Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Нақд ва барраси
 

Ман ин китобро мутолеъа кардам. Дар воқеъ нисбат ба андешаи ташаюъ, беҳтар ва ба ҳақ наздиктар буд, вале Хуросонӣ ҳам мисли ҳамаи шиъаён мушрик ва кофир маҳсуб мешавад; Зеро бо дидгоҳи худ, оёти Қуръониро тафсир ба раъй кардааст; Зеро агар қабл ва баъди бисёрӣ аз оётро ки далили барои дидгоҳи худ овардаро бихонӣ мутаваҷҷеҳ мешавед рабте ба сиёқи баҳс надорад. Албатта аксари оёт ва на ҳама. Масалан дар ояи таҳорат Худои субҳон дақиқан ҳамаи занони Паёмбарро хитоб қарор медиҳад, дар ҳоле ки Мансур вилоятро бо он исбот мекунад ва онро мунҳасир дар Алӣ ва Фотима ва Ҳасанайн (а) мекунад ҳар чанд дар таҳорати онон шакке нест ва солеҳ буданд. Ба ҳар ҳол мунтазири нақ ҳастам.

Банда тавсия мекунам ин нависанда ибтидо таҳқиқ кунанд бубинанд киро мепарастанд; Чун бо матолибе ки шумо ва шиъаён мегӯйед воқеъан Худоро ғофилгир мекунад.

Бародари гиромӣ!

Лутфан агар аз Худованд ва рӯзи қиёмат метарсед ва дар пайӣ шинохти ҳақ ҳастед ва монанди бисёрӣ дигар аз мусалмонон дар пайӣ фирефтани худ ва дигарон нестед, ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

Аввалан «Куфр» ва «Ширк» ду унвон аз ановини шаръӣ ҳастанд ки маънои мушаххас ва маълуме дар китоби Худованд ва суннати Паёмбараш доранд ва таъмими он ду ба маънои дигар, бидъат ва залолат аст ва ҳар бидъат ва залолате ба оташ роҳ меёбад. Бинобарин, замоми шутур забонро дар даст гиред ва бо таъомул ва табаюн, фатвои куфр ва ширк диҳед; Чароки шутур забон чун рам мекунад, рокиби худро ба миёни дӯзах меандозад ва фатво чун бидуни таъомул ва табаюн содир мешавад, соҳиби худоро аз осмон ба замин партоб мекунад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَتَبَيَّنُوا وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ أَلْقَى إِلَيْكُمُ السَّلَامَ لَسْتَ مُؤْمِنًا تَبْتَغُونَ عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فَعِنْدَ اللَّهِ مَغَانِمُ كَثِيرَةٌ ۚ كَذَلِكَ كُنْتُمْ مِنْ قَبْلُ فَمَنَّ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فَتَبَيَّنُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا[1]; «Эй касоне ки имон оваред! Ҳангоме ки дар роҳи Худованд берун меравед баррасӣ кунед ва ба касе ки барои шумо изҳори Ислом мекунад нагӯйед ки мӯъмин нестӣ, то густараи зиндагии дунёро биҷӯйед; Чароки баҳраҳои фаровоне назди Худованд аст; Шумо пештар чунин будед, то онгоҳ ки Худованд бар шумо миннат ниҳод; Пас акнун баррасӣ кунед; Чароки Худованд ба коре ки мекунед огоҳ аст»! Рӯшан аст ки ҳар кас ба ягонагии Худованд дар таквин, ташриъ ва ҳокимият мӯътақид аст ва ба вопасин Паёмбари Ӯ Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам бовар дорад ва мункири аркони дини Ӯ монанди китоб, малоъика, қиёмат, қибла, намоз, закот, рӯза, ҳаҷ ва ҷиҳод нест, мусалмон аст, ҳар чанд дар бораи соири ақойид ва аҳкоми он, монанди шумо наяндешад ва бардошти мутафовите дошта бошад ва ин воқеъияте аст ки аз китоби Худованд ва суннати қатъии Паёмбари Ӯ саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дониста мешавад ва салафи солеҳ бар он иҷмоъ доштаанд, то ҷойе ки наздик аст аз возеҳоти Ислом бошад ва мункири он ба сафоҳат муттаҳам шавад. Бо ин васф, рӯшан аст ки «Ҳамаи шиъаён» кофир ва мушрик маҳсуб намешаванд; Чароки бештари онон ба ягонагии Худованд ва вопасин Паёмбари Ӯ ва аркони динаш бовар доранд ва кофир ва мушрик донистаи «Ҳамаи онон» тавассути шумо, агар чи ба эътибори бархӣ инҳирофот ва иштибоҳоташон бошад, маҳзи мукобира ва таҳаккум аст ва аз бегонагии шумо бо илм ҳикоят мекунад; То ҷойе ки гӯйӣ бӯйе аз он набурдаед ва бо ҳеҷ як аз ду чашми худ онро надидайед! Ҳамчунонки аз бегонагии шумо бо тақво ҳикоят дорад; Чароки бо тасоҳили аҷибе, аҳкоми куллӣ ва ом содир мекунед ва аз инки бар Худованд дурӯғ мебандед, боке ба худ роҳ намедиҳед; Монанди хавориҷе ки дар ғарби замин зуҳур кардаанд ва ба қоъидаӣ ﴿يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ[2] дар он хун мерезанд ва фасод меангезанд; Чароки барои онон илм ва тақвое нест ва аз касоне монанди шумо қувват мегиранд, то ҷон ва мол ва номуси мусалмононро тороҷ кунанд. Бегумон онон дар залолӣ баъиданд, дар ҳоле ки худро бар ҳидоят мепиндоранд; Монанди касоне ки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا[3]; «Касоне ки талошашон дар дунё бар гумроҳӣ буд, дар ҳоле ки мепиндоштанд ба дурустӣ амал мекунанд»!

