Нуктаӣ чанд дар бораи наҳзати «Бозгашт ба Ислом»
Наҳзати мубораки «Бозгашт ба Ислом» бо раҳбарии олими муҷоҳид ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, як наҳзати мардумӣ бо муҳтавои Исломӣ ва рӯйкарди илмӣ ва манзури эҳёъи Исломи нахустин бар бунёди китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш ва дар рӯшанойии ақли салим аст ки барои таъсиси ҳукумати Худованд дар замин аз тариқи таъсиси ҳукумати халифааш бо ҷамъоварӣ ва тарбияти ҳомиёни кофӣ барои ӯ талош мекунад. Возеҳ аст ки чунин наҳзате бо ин муҳтаво, рӯйкард ва ормони Исломӣ, барои ҳар мусалмоне дар ҷаҳон ки ба халифаи Худованд бовар дорад, қобили эҳтиром ва таъйид аст ва муқобила бо он ҷуз бо убур аз ҳамаи усул ва арзишҳои Исломӣ мумкин нест; Наҳзати муқаддас ва мутамойизе ки бо иттикоъи холис бар манобеъи муштараку яқинӣ ва истиқлоли комил аз ҳамаи ҷараёнҳои сиёсӣ ва мазҳабӣ, чатри худро барои ҳамаи мусалмонони ҷаҳон гушуда ва дар лоҳи муборизаи фарҳангӣ бо мавонеъи шинохт дар онон монанди ҷаҳл, тақлид, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ ва шиносондани Исломи холис ва комил ба онон бар канор аз бардоштҳои заннӣ ва бидъатҳои мазҳабӣ аст, то бо ин шева ононро бо якдигар муттаҳид кунад ва ба тадриҷ муқаддамоти лозим барои суқути ҳокимияти даҷҷол ва таҳаққуқи ҳокимияти Маҳдӣ ба унвони халифаи одил ва мавриди қабули ҳамаи ононро фароҳам созад [Мақолаи «Шигирдҳои таблиғотӣ барои муқобила бо наҳзати Бозгашт ба Ислом» навиштаи дуктур Зокир Маъруф].
Раҳбарии ин ҷараёни Исломӣ ба ӯҳдаи шахсиятӣ олим, вораста, дилсӯз ва огоҳ аст ки дар ҷойгоҳӣ фаромиллӣ ва фаромазҳабӣ қарор дорад ва аз ақлонитарин ва яқинитарин манобеъи Исломӣ моя мегирад ва ба сӯӣ ормонӣ муштарак ва қобили қабул барои ҳамаи мусалмонон даъват мекунад. Ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бо тарҳи шиъори «Бозгашт ба Ислом» ва даъвати ҳамаҷониба ва густардае ҳамаи мусалмонони ҷаҳон ба сӯӣ шинохтӣ воҳид аз Ислом ба унвони мабноӣ устувор барои иттиҳод ва канор гузоштани ихтилофоти мавҷуд, ҳамаи мусалмонони ҷаҳон аз ҳамаи мазоҳибро мухотаб сохта ва ингуна заминаро барои иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон фароҳам месозанд. Эшон дар китоби мутафовит ва таъсиргузори худ бо унвони «Бозгашт ба Ислом» ба тарҳи мабонии таъйидкунанд ва бунёдин дар бораи авзоъи кунунии ҷаҳони Ислом ва низ решаёбии дақиқ ва осебшиносии мушикофона ва амиқе дар ҳавзаи ақойид ва аъмоли мусалмонон мепардозад. Ҳазрати аллома Ҳошимии Хуросонӣ бар хилофи ҳамаи касоне ки дар ин ҳавза фаъолият мекунанд ба ҷои ҳошияпардозӣ ва тарҳи масоъили дасти чандум ва беъаҳмият ки танҳо замон ва неруи мусалмононро ҳадар медиҳад, бо сароҳати лаҳҷа ва шуҷоъатӣ сутуданӣ ва рӯйкардӣ ҳакимона, суханеро дар ин ҳавза ногуфат намегузорад ва дақиқан ба ҳадаф мезанад ва решаи мӯъзалоти кишварҳои Исломиро бо баёнӣ шево ва қобили фаҳм барои ҳамагон табйин мекунад [Мақолаи «Ҷаҳони Ислом; Дар такопуӣ роҳи наҷот» навиштаи Саййид Содиқ Пурмуҳаммадӣ].
Наҳзати «Бозгашт ба Ислом», наҳзати мустазъафони охирул замон барои бозгашт ба китоби Худованд ва суннати Паёмбари Ӯ ва бозгашт ба арзишҳо ва ормонҳои ҳамаи сиддиқон ва шаҳидон ва солеҳон дар тӯли торих аст ва чунин наҳзате [бар хилофи пиндори душманонаш] як «Афсона» нест, балки як «Ҳақиқат» аст; Ҳақиқатӣ рӯшан ки монанди нуре дар торикитарин даврони торихи башар намоён шуда то ӯро ки чунон кӯдакӣ гумшуда дар остонаи нобудӣ аст, ба «Хона» бозгардонад. «Бозгашт ба Ислом» танҳо як ном нест, балки як ҳаракат аст; Ҳаракат аз чизе ки ҳаст ва набояд бошад ба сӯӣ чизе ки нест ва бояд бошад; Ҳаракат аз занн ба сӯӣ яқин; Ҳаракат ба сӯӣ решаҳо ва асолатҳо; Ҳаракат ба сӯӣ фитрат; ﴿فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا ۚ﴾[1]. «Бозгашт ба Ислом» лаббайк гуфтан ба даъвати Худованд аст ки дар ҷаҳон танин андохтааст: ﴿وَتُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِيعًا أَيُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾[2]; «Ва ҳамагӣ ба сӯӣ Худованд бозгардед эй мӯъминон, бошад ки растгор шавед»! [Нақд ва баррасии 66].
Бидун шак Қуръон ﴿بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ﴾[1]; «Ба забони Арабии гӯё» нозил шуда ва аз ин рӯ, барои умуми оқилон қобили фаҳм аст; Чунонки фармудааст: ﴿وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ﴾[2]; «Ва ҳароина Қуръонро барои ёдоварӣ осон кардаем», вале маълум аст ки умуми мардум аз оқилон нестанд; Ба ин маъно ки дар ҳисори мавонеъи шинохт монанди ҷаҳл, тақлид, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагаронӣ, аз «Ақли салим» баҳра намебаранд ва аз ин рӯ, фаҳми мутафовит ва гоҳ мутазодде аз Қуръон меёбанд, то ҷое ки бархӣ аз онон барои исботи номаъқултарин ақойид ва аъмолиашон ба оёте аз Қуръон истинод меҷӯянд.
Роҳкори Худованд барои ҳалли ин мӯъзал, ду чиз аст: Яке даъвати мардум ба «Ақлония» бо иҷтиноб аз «Мавонеъи шинохт» ки пешниёзи фаҳми саҳиҳи Қуръон аст; Чунонки фармудааст: ﴿قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الْآيَاتِ ۖ إِنْ كُنْتُمْ تَعْقِلُونَ﴾[3]; «Оётеро бароятон табйин кардаем агар шумо аз ақл баҳра бибаред» Ва дигарӣ даъвати онон ба пайравӣ аз халифаи Худованд дар замин ки тарҷумони Қуръон ва мубаййини он аст; Чунонки фармудааст: ﴿وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ﴾[4]; «Ва зикрро бар ту нозил кардем то барои мардум чизе ки ба судашон нозил шудаастро табйин кунӣ ва бошад ки онон андеша кунанд» Ва ин ду ҳамон «Сақалайн» дар Исломанд ки тамассук ба онҳо зомини ҳидояти уммат то рӯзи қиёмат аст ҳар ҷо ки инҳироф ё ихтилофе падид омада, ношӣ аз адами тамассук ба онҳо буда ва табъан бо тамассук ба онҳо қобили ҳал аст. Аз ин рӯ, бар ҳамаи мусалмонон воҷиб аст ки аз як сӯ «Ақл» ро меъёри шинохт қарор диҳанд ва бо тазкияи анфус аз ҷаҳл, тақлд, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ, заминаи фаҳми саҳиҳ ва иҷрои комили Қуръонро фароҳам созанд ва аз сӯӣ дигар халифаи Худованд дар заминро бишносанд ва бо ҳимояти кофӣ аз ӯ зоҳираш созанд то ихтилофоти ононро ҳал ва инҳирофашонро ислоҳ кунад. Ин дарвозаи саъодат ва ресмони наҷобат аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ он даъват мекунад; Ба ин тартиб ки ҳамаи талошҳои илмӣ ва фарҳангии худро бар рӯӣ ин ду меҳвар мутамаркиз сохта ва дар ҳоли тарвиҷи ақлонияти Исломӣ ва мубориза бо ҷаҳл, тақлд, аҳвоъи нафсонӣ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ аз як сӯ ва заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом аз сӯӣ дигар аст ва аз ин рӯ, иҷобат ва ёрии ӯ бар ҳар мусалмоне дар ҷаҳон воҷиб маҳсуб мешавад [Пурсиш ва посухи 251].
Ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ асилитарин ва асоситарин мушкили ҷаҳони Исломро «Адами ҳокимияти Худованд» бар он медонад ки дар адами ҳокимияти халифаи Ӯ бар он таҷаллӣ ёфтааст; Чароки адами ҳокимияти Худованд бар ҷаҳон, мусталзими адами шинохт ва татбиқи аҳкоми Ӯ дар он аст ва адами шинохт ва татбиқи аҳкоми Ӯ дар он, мусталзими зуҳури фасод дар хушкӣ ва дарёст; Чунонки фармудааст: ﴿ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ﴾[1]; «Фасод дар хушкӣ ва дарё ба сабаби чизе ки дастҳои мардум касб кард зоҳир шуд то ба онон бархӣ аз чизе ки анҷом додандро бичашонад бошад ки онон бозгарданд»; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки адами ҳокимияти Худованд бар ҷаҳон, бо ҳокимияти ғайри Ӯ бар он мулозима дорад; Чароки ҷаҳон, муҷтамаъӣ инсонӣ аст ва муҷтамаъӣ инсонӣ ба ҳокимият ниёз дорад ва ба иқтизои ин ниёзи худ, аз ҳокимият холӣ намемонанд ва бо ин васф, агар Худованд бар он ҳукумат накунд, ногузир ғайри Ӯ бар он ҳукм хоҳад ронд, дар ҳоле ки ҳукмронии ғайри Ӯ бар он, мусталзими фасод дар замин ва нобудии табиъат ва наслҳост; Чунонки фармудааст: ﴿وَإِذَا تَوَلَّىٰ سَعَىٰ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيهَا وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الْفَسَادَ﴾[2]; «Ва чун ба ҳокимият даст ёбад, дар замин мекӯшад то дар он фасод ангезад ва киштҳо ва наслҳоро нобуд намояд, дар ҳоле ки Худованд фасодро дӯст намедорад»; Чунонки имрӯз, касоне ҷуз Худованд ки бар ҷаҳон ҳукм меронанд, аз ҳеҷ кӯшише барои ифсод дар он фуругузори намекунанд ва ба наслкушӣ ва вайрон кардани ободиҳо мепардозанд. Чи бисёр занон ва мардони бегуноҳе ки дар оташи ҷангҳои онон месӯзанд ва чи бисёр шаҳрҳо ва деҳаҳои ободе ки дар асари ҳуҷуми онон ба вайрона табдил мешаванд! Ин паёмади қаҳрии ҳокимияти ғайри Худованд бар ҷаҳон аст; Зеро ҷаҳоне ки Худованд бар он ҳукм намеронад, водии иблис аст ва ҷуз ҷаҳл ва куфр ва фасод ва зулм дар он ёфт намешавад. Ин сарнавишти нисоне аст ки ба ҳокимияти ғайри Худованд тан дода ва ҳар кас ба ҳокимияти ғайри Худованд тан бидиҳад, маҳкум ба нобудӣ аст. Ин аст ки оташи ҷангҳои онон хомӯш нахоҳад шуд ва омори фақр ва фалокати онон коҳиш нахоҳад ёфт; Чароки Худованд бар онон ҳукумат намекунад ва ҳукумати онон дар дасти ғайри Ӯст; Балки ҳар рӯз ҷангҳои онон шӯълавартар хоҳад шуд ва омори фақр ва фалокаташон афзоиш хоҳад ёфт; Чароки Худованд ҳокими онон нест ва ҳокими онон тоғут аст; Чунонки бандаи Худованд Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мефармояд:
«Чигуна бидуни офтоб, рӯзро хоҳанд дид ва чигуна бидуни об, сабзии заминро?! Балки шоми онон то абад идома хоҳад дошт замини онон монанди шӯразор хоҳад буд; Чароки халифаи Худованд бар онон муставлӣ нест ва аҳкоми Ӯ дар миёнашон ҷорӣ намешавад...» [Пурсиш ва посухи 16].
Мавзӯъи бунёдин ва муҳимми дигаре ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар китоби мутафовит ва чолиш барангези «Бозгашт ба Ислом» ба он пардохта, мавзӯъи ҳукумати Исломӣ аст. Аз нигоҳи ӯ ҳукумат бар мардум танҳо барои Худованд аст ва касе ҷуз Ӯ ҳаққи ҳокимият бар онҳоро надорад ва Ӯ ҳокимияти худ бар онҳоро аз тариқи гирифтани як нойиб ё ба истелоҳ «Халифа» эъмол мекунад. Бо ин васф, мабнои шаклгирии ҳукумати Исломӣ ва машрӯъияти сиёсии он, изни хосс ва қатъии Худованд аст ки барои ҳеҷ як аз ҳокимони кунунӣ дар ҷаҳони Ислом вуҷуд надорад ва аз ин рӯ, ҳукумати ҳеҷ як аз онон дар ҳоли ҳозир ҳукумати Исломӣ шумурда намешавад. Ӯ ниёзи ҳукумати Исломӣ ба интисоби хосс ва қатъии ҳоким аз ҷониби Худовандро аз масоъили возеҳ ва зарурӣ дар Ислом ва сойири адёни Иброҳимӣ мешуморад ва мӯътақид аст ки муноқиша ва баҳс дар бораи он маъно надорад. Албатта нависанда бар хилофи ҳамаи олимони мусалмон аз ҳамаи мазоҳиби Исломӣ, дастрасӣ мардум ба чунин ҳокимеро мумкин медонад ва мӯътақид аст ки илати адами дастрасии онҳо ба чунин ҳокиме, бар хилофи тасавури онҳо ҳукумати Худованд нест, балки тақсири онҳо дар таъмини шаройити лозим барои дастрасӣ ба ӯст ва ҳаргоҳ онҳо ин шаройитро дар фарояндӣ комилан оддӣ ва мутаъориф таъмин кунанд, дастрасӣ ба ӯ барои онҳо таҳаққуқ меёбад. Бо ин васф, адами дастрасии онҳо ба ӯ узре барои ихтиёри ҳокиме ҷуз ӯ шумурда намешавад; Чароки аз як сӯ бо таваҷҷуҳ ба имкони дастрасии онҳо ба ҳокими мансуб аз ҷониби Худованд, зарурате барои ихтиёри ҳокимӣ дигар вуҷуд надорад ва аз сӯӣ дигар адами дастрасии онҳо ба ин ҳоким, ношӣ аз тақсири худи онҳост ва аз ин рӯ, наметавонад узре барои ихтиёри ҳокимӣ дигар тавассути онҳо шумурда шавад, агарчи ба ҳасби зоҳир чорае аз ин кор надошта бошанд. Ба ин тартиб, ҳукумати Исломӣ танҳо бо ҳокимияти халифаи Худованд дар замин имкон меёбад ва ҳокимияти халифаи Худованд дар замин низ танҳо бо ирода ва ихтиёри мардум мумкин аст...
Ҳошимӣ дар идомаи китоби худ, ба табйини муҳимтарин асли Ислом яъне тавҳид мепардозад ва онро ба се қисм тавҳиди дар таквин, ташриъ ва таҳким ё ҳокимият тақсим мекунад ва ҳар якеро ба тафсил тавзиҳ медиҳад. Сипас ба муъаррифии сойири усули ақойид ва мабонии аҳкоми Ислом мепардозад ва ҳар якеро бо манҳаҷҷӣ мутафовит ва хос, бозтаъриф мекунад ва ба унвони намуна, абвоби ҷадидеро дар бораи закот, ҳаҷ ва ҷиҳод ба рӯӣ аҳли фиқҳ мегушояд ки аз ҳар як абвоби дигаре гушуда мешавад.
