӣ заминасозӣ мекунанд» Ва фармудааст: «یَخْرُجُ أَهْلُ خُراسانَ فِي طَلَبِ الْمَهْدِيِّ فَیَدْعُونَ لَهُ وَ یَنْصُرُونَهُ»; «Аҳли Хуросон дар талаби Маҳдӣ берун меоянд, пас барои ӯ даъват мекунанд ва ӯро ёрӣ мерасонанд» Ва фармудааст: «إِنّا أهلُ بَيتٍ اخْتارَ لَنَا اللّهُ الآخِرَةَ عَلَى الدّنيا و إِنَّ أهلَ بَيتي سَيَلْقَونَ بَعدِي بلاءً و تَشْريداً و تَطْريداً، حتّى يَأتِيَ قَومٌ مِنْ قِبَلِ الْمَشرقِ -أو قالَ: مِنْ قِبَلِ خُراسانَ- مَعَهُمْ راياتٌ سودٌ يَسْأَلونَ الْحَقَّ فَلا يُعْطَونَهُ، ثُمَّ یَسْأَلونَهُ فَلا یُعْطَونَهُ، ثُمَّ یَسْألُونَهُ فَلا یُعْطَونَهُ، فَيُقاتِلونَ فَيُنْصَرونَ فَيُعطَونَ ما سَأَلوا، فلا يَقْبَلُونَهُ حَتّى يَدْفَعُوا إِلَى رَجُلٍ مِنْ أهلِ بَيتي، فَيَمْلأها قِسْطاً كَما مَلَأوها جَوْراً، فَمَنْ أَدْرَكَ ذَلِكَ مِنْكُم أَوْ مِنْ أَعْقابِکُم فَلْيَأتِهِمْ -وَ في رِوایةٍ: وَلْیُبایِعْهُم- ولَو حَبْواً عَلَى الثِّلْجِ فَإنّها رایاتُ هُدًی»; «Ҳаройина мо аҳли байте ҳастем ки Худованд охиратро бароямон нисбат ба дунё ихтиёр кардааст ва ҳаройина аҳли байти ман пас аз ман бало ва рондагӣ ва оворагӣ хоҳанд дид, то он гоҳ ки гурӯҳе аз ҷониби машриқ –ё фармуд: Аз ҷониби Хуросон– биёянд ки бо онон парчамҳои сиёҳе аст, пас ҳақро мутолиба мекунанд вале ба онон дода намешавад, сипас онро мутолиба мекунанд вале ба онон дода намешавад, сипас онро мутолиба мекунанд вале ба онон дода намешавад, пас ба ҷанг рӯй меоваранд ва ба пирӯзӣ мерасанд, пас чизе ки мутолиба карданд ба онон дода мешавад вале онро намепазиранд то инки онро (бидуни созиш мегиранд ва) ба марде аз аҳли байти ман месупоранд, пас заминро аз адолат пур мекунад ҳамон тавр ки аз ситам пураш кардаанд, пас ҳар кас аз шумо ё аз ояндагони шумо ки онро дарк кард бояд ба сӯӣ онон бишитобад –дар ривоятӣ дигар: Ва бо онон байъат кунад– агарчи чаҳор дасту по бар рӯйи барф; Чароки онҳо парчамҳои ҳидоят ҳастанд.»[6]

Аз инҷо дониста мешавад ки назари шумо дар бораи заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом, комилан дар нуқтаи муқобили назари Паёмбар қарор дорад ва ҳамин барои нодурустии он кофӣ аст.

Бар ин асос, мо шаҳодат медиҳем ки заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳақ аст ва даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ он ҳақ аст ва пур шудани замин аз адолат бо таҳаққуқи он ҳақ аст ва Худованд ваъдаи худро хилоф намекунад ва бо ин васф, олим касе аст ки мардумро аз раҳмати Худованд ноумед намегардонад ва аз ҷиҳод дар роҳи Ӯ ва шитофтан ба ёрии халифааш боз намедорад ва аз ҳимояти касе ки дар ин кор пешқадам шудааст худдорӣ намекунад ва ҳақро чун барояш ошкор шуд мепазирад ва оқибат барои парҳезкорон аст.

↑[1] . Гуфтори 123, фақараи 3
↑[2] . Гуфтори 128, фақараи 5
↑[3] . с333
↑[4] . с284 ва 285
↑[5] . Нисоъ/ 95
↑[6] . Барои огоҳӣ аз шӯҳрат ва тавотури ин ривоят, бингаред ба: Пурсиш ва посухи 272.
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани нақд
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед нақдҳои илмии худ бар осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба баррасии илмӣ гирифта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи нақд дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст нақди шумо дар пойгоҳ баррасӣ шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани нақди худ, нақдҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Беҳтар аст аз навиштани нақдҳои мутаъаддид ва ғайри муртабит бо ҳам дар ҳар навбат худдорӣ кунед; Чароки чунин нақдҳое дар пойгоҳ ба тафкик ва эҳёнан дар муддатӣ бештар аз муддати маъмули баррасӣ мешаванд.