Солисан тафсири Қуръон ба тартибе ки бо ҳавои нафси ҷаноби олӣ созугор нест, «Тафсир ба раъй» шумурда намешавад, бал тафсире аз он тафсири ба раъй аст ки бо тафсири Паёмбари Худованд созугор нест, дар ҳоле ки тафсири «Аҳлил байт» ба Алӣ, Фотима, Ҳасан ва Ҳусейн ва адами тафсири он ба уммаҳотул мӯъминин дар ояи татҳир, тафсири Паёмбари Худованд аст ки тавассути асҳоби он Ҳазрат монанди Абдуллоҳ ибни Аббос, Абу Саъиди Худрӣ, Саъд ибни абӣ Ваққос, Анас ибни Молик, Восила ибни Асқаъ, Ҷаъфар инби Абӣ Толиб, Зайд ибни Арқам, Бароъ ибни Озиб, Ҷобир ибни Абдуллоҳ, Абу Ҳурайра, Абу Ҳамроъ, Абу Барза, Умми Салама, Ойиша, Сафия ва дигарон[4], ба сурати мутавотир аз он Ҳазрат ривоят шудааст ва шуморе аз онон монанди Зайд ибни Арқам, Ҷаъфар ибни Абӣ Толиб ва Восила, балки Умми Салама ва Сафия ки худ аз уммаҳотул мӯъмининанд, адами шумули он бар уммаҳотул мӯъмининро бо истиноди саҳиҳ ва машҳур ривоят кардаанд; Бал ҳами онон билиттифоқ тасриҳ намудаанд ки фақараи ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا[5], Ҷудо аз фақароти қаблӣ ва баъдӣ, дар хонаи Умми Салама нозил шуда ва Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар ҳеҷ мавриде, фақароти қаблӣ ва баъдиро муртабит ба он надониста ва ба ҳамроҳи он тафсир нафармудааст. Бо ин васф, иктифои Мансури Ҳошимӣ Хуросонӣ ба ин фақара ва тафсири он ҷудо аз фақараи қаблӣ ва баъдӣ, айнан мутобиқ бо амали Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам будааст ва бо ин васф, на танҳо бар хилофи таваҳҳуми ҷаноби олӣ «Куфр» ва «Ширк» маҳсуб намешавад, бал айни суннати он Ҳазрат аст, магар онки аз назари ҷаноби олӣ айни суннати он Ҳазрат, «Куфр» ва «Ширк» маҳсуб шавад ва Паёмбари Худованд саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам «Кофир» ва «Мушрик» буда бошад ки дар ин сурат, кофиртар ва мушриктар аз ҷаноби олӣ бар рӯи замин пилк намезанад! Ба Худованд паноҳ мебарем аз такаббур ҳангоме ки бар рӯӣ ҷаҳолат қарор мегирем; Чароки торикӣ бар рӯӣ торикӣ мешавад ва ҳар касро Худованд нуре набахшояд, барояш нуре нахоҳад буд!