Ба ин тартиб ӯ бо истинод ба иқтизоъоти рӯшани ақлӣ ва истешҳод ба нусуни қатъии шаръӣ ки чизе ҷуз оёти Қуръон ва аҳодиси мутавотири Паёмбар салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам нест, ақойид ва аҳкоми Исломро бозтаъриф мекунад ва қироъати ҷадид ва комилан мутафовитеро аз он ироъа медиҳад ки метавон як мактаб ва идеъоложии Исломӣ шумурда шавад ва инқилоберо дар нигариш ва рӯйкарди мусалмонони ҷаҳон ба вуҷуд овард ва заминасози ваҳдат ва ҳамгароӣ онон дар ояндаи наздик ва таҳавулотӣ азим ва бунёдин дар сохторҳои сиёсӣ ва фарҳангии онон бошад. [Мақолаи «Муруре бар китоби Бозгашт ба Ислом» навиштаи Саййид Муҳаммад Содиқи Ҷаводиён].
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мӯътақид аст: «Бузургтарин иштибоҳ дар ҷаҳони мавҷуд» танҳо «Вогузории ҳукумат ба масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» нест, бал вогузории ҳукумат ба умуми касоне аст ки Холиқи ҷаҳон ононро барои ҳукумат шоиста надониста ва таъйин накардааст ва «Масъулони динӣ ва руҳонии ҷавомеъ» аз ҷумлаи онҳо ҳастанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки Холиқи ҷаҳон сазовортарин кас ба идораи он аст ва Ӯ ин корро аз тариқи муаъррифии «Инсони комил» ба унвони намояндаи худ анҷом медиҳад.
Оре, албатта агар ҷаноби олӣ ба вуҷуди Худованд имон надоред, лозим аст бо таваҷҷуҳ ба нишонаҳои Ӯ дар осмон ва замин ва низоме ки ҳар чизеро фаро гирифта ва ҳаракати мавзуне ки бар табиъат ҳоким аст, ба вуҷуди Ӯ имон оваред, вале агар ба вуҷуди Ӯ имон доред, лозим аст ба ин ҳақиқати маҳтум гардан ниҳед ки ҳукумат бар ҷаҳон танҳо аз они Ӯст ва инсон шоистагии онро надорад ки бар инсон ҳукумат кунад. Таҳаққуқи адолат дар ҷаҳон, дар гарави таҳаққуқи ҳукумати Худованд бар он аст ва ҳукумати Худованд бар он ҳангоме таҳаққуқ меёбад ки халифаи Ӯ дар он ба ҳокимият даст ёбад ва халифаи Ӯ дар он, ҳангоме ба ҳокимият даст меёбад ки амсоли шумо даст аз «Масъулони динӣ ва руҳоӣ» ва «Масъулони ғайри динӣ ва ғайри руҳонӣ» бардоред ва ҳамчунон аз ин ба сӯӣ он ва аз он ба сӯӣ ин рафту омад накунед, балки рӯӣ худро аз ҳар ду ба сӯӣ «Инсони комил» баргардонед ва дасти ниёз ба остони ӯ дароз намойед ва оҷизона дар баробари ӯ зону бизанед ва зимни иқрор ба иштибоҳи ҳазор солаи худ, аз ӯ бихоҳед ки бар шумо миннат бигзорад ва ҳукумат бар шуморо бипазирад то шуморо аз зиллат ва масканат раҳоӣ диҳад ва ба каромат ва саъодат бирасонад. Ин танҳо роҳи наҷот барои шумост ва ҳар роҳе ҷуз ин, бероҳае ба сӯӣ табоҳӣ аст, хоҳ онро дини биномед ва хоҳ онро куфри; Чароки бидуни Худованд ва халифаи Ӯ дар замин, тафовути чандоне миёни дин ва куфр нест ва касе ки бо Худованд ва халифаи Ӯ дар замин байъат намекунад, агар хоҳад бо «Масъулини динӣ ва руҳонӣ» байъат кунад ва агар хоҳад бо «Масъулони ғайри динӣ ва ғайри руҳонӣ»; Балки агар хоҳад бо санге ва агар хоҳад бо чӯбе; Чароки барои ӯ яксон аст! [Нақд ва баррасии 12].
Яке ... аз эътиқодоте ки бо хабари мутавотир аз Паёмбари Худованд расида ва аз ин рӯ, яқинан тавассути Ӯ омӯхта шуда, эътиқод ба зуҳури Маҳдӣ аз итрат ва аҳли байти Ӯ дар охирул замон бо номи «Маҳдӣ» аст ки заминро аз адолат пур мекунад пас аз инки аз зулм пур шудааст; Чароки ба таъбири аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло: <Беш аз чиҳл тан аз асҳоби он Ҳазрат монанди Абдуллоҳ ибни Маъсуд, Талҳа ибни Убайдуллоҳ, Абдурраҳмон ибни Авф, Абдуллоҳ ибни Аббос, Абдуллоҳ ибни Умар, Ҷобир ибни Абдуллоҳ, Ҳузайфа ибни Ямон, Аммор ибни Ёсир, Анас ибни Молик, Имрон ибни Ҳасин, Авф ибни Молик, Абу Аюби Ансорӣ, Абу Саъиди Худрӣ, Салмони Форсӣ, Ҷобири Садафӣ, Абу Ҳурайра, Абу Амома, Савбон, Умми Салама, Оиша, ва дигарон, хабари ӯро барои даҳҳо нафар аз тобиъони худ ва ба воситаи онон барои садҳо нафар аз мусалмонон, аз он Ҳазрат ривоят кардаанд ва бисёрӣ аз аъимаи ҳадис, монанди Тиримизӣ (д.279қ), Ибрӣ (д.363қ), Ҳоким (д.405қ), Байҳақӣ (д.458қ), Бағавӣ (д.510қ), Ибни Асир (д.630қ), Қуртубӣ (д.671қ), Маззӣ (д.742қ), Заҳабӣ (д.748қ), Ҳейсамӣ, (д.807қ), Саховӣ (д.902қ), Суютӣ (д.911қ), Ибни Ҳаҷар (д.974қ), Каттонӣ (д.1345қ), Албонӣ (д.1420қ) ва дигарон, ба сиҳат ва тавотури он тасриҳ намудаанд ва бисёрӣ аз онон, Монанди Ибни абӣ Хейсам (д.279қ), Ибни Ҳаммод (д.288қ), Ибни Мунодӣ (д.336қ), Ибни Наъим (д.430қ), Абдулғанӣ (д.600қ), Ҳемавӣ (д.650қ), Канҷӣ (д.658қ), Ибни Қаййим (д.685қ), Ибни Касир (д.774қ), Суютӣ (д.911қ), Ибни Ҳаҷар (д.974қ), Шавконӣ (д.1250қ) ва дигарон, дар бораи он кутуби мустақилле нигоштаанд ва мазмуни он, мувофиқ бо ваъдаи Худованд дар Қуръон аст ки фармудааст: ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾[1]; «Ва ҳароина дар Забур пас аз Таврот навиштем ки заминро бандагони солеҳам ворис хоҳан шуд» Ва фармудааст: ﴿وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ﴾[2]; «Ва ирода дорем бар касоне ки дар замин заъиф шумурда шуданд миннат ниҳем ва ононро пешвоёне қарор диҳем ва ононро ворисон қарор диҳем» Ва фармудааст: ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَىٰ لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا ۚ يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا ۚ وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ﴾[3]; «Худованд ба касоне аз шумо ки имон оварданд ва корҳои шойиста карданд ваъда дод ки ҳатман ононро дар замин халифа гардонад ҳамон тавр ки гузаштагони ононро халифа сохт ва ҳатман динашонро ки барояшон писандид, бароняшон ба мекнат расонд ва ҳатман пас аз тарсашон ононро амният бахшад то Манро бипарастанд ва чизеро бо Ман шарик насозанд ва ҳар кас пас аз он куфр варзад онон ҳамон фосиқон хоҳан буд» Ва фармудааст: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِمٍ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ﴾ (Моъида /52); «Эй касоне ки имон овардед! Ҳар касе аз шумо аз дини худ баргардад пас дар оянда Худованд гурӯҳеро меоварад ки ононро дӯст медорад ва онон Ӯро дӯст медоранд, бар мӯъминон фурутананд ва бар кофирон сарсахтанд, дар роҳи Худованд ҷиҳод мекунанд ва аз маломати маломатгаре намеҳаросанд! Он фазли Худованд аст ки ба ҳар касе мехоҳад медиҳад ва Худованд гушояндаи доност»; Бо таваҷҷуҳ ба инки мустафоди аз он, ҳатмияти истелоъи бархӣ бандагони мӯъмин, солеҳ, мустазъаф, маҳбуб, муҷоҳид, меҳрабон ва шуҷоъи Худованд бар ҷаҳон дар оянда аст ва Маҳдӣ бинобар авсофе ки дар хабари мутавотири Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам барояш зикр шуда, намунаи комиле аз чунин бандагоне аст ва бо ин васф, истелоъи ӯ бар ҷаҳон дар оянда, бинобар ваъдаи Худованд дар Қуръон ҳатмӣ аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ﴾[4]; «Эй мардум! Бегумон ваъдаи Худованд ҳақ аст» Ва фармудааст: ﴿وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ﴾[5]; «Ваъдаи Худованд аст ва Худованд ҳаргиз ваъдаи худро хилоф намекунад» Ва фармудааст: ﴿فَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ ۗ﴾[6]; «Пас Худовандро гумон набар ки ваъдааш ба Паёмбаронашро хилоф кунанда бошад» Ва фармудааст: ﴿إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ﴾[7]; «Ҳароина чизе ки ваъда дода мешавед, ҳатман рост аст» Ва фармудааст: ﴿إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَوَاقِعٌ﴾[8]; «Ҳароина чизе ки ваъда дода мешавед, ҳатман воқеъ мешавад»! Бо ин васф, шойиста аст ақида ба ҳатмияти зуҳури Маҳдӣ ба унвони халифаи Худованд дар замин ва касе аз аҳли байти Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ки заминро бо иқомаи Исломи комил ва холис аз адолат ва қист пур мекунад, аз мусалламоти Ислом шумурда шуда ва мавриди иҷмоъи мусалмонон бошад, то мабное барои ваҳдати онон дар оянда ба шумор равад> (Бозгашт ба Ислом, с279 то 283); Ҳамчунонки ҳамаи адёни Иброҳимӣ бар зуҳури чунин касе дар охирул замон иттифоқи назар доранд ва ин –бар хилофи пиндори аҷиби каҷандешон– ба маънои асолати эътиқод ба чунин касе ва реша доштани он дар таълими Паёмбарон аз боби ﴿كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ﴾[9] аст ва бо ин васф, сӯъи истифодаи бархӣ мазоҳиб ва фирқаҳо аз он ба эътибораш халале намерасонад...
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бидуни таваҷҷуҳ ба мазоҳиб ва фирқаҳои Исломӣ ва танҳо бо истинод ба манобеъи яқинии Исломи мӯътақид аст ки замин дар ҳеҷ замоне аз «Халифаи Худованд» холӣ нест ва далилаш барои ин эътиқод аз як сӯ зарурати ақлии вуҷуди халифаи Худованд дар замин барои таълими кулли Ислом ва иқомаи он ба сурати холис ва комил аст, бо таваҷҷуҳ ба инки чунин таълим ва иқомае зарурат дорад ва бидуни вуҷуди чунин халифае мумкин нест ва аз сӯӣ дигар сухани Худованд аст ки ба рӯшанӣ фармудааст: ﴿إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً﴾[10]; «Бегумон Ман дар замин халифаеро қарор диҳандаам» Ва ин ба масобаи ваъдаи Ӯст ки тахаллуф намепазирад; Чунонки фармудааст: ﴿لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ﴾[11]; «Худованд ҳаргиз ваъдаи худро хилоф намекунад» Ва ба масобаи суннати Ӯст ки тағйир намепазирад; Чунонки фармудааст: ﴿فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[12]; «Пас ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ». Ин дар ҳоле ки танҳо халифаи Худованд дар охирул замон бо таваҷҷуҳ ба ахбори мутавотири Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам Маҳдӣ аст ва аз халифаи дигаре ҷуз ӯ дар охирул замон хабар дода нашудааст ва аз ин рӯ, яқин ба хилофати касе ҷуз ӯ баъд аз салаф мумкин нест, дар ҳоле ки ҷуз яқин дар Ислом кофӣ шумурда намешавад ва ин ба маънои адами имкони хилофати касе ҷуз Маҳдӣ дар ҳоли ҳозир аст. Бар ин асос, метавон ба вуҷуди Маҳдӣ дар ҳоли ҳозир эътиқод дошт, агарчи шахсиятӣ шинохта шуда ва дар дастрас набошад; Зеро вуҷуди ӯ беонки худро муъаррифӣ ва ба сӯӣ худ даъват кунад, мумкин аст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки ахбори фаровоне аз тариқи аҳли байт дар бораи ғайбати тӯлонии ӯ пеш аз зуҳураш расидааст (ба унвони намуна бингаред ба: Ибни Бобувей, Камолуддин; Нӯъмонӣ, Китобу ғайба; Тувсӣ, Китобу ғайба) ва ҷаълӣ будани ҳамаи онҳо бо таваҷҷуҳ ба вуҷуди бархишон дар манобеъи ҳадисӣ исно ашария пеш аз даргузашти Ҳасани Аскарӣ (д.260қ) монанди китоби Ал-Машиха Ҳасан ибни Маҳбуби Зарод (д.224қ) маъқул нест (бингаред ба: Табарсӣ, Эъломул Варо, ҷ2, с258); Фориғ аз онки дар манобеъи ҳадисии аҳли суннат низ ба чунин ғайбате ишора шуда (Ибни Ҳаммод, Алфитан, с214; Мақдисӣ, Иқдуддурар, с133), бал дар Инҷил низ аз «Рабуда шудани фарзанди зукуре ки бо асои оҳанин бар ҳамаи қавмҳо фармон хоҳанд ронд» ба сабаби тарс аз балъида шудан тавассути «Аждаҳои бузурги оташгун» хабар дода шуда ва омадааст: «Ва аждаҳо пеши он зан ки мезояд бойистод то чун бизояд фарзанди ӯро бибалъад. Он зан писаре ба дунё овард, фарзанди зукуре ки бо асои оҳанин бар ҳамаи қавмҳо фармон хоҳад ронд ва фарзани ӯ ба назди Худо ва тахти ӯ рабуда шуд ва зан ба биёбон, ба ҷойе ки Худо барои ӯ муҳаё карда буд, гурехт то дар онҷо аз ӯ ба муддати ҳазору дусаду шаст рӯз нигоҳдорӣ кунанд» (Мукошифа, 6-4:12).
Бо ин ҳол, бояд таваҷҷуҳ дошт ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ даъвати худ ба сӯӣ заминасозӣ барои зуҳури Маҳдиро бар эътиқод ба вуҷуди ӯ дар ҳоли ҳозир мубтанӣ насохта то барои нобоварони он қобили иҷобат набошад, балки дар китоби худ (Бозгашт ба Ислом, с289) тасриҳ фармуда ки заминасозӣ барои зуҳури ӯ, ҳатто бинобар адами эътиқод ба вуҷудаш дар ҳоли ҳозир, зарурӣ аст; Бо таваҷҷуҳ ба онки бинобар ин мабно, вуҷуди ӯ агарчи мутаваққиф бар фоъилияти Худованд ба маънои таквини Ӯст, мутаваққиф бар қобилияти мардум ба маънои пазириш ва омодагии онон аст ва Худованд ӯро дар замоне халқ мекунад ки қодир ба зуҳур дар он барои онон бошад. Бинобарин, агар ӯ ҳамакнун вуҷуд надошта бошад, заминасозӣ барои вуҷуди ӯ монанди заминасозӣ барои зуҳураш зарурӣ аст ва ин мубтанӣ бар сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿إنَّ اللهَ لا یُغیِّرُ مَا بِقَومٍ حَتَّی یُغیِّروا مَا بِأَنفُسِهِم﴾[13]; «Бегумон Худованд чизе ки дар қавме астро тағйир намедиҳад то он гоҳ ки онон чизе ки дар худашон астро тағйир диҳанд».
Ҳосил онки зуҳури Маҳдӣ аз итрати Паёмбари Худованд саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам барои пур кардани замин аз адолат пас аз пур шуданаш аз зулм, сохтаи зеҳни як мазҳаб ё фирқаи хосс дар асари фишорҳои иҷтимоъӣ ва барои тарсондани табақаи мустакбир нест, бал монанди Биҳишт ва Дӯзах ваъдаи Худованд дар Ислом ва соири адёни Иброҳимӣ бар пояи манобеъи яқинӣ ва муштарак аст ки ҳеҷ мунофоте бо ақл надорад; Ҳамчунонки ӯ чи дар ҳоли ҳозир мавҷуд бошад ва чи набошад, нишастан ба интизораш ҷойиз нест, балки заминасозӣ барои зуҳураш бар умуми адолатхоҳони ҷаҳон воҷиб аст ва мурод аз он таҳсили муқаддамоти лозим барои таъмини амнияти ӯ ва таҳаққуқи ҳокимияташ пас аз зуҳур аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ он даъват мекунад; Чунонки фармудааст: «Ман нидо кунандае пеши рӯӣ Маҳдӣ ҳастам ки нидо мекунам: Роҳро боз кунед» (Гуфтори 3) [Пурсиш ва посухи 263].