Аммо таъмими ин фақара аз ояи Татҳир бар ҳамсарони Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам, фориғ аз суннати мутавотири он Ҳазрат, бар асоси китоби Худованд низ мумкин нест; Чароки адами таҳорати модарони бузугвормон аз мутлақи риҷс (= алриҷс), ҳаргоҳ ба маънои мутлақи нофармонии Худованд ва Паёмбараш бошад, бар асоси китоби Худованд қатъӣ аст; Чунонуи сураи комил бо номи «Таҳрим» дар бораи нофармонии онон нозил шуда ва ба ифшои сирри он Ҳазрат тавассути онон, балки эҳтимоли тазоҳурашон бар зидди ӯ тасриҳ карда ва бо ин васф, адами таҳорати онон аз мутлақи риҷс, қатъӣ аст, дар ҳоле ки ин бар хилофи иродаи қатъии Худованд ба татҳири аҳлил байт аст; Балки бар хилофи суннати Худованд дар бораи Паёмбарони гузашта аст; Чароки Ӯ омилони «Амали ғайри солеҳ» ро аз аҳли байти Паёмбаронаш истисно карда ва хориҷ дониста ва ба унвони мисол, дар бораи фарзандони Нуҳ алайҳи саллом фармудааст: ﴿يَا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ ۖ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ[6]; «Эй Нуҳ! Бегумон ӯ аз аҳли ту нест; Чароки ӯ амалӣ ғайри солеҳ кардааст» ва рӯшан аст ки суннати Худованд дар гузашта, тағйире намеёбад; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا[7]; «Ин суннати Худованд дар касоне буд ки пештар гузаштанд ва ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ»!

Аз инҷо дониста мешавад ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ояи Татҳирро бино бар раъйӣ худ тафсир накарда, балки бино бар китоби Худованд ва суннати мутаватири Паёмбараш тафсир кардааст ва ин шумо ҳастед ки онро бино бар раъйӣ худ ва раъйӣ касоне ки аз онон тақлид мекунанд, тафсир кардаед ва бо ин васф, агар тафсир ба раъй, мусталзими «Куфр» ва «Ширк» бошад, ин шумо ҳастед ки кофир ва мушрикед!

Солисан тафсири китоби Худованд ба раъй, ҳаргоҳ монанди тафсири ҷаноби олӣ аз рӯӣ ҷаҳолат ва ғафлат бошад, «Куфр» ва «Ширк» маҳсуб намешавад, балки хатоӣ бисёр бузург аст; Чароки «Куфр» ва «Ширак» аз ановини эътиқодӣ аст ва бо ановини амалӣ собит намешавад, магар бино бар мабнои хавориҷ ки баҳсе дар бутлони он нест. Бо ин васф, агар ҷаноби олӣ аз хавориҷ ҳастед, лозим аст аз куфр ва ширки худ ба сабаби тафсир ба раъй тавба кунед ва агар аз хавориҷ нестед, лозим аст аз куфр ва ширак донистани суннати Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам тавба кунед; Чароки дар ҳар ду сурат, тавба бар шумо лозим аст. Аз инҷо дониста мешавад ки фатвои ҷаноби олӣ ба куфр ва ширки Мансур, зулумоте бар рӯӣ зулумотӣ дигар аст; Чароки аз як сӯ ин бузургвор тафсир ба раъй накардааст ва аз сӯӣ дигар, тафсир ба раъй мусталзими куфр ва ширк нест!

Робиан Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дерзамоне аст ки ба тафсияи ақли худ пеш аз тафсияи ҷаноби олӣ амал карда ва аз рӯӣ «Таҳқиқ» донистааст ки чи касеро мепарастад! Ӯ Худои Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салламро мепарастад ва барои Ӯ дар таквин, ташриъ ва таҳким шарике намешиносад; Ба ин маъно ки Ӯро дар офариниш, ризқ ва тадбири мавҷудот ягона медонад ва ба ҳукме ҷуз ҳукми Ӯ ва ҳукуматӣ ҷуз ҳукумати Ӯ таслим намешавад ва ҳукумати Ӯро ҳукумати касе медонад ки ба изни Ӯ ҳукумат мекунад, ҳар чанд бештари мардум намедонанд. Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, Худои ибни Ҳомид, ибни Таймия, ибни Абдулваҳҳоб ва амсоли ононро намепарастад; Ҳамон Худое ки боло ҳаст ва дар пойин нест ва ду чашм ва ду гӯш ва ду даст ва ду по ва даҳ ангушти ҳақиқӣ дорад ва аз ҷойе ба ҷои дигар ҳаракат мекунад ва бо чашми сар монанди маҳтоб дида мешавад ва намунаи комиле аз Лот ва Ҳубал ва Уззо мустатир дар ҳиҷоби «Било кайф» аст! Балки Худои Иброҳим ва Исмоъил ва Исҳоқ ва Яъқуб ва Асбот ва Исо ва Мӯсоро мепарастад; Ҳамон Мӯсое ки гуфт: ﴿رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ; «Парвардгоро! Нишонам деҳ ки ба ту назар кунам» ва ба ӯ посух дода шуд: ﴿لَنْ تَرَانِي; «Ҳаргиз Манро нахоҳи дид», пас ӯ аз таваққуъи хеш тавба кард: ﴿قَالَ سُبْحَانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ; «Гуфт: Ту муназзаҳ ҳастӣ, ман ба сӯят тавба кардам»; Худойе ки ҳафтод тан аз банӣ Исроъилро бо соъиқа кушт ба сабаби инки хостанд Ӯро бо чашми сар бубинанд: ﴿فَقَالُوا أَرِنَا اللَّهَ جَهْرَةً[8]; «Пас гуфтанд Худоро ошкоро нишонамон бидеҳ»; Чароки чашмҳо Ӯро идрок намекунанд ва Ӯ чашмҳоро идрок мекунад ва Ӯ борикбини огоҳ аст; Чунонки фармудааст: ﴿لَا تُدْرِكُهُ الْأَبْصَارُ وَهُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصَارَ ۖ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ[9]; Худойе ки ба ҳар ҷо рӯй мекунӣ, дар онҷо ҳаст ва вуҷуди Ӯ монанди вуҷуди аҷсом ба ҷое маҳдуд намешавад; Чунонки фармудааст: ﴿فَأَيْنَمَا تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ[10]; «Пас ба ҳар ҷо рӯй кунед, онҷо зоти Худованд аст»; Худойе ки аз ҷойе ба ҷои дигар интиқол намёбад ва ба махлуқи худ такя намезанад ва монанди ҳайвон, қобили таҷзия ба аъзо ва ҷавореҳ нест ва ба сифоти инсон муттасиф намешавад; Чунонки фармудааст: ﴿لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ ۖ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ[11]; «Ҳеҷ чизе чун монанди Ӯйе нест ва Ӯ шунавои биност»; Худойе ки дар ҳеҷ васфе намегунҷад ва ба ҳеҷ васфе намеояд ва аз ҳар чизе ки битавон тасаввур кард муназзаҳ ва волотар аст; Чунонки фармудааст: ﴿مَا قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ[12]; «Худовандро чунонки сазовор аст нашиносанд» Ва фармудааст: ﴿سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا يَصِفُونَ[13]; «Ӯ аз ҳар чизе ки васф кунанд, муназзаҳ ва волотар аст»; Худойе ки ҳамаи номҳои неку барои Ӯст, бегумон таъаддуди номҳояш ба таъаддуди зоташ анҷомад ва Ӯро ба аҷзоъӣ мутаъаддид тақсим кунад; Чунонки фармудааст: ﴿اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ ۖ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى[14]; «Худованд ҷуз Ӯ Худойе нест, ҳамаи номҳои неку барои Ӯст»; Чунонки ду сифат «Бино» ва «Шунаво» Ӯро ба ду кас табдил намекунат ва барои Ӯ ду ҷузъ падид намеоварад, балки Ӯ дар айни биноӣ, шунавост ва дар айни шунавоӣ биност ва биноӣ ва шунавоӣ, ду эътибор аз сифатӣ воҳид барои Ӯянд ки «Илм» номида мешавад; Чароки таъаддудро ба вуҷуди Ӯ роҳе нест ва аз ҳар такассуре дар зоти худ муназзаҳ аст; Чунонки фармудааст: ﴿قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ[15]; «Бигӯ Худованд як аст» Ва фармудааст: ﴿وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ[16]; «Ва кори Мо ҷуз яке нест»; Худойе ки ташриъ танҳо барои Ӯст ва бояд ва набояд ҷуз аз Ӯ содир намешавад; Чунонки фармудааст: ﴿أَمْ لَهُمْ شُرَكَاءُ شَرَعُوا لَهُمْ مِنَ الدِّينِ مَا لَمْ يَأْذَنْ بِهِ اللَّهُ[17]; «Ё ононро шариконе аст ки барояшон чизе аз динро ташриъ кунанд ки Худованд ба он изн надодааст?!»; Худойе ки ҳукумат танҳо барои Ӯст ва насб ва азли ҳоким ҷуз тавассути Ӯ анҷом намешавад; Чунонки фармудааст: ﴿قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ[18]; «Бигӯ Худовандо! Молики ҳукумат Туӣ; Хукуматро бар ҳар кас ки мехоҳӣ медиҳӣ ва аз ҳар кас ки бихоҳӣ мегирӣ», пас барои Ӯ шарике дар ҳукумат нест; Чунонки фармудааст: ﴿وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ[19]! Ин аст Худои Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва Худои Иброҳим ва Оли Иброҳим ва ин аст Худои Мансури Ҳошимии Хуросонӣ парчамдори тавҳид дар асри ҳозир бо нидои тавҳиди «Ал-байъату Лиллоҳ».