Ақл ва шаръ итоъати комил ва беқайду шарт аз ғайри маъсум ... ро ҷойиз намедонад ва бо ҳеҷ тақрире ба сӯӣ ҳокимияти ӯ даъват намекунад, бал танҳо ба сӯӣ ҳокимияти касе даъват мекунад ки Худованд ӯро бо иродаи худ аз ҳар риҷсе покиза сохта ва ҳокимияташор дар ҳар замоне мумкин қарор додааст. Борӣ, адами ҳокимияти чунин касе ки зербинои машруъияти ҳокимиятҳои дигар талаққӣ мешавад, маҳзи таваҳҳум аст; Чароки танҳо аз тақсири мусалмонон дар заминасозӣ барои он нашъат гирифта ва бо рафъи ин тақсир ба содагӣ қобили рафъ аст. Албатта рафъи ин тақсир аз тариқи ҳокимиятҳои дигар мумкин нест; Чароки мусталзими давр ва таноқуз аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳокимиятҳои дигар, худ маълули ин тақсиранд ва бо ин васф, наметавонанд иллати рафъи он бошанд. Вонгаҳе ҳокимияти Маҳдӣ аз он ҳайс ки ҳокимият аст, бо ҳокимиятҳои дигар тафовуте надорад ва бо ин васф, агар эҷод ва ҳифзи ҳокимиятҳои дигар имкон дорад, эҷод ва ҳифзи ҳокимияти Маҳдӣ низ мумкин аст ва агар эҷод ва ҳифзи ҳокимияти Маҳдӣ мумкин нест, эҷод ва ҳифзи ҳокимиятҳои дигар низ имкон надорад. Ин ба маънои «Бунбасти машруъият» барои ҳокимиятҳои дигар аст ва танҳо роҳи берунрафти онҳо аз ин бунбаст, иҷобати даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар ростои канорагирии тадриҷӣ аз қудрат ба суди Маҳдӣ ва оғози раванди интиқоли қудрат ба он ҳазрат аст ки ба таври қатъи метавонад заминасози зуҳури он ҳазрат ва таҳаққуқи ҳокимияташ бошад; Чароки он ҳазрат ба иқтизои таҳорати худ аз ҳар риҷс ва иштиёқи худ ба иқомаи Исломи холис ва комил, мутарассиди зуҳур ва ҳокимият аст ва дар сурате ки заминаи он бо омодагии воқеъии яке аз ҳокимони мусалмон ба канорагирӣ аз қудрат ва вогузоридани он ба ӯ фароҳам шавад, ҳатман ба ин кор иқдом мекунад, вале ҳақиқат он аст ки ҳеҷ як аз ҳокимони мусалмон токунун ин омодагиро надоштаанд ва ҳозир ба тарки қудрати ширин набудаанд, балки бо ҳамаи имконоти сиёсӣ, фарҳангӣ ва иқтисодии худ, аз ҳокимияти хеш сиёнат кардаанд ва таҳаммули ҳеҷ гуна чашмдоште ба он аз ноҳияи ҳеҷ кас агарчи Маҳдӣ бошадро надоштаанд. Рӯшан аст ки ҳокимияти онон модоме ки ин гуна ба он часпидаанд ва барои интиқоли он ба Маҳдӣ барномае нарехтаанд, монеъи зуҳури он ҳазрат мешавад, дар ҳоле ки ҳаргоҳ дил аз он бикананд ва ба сурати воқеъӣ ва ҷиддӣ монанди ансор дар робита бо Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва на иддаъоӣ ва аз рӯӣ фиреб монанди Маъмуни Аббосӣ дар робита бо Алӣ ибни Мусарризо, онро мусиррона ба он ҳазрат пешкаш намоянд, он ҳазрат монанди Алӣ ибни Абӣ Толиб баъд аз қатли Усмон, аз онон мепазиранд ва ба ҳокимият бар онон қиём мефармояд ва дар партуви ин ҳокимият, заминро аз адолат пур мекунад ҳамон тавар ки аз зулм пур шудааст.
Бинобарин, канорагирии тадриҷӣ аз қудрат ба суди Маҳдӣ ва оғози раванди интиқоли қудрат ба он ҳазрат, метавонад заминасози зуҳури он ҳазрат ва таҳаққуқи ҳокимияташ бошад ва ин фароянде аст ки метавонад дар ҳар як аз кишварҳои Исломӣ аҷом шавад; Зеро ҳар як аз онҳо метавонад дар сурати анҷоми ин фароянд, ба мизбоне барои Маҳдӣ ва марказе барои ҳокимияташ табдил шавад, вале табиъатан ҳар кадом ки зудтар ин фарояндро тай кунад, сибқат гирандае дар хайр шумурда мешавад ва ифтихорашро аз они худ мекунад ва имтиёзоти дунявӣ ва ухравии фаровоне пас аз таҳаққуқи ҳокимияти Маҳдӣ ба даст меоварад...
Ба ҳар ҳол, канорагирии ҳокимони мусалмон аз қудрат ва интиқоли ҳокимият ба Маҳдӣ, коре аст ки аз он гузире нест ва дер ё зуд бояд анҷом шавад. Аз ин рӯ, ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба онҳо пешниҳод мекунад ки ин корро ҳар чи зудтар ба сурати мусолематомез ва таҳти ашроф ва ҳидояти эшон ба унвони нозири басир ва бетараф анҷом диҳанд; Зеро онҳо худ як тарафи мунозиъаи ҳастанд ки Маҳдӣ тарафи дигари он аст ва аз ин ҳайс, зийнафъ ва ғайри қобили эътимод шумурда мешаванд ва наметавон ба умеди иқдоми мустақил ва довталабонаи онон ҳазор соли дигар нишаст ва даст бар рӯӣ даст гузошт, дар ҳоле ки ҳазрати Мансури Ҳошимии Хурсонӣ на дорои ҳокимият аст ва на ҳокимиятро меҷӯяд ва мепазирад ва аз ин рӯ, метавонад ба унвони як восита ва ҳамоҳанг кунанда, нақши муҳаррик ва муъассиреро дар интиқоли қудрат ба Маҳдӣ эйфо намояд. Бо ин васф, ҳокимони мусалмон ҳаргоҳ ба ростӣ хоҳони ҳокимияти Маҳдӣ ҳастанд, бояд ғурур ва такаббури худро канор бигзоранд ва бидуни тарс ва нигаронӣ, аз раҳнамудҳои эшон дар ин замина ба унвони мушовир, коршинос ва роҳбаре ба сӯӣ зуҳур истифода кунанд ва бо таваккул бар Худованд, ин роҳи пур печу хам ва пур фарозу нишеб аммо мунтаҳӣ ба саъодати дунё ва охиратро дар пеш гиранд. Ин дурнамое аст ки метавон барои ҳокимиятҳои мусалмон дар робита бо Маҳдӣ тасаввур кард ва ба назар мерасад ки ҳар дурнамое ҷуз ин, хобу хиёлӣ беш нест.
Умед меравад ки ба баракати наҳзати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, диди мусалмонон ба Маҳдӣ ва ҳокимияти ӯ дидӣ боз ва воқеъбинона шавад; Чароки эшон дар ҳоли талош барои тасҳиҳи нигариши онон ба он ҳазрат ва хориҷ кардани зуҳур ва ҳокимияти ӯ аз торикӣ ваҳм ва хиёл ба рӯшанойии воқеъият ва айният аст ва ин ҳамон заминасозии амалӣ ва на иддаъоӣ барои зуҳур ва ҳокимияти Маҳдӣ аст ки инсофан ва истиқроъан танҳо тавассути эшон анҷом мешавад ва дар ҷойе ҷуз маҳзари эшон аз он хабаре нест. Худованд ба ҳамаи мусалмонон тавфиқи дарки ин маъорифи амиқ ва пайвастан ба заминасозони ростини зуҳури Маҳдиро арзонӣ дорад ва ононро аз фиреби шайтон ки бо баҳрагирӣ аз ҳамаи имконоти худ, барои боздоштани онон аз ин кори воҷиб ва ҳаётӣ талош мекунанд, ҳифз фармояд [Пурсиш ва посухи 9].
Заминасозӣ барои зузури Маҳдӣ алайҳи салом як унвони мубҳам ва сайёл нест, балки маънои мушаххас ва собите дорад ва он ҳамоно даъвати мардум ба итоъат аз Маҳдӣ алайҳи салом ба ҷои итоъат аз ғайри ӯ ва ташвиқи онон ба эҷоду ҳифзи ҳукумати ӯ ба ҷои эҷод ва ҳифзи ҳукумати дигарон аст ва бо ин васф, касе ки акси ин корро анҷом медиҳад, ба ин тартиб ки мардумро ба итоъат аз худ монанди итоъат аз Маҳдӣ алайҳи салом даъват мекунад ва ба эҷод ва ҳифзи ҳукумати дигарон ба ҷои эҷод ва ҳифзи ҳукумати он ҳазрат ташвиқ менамояд, заминасози зуҳури он ҳазрат нест, балки ба рӯшанӣ монеъи зуҳури он ҳазрат аст, агарчи аз фарти беҳаёӣ ва авомфирибӣ, худро заминасози зуҳури он ҳазрат бишуморад; Монанди бархӣ ҳокимони минтақа ки итоъат аз худро монанди итоъат аз Маҳдӣ алайҳи салом воҷиб медонанд ва дағдағае ҷуз ҳифзи ҳукумати худ ба ҳар наҳви мумкин надоранд, то ҳадде ки мӯътақиданд ҳифзи ҳукумати онон «Аз ҳифзи як нафар агарчи имоми аср бошад аҳмияташ бештар аст» (Саҳифаи Нур, ҷ15, с221) ва аз ин рӯ, бо даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ ҳукумати он ҳазрат мухолифат мекунанд...
Ҳар ҳокими мусалмоне ки ба сӯӣ Худованд тавба кунад, метавонад заминасози зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом бишавад ва он ба ин тартиб аст ки эълон кунад:
1. Даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро мепазирад ва бидуни чашмдоште аз он ҳимоят мекунад.
2. Мардумро муваззаф ба итоъат аз худ намедонад, балки муваззаф ба итоъат аз Маҳдӣ алайҳи салом медонад ва барои худ ҳаққи ҳокимият қоъил нест.
3. Мутаъаҳҳид ба канорагирӣ аз ҳукумат ва вогузории он ба Маҳдӣ алайҳи салом бидуни қайд ва шарт аст ва ҳукми ӯ дар бораи худро мепазирад.
4. Заминаи интиқоли ҳукумат ба Маҳдӣ алайҳи саломро амалан ва бо эҷоди бистарҳои иҷроӣ ва зарфиятҳои қонқнӣ фароҳам мекунад.
5. Тазминҳои лозим барои ҳифзи амният ва озодии маҳдӣ алайҳи салом дар сарзамини худро ироъа ва барои ҷалби эътимоди ӯ талош мекунад.
6. Неруҳои мусаллаҳро барои ҳифозат аз Маҳдӣ алайҳи салом дар ҳар нуқтаи ҷаҳон омода ва басейҷ мекунад.
7. Аз мардум барои Маҳдӣ алайҳи салом байъат мегирад ва ононро барои ҳимоят аз ӯ тарбият ва созмондиҳӣ мекунад.
Рӯшан аст ки ҳаргоҳ яке аз ҳокимони мусалмон ҳамаи ин ҳафт корро бо имон ва ихлоси кофӣ анҷом диҳад, ба наҳве ки аз назари коршиноси одил ва мустақилле монанди аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло муносиб ва қаноъатбахш бошад, замина барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом фароҳам мешавад ва зуҳури он ҳазрат пас аз фароҳам шудани заминааш ҳатмӣ аст. Он гоҳ он ҳазрат дар бораи чунин ҳокими мусалмоне ба суратӣ одилона ҳукм мефармояд ва қатъан тавба ва ислоҳи ӯро низ мегирад ва бо дар назар гирифтани он, чи басо ӯро аф ва дар самташ ибқо мекунад ё кори дигаре анҷом медиҳад ки худ ба он огоҳтар аст...
Ҳар ҳокими мусалмоне ки ба сӯӣ Худованд тавба накунад, ба ин маъно ки пеш аз шунидани даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, бар рӯйкарди пешини худ пой бифишорад ва корҳои ҳафтгонаи фавқро анҷом надиҳад, душмани Худованд ва Паёмбари Ӯ салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва муфсид дар замин шумурда мешавад ва табъан муқобила бо ӯ бо риъояти маротиби амри ба маъруф ва наҳйи аз мункар, бар ҳар мусалмоне воҷиб аст; Чунонки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар бораи чунин ҳокиме фармудааст:
<Ҳар кас ҷуз Маҳдӣ, мусалмононро ба байъати бо хеш даъват кунад, имоме аст ки ба сӯӣ оташ даъват мекунад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ ۖ﴾[1]; «Ва ононро имомоне сохтем ки ба сӯӣ оташ даъват мекунанд», бал тоғуте аст ки ба ҷои Худованд парастиш мешавад ва пайравонашро аз нур ба торикӣ берун мебарад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ ۗ أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ﴾[2]; «Ва касоне ки кофир шуданд, сарпарастонашон тоғутанд, ононро аз нур ба торикӣ берун мебаранд, онон ҳамнишинони оташанд ва дар он ҷовидон хоҳанд буд»; Бал ҳар кас ҷуз Маҳдӣ, мусалмононро бо силоҳи худ бизанад то дар байъати ӯ дохил шаванд, бо Худованд ва халифаи Ӯ, ба муҳориба бархоста ва дар замин фасод ангехтааст ва сазои касоне ки бо Худованд ва халифаи Ӯ, ба муҳориба бар мехезанд ва дар замин фасод меангезанд, ҷуз ин нест ки кушта шаванд ё ба дор овехта шаванд ё дастҳо ва пойҳошон ба хилофи ҳам бурида шавад ё аз замин ронда шаванд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ۚ ذَٰلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا ۖ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾[3]; «Сазоӣ касоне ки бо Худованд ва Паёмбараш ба ситез бар мехезанд ва дар замин фасод меангезанд ҷуз ин нест ки кушта ё ба дор овехта шаванд ё дастҳо ва пойҳошон ба хилофи ҳам бурида шавад ё аз замин ронда шаванд; Он барояшон хорие дар зиндагии дунёст ва барояшон дар охират азобӣ бузург хоҳад буд» Ва ман агар дар замин тамаккун ёбам, ононро ба сазоӣ аъмолашон хоҳам расонд; Чароки бардоштани онон аз сари роҳи Маҳдӣ, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад, воҷиб аст.> (Бозгашт ба Ислом, с314).
Бинобарин, вазифаи мусалмонон дар ҳар як аз кишварҳои Исломӣ он аст ки ҳокими худро бо гуфтори нарм ба сӯӣ корҳои ҳафтгонаи фавқ даъват кунанд. Пас агар даъвати ононро пазируфт, бо ӯ дар анҷоми корҳои ҳафтгонаи фавқ ҳамкорӣ кунанд ва агар даъвати ононро напазируфт, ӯро бо гуфтори сахт ба сӯӣ корҳои ҳафтгонаи фавқ даъват кунанд то даъвати ононро бипазирад ва агар боз ҳам даъвати ононро напазируфт, ӯро бо фаъолиятҳои маданӣ ва аз ҷиҳоти сиёсӣ ва иқтисодӣ таҳти фишор қарор диҳанд то даъвати ононро бипазирад ва агар боз ҳам даъвати ононро напазируфт, ӯро барканор кунанд ва касеро ба ҷои ӯ бигзоранд ки корҳои ҳафтгонаи фавқро анҷом медиҳад ва агар ҳозир ба канорагирӣ нашуд, бо ӯ биҷанганд то ҳангоме ки ҳозир ба канорагирӣ шавад ё корҳои ҳафтгонаи фавқро анҷом диҳад ва агар касе дар ҷанг бо ӯ кушта шавад, шаҳид аст ва монанди касе аст ки дар рикоби Маҳдӣ алайҳи салом кушта шудааст.
Ин маънои заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом аст ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бунёни онро ниҳода ва дар ҳоли тарроҳӣ ва иҷроӣ он аст, дар ҳоле ки бархӣ ҳокимони минтақа аз он метарсанд ва ҷилавгирӣ мекунанд. Бо ин васф, ҳар кас мехоҳад ба аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло мулҳақ шавад то ба эҷоди ҳукумати Маҳдӣ алайҳи салом ёрӣ расонад ва ҳар кас мехоҳад ба бархӣ ҳокимони минтақа мулҳақ шавад то ба ҳифзи ҳукумати онон ёрӣ расонад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿قُلْ كُلٌّ يَعْمَلُ عَلَىٰ شَاكِلَتِهِ فَرَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَنْ هُوَ أَهْدَىٰ سَبِيلًا﴾[4]; «Бигӯ ҳар кас ба шеваи худ амал кунад, пас Парвардигоратон ба касе ки ҳидоятёфтатар аст донотар аст»! [Пурсиш ва посухи 164].
Ҷаҳони Ислом ва раҳбарони он, хоҳ ба сурати огоҳона ва хоҳ ба сурати нохудогоҳ, дар ҳоли ҳаракат ба самт ва сӯе ҳастанд ки ҳазрати аллома аз муддатҳо пеш онро барои ҷаҳони Ислом тарсим фармуданд ва дақиқан ҳамон масирро тай мекунанд ки ин олими бузургвор ба сӯӣ он иршод намуданд. Ин ба маънои он аст ки рӯйкардҳо ва мавозеъи бунёдини эшон, ҷудои аз онки муттакӣ бар усули яқинӣ ва мусаллами Исломӣ ва мустанад ба манобеъи асили динӣ аст, дар айни ҳол мубтанӣ бар воқеъиятҳои айнӣ ва бо назар ба шаройит ва муносиботи рӯзи ҷаҳони Ислом иттихоз гардидааст ва лизо метавонад чироғи роҳи уммати Ислом барои гузар аз курароҳҳои торик ва пур печу хами охирул замон бошад ва дар сурате ки аз сӯӣ масъулин ва раҳбарони ҷаҳони Ислом мавриди пайравӣ ва ҳимоят қарор гирад, таҳаввулоти умед бахш ва созандаеро дар ҷаҳони Ислом калид занад. Ҳамчунонки дар ҳамин росто метаво ба тарҳи инқилобӣ ва бузурги эшон барои ташкили иттиҳодияи кишварҳои Исломӣ барои гузор ба марҳалаи ташкили ҳукумати воҳиди Исломӣ бо ҳокимияти имом Маҳдӣ алайҳи салом ишора кард ё аз рӯйкарди бебадил ва таҳаввулофарини эшон дар бораи заминасозӣ барои зуҳури халифаи Худованд ва зарурати эҷоди як ташаккул ё гирдиҳамойии умумӣ дар ҷаҳони Ислом бо ҳадафи ҳимоят ва ҳифозат аз имом Маҳдӣ сухан ба миён оварад; Бо таваҷҷуҳ ба инки эшон мӯътақид аст фиқдони халифаи Худованд дар замин, маълули мустақими кӯтоҳии мардум дар талаб, ҳимоят ва ҳифозат аз имом Маҳдӣ алайҳи салом аст; Чароки мусалмонон то кунун бо ҳар ҳокиме ҳамроҳ ва ҳамкор шудаанд ва муқаддамоти ба қудрат расидани ҳар «Бирр» ва «Фоҷире» ро фароҳам сохтаанд ва аз ин кор ҳаргиз оҷиз набудаанд, аммо дар иртибот бо халифаи Худованд дучори хиёлбофӣ ва воқеъиятгурезӣ шудаанд ва зуҳури Маҳдӣ ва барқарории ҳокимияти ӯро дар натиҷаи рухдодҳои муҳайяарулуқул, номаълум ва хориҷ аз ҳийтаи ихтиёри хеш мешуморанд, дар ҳоле ки зуҳури он ҳазрат низ тобеъи авомили сиёсӣ ва иҷтимоъӣ аст ва суннатҳои Илоҳӣ ки дар мавриди ҳамаи ҳукуматҳои пешин ҷорӣ будааст, дар мавриди ҳукумати ӯ низ ҷорӣ хоҳад буд. Лизо ҳеҷ тардиде нест ки он ҳазрат ба хотири фиқдони тамаккун ва халаъи ҳимоятҳои мардумӣ ва камбуди имконот ва таҷҳизоти зарурӣ барои барпойи як инқилоби ҷаҳонӣ аз ҷумла камбуди неруӣ инсонӣ, неруӣ иқтисодӣ ва неруӣ низомӣ, ҳануз муваффақ ба хуруҷ нашудааст. Бинобар ин бойиста аст ки шуморӣ кофӣ аз мусалмонон бо ташкили як пойгоҳи худҷӯш ва мустақл ва ба таъбири дигар бо роҳандозии як «Ҳизби мардумии фарогир» ки танҳо вафодор ба Маҳдӣ аст, мавонеъи мавҷуд бар сари роҳи он ҳазратро бардоранд ва ба заминасозии айнӣ ва амалиётӣ барои зуҳури ӯ иқдом намоянд, ба наҳве ки талаби Маҳдӣ ва ҳимот аз ӯро ба унвони як «Матолибаи умумӣ» ва «Шиъори иҷтимоъӣ» дар ҷаҳон ҷо бияндозанд; То ҷойе ки онро ба нидои воҳид ва ҳамоҳанги ҷаҳони Ислом табдил намоянд ва иродаи худро барои соҳибони қудрат ва сармоя таҳмил кунанд.
Шояд имрӯз ҳокимон ва олимони ҷаҳони Ислом ҳанӯз ба зарурати ташкил ва фароҳам кардани чунин иҷтимоъӣ боварманд набошанд ё онро мухолиф бо манофеъи сиёсӣ ва матомеъи шахсии хеш биёбанд, аммо шакке нест ки дер ё зуд дар баробари ин даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло низ сари таслим фуруд хоҳанд овард ва ба ин воқеъияти инкорнопазир пай хоҳанд бурд ки танҳо чораи мавҷуд барои бурунрафт аз мӯъзалоти кунунии ҷаҳони Ислом ки монанди гирдобӣ хатарнок, гиҷкунанда ва фурубаранда шуда, он аст ки ба аҷз ва бекифоятии хеш барои мудирияти ҷаҳони Ислом ва ҳидояти он ба сӯӣ адолати поядор ва сулҳу субот ва амният эътироф кунанд ва бо итихози рӯйкардӣ муносиб ва ба кор гирифтани аҳрумҳое ки дар ихтиёр доранд, яксадо халифаи Худовандро талаб намоянд ва барои зуҳураш ба сурати воқеъӣ ва майдонӣ заминасозӣ кунанд [Мақолаи «Халаъи яди оли Саъуд аз пардадории Каъба; Авлавияти муҳимми ҷаҳони Ислом» навиштаи Муҷтабо Мазравӣ].
Тардиде нест ки ҳаргоҳ ҳокими яке аз кишварҳои Исломӣ пешниҳоди эшон мабнӣ бар канорагирӣ аз қудрат ва интиқоли он ба Маҳдӣ алайҳи саломро воқеъан ва аз рӯӣ ихлос ва на иддаъоан ва аз рӯӣ фиреб қабул кунад ва иқдомоти амалии лозим барои исботи садоқати худ ва тасҳили зуҳури он ҳазратро ба тартибе ки дар китоби «Бозгашт ба Ислом» табйин шудааст анҷом диҳад, Худованд роҳи онро барои ӯ аз ноҳияи ҳар касе ки бихоҳад мегушояд; Чароки Ӯ ба бандагои худ ситамкор нест; Чунонки фармудааст: ﴿وَأَنَّ اللَّهَ لَيْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ﴾[1] Ва чизеро барои қавме тағйир намедиҳад то он гоҳ ки онон худ заминаи тағйирашро фароҳам созанд; Чунонки фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ﴾[2] Ва аз анҷоми коре ки барои онон лозим аст нотавон нест; Чунонки фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ﴾[3] Ва фармудааст: ﴿بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ﴾[4]; Бал ҳақ он аст ки пас аз таҳсили ин муқаддамот тавассути ҳокимӣ мусалмо ва таъйиди он тавассути Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба унвони коршинос ва нозирӣ бетараф ва қобили эътимод дар қолиби иқдомӣ муштарак, ниёзе ба иртиботи эшон бо Маҳдӣ алайҳи салом нахоҳад буд, балки Маҳдӣ алайҳи салом худ бо эшон иртибот хоҳад гирифт; Чароки ҳидояти эшон дар ин марҳала вазифаи Худованд хоҳад буд ва таййи ин марҳала тавассути Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бинобар қоъидаи ﴿إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ﴾[5]; «Ман ба сӯӣ Парвардигорам равандаам, манро ҳидоят хоҳад кард» анҷом мешавад; Чунонки худ дар бахше аз китоби бузурги «Бозгашт ба Ислом» (с 292 ва 293) бо ишора ба ин марҳала фармудааст:
«Оре, инсоф он аст ки дастрасии мардум ба Маҳдӣ, дар сурате ки монеъи онро рафъ кунанд, бидуни ҳидояте аз ҷониби ӯ мумкин нест; Чароки онон аз вуҷуд ё ҷои ӯ дар сурати вуҷудаш огоҳӣ надоранд ва табъан ба сахтӣ метавонанд ӯро аз тариқи ҷустуҷӯяш, ҳар чанд бо такя бар нишонаҳои ривоят шуда барои ӯ, биёбанд. Аз ин рӯ, бар Маҳдӣ воҷиб аст ки имкони дастрасӣ ба худро пас аз рафъи монеъи он тавассути мардум, барои онон эҷод кунад ва он метавонад аз тариқи фиристодани сафир ё навиштани номае барои онон ё аз тариқӣ дигар баста ба имкон ва муносибати он анҷом шавад. Бо ин васф, рафъи монеъи дастрасӣ ба Маҳдӣ ки пеш аз ҳар чиз, фиқдони амният лозим барои ӯст, бар мардум воҷиб аст ва ҳаргоҳ онро анҷом диҳанд, бар Маҳдӣ воҷиб мешавад ки дастрасӣ ба худро барои онон тасҳил кунад ва ӯ ба иқтизои таҳораташ аз ҳар гуна риҷс ва адами ифтироқаш аз китоби Худованд, ин корро анҷом медиҳад ва адами анҷоми ин кор тавассути ӯ то кунун, далили бар он аст ки мардум то кунун монеъи дастрасӣ ба ӯро рафъ накардаанд ва амнияти лозим барои ӯро ба вуҷуд наёвардаанд».
Рӯшан аст ки ин ваъдаи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ нест то эҳтимоли тахаллуфи он биравад, балки ваъдаи Худованд аст ва таҳаққуқи ваъдаи Худованд ҳатмӣ аст, ҳар чанд чанду чуни он барои бештари мардум маълум набошад; Чунонки фармудааст: ﴿أَلَا إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَلَكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ﴾[6]; «Огоҳ бошед ки ваъдаи Худованд ҳақ аст, ҳар чанд бештари онон илм надоранд»; Ҳамчунонки таҳаққуқи ваъдаи Ӯ дар бораи қиёмат ҳатмӣ аст, ҳар чанд камми ва кайфи он ба таври дақиқ маълум нест; Чунонки фармудааст: ﴿وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ قُلْ لَكُمْ مِيعَادُ يَوْمٍ لَا تَسْتَأْخِرُونَ عَنْهُ سَاعَةً وَلَا تَسْتَقْدِمُونَ﴾[7]; «Ва мегӯянд ки ин ваъда кай хоҳад буд агар рост мегӯйед?! Бигӯ барои шумо мийъод рӯзе аст ки як соъат аз он пас ё пеш намеафтед» Ва фармудааст: ﴿وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِنْدَ اللَّهِ وَإِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُبِينٌ﴾[8]; «Ва мегӯянд ки ин ваъда кай хоҳад буд агар ростгу ҳастед?! Бигӯ илм танҳо назди Худованд аст ва ман танҳо бим диҳандаи ошкорам».
Бинобарин, ҳақ он аст ки бояд заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи саломро бо имон ба ваъдаи Худованд анҷом дод ва набояд сабаби ҷаҳл ба бархӣ ҷузъиёти каммӣ ё кайфии он, дар лозим ва муфид будани он тардид раво дошт ва даъват кунандаи ба сӯӣ онро ба газофагӯйи муттаҳам намуд. Ба ҳар ҳол, мӯъзали ғиёби Маҳдӣ алайҳи салом мӯъзали печидае аст ва Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар ҳоли талош барои ҳалли он ба сурати илмӣ ва майдонӣ аст ва барои ин кори душвор ва нафасгир, дасти кам ба ҳимояти яке аз кишварҳои Исломӣ ва ҳокимони мусалмон ниёз дорад.
Худованд ба ҳамаи мусалмонон тавфиқи дарки ин ҳикматҳо ва ҳақойиқи гаронсангро арзонӣ дорад ва дилҳои ҳокимони мусалмонро барои қабули он нарм гардонад то ҳар чи зудтар замина барои зуҳури оқоямон Маҳдӣ алайҳи салом фароҳам шавад ва мусоъиб ва мӯъзалоти ҷаҳони Ислом поён пазирад; Чароки Ӯ бар ҳар коре тавоност ва бисёр бахшанда ва меҳрубон аст [Пурсиш ва посухи 11].
Паёми рӯшан ва калидии ин китоби бузург, бар хилофи бардошти ноқиси шумо, танҳо «Нафӣ дигарон» нест, балки «Исботи Маҳдӣ» ва «Нафӣ дигарон» аст ва ин таҷалии «Ло Илоҳа Илаллоҳ» ва тафсири «Ал байъату Лиллоҳ» аст ки шиъори Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ва рукни даъвати ӯст. Ҳамаи сухани ин олими муслеҳ ва муҷоҳид он аст ки ҳеҷ ҳукумате ҷуз барои Аллоҳ нест ва муроди ӯ аз ҳукумати Аллоҳ, бар хилофи муроди сахиф ва нодурусти хавориҷ, адами ҳукумати инсони нест, бал ҳукумати инсоне аст ки Худованд ӯро мансуб карда ва аз тариқи китоби худ ва суннати мутавотири Паёмбараш ё аз тариқи оётӣ баййина, аз интисоби ӯ хабар дода ва ӯ ҳамон «Маҳдӣ» аст ки акнун дар замин вуҷуд дорад, вале ғойиб аст ва иллати ғиёби ӯ, бар хилофи пиндори бештари мардум, ирода ва иқдоми ибтидоии Худованд нест, бал ирода ва иқдоми ибтидоии мардум аст ки шароъити лози барои ӯро фароҳам накардаанд ва аз ин рӯ, масъули ҳамаи табаъот ва аворизи ношӣ аз ғиёби ӯ ҳастанд, агарчи ин табаъот ва аворизи, «Бунбаст дар уммати охирул замон» талаққӣ шавад; Чароки чунин «Бунбасте» ба «Ислом» нисбат дода намешавад то бо «Камоли» он зиддият дошта бошад, бал ба мардум нисбат дода мешавад ки боъис ва бонии он будаанд; ﴿فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ﴾[1]; «Пас ибрат бигиред эй соҳибони бинишҳо»! ...
Роҳкори Мансури Ҳошимии Хуросонӣ барои зуҳур ва ҳокимияти Маҳдӣ, роҳкорӣ ҷомеъ бо абъоди амниятӣ, фарҳангӣ ва сиёсӣ аст; Чароки ӯ барои зуҳури Маҳдӣ ба маънои имкони дастрасӣ ба ӯ, вуҷуди шумори кофӣ аз мусалмонони қавӣ ва амин ба манзури муҳофизат аз ӯ дар баробари хатароти эҳтимолиро зарурӣ медонад; Бо таваҷҷуҳ ба инки танҳо иллати адами зуҳури ӯ ба маънои адами дастрасӣ ба ӯро хавфи ӯ аз кушта шудан ё асорат медонад ва мӯътақид аст ки дар сурати тазмини амнияти ӯ тавассути ин шуморо аз мусалмонон, зуҳури ӯ ба маънои дастрасӣ ба ӯ ҳатмӣ хоҳад буд. Аз ин рӯ, ба иқтизои вуҷуби ақлӣ ва шаръӣ заминасозӣ барои ӯ, дар ҳоли гирдоварии шуморӣ кофӣ аз мусалмонони қавӣ ва амин ба манзури муҳофизат аз ӯ дар баробари хатароти эҳтимолӣ аст ва аз ҳамаи онон монанди шумо, барои ин манзур ёрӣ металабад; Чароки ин олими сиддиқ, зуҳури Маҳдӣ дар сурати тазмини амнияти ӯ, ҳатто дар сурати имкони ҳокимияти ӯ, қатъӣ аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки миёни зуҳури ӯ ва ҳокимияти ӯ мулозимае нест ва зоҳир будани ӯ бидуни ҳокимияти ӯ низ судманд аст; Балки зоҳир будани ӯ, муқаддамае барои ҳокимияти ӯст; Зеро ҳокимияти касе ки зоҳир нест, мушкил аст ва бо ин васф, заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ, муқаддамаи заминасозӣ барои ҳокимияти ӯст.