Акнун ҷаноби олӣ бояд таҳқиқ кунед ки чи касеро мепарастед?! Оё Худои ягонро мепарастед, бадин сон ки монанди Мансури Ҳошимии Хуросонӣ танҳо мутиъи китоби Ӯ ва суннати мутавотири Паёмбараш дар рӯшаноии ақл ҳастед ва бо азимат ба сӯи халифаи Худованд дар замин аз банди мазоҳиб раҳидаед ё монанди бештари мусалмонон, мазҳаби худро мепарастед, бадин сон ки мутиъи пешвоён ва гузаштагони худ дар сояи тақлид ҳастед ва ҳар касро ки тобеъи мазҳаби шумо ва мутиъи пешвоён ва гузаштагон набошад, кофир ва мушрик мешуморед?! Мо ба шумо тавсия мекунем ки Худои ягонаро бипарастед ва монанди Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, танҳо аз китоби Ӯ ва суннати мутавотири Паёмбараш ва халифаи Ӯ дар замин итоъат кунед ва дар пайӣ мазоҳиби гуногун бо ҳазорон увҳом ва амонӣ наравед.

Бидонед Мансур дар пайӣ он аст ки бо такя бар яқиниёт ва муштаракоти Исломӣ, ҳамаи мусалмонони ҷаҳон аз ҳамаи мазоҳибро ба гиди Маҳдӣ алайҳи салом ҷамъ кунад ва бойистааст шумо дар ин кори неку ва муборак, бо эшон ҳамкори кунед, на инки бо кӯбидан бар табли такфир ва дамидан дар оташи тафриқа, ин корро барои эшон душвортар созед. Мо шумо ва соири мусалмонони ҷаҳонро ба «Бозгашт ба Исломи холис ва комил» даъават мекунем; Чароки бозгашт ба Исломи холис ва комил, заминаи зуҳури Маҳдӣ аст ва зуҳури Маҳдӣ, заминаи пур шудани замин аз адл ва қист пас аз пур шудан аз зулм ва ҷавр аст ва ин саъодате аст ки болотар аз он саъодате нест. Пас ба Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мулҳақ шамед ва ӯро дар ин наҳзати бузурги Исломӣ ёрӣ кунед ва ба ӯ иҷоза диҳед ки ихтилофи шумо бо якдигарро дар партуви ҳокимияти Маҳдӣ алайҳи салом ба иттиҳод табдил кунад.

*Барои тазеҳоти бештар, ба матни арабӣ муроҷиъа кунед.
↑[1] . Нисоъ/94
↑[2] . Бақара/30
↑[3] . Каҳф/104
↑[4] . Нигоҳ кун ба: Бозгашт ба Ислом, с 269 ва 270.
↑[5] . Аҳзоб/33
↑[6] . Ҳуд/46
↑[7] . Аҳзоб/62
↑[8] . Нисоъ/153
↑[9] . Анъом/103
↑[10] . Бақара/115
↑[11] . Шуро/11
↑[12] . Ҳаҷ/74
↑[13] . Анъом/100
↑[14] . Тоҳо/8
↑[15] . Тавҳид/1
↑[16] . Қамар/50
↑[17] . Шуро/21
↑[18] . Оли Имрон/26
↑[19] . Исроъ/111
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши баррасии нақдҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани нақд
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед нақдҳои илмии худ бар осори аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба баррасии илмӣ гирифта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи нақд дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст нақди шумо дар пойгоҳ баррасӣ шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани нақди худ, нақдҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Беҳтар аст аз навиштани нақдҳои мутаъаддид ва ғайри муртабит бо ҳам дар ҳар навбат худдорӣ кунед; Чароки чунин нақдҳое дар пойгоҳ ба тафкик ва эҳёнан дар муддатӣ бештар аз муддати маъмули баррасӣ мешаванд.