Аммо Мансури Ҳошимии Хуросонӣ заминаи ҳокимияти Маҳдиро иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз мардум барои иъонат ва итоъати ӯ медонад ва мӯътақид аст ки ҳаргоҳ ин шумор аз онон, ин иъонат ва итоъатро бар уҳда бигаиранд, қиёми Маҳдӣ барои ҳокимият ҳатмӣ хоҳад буд; Чароки ҳокимият танҳо ҳаққе барои ӯ нест, балки таклифе барои ӯ низ шумурда мешавад, то ҷойе ки агар пас аз ҳусули шароит барои он қиём накунад, шоиста аст ки гарданаш зада шавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки масъули ҳамаи мафосид ва мазолими ҷорӣ дар замин, касе ҷуз ӯ нахоҳад буд. Аз ин рӯ, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, ҳамзамон бо гирд овардани шуморӣ кофӣ аз мусалмонон барои муҳофизат аз Маҳдӣ, дар ҳоли гирд овардани шуморӣ кофӣ аз онон барои иъонат ва итоъати ӯст ва аз ҳамаи онон монанди шумо, барои ин манзур ёрӣ металабад; Чароки ба назари ин уҷубаи даврон, ҳокимияти Маҳдӣ дар сурати тазмини иъонат ва итоъати ӯ, ҳатмӣ аст ва ин тазмин дар Ислом «Байъат» номида мешавад. Бар ин асос, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, аз мусалмонони ҷаҳон барои Маҳдӣ байъат мегирад; Ба ин маъно ки аз онон таъаҳҳуд мегирад то ҳаргоҳ Маҳдӣ барои онон зоҳир шуд, ӯро иъонат ва итоъат намоянд ва мононди хулафое ки пеш аз ӯ буданд, хизлон ва исён накунанд ва бо ин тақрир, ҳаргоҳ шуморӣ кофӣ аз мусалмонон бо ӯ бар иъонат ва итоъати Маҳдӣ байъат карданд, ҳокимияти он ҳазрат барояшон муҳаққақ мешавад; Ҳамчунонки ҳаргоҳ шуморӣ кофӣ аз онон бо ӯ бар ҳифозат аз Маҳдӣ паймон бастанд, зуҳури он ҳазрат борояшон воқеъ хоҳад шуд.
Ин барномаи комил ва дақиқе аст ки аз ақл содир шуда ва бо китоби Худованд ва суннати Паёмбари Ӯ мувофиқ аст ва ҳар кас аз қабули он истинкоф мекунад, аз Ислом барӣ аст. «Барои ӯ дар дунё зиллат аст ва дар охират азобӣ шадид хоҳад буд; Чароки аз қабули ҳақ ибо карда ва аз роҳи он боздоштааст, то дар замин ба ҷои адолат ситам бошад ва ба ҷои ободӣ вайронӣ, то касоне ки ҷуз Худованд ҳукумат мекунанд ба ҳукумати худ идома диҳанд ва ҳукумати Худованд монанди хиёлӣ мавҳум, то абад аз зеҳни башар берун наёяд ва ҳар кас ки Худованд барояш роҳнамое қарор надиҳад, барои ӯ роҳнамое нахоҳад буд» [Нақд ва баррасии 15].
Ин рӯзҳо бо камоли таъассуф шоҳиди ҷилваҳои фаровоне аз ташаттут ва ихтилоф дар миёни мусалмонон ҳастем... Ба назар мерасад ки асли ин ихтилофот ва мунозиъот, мавзӯъи «Хилофат» аст... Барои табйини мавзӯъи бунёдини хилофат дар Ислом лозим аст бидонем ки мабнои ҳокимияти сиёсӣ ба таври куллӣ наметавонад аз ду ҳол хориҷ бошад ва лизо ҳамаи фириқаҳо, ҷараёнҳо, аҳзоб ва наҳлаҳои Исломӣ, бо вуҷуди ҳамаи ихтилофи назарҳо, ногузир ба яке аз ин ду мабно боз мегарданд:
Мабнои аввал, инки таъйини ҳоким ва халифа барои мусалмонон ба уҳдаи худи онон аст... Тардиде нест ки то имрӯз қироъати расмии мусалмонон пиромуни хилофати Исломӣ ҳамин будааст ва ончи имрӯз бар ҷаҳони Ислом соя афкандааст, натиҷаи чунин рӯйкарде маҳсуб мешавад... Тавзиҳ онки мо дар тӯли солиёни дароз аз даҳаҳои оғозини торихи Ислом то кунун ба вузуҳ шоҳиди паёмадҳои суъ ва таволии фосиди чунин қироъате ҳастем. Аз ҳамон оғоз, силсилаҳо ва ҳукуматҳои золиме монанди банӣ Умая ва банӣ Аббос бо тавҷиҳоте бар сари кор омаданд ва дар қуруни охир низ низомҳои мустабид ва диктотуриҳои кишварҳои Исломӣ ҳамагӣ бо тағаллуб бар муслимин ва бо баҳрагирӣ аз зӯри сари найза бар онон мусаллат шуданд, то ҷойе ки қатъан метавон гуфт фардгароии мавҷуд ва истебдоди ҳоким дар бисёрӣ аз кишварҳои Исломӣ аз натоиҷ ва паёмадҳои шуми чунин қироъате аст. Бо ин ҳол, ҳамаи гурӯҳои шинохта шудаи феълӣ дар ҷаҳони Ислом, аз қибали Доъиш, Толибон, Ал-қоъида... [Ҳизби мавсум ба Ат-таҳрир ва муридони вилояти фақиҳ], аз ин рӯйкард табаъият мекунанд.
Аммо рӯйкарди дуввуме ки охиран дар миёни уммати Исломӣ матраҳ шуда ва ё ба ибороти дақиқтар, эҳёъ ва ёдоварӣ шудааст, тафовутҳои асосӣ ва ҷавҳарӣ бо рӯйкарди аввал дорад ва мабноӣ амиқ, таҳавул офарин ва сарнавиштсоз барои мусалмонони ҷаҳон маҳсуб мешавад; Рӯйкарде ки аз батни яқиниёт ва мусалламоти Исломӣ бархоста ва бо мабонии амиқ ва асили он ҳамоҳангии комил дорад. Дар ин рӯйкард ба хубӣ табйин мешавад ки табйини ҳокими машрӯъ ва интисоби халифаи муслимин мунҳасиран аз афъоли Худованди Ҳаким аст ва танҳо Ӯст ки ҳақ дорад халифаеро ба ниёбат аз худ барои ҳукумат бар ҷаҳон баргузинад; Чароки Худованд, танҳо молик ва ҳокими ҳақиқии ин ҷаҳон аст ва бар махлуқоти хеш ҳокимияти ҳақиқӣ ва иҳотаи мутлақ дорад, лизо табиъӣ аст ки мулки худро ба ҳар кас аз бандагонаш ки бихоҳад ато мекунад то онки аз ин тариқ, умури ҷаҳон ба ҳамон шакл ки ирода фармудааст, ҷараён ёбад. Бидуни тардид ин як мабнои амиқ ва решадори Исломӣ ва мубтанӣ бар ҷаҳонбинии тавҳидӣ ва шинохти амиқ аз Худованд ва сифоти рубубии Ӯст. Мутобиқ бо ин қироъат, вазифаи мардум он аст ки аз гумоштаи Худованд табаъият намоянд ва зимни ҳимояти ҳамаҷониба аз ӯ танҳо бо ӯ байъат намоянд, на онки гумоштаи Худовандро вогузоранд ва ба гумоштаи худ ё дигарон рӯй биёваранд! Албатта таҳаққуқи ҳукумати халифаи Худованд ҷуз бо ҳимоят ва пайравии мардум муяссар нахоҳад шуд; Чароки ин суннати Худованд дар миёни гузаштагон аст ва суннати Худованд тағйире намепазирад.
Ин мабнои амиқ ва такон диҳандае аст ки дар шарқи ҷаҳони Ислом тавассути олимӣ муслеҳ ва муҷоҳид ба номи ҳазрати аллома «Мансури Ҳошимии Хуросонӣ» ироъа ва табйин шудааст ва тавассути ёрон ва шогирдони ӯ дар ҷаҳони Ислом хусусан минтақаи осиёи миёна пайгирӣ мешавад... Бар ин асос, ҳамакнун зарури аст ки гурӯҳҳои хостори Маҳдӣ, ҳамроҳӣ ва ҳамбастагии худ бо ин ҷараёни заминасоз хилофати ӯро эълом намоянд ва ҷараёнҳои мухолифи Маҳдӣ ва хилофати ӯ низ сариҳан изҳори назар намоянд ва мавзеъи худ дар ин бораро ошкоро баён кунанд; Чароки дигар вақти он расидааст ки ин ду ҷабҳа аз якдигар комилан мутамойиз шаванд ва дӯстон ва душманони халифаи ростини Худованд дар замин шинохта шаванд. Ин иттифоқе аст ки чи бихоҳанд ва чи нахоҳанд меафтад; Чароки тамоюзи ин ду рӯйкард ва тақобули онҳо бо ҳам, натиҷаи қаҳрӣ ва асари вазъӣ ва табиъӣ вуҷуд ва моҳияти хосси он ду аст. Бинобарин, ҷараёни мубтанӣ бар мабнои аввал ки ба назар мерасад пойгоҳе дар мантақаи Шом дорад, дар фарояндӣ комилан ҷабрӣ, ҳамаи фирқаҳо, гурӯҳҳо, ҷараёнҳо, аҳзоб ва наҳлаҳое ки ба ин мабно таъаллуқ дорандро ба сӯӣ худ ҷазб мекунад ва дар як ҷабҳа қарор медиҳад ва ҷараёни мубтанӣ бар мабнои дуввум ки пойгоҳе дар мантақаи Хуросон дорад, дар фарояндӣ комилан қаҳрӣ, ҳамаи фирқаҳо, гурӯҳҳо, ҷараёнҳо, аҳзоб ва наҳлаҳои мутаъаллиқ ба ин мабноро ба сӯӣ худ ҷазб мекунад ва ин заминаи ду қутбӣ шудани ҷаҳони Исломро бар сари мавзӯъи хилофат фароҳам месозад; Ба наҳве ки рафта рафта ҳамаи ҳомиёни хилофати навъи аввал дар Шом ва ҳамаи ҳомиёни хилофати навъи дуввум дар Хуросон иҷтимоъ пайдо мекунанд, то дар пайи ин тасфия ва ҷудосозӣ, замина барои зуҳури Маҳдӣ фароҳам шавад... Бинобар маҷмӯъи ончи гуфта шуд, ба вузуҳ мушоҳида мекуним ки дар ҳоли ҳозир ду ҷабҳаи аслӣ ва умда дар ҷаҳони Ислом шакл гирифтааст: Яке ҷабҳаи ҳақ бо меҳварияти ҷараёнӣ Ҳошимӣ ки танҳо Маҳдиро шойистаи хилофат мешуморад ва сирфан ба сӯӣ ӯ фаро мехонад ва дигарӣ ҷабҳаи ботил бо меҳварияти ҷараёнӣ Умавӣ ки дар ҳақиқат ҷунбише барои рӯёрӯӣ ва муқобила бо Маҳдӣ ва мамонеъат аз расидани ӯ ба ҳукумат аст. Тардиде нест ки мусалмонони ростин ва вафодор ба Расули Худо салаллоҳ алаҳи ва олиҳи ва саллам дар ҷабҳаи тарафдорони Маҳдӣ қарор доранд, аммо бо камоли таъассуф бояд эътироф намуд ки теъдоди онон ҳанӯз андак аст ва дар ҳоли ҳозир, агар нагӯйем тамомӣ гурӯҳҳои Исломӣ, балки аксарияти онон дониста ё нодониста дар ҳоли ҳимоят ва пуштибонӣ аз ҷабҳаи душманони Маҳдӣ ҳастанд ва бо беэътиноӣ ва ғафлати худ, хоста ё нохоста ҷабҳаи тарафдрони вайро тазъиф мекнанд. Аммо умед меравад ки дасти кам теъдоде аз ин ҷараёнҳо ки ҳақиқатан ҳусни ният доранд ва ҳадафашон хидмати содиқона ба Ислом аст, пеш аз шунидани паёми наҳзати «Бозгашт ба Ислом» ва ёдоварии азими он ба амри Маҳдӣ, ба худ биёянд ва аз ҳақиқати хилофат огоҳ шаванд ва суфуфи худро ба ҷабҳаи тарафдорони Маҳдӣ мунтақил намоянд [Мақолаи «Ҷаҳони Ислом дар фароянди ду қутбӣ шудан» навиштаи Юсуфи Ҷавонбахт].
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳамаи аъзои мусалмони доъиш, толибон, алқоъида ва гурӯҳҳои дигарро монанди сойири мусалмонони ҷаҳон, ба сӯӣ байъат бо Худованд ва тарки байъат бо ғайри Ӯ фаро мехонад ва аз онон мехоҳад ки даст аз фитнаангезӣ ва ифсод дар замин бардоранд ва ҷону мол ва номуси мусалмононро беш аз ин қурбонии ҷоталабӣ ва ҳукуматхоҳии худ накунанд; Зеро Худованд саройи охиратро барои касоне қарор додааст ки дар замин бартарӣ намеҷустанд ва фасод намеангезанд ва оқибат барои парҳезкорон аст; Чунонки фармудааст: ﴿تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا ۚ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[1]!
Тардиде нест ки Маҳдӣ барои мусалмонони ҷаҳон, аз Абубакр Бағдодӣ, Муҳаммад Умар ва Айман Завоҳирӣ беҳтар аст; Чароки амсоли инҳо чи басо худ дар орзуӣ ӯ ҳастанд ва шойистагии онро надоранд ки кафшҳояшонро пеш пояш ҷуфт кунанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки Маҳдӣ бинобар китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам халифаи Худованд дар замин аст, вале инҳо бинобар китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам касе нестанд. Бо ин васф, барои инҳо ва пайравонашон беҳтар аст ки даъвати Мансурро лабайк гӯянд ва ба сӯӣ Маҳдӣ бозгарданд, агар ба ростӣ мусалмонанд ва дар пайи иқоми Ислом ҳастанд.
Бегумон даъвати Мансур ба сӯӣ Маҳдӣ, барои ҳомиёни доъиш, толибон ва алқоъида, озмунӣ бузург ва чолишбарангез аст; Чароки агар онро иҷобат накунанд, нифоқи худро ошкор месозанд ва ба мусалонони ҷаҳон эълом мекунанд ки ба ростӣ мусалмон нестанд ва иқомаи Исломро намеҷӯянд, балки танҳо дар пайи қудратанд ва рӯъёте ҷуз салтанат дар сар надоранд; Монанди ҷаббороне ки пеш аз онон буданд ва ҷону мол ва номуси мусалмононро дастмояи комронии худ сохтанд, то он гоҳ ки марг бар сари онон фуруд омад, монанди уқобе ки бар сари бузғола фуруд ояд ва ононро аз рӯӣ замин бардошт ва ба миёни ҳовия андохт; Дар ҳоле ки агар даъвати Мансур ба сӯӣ Маҳдиро иҷобат кунанд ва бо ӯ барои эҷоди ҳукумати он ҳазрат муттаҳид шаванд, заминаи ҳокимияти он ҳазрат фароҳам мешавад ва ғарази ғояӣ онон ба беҳтарин шакли мумкин ҳосил мегардад; Албатта ҳаргоҳ ғарази ғояӣ онон иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон бошад; Чароки агар ғарази ғояӣ онон чизи дигаре бошад, лаънати Худованд ва бандагонаш дар пайи онон аст ва дер ё зуд ба онон мерасад ва ононро монанди боде ки хокистареро аз ҷойе бизудояд, дар атрофи замин пароканда мекунад ва он гоҳ барои онон ҷамъ кунандае нахоҳад буд!
Оё мусалмононе ки худро муҷоҳидин меноманд ва ба муҷоҳидин ва ансор тақсим мекунанд, намедонанд ки беҳтарин ҷиҳод, ҷиҳод дар рикоби Маҳдӣ ва беҳтарин ҳиҷрат, ҳиҷрат ба сӯӣ Маҳдӣ ва беҳтарин нусрат, нусрат барои Маҳдӣ аст?! Пас чаро намегароянд ба сӯӣ марде аз машриқ бо номи Мансур ки бе ҳеҷ иддаъо ва чашмдоште ононро ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад ва барои васли ба он ҳазрат роҳ менамояд, дар ҳоле ки бар асоси китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш сухан мегӯяд ва ба ақлоният фаро мехонад ва аз ҷаҳл, тақлид, аҳвоъ, дунёгароӣ, таъассуб, такаббур ва хурофот боз медорад ва ҳар чи мегӯядро бар ӯҳда мегирад ва худ зомини он аст?! Ба ростӣ чи чизе ононро аз ӯ боз дошта ва чи касе ононро аз масориъат ба сӯяш машғул сохтааст?! Оё шойиста нест ки чаҳор дасту по бар рӯӣ барф, ба сӯӣ ӯ бишитобанд ва худро аз сарзаминҳои дур ва наздик ба ӯ бирасонанд то ба ҳамроҳи ӯ барои ёрии Маҳдӣ берун оянд?! Дар ҳоле ки ӯ ононро бо ҳидояти худ, ба Маҳдӣ хоҳад расонд ва Маҳдӣ ононро бо ҳокимияти худ, ба беҳтарин орзуҳо; Чароки Исломи холис ва комилро дар миёни онон ҷорӣ сохта ва адолати мутлақро дар андаруни хонаҳо ва оғули гӯсфандонашон дохил хоҳанд намуд, бал ононро ба сарзаминҳои мавъуде хоҳад расонд ки дар онҳо шир ва асал ҷорӣ аст ва хокаш заъфарони сойида ва сангрезаҳош алмос ва марворид аст. Вой бар касоне ки Маҳдиро во мегузоранд то ба Бағдодиҳо мулҳақ шаванд; Чароки онон торикиро бар нур ва кӯриро бар бинойӣ ва ҷаҳлоро бар илм тарҷиҳ медиҳанд ва Юсуферо ба чанд дирҳами ноқобил мефурушанд; Монанди касоне ки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿وَشَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَرَاهِمَ مَعْدُودَةٍ وَكَانُوا فِيهِ مِنَ الزَّاهِدِينَ﴾[2]; «Ва ӯро ба баҳоӣ андак ки чанд дирҳами ночиз буд фурӯхтанд ва ба ӯ рағбате надоштанд»!
Оё дар зери осмон, марди донойе нест ва бар рӯӣ замин, зани хурдманде ёфт намешавад ки нидои Мансури Ҳошимии Хуросониро бишнавад ва барои ёрии Маҳдӣ берун ояд?! Нест бод ҷаҳоне ки дар он барои ҳар хирсе ёроне ҳаст ва барои деве пуштивонае вуҷуд дорад, вале барои Маҳдӣ пуштивонае нест ва барои даъват кунанда ба сӯяш ёроне ёфт намешавад! Оё касоне ки доъӣ ба сӯӣ хештанро бо ҷон ва моли худ ёрӣ мекунанд, вале доъӣ ба сӯӣ Маҳдиро хор медоранд ва танҳо мениҳанд, ба рӯзи растохез бовар надоранд?! Рӯзе ки замин пайкарҳои ононро истифроғ мекунад то дар маҳкамаи адли Худованд бар рӯӣ як пойи худ истод шаванд ва ба пурсишҳои Ӯ дар бораи ин хиёнати бузург посух диҳанд; Чароки онон даъват кунандаи ба сӯӣ Худоро нодида гирифтанд ва даъват кунандаи ба сӯӣ иблисро иҷобат карданд ва бо ин кори худ, қавоъиди ҷаҳонро бар ҳам заданд ва риштаи табиъатро аз ҳам гусастанд. Пас кайфари онон дар дунё, истелоъи шарирон шуд то сарҳои мардонашонро бибуранд ва барои заноҳошон қуръа бияндозанд ва дар охират, оташӣ сӯзони шуд ки санги хороро зуб мекунад ва равғани ононро мегирад. [Пурсиш ва посухи 12].
Аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, худ яке аз уламои мусалмон аст ва табъан ҳамон нақшаеро барои онон қоъил аст ки барои худ қоъил аст ва он заминасозӣ барои иқомаи Исломи холис ва комил дар ҷаҳон аз тариқи эҷод ва ҳифзи ҳокимияти Худованд дар замин ба тартибе аст ки дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» табйин фармудааст. Бинобарин, аз назари эшон уламои мусалмон мувазафанд ки ба ҷои даъват ба сӯӣ худ, ба сӯӣ халифаи Худованд дар замин даъват кунанд ва ба ҷои эҷод ва ҳифзи ҳокимияти худ, ба эҷод ва ҳифзи ҳокимияти ӯ бипардозанд; Чароки ин кор дар сурате ки муқаддамоти он тавассути мусалмонон таъмин шавад, мумкин аст ва муқаддамоти он камобеш монанди муқаддамоти эҷод ва ҳифзи соири ҳукуматҳост. Ба ин тартиб, ҳар олими мусалмоне ки мусалмононро ба байъат бо Маҳдӣ амр ва аз байъат бо ғайри ӯ наҳй мекунанд, вазифаи Исломии худро анҷом медиҳад ва бар мусалмонон воҷиб аст ки даъвати ӯро бипазиранд ва ӯро дар ин кор ёрӣ кунанд, вале олимони мусалмоне ки мусалмононро ба байъат бо Маҳдӣ амр ва аз байъат бо ғайри ӯ наҳй намекунанд, вазифаи Исломии худро анҷом намедиҳанд ва бар мусалмонон воҷиб аст ки аз онон бар ҳазар бошанд [Пурсиш ва посухи 7].
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ сирфан олимӣ мусалмон аст ки бо ҳадафи зоҳир сохтани Маҳдӣ алайҳи салом ва расондани ӯ ба қудрат, қиём кардааст ва мусалмононро ба байъат бо он ҳазрат ба ҷои байъат бо ин ва он фаро мехонад ва бадин сон барои иқомаи Исломи холс ва комил дар ҷаҳон заминасозӣ мекунад ва ба ҳамин ҷиҳат, ҳимоят аз эшон бар ҳар мусалмоне воҷиб аст. Ҳол агар барои шумо ва бархӣ дигар аз мусалмонон, ба ҳар далил маълум шуда ки эшон илова бар ин моҳияти айнӣ ва машҳуд, мавъуд низ аст, ҳимоят аз эшон бар шумо воҷибтар хоҳад буд; Ҳамчунонки ҳимоят аз эшон бар мусалмононе ки чунин барояшон маълум нашуда низ воҷиб аст; Чароки ин олими мусалмон ба сурати айнӣ ва машҳуд, ба сӯӣ Маҳдӣ алайҳи салом фаро мехонад ва барои зуҳури он ҳазрат заминасозӣ мекунад ва ҳамин барои ҳимоят аз эшон тавассути ҳар мусалмоне кофӣ аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىٰ ۖ﴾[1]; «Ва ба якдигар дар некӣ ва прҳезкорӣ ёрӣ расонед»! ...
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аз ҳеҷ мусалмоне барои худ байъат намегирад; Чароки байъатро танҳо барои Худованд медонад ва муродаш аз он, байъат бо касе аст ки Худованд ба байъат бо ӯ фармон дода ва ӯ касе ҷуз Маҳдӣ нест ки байъат бо ӯ бар ҳар мусалмоне воҷиб аст. Бар ин асос, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аз мусалмонони ҷаҳон барои Маҳдӣ байъат мегирад; Ба ин маъно ки аз онон аҳд ва мисоқ мегирад бар инки агар Маҳдӣ барояшон зоҳир шуд, ӯро ҳифозат, иъонат ва итоъат кунанд ва монанди касоне ки пеш аз онон буданд, танҳояш нагузоранд. Ин мазмуни паймоне аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аз ҳар мусалмоне мегирад ва агар шуморӣ кофӣ аз мусалмонон, чунин паймонеро бо ӯ баста кунанд, замина барои зуҳури Маҳдӣ фароҳам мешавад [Пурсиш ва посухи 24].
Аз ончи гузашт рӯшан шуд ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бар хилофи таваҳҳуми шумо, ба сӯӣ «Худ» даъват намекунад, балки ошкоро ба сӯӣ «Маҳдӣ» даъват мекунад; Чароки даъвати ӯ ба ҳампаймоноӣ барои ҳифозат аз «Маҳдӣ» ва иъонат ва итоъати ӯ, бо ҳеҷ тақрире даъват ба «Худ» талаққӣ намешавад ва «Даъват ба худ» номидани он, монанди «Шаб» номидани «Рӯз» аст ки чизе ҷуз таҳаккум дар номгузорӣ нест. Бегумон касе ба сӯӣ «Худ» даъват мекунанд ки барои «Худ» ҳаққи ҳокимият мешиносанд ва дигаронро ба ҳифозат, иъонат ва итоъати «Худ» малзум медонанд ва ҷуз ҳифзи ҳукумати «Худ» ҳамме надоранд; Ё худпарастоне ки дар ботлоқи иддаъоҳо фуру рафтаанд ва ҷуз «Ман инам» ва «Ман онам» ҳарфе надоранд ва ҷуз барои исботи «Худ» намекӯшанд; Ҳамонон ки худро дар радифи Паёмбарони Худо медонанд ва дар арзи хулафоъи Ӯ мешуморанд ва ба номҳои авлиёъи Ӯ меноманд, дар ҳоле ки дар назари Ӯ аз ҳашароте бефоидатаранд! [Нақд ва баррасии 15].
Яке аз муҳимтарин ҳақоиқи табйин шуда тавассути ҷаноби Мансур дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» ки метавон онро мабнои назарӣ инқилоби ҷаҳонии Маҳдӣ ва нуқтаи азимат ба сӯӣ зуҳури он ҳазрат донист, имкони зуҳури он ҳазрат дар сурати иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз мусалмонон барои ҳифозат ва ҳимоят аз ӯст. Бар ин асос, ҳадафи ҷаноби Мансур, ташкили ин иҷтимоъ ва расондани он ба Маҳдӣ аст то битавонад бо ёрии он зуҳур кунад. Бо ин васф, ҳукумате ки ҷаноби Мансур дар садади ташкили он аст, ҳукумати Маҳдӣ аст ки монанди ҳар ҳукумати дигаре, дар сурати таҳаққуқи заминаҳои ин қобили ташкил аст ва машрӯъияти таҳаққуқи заминаҳои он бо меҳварияти ташкили иҷтимоъи мазкур, аз тавобеъи машрӯъияти ҳукумати Маҳдӣ аст; Ба ин маъно ки вақте ҳукумати Маҳдӣ машрӯъ аст, заминасозӣ барои он машрӯъият дорад ва ин аз боби таҳсил муқаддамаи воҷиб аст ки ақлан воҷиб маҳсуб мешавад, то ҳадде ки имкони наҳй аз он тавассути шореъ вуҷуд надорад; Чароки наҳй аз воҷиби ақлӣ қабеҳ аст, монанди наҳй аз таҳияи об барои ғусл ва таййи тариқ барои ҳаҷ ва ин сарфи назар аз он аст ки амри шаръӣ барои он ба ҷаноби Мансур расида бошад ё нарасида бошад [Пурсиш ва посухи 25].
Ҳар чанд бархӣ мусалмонони аҳли илм, эшонро заминасози мавъуди зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом медонанд ва мӯътақиданд ки ин бо таваҷҷуҳ ба хусусиёти фикрӣ, амалӣ ва зоҳирии эшон, возеҳ аст ва ниёзе ба тардид ва муҷодила надорад, вале эшон ҳамми худро муъаззаф ба чунин иддаъое намефармояд ва танҳо ба заминасозии айнӣ ва воқеъӣ барои зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом мепардозад ва мӯътақид аст ки лузуми ақлӣ ва шаръӣ ҳамроҳӣ бо эшон дар ин росто, тобеъӣ аз ҳамин заминасозии айнӣ ва воқеъӣ аст, на тобеъӣ аз иддаъои мавъуд будан; Чароки муддаъиёни мавъуд будан бисёранд, вале як заминасози айнӣ ва воқеъӣ барои зуҳури он ҳазрат ёфт намешавад! Бо таваҷҷуҳ ба инки умуми муддаъиён, ҳамме ҷуз исботи иддаъои худ надоранд ва ба коре ҷуз муҷодила дар бораи инки чи касе ҳастанд ва чи касе нестанд, намепардозанд, дар ҳоле ки рӯшан аст шъни Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аҷҷали аз ин қабил корҳост ва кори муҳимтаре эшонро ба худ машғул карда ва он ҳамон таълими Исломи холис ва комил ба мусалмонони ҷаҳон ва тарбияти шуморӣ кофӣ аз онон барои ёрии Маҳдӣ алайҳи салом аст; Коре ки агар тавассути эшон анҷом шавад, зуҳури он ҳазрат таҳаққуқ меёбад, ҳар чанд касе эшонро заминасози мавъуди он ба шумор наёварда бошад [Нақд ва баррасии 15].
Вонгаҳе маълум аст ки эшон ба ҳеҷ ру иддаъои Маҳдавият надорад ва хоҳони ҳарҷу марҷ дар ҷомеъа нест, балки ба сӯӣ имом Маҳдӣ алайҳи салом даъват мекунад ва таҳаққуқи ҳокимияти ӯро монанди таҳаққуқи ҳокимияти дигарон мумкин медонад. Эшон саъй дорад ба шумо ва сойири мусалмонони ҷаҳон бифаҳмонад ки метавонед ҳамон тавр ки Зайд ва Амрро ба ҳукумат мерасонед, Маҳдиро ба ҳукумат бирасонед ва бо ин васф, эшон ба сӯӣ беҳукуматӣ даъват намекунад, балки ба сӯӣ ҳукмати Маҳдӣ даъват мекунад; Чароки аз назари эшон, Маҳдӣ ба ҳукми ﴿إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ﴾[1] башаре монанди дигарон аст ва мавҷуди афсонаи дар ломаконӣ мовароӣ нест ва метавон бо тазмини амнияти ӯ ба содагӣ ба ӯ дастрасӣ пайдо кард ва бо тазмини иъонат ва итоъати ӯ ба содагӣ ҳукумати ӯро муҳаққақ сохт. Бо ин васф, касе ки барои таҳаққуқи ҳукумати ӯ талош мекунад, хостори ҳарҷу марҷ нест, балки хостори иқомаи адолат дар ҷаҳон аст ва аз касоне ки барои таҳаққуқи ҳукумати дигарон талош мекунанд, хайрхоҳтар аст. Аз инҷо дониста мешавад ки тамсили шумо дар бораи хӯрдани ғазо ва насби амир барои сароё, ба куллӣ номарбут ва бегона аст; Зеро эшон мункири зарурати ҳукумат нест то ба эшон гуфта шавад ҳукумат монанди ғазо зарурӣ аст ё Паёмбар барои сароё амири насб мекард! Бал мӯътақид аст ки ҳукумат барои Маҳдӣ аст ва эҷоди он монанди эҷоди ҳар ҳукумати дигарӣ мумкин аст ва агар мардум коре ки барои эҷоди ҳукуматҳои мавҷуд кардаандро барои эҷоди ҳукумати ӯ бикунанд, ҳукумати ӯ эҷод мешавад ва ин билкул мутафовит бо ҷизе ки шумо бардошт кардаед! [Нақд ва баррасии 5].
Анҷумани мавсум ба ҳуҷҷатия дар Эрон, монанди сойири гурӯҳҳои шиъӣ мӯътақид аст ки зоҳир сохтани Маҳдӣ бар ӯҳдаи Худованд аст ва вазифаи мардум шумурда намешавад, бо ин тафовут ки бар хилофи сойири гурӯҳҳо, мӯътақид ба зарурати таваққуф то замони зуҳури Маҳдӣ аст агарчи ба пур шудани ҷаҳон аз зул ва ҷавр доман занад, дар ҳоле ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло зоҳир сохтани Маҳдиро бар ӯҳдаи мардум медонад на бар ӯҳдаи Худованд ва мӯътақид аст ки таваққуфи онон то замони зуҳури Маҳдӣ ҷойиз нест, балки монеъ аз зуҳури он ҳазрат мешавад; Зеро зоҳир набудани он ҳазрат натиҷаи табиъии тарси ӯ аз дучор шудан ба оқибати падаронаш аст ки дар халаъи ҳимояти мардум кушта ва мағлуб шудаанд ва бо ин васф, то ҳангоме ки ин тарси ӯ боқӣ аст, зоҳир набудани ӯ низ истимрор меёбад ва аз ин рӯ, мардум муваззаф ба тазмини амнияти ӯ аз тариқи мутаъорафе монанди иҷтимоъ, тамҳид ва таъаҳҳуд ҳастанд то замина барои зуҳури ӯ фароҳам шавад. Ин «Боби Ҳетта» ва дарвозаи наҷоте аст ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба рӯйи уммат гушуда ва бар анҷомани мавсум ба ҳуҷҷатия ва сойири гурҳҳои шиъӣ воҷиб аст ки аз он ворид шаванд [Нақд ва баррасии 71].
Чизе ки нахустин бор халифаи Худованд дар заминро ба пинҳон шудан водошт, тарс аз кушта шудан тавассути золимон буд ки Мӯсо ибни Имрон алайҳи саломро низ ба пинҳон шудан водошт; Чунонки Худованд барои ибрати мусалмонон фармудааст: ﴿وَجَاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ يَسْعَىٰ قَالَ يَا مُوسَىٰ إِنَّ الْمَلَأَ يَأْتَمِرُونَ بِكَ لِيَقْتُلُوكَ فَاخْرُجْ إِنِّي لَكَ مِنَ النَّاصِحِينَ فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ ۖ قَالَ رَبِّ نَجِّنِي مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ﴾[1]; «Ва марде аз дуртарин ҷойи шаҳр омад дар ҳоле ки мешитофт, гуфт: Эй Мӯмо! Анҷуман дар бораи ту машварат мекунанд то туро бикушанд, пас берун шав ки ман барои ту аз хайрхоҳонам! Пас берун шуд дар ҳоле ки тарсон ва нигарон буд, гуфт: Парвардигоро! Манро аз қавми золимон наҷот бидеҳ»! Бо ин васф, тадовуми ғиёби ӯ ношӣ аз тадовуми тарси ӯст ва тадовуми тарси ӯ ношӣ аз он аст ки «Қавми золимон» ҳанӯз қодир ба куштани ӯ ҳастанд ва ин ба маънои он аст ки мардум ҳанӯз тамҳидоти лозим барои муҳофизат аз ӯро наяндешидаанд ва иқдомоти лозим барои таъмини амнияти ӯро анҷом надодаанд, балки ҳанӯз пуштибони «Қавми золим» ҳастанд ва бо ин васф, наметавон гуфт ки ӯ танҳо ба сабаби аъмоли гузаштагонашон аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿أَوْ تَقُولُوا إِنَّمَا أَشْرَكَ آبَاؤُنَا مِنْ قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةً مِنْ بَعْدِهِمْ ۖ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ﴾[2]; «Ё (мабодо) бигӯйед ки падаронамон аз пеш ширк варзиданд ва мо фарзандонӣ пас аз онон будаем, оё пас моро ба сабаби коре ки аҳли ботил карданд ҳалок мекунӣ?!»; Зеро қоъидатан ҳар замоне ки мардум аъмоли гузаштагонашонро тарк кунанд ва аз ҳимояти «Қавми золимон» даст бардоранд ва ба пуштибонӣ аз халифаи Худованд дар баробари онон рӯй биёранд, ғиёби халифаи Худованд поён мепазирад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿مَا يَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذَابِكُمْ إِنْ شَكَرْتُمْ وَآمَنْتُمْ ۚ﴾[3]; «Худованд ба азоби шумо чи кор дорад агар шумо шукр бигузоред ва имон оваред?!» Ва фармудасст: ﴿وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا مُصْلِحُونَ﴾[4]; «Ва Парвардигорат касе нест ки ободиҳоро бо зулм нобуд кунад дар ҳоле ки аҳли он ислоҳ кунандгонанд» Ва ин ҳамон заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ он фаро мехонад ва мухолифони ӯ аз он боз медоранд [Нақд ва баррасии 79].
Бинобар назари аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, шарти зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом итминони ӯ ба амният ва умеди ӯ ба ҳокимияти худ аст. Бинобарин, ӯ то ҳангоме ки ба масвун будани ҷон ва озодияш дар миёни мардум мутмаъин нест ва ба ҳокимияташ бар онон умеде надорад, зуҳур намекунад, агарчи ҷуз як рӯз аз дунё боқӣ намонда бошад ва ин шарте аст ки фароҳам кардани он бар ӯҳдаи мардум аст; Зеро онон бо тақсирашон дар ҳифозат ва ҳимоят аз ӯ ва иқдомашон ба ҳифозат ва ҳимоят аз дигарон ки ба ҷои ӯ ҳукумат мекунанд, сабаби тарси ӯ бар ҷон ва озодияш ва яъси ӯ аз дастёбӣ ба ҳукумат шудаанд ва бинобар қоъида дар Ислом, ҳар кас сабаби хасорате бар дигарӣ мешавад, мукаллаф ба ҷуброни он аст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки ғарази Худованд аз зоҳир кардани имом Маҳдӣ алайҳи салом ва расонданаш ба ҳукумат, эҷоди адолат дар мардум пас аз вуҷуди зулм дар онон ва ин фаъолияте аз ӯст ки бидуни қобилияте аз онон таҳаққуқ намеёбад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنَّ اللَّهَ لَا يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّىٰ يُغَيِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ ۗ﴾[1]; «Ҳароина Худованд чизе ки дар қавме астро тағйир намедиҳад то он гоҳ ки онон чизе ки дар худашон астро тағйир диҳад»!
Албатта тардиде нест ки Худованд бар ҳифзи амнияти имом Маҳдӣ алайҳи салом ва расонданаш ба ҳукумат аз тариқи ҷабр тавоност, агарчи як тан аз мардум ба он розӣ набошад ва барои он коре накунад, вале ин бар хилофи суннати Ӯ ва равияаш дар умматҳои гузашта аст, то ҳадде ки барои Паёмбаронаш низ воқеъ нашуд ва рӯшан аст ки суннати Ӯ ва равияаш дар умматҳои гузашта ҳаргиз тағйир намепазирад; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[2]; «Суннати Худованд дар касоне ки аз пеш гузаштанд (чунин буд) ва ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ» Ва фармудааст: ﴿فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِينَ ۚ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا﴾[3]; «Пас оё интизори чизе ҷуз суннати гузаштагонро доранд?! Пас ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ ва ҳаргиз барои суннати Худованд таҳаввуле намеёбӣ» Ва аз ин рӯ, имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳаргиз зуҳур намекунад магар ҳангоме ки шуморӣ кофӣ аз мардум барои ҳифозат аз ҷон ва озодии ӯ гирд оянд ва ҳаргиз ба ҳукумат намерасад магар ҳангоме ки шоморӣ кофӣ аз мардум хостори ҳукумати ӯ шаванд ва бо молу силоҳи худ аз он ҳимоят кунанд; Ҳамон тавр ки шуморӣ кофӣ аз мардум дар Макка бо сиёдати Абу Толиб аз ҷон ва озодии Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам гирд омаданд то он Ҳазрат даъвати хешро зоҳир сохт ва шуморӣ кофӣ аз мардум дар Мадина –пас аз инки ба ҳокимашон Абдуллоҳ ибни Убайд пушт намуданд– хостори ҳукумати Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам шуданд ва бо мол ва силоҳи худ аз он ҳимоят карданд то он ҳазрат ба ҳукумат расад ва ин мисдоқи сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿سُنَّةَ مَنْ قَدْ أَرْسَلْنَا قَبْلَكَ مِنْ رُسُلِنَا ۖ وَلَا تَجِدُ لِسُنَّتِنَا تَحْوِيلًا﴾[4]; «Суннати касе аз Паёмбаронамон ки пеш аз ту фиристодаем ва ҳаргиз барои суннати Мо тағйире намеёбӣ»! Аз ин рӯст ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло –ин заминасози сиддиқи зуҳури имом Маҳди алайҳи салом– фарёд мезанад:
«Оё дар миёни шумо озодагоне нестанд ки барои ёрии ин мард гирд оянд, бошад ки хешро ба онон бишносонад?! Ба Худо савганд агар шуморӣ кофӣ аз шумо гирд оянд ки ӯро бо мол ва ҷон ёрӣ расонанд ва аз падару модар ва зану фарзанд дӯсттар доранд, ҳароина хешро ба онон мешиносонад ва ононро дар роҳи Худованд раҳбарӣ мефармояд...» (Гуфтори 104).
Ин ба маънои он аст ки ҳаргоҳ шуморӣ кофӣ аз мардум барои ёрии имом Маҳдӣ алайҳи салом бо мол ва ҷон гирд оянд, он ҳазрат худро ба онон мешиносонад, агарчи онон пештар бо ӯ иртиботе надошта бошанд ва ин калиди қуфли зуҳури ӯ маҳсуб мешавад (Барои огоҳии бештар дар ин бора бингаред ба: Китоби «Бозгашт ба Ислом», мабҳаси «Чигунагии зоҳир кардани Маҳдӣ тавассути мардум» с293. Ҳамчунин, бингаред ба: Пурсиш ва посухи 86)...
Ёрони хосси имом Маҳдӣ алайҳи салом аз заминасозони зуҳури ӯ ҳастнад ки бо арақи худ ӯро зоҳир мекунанд ва бо хуни худ ӯро ба ҳукумат мерасонанд дар ҳоле ки хоъифин, соъиҳин ва мустазъафин дар замин ҳастанд, на касоне ки имомоне ҷуз ӯ гирифтаанд ва аз қибали ғиёби ӯ нон хӯрдаанд ва ба қудрат ва сарват даст ёфтаанд ва дар баробари заминасозони зуҳураш истодаанд ва сипас тамаъ доранд ки аз ёрони хосси ӯ бошанд! Ёрони хосси имом Маҳдӣ алайҳи салом аз мазҳаби Ислом ва ҳизби Худованд ва гурӯҳи имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳастанд ва ба ҳеҷ мазҳаб, ҳизб ва гурӯҳи дигаре вобастагӣ надоранд ва ба эътибори имон ва амали солеҳашон интихоб мешаванд ва вежагиҳои онон дар китоби Худованд ва ҳикмати авлиёаш навишта шудааст; Чунонки дар номае аз аллома Мансури Ҳошимии Хуроснӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло омадааст:
«Эй Абдуллоҳ! Ёрони Маҳдӣ касоне нестанд ки маъсияти Худованд мекунанд; Ёрони ӯ касоне ҳастанд ки аз гуноҳони кӯчак ва бузург мепарҳезанд; Шабҳоро ба намоз бар мехезанд ва рӯзҳоро ба таҳсили илм ва таълими он ба дигарон мепардозад. Ба ваъдаҳои Худованд имон доранд ва аз рӯзи ҷазо меҳаросанд; Рӯзе ки дар пешгоҳи Парвардигор меистанд ва кирдори хешро ҳозир мебинанд. Ёрони Маҳдӣ ба ахлоқи анбиёъи Худо мутахаллиқ ва ба одоби авлиёъи Ӯ муъаддабанд. Ҳақро чун барояшон ошкор шуд мепазиранд ва ботилро чун барояшон расво гашт во мегузоранд. На мутаъассиб ва лаҷуҷанд ва на бадзабон ва ёвагӯ. Бар Худованд дурӯғ намебанданд ва аз касоне ки бар Ӯ дурӯғ мебанданд канора мегиранд. Намозро дар вақти фазилаташ барпо медоранд ва аз моли худ ба ниёзмандон мебахшоянд. Хашми худро фуру мехуранд ва аз ҷафои мардум дар мегузаранд. Падар ва модари хешро гиромӣ медоранд ва бар бад хулқӣ он ду сабр менамоянд. Ба дӯстони худ бо баҳонаи дӯстӣ бе эҳтиромӣ намекунанд ва ба душманони худ бо баҳонаи душманӣ ситам намеварзанд. Бо ҷоҳилон мудоро менамоянд ва бо сафиҳон даҳон ба даҳон намегузоранд. На пургӯӣ ва пурхандаанд ва на пурхоб ва пурхур. Маҳори шаҳватро дар даст доранд ва ҷониби иффатро фуру намегузоранд. На чашмчарон ва беҳаёянд ва на худнамой ва ҳарзагӯй. Бо фосиқон дӯстӣ намекунанд ва бо золимон муҷолисат наменамоянд. Ба корҳои судманд мепардозанд ва вақти худро ҳадар намедиҳанд. Бо китоби Худованд маънусанд ва бо ҳалол ва ҳаром ошноянд. Таъолими олимро мункир намешаванд ва аз душманӣ бо ӯ мепарҳезанд, балки даъваташро иҷобат мекунанд ва ба ёриаш мешитобанд; Ҳангоме ки ононро ба сӯӣ Маҳдӣ даъват мекунад то барои ёрии ӯ гирд ҳам оварад» (Номаи 2) [Пурсиш ва посухи 228].
Мушкилоти ҷаҳон ҳама реша дар адами ҳокимияти Худованд бар он дорад ва ҳокимияти Худованд бар он, бо ҳокимияти Маҳдӣ бар он таҳаққуқ меёбад ва ҳокимияти Маҳдӣ бар он бо заминасозӣ барои он мумкин мешавад ва заминасозӣ барои он дар гарави иҷмоъи шуморӣ кофӣ аз мардум барои ҳимоят аз ӯст ва ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар ҳоли эҷоди ин иҷтимоъ аст ва ҳар касе ки ба қадри тавони худ бо ӯ ҳамкорӣ намекунад, дар эҷоди мушкилоти ҷаҳон саҳим аст, хоҳ ҳоким бошад ва хоҳ раъят [Пурсиш ва посухи 66].
Зуҳури он ҳазрат, дар гарави иҷтимоъи ҳамаи мардуми ҷаҳон барои ҳимоят аз ӯ нест, балки дар гарави иҷтимоъи шуморӣ кофӣ аз онон барои ин кор аст ва шуморӣ кофӣ аз онон барои ин кор, метавонад ба тадриҷ ва бо иҷобату ёрии амсоли шумо таъмин шавад ин шоъ Аллоҳ. Бо ин васф, танҳо касоне метавонанд ба зуҳури Маҳдӣ умедвор бошанд ки муқаддамоти онро фароҳам месозанд; Монанди кишоварзе ки заминро барои бардошти маҳсул шухм мезанад ва базр меафшонад ва об медиҳад ва ваҷин мекунад ва он гоҳ ба бардошти маҳсул умед дорад; Чароки бидуни ин заминасозӣ, умед доштан ба бардошти маҳсул ҳамоқат аст. Аз ин рӯ, касоне ки дар ҳоли ҳимоят аз ҳокимони дигар ва таъмини молу силоҳ ва неру барои онон, ба зуҳури Маҳдӣ умедворанд, монанди аҳмақе ки базрро дар замини дигарон мекорад ва умеди маҳсул дар замини худ дорад! Инон касоне ҳастанд ки аз раҳмати Худованд ноумеданд ва инон ҳамоно зиёнкорон ҳастанд [Пурсиш ва посухи 24].
Ниёзи Маҳдӣ ба хости шуморӣ кофӣ аз мардум ва ҳимояти амалии онон аз ӯ ба василаи мол, нафар ва силоҳи кофӣ барои ташкил ва ҳифзи ҳукуматаш, як ниёзи табиъӣ ва ақлонӣ аст ки аз моҳияти ҳукумат бархоста ва барои ҳар ҳукумате қатъи назар аз кистии ҳокими он зарурӣ аст, то ҳадде ки ҳукмати Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам бидуни хости шуморӣ кофӣ аз мардум ва ҳимояти амалии онон аз ӯ ба василаи мол, нфар ва силоҳи кофӣ шакл нагирифт ва маҳфуз намонд ва рӯшан аст ки Маҳдӣ аз Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам беҳтар нест. Бо ин васф, метавон гуфт ки шаклгирӣ ва ҳифзи ҳукумат дар асари ирода ва иқдоми муносиби шуморӣ кофӣ аз мардум, суннати Худованд дар гузаштагон аст ва суннати Худованд дар гузаштагон ҳаргиз тағйире нахоҳад пазируфт; Чунонки фармудааст: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا﴾[1]; «Суннати Худованд дар касоне ки пештар гузаштанд чунин буд ва ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире нахоҳӣ ёфт»! Бинобарин, касоне ки интизор мебаранд ҳукумати Маҳдӣ ба гунаи мутафовит бо ҳукумати гузаштагон ва бидуни ирода ва иқдоми муносиби шуморӣ кофӣ аз мардум шакл бигирад ва маҳфуз бимонад, интизорӣ беҳуда мебаранд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَهَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا سُنَّتَ الْأَوَّلِينَ ۚ فَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَبْدِيلًا ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّتِ اللَّهِ تَحْوِيلًا﴾[2]; «Оё интизори чизе ҷуз суннати гузаштагонро доранд?! Дар ҳоле ки ҳаргиз барои суннати Худованд тағйире намеёбӣ ва ҳаргиз барои суннати Худованд табдиле намеёбӣ»!
Аз инҷо дониста мешавад ки ҳаргоҳ шуморӣ кофӣ аз мардум ба ирода ва иқдоми муносиб барои зуҳури Маҳдӣ рӯй наёваранд, Худовандро ногузир ба тағйири суннати худ намекунанд то бар хилофи суннати худ, Маҳдиро бидуни ирода ва иқдоми муносиби онон зоҳир кунад, бал танҳо сабаб мешаванд ки Худованд суннати дигаре аз суннатҳои худро дар пеш бигирад ва он ҳамоно итмоми ҳуҷҷат бар онон аз тариқи барангехтани як бим даҳанда ва сипас бардоштани онон аз рӯӣ замин бо азобӣ нобудгар аст то тасалсулӣ ботил ва бениҳоят шакл нагирад; Чунонки фармудааст: ﴿قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ﴾[3]; «Пеш аз шумо суннатҳое гузаштааст, пас дар замин бигардед ва бубинед ки оқибати такзиб кунандагон чигуна буд»! Ин ба маънои он аст ки даъвати мардум тавассути Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ, яке аз ду натиҷаро хоҳад дошт: Ё бо иҷобати шуморӣ кофӣ аз онон, ба зуҳур ва ҳукумати Маҳдӣ хоҳад анҷомид ва ё бо адами иҷобати шуморӣ кофӣ аз онон, ба нузули азоб бар онон мунҷар хоҳад шуд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَا مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جَاءَهُمُ الْهُدَىٰ وَيَسْتَغْفِرُوا رَبَّهُمْ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ قُبُلًا﴾[4]; «Ва чизе мардумро ҳангоме ки ҳидоят ба наздашон омад боз надорад аз инки имон оваранд ва аз Парвардигорашон омӯрзиш хоҳанд магар инки суннати гузаштагон бар онон биёяд ё азоб бар онон пеш биёяд» Ва ин азоб сабаби нобудии насли онон ва дар ниҳоят пайдойиши наслӣ дигар хоҳад шуд ки ба ирода ва иқдоми муносиб барои зуҳури Маҳдӣ рӯй меоваранд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ أَيُّهَا النَّاسُ وَيَأْتِ بِآخَرِينَ ۚ وَكَانَ اللَّهُ عَلَىٰ ذَٰلِكَ قَدِيرًا﴾[5]; «Агар бихоҳад шуморо мебарад эй мардум ва касонӣ дигареро меоварад ва Худованд бар ин кор тавоност» Ва фармудааст: ﴿إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِكُمْ مَا يَشَاءُ كَمَا أَنْشَأَكُمْ مِنْ ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ آخَرِينَ﴾[6]; «Агар бихоҳад шуморо мебарад ва касе ки мехоҳадро ба ҷойи шумо меоварад, ҳамон тавр ки шуморо аз пушти гурӯҳӣ дигар падид овард» Ва фармудааст: ﴿وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ﴾[7]; «Ва чи бисёр сарзамине ки ситамкор будро дар ҳам Кӯбидем ва пас аз он қамӣ дигарро падид овардем» Ва фармудааст: ﴿فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَٰؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ﴾[8]; «Пас агар инҳо ба он кофир шаванд, қамеро бар он мегуморем ки ба он кофир набошанд»! Бинобарин, даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ба сӯӣ Маҳдӣ, дар ҳар ҳол бенатиҷа нахоҳад буд, бал ногузир яке аз ду натиҷаро хоҳад дошт ки ҳар ду ба зуҳури Маҳдӣ хоҳанд анҷомид ва ин мисдоқи сухани Худованд аст ки фармудааст: ﴿قُلْ هَلْ تَرَبَّصُونَ بِنَا إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَيَيْنِ ۖ وَنَحْنُ نَتَرَبَّصُ بِكُمْ أَنْ يُصِيبَكُمُ اللَّهُ بِعَذَابٍ مِنْ عِنْدِهِ أَوْ بِأَيْدِينَا ۖ فَتَرَبَّصُوا إِنَّا مَعَكُمْ مُتَرَبِّصُونَ﴾[9]; «Бигӯ оё барои мо ҷуз яке аз ду хубиро интизор мебаред?! Дар ҳоле ки мо барои шумо интизор мебарем ки Худованд ба шумо азобе аз назди худ ё бо дастони мо бирасонад! Пас интизор баред ки мо низ бо шумо мунтазирем»! Бо ин васф, касоне ки аз иҷобати даъвати Мансури Ҳошимии Хурсонӣ ба сӯӣ Маҳдӣ сар боз мезананд бидонанд ки Худовандро оҷиз нахоҳанд кард, балки ҳаддиаксари насли худро бархоҳанд андохт; Чунонки фармудааст: ﴿وَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ ۗ وَبَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ﴾[10]; «Ва агар рӯйгардон шудед бидонед ки шумо оҷиз кунандагони Худованд нестед ва касоне ки кофир шудандро ба азобӣ дарднок башорат деҳ»!
Агарчи инак бештари мардум монанди ҳайвонот танҳо дар андешаи зиндагии дунё ҳастанд ва дағдағае ҷуз хӯрдан, хобидан ва ҷуфтгирӣ надоранд, вале барои ташкил ва ҳифзи ҳукумати Маҳдӣ, ба ирода ва иқдоми муносиби ҳамаи онон ниёзе нест, балки ирода ва иқдоми муносиби шуморе аз онон кифоят мекунад; Ҳамон тавр ки барои ташкил ва ҳифзи сойири ҳукуматҳо дар ҷаҳон, ирода ва иқдоми муносиби ҳамаи мардум вуҷуд надошта, балки ирода ва иқдоми муносиби шуморе аз онон вуҷуд дошта ва ҳамин барои онҳо кофӣ будааст. Рӯшан аст ки ин шумори кофӣ аз мардум, метавонанд бо пайвастан ба якдигар дар сафӣ воҳид ва қарор гирифтан таҳти таълим ва ҳидояти олимӣ комил монанди Мансури Ҳошимии Хуроснӣ ва сипас иқдомоти муносиби фарҳангӣ, иқтисодӣ, сиёсӣ ва ғайра дар ҷаҳон, бархӣ ҳокимони золимро таҳти фишор қарор диҳанд ва ба канорагирӣ аз ҳукумат ва сойири тамҳидоти лозим барои зуҳури Маҳдӣ водор созанд. Бо ин шева, интизор меравад ки мол, нафар ва силоҳи як кишвар бинобар хости бештари мардум он дар ихтиёри Маҳдӣ қарор гирад ва ин барои қонеъ сохтани ӯ ба зуҳур ва қабули ҳукумат дар он кофӣ ба назар мерасад, то аз ин тариқ ба тавсиъаи ҳукумати худ то ҳар ҷойе ки Худованд хостааст бипардозад. Ин ба маънои он аст ки рӯйгардонии бештари мардум аз иҷобати даъвати Мансури Ҳошимии Хуроснӣ, то ҳангоме ки шуморӣ кофӣ аз онон онро иҷобат мекунанд, монеъ аз зуҳури Маҳдӣ намешавад ва иҷобати шумори кофӣ аз онон бисёр муҳтамал ва амалӣ аст ва бо ин васф, ҷойе барои ноумедӣ вуҷуд надорад ва шумо бояд бо иқтидо ба Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, ҳамчунон ба даъвати мардум идома диҳед ва паёми ҳақро ба гӯши ҳамаи онон бирасонед то шояд шуморӣ кофӣ аз онон онро иҷобат кунанд, пеш аз инки азоби Худованд бар онон фуруд ояд ва ононро ба ғайри онон табдил кунад.
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ барои расидан ба ормони Исломии худ бар рӯйи ҳеҷ як аз ақойид ва аҳкоми Исломи пой нагузошта ва ба ҳамин далил аст ки бо вуҷуди аҳаққияти ошкор ва бархурдорӣ аз маъқултарин ва машруътарин гуфтумон дар ҷаҳони Ислом, аз камтарин ҳимоятҳо ва имконот бархурдор аст, дар ҳоле ки агар монанди дигарон барои расидан ба ормони худ, бар рӯйи бархӣ ақойид ва аҳкоми Ислом пой мегузошт, монанди онон аз ҳимоятҳо ва имконоти давлатҳо ва гурӯҳҳои мухталиф бархурдор мешуд, вале ӯ барои Худованд тақво пеш гирифта ва бар ҳамаи сахтиҳо ва мароратҳои ношӣ аз он сабр пеша карда ва бо ин васф, тардиде нест ки пирӯзии ниҳойи барои ӯст; Чароки Худованд ваъда дода ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ ۖ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ﴾[11]; «Сабр пеша кун; Чароки оқибат барои аҳли тақво аст»! Бинобарин, ёрони Мансури Ҳошимии Хуросонӣ низ бояд ба пайравӣ аз муъаллими хеш, тақво пеш гиранд ва сабр пеша кунанд ва барои расидан ба ормони Исломии худ бар рӯйи бархӣ ақойид ва аҳкоми Ислом пой нагузоранд, агарчи ононро ба сахтиҳо ва мароратҳои бисёре дучор кунад ва албатта яқин дошта бошанд ки дар ин сурат, пирӯзии ниҳойи барои онон хоҳад буд; Чароки он ваъдаи Худованд аст ва Худованд ваъдаи худро хилоф нахоҳад кард; Чунонки фармудааст: ﴿وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ﴾[12]; «Ваъдаи Худованд аст, Худованд ваъдаашро хилоф намекунад, вале бештари мардум намедонанд»! [Нақд ва баррасии 54].
Худованд дар китоби худ фармудааст: ﴿وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى ٱلْخَيرِ وَيَأْمُرُونَ بِٱلْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ ٱلْمُنْكَرِ وَأُولَئِكَ هُمُ ٱلْمُفْلِحُونَ﴾[1]; «Бояд аз шумо гурӯҳе бошанд ки ба сӯӣ хайр даъват мекунанд ва ба маърифат амр ва аз мункар наҳй менамоянд ва онон ҳамоно растгоронанд» Ва мо умедворем ки чунин гурӯҳе бошем; Зеро ба сӯӣ бузургтарин хайр яъне «Бозгашт ба Ислом» дар партуви китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш даъвати мекунем ва ба бузургтарин маърифат яъне заминасозӣ барои ҳокимияти халифаи Худованд дар замин амр ва аз бузургтарин мункар яъне сарсупурдагӣ ба ҳокимияти тоғут наҳй менамойем ва бо ин васф, умедворем ки аз растгорон бошем. Дар ин миён, агар Худованд ба мо иқтидоре бахшид, аз он барои анҷоми ин вазифаи Исломӣ ба наҳви аҳсан истифода мекунем; Чунонки фармудааст: ﴿الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ﴾[2]; «Касоне ки чун ба онон дар замин иқтидор бахшем намозро барпо медоранд ва закотро мепардозанд ва ба маъруф амр мекунанд ва аз мункар наҳй менамоянд ва оқибати корҳо барои Худованд аст » Ва агар ба мо иқтидоре набахшид, мо бар иқтидор ҳарис нестем; Ба ин маъно ки барои расидан ба он зулме намекунем ва бо золиме намесозем; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[3]; «Ин саройи охиратро барои касоне қарор медиҳем ки дар замин бартарӣ ва фасоде намеҷӯянд ва оқибат барои парҳезкорон аст». Ин дар ҳоле аст ки дигарон барои расидан ба иқтидор зулм мекунанд ё бо золиме месозанд; Чароки бар иқтидор ҳарисанд ва мепиндоранд ки ҷуз бо яке аз ин ду шева ба он даст намеёбанд, дар ҳоле ки иқтидор барои Худованд ва барои халифааш ва барои мӯъминон аст ва иқтидори золимон ҷуз бар рӯӣ об нест ки дере намепояд; Чунонки фармудааст: ﴿أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِيةٌ بِقَدَرِهَا فَٱحْتَمَلَ السَّيلُ زَبَدًا رَابِياً وَمِمَّا يُوقِدُونَ عَلَيهِ فِي النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْيةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنْفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِي الْأَرْضِ كَذَلِكَ يَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ﴾[4]; «Аз осмон обе фуру фиристод, пас ҳар даррае ба гунҷойиши худ селе равон кард, пас сел кафе бар рӯӣ худ бардошт ва бар чизе ки онро дар оташ ҳарорат медиҳанд то зевар ё матоъе ба даст оваранд низ кафе монанди он аст, ин гуна Худованд ҳақ ва ботилро мисол мезанад, пас аммо каф аз байн меравад ва аммо чизе ки ба мардум суд мерасонад дар замин мепояд, ин гуна Худованд масалҳоро мезанад»!
Оре, аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло даъват кунандаи мардум ба сӯӣ халифаи Худованд дар замин бо ҳикмат ва мавъезаи ҳасана ва ҷидоли ба аҳсан аст; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ﴾[5]; «Бо ҳикмат ва мавъезаи ҳасана ба роҳи Парвардигорат даъват кун ва бо онон ба наҳви аҳсан ҷидол намо» Ва ин даъвати ӯ пешниёз ва муқаддаме барои азобӣ бузург аст; Чунонки худ фармудааст: «Пас даъватро иҷобат кунед ва ба сӯӣ Маҳдӣ бозгардед, то гуноҳонатон омӯрзида шавад ва корҳотон сомон ёбад, пеш аз онки рӯзе бар шумо бирасад ки бар Од ва Самуд ва қавми Нӯҳ расид» (Номаи 11) Ва фармудааст: «أَنا خاتَمُ ٱلْواعِظِینَ وَ لا واعِظَ بَعْدِي إِلَّا ٱلْسَّیْفُ»; «Ман вопасин мавъеза кунанда ҳастам ва мавъеза кунандае пас аз ман ҷуз шамшер нест» Ва муродаш аз ин сухан чизе аст ки Абдуллоҳ ибни Ҳабиби Табарӣ моро аз он хабар дод, гуфт:
«سَمِعْتُ المنصورَ یقول: إنَّ الَّذینَ یَتَّبِعُونَ الرّأيَ إنّما یَتَّبِعُونَ أهواءَهُمْ و إنَّ المُحَدِّثینَ یَقْذِفُونَ بِالْغَیْبِ مِن مَکانٍ بعیدٍ و إنَّ الهُدیٰ هُدَی اللّه! قلتُ: و ما هُدَی اللّه؟! قالَ: إمامٌ یَهْدِي بِأمْرِ اللّهِ إلیٰ کتابِ اللّهِ و سُنَّةِ نبیِّهِ و یَحْکُمُ بینَ النّاسِ فیما هُمْ فیهِ یَخْتَلِفُون! قلتُ: لا یَقْبَلُ النّاسُ مِنْكَ هذا جُعِلْتُ فِداكَ و لو قَبِلُوا مِنْكَ لَأَکَلُوا مِنْ فَوقِهِم و مِنْ تَحتِ أرجُلِهِمْ و لکنْ لا یَفْعَلُون! قال: دَعْهُمْ یَابنَ حَبیبٍ! فإنَّهُم سَوفَ یَأتِیهِمْ رجلٌ مِنِّي و أنا مِنْهُ فَیَعْرِضُهُمْ عَلَی السَّیْفِ حتّی یَقْبَلُوهُ! ألا إنَّهُ لا یُعْطِیهِمْ إلّا السَّیْفَ و لا یَأخُذُ مِنْهُمْ إلّا السَّیْفَ و المَوتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّیْف!»; «Шунидам Мансур мефармояд: Ҳароина касоне ки аз раъй табаъият мекунанд ҷуз ин нест ки аз аҳвоъи худ табаъият мекунанд ва ҳароина муҳаддисон дар ғиёб аз ҷойи дур нисбат медиҳанд ва ҳароина ҳидоят ҳидояти Худованд аст! Арз кардам: Ҳидояти Худованд кадом аст?! Фармуд: Имоме ки ба амри Худованд ба сӯӣ китоби Худованд ва суннати Паёбараш ҳидоят мекунад ва миёни мардум дар бораи чизе ки дар бораи он ихтилоф доранд ҳукм мефармояд! Арз крадам: Мардум инро аз ту намепазиранд фидоят шавам, дар ҳоле ки агар аз ту мепазируфтанд аз болои худ ва аз зери поҳошон мехӯрданд, вале ин корро намекунанд! Фармуд: Ононро вогузор эй писари Ҳабиб; Зеро ба зудӣ марде ба суроғашон меояд ки аз ман аст ва ман аз ӯ ҳастам, пас ононро бар шамшер ҳавола мекунад то инки онро бипазиранд! Огоҳ бош ки ӯ ба онон ҷуз шамшер намедиҳад ва аз онон ҷуз шамшер намегирад, дар ҳоле ки марг зери сояи шамшер аст!» (Гуфтори 8 фақараи 11).
Аз инҷо дониста мешавад касоне ки акнун даъвати Мансур ба сӯӣ Маҳдӣ бо ҳикмат ва мавъезаи ҳасана ва ҷидол ба аҳсанро намепазиранд, ба зудӣ бо азобӣ бузург дар зиндагии дунё мувоҷаҳ мешаванд ва албатта барояшон дар охират азобӣ бузургтар хоҳад буд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ﴾[6]; «Ва ба зудӣ касоне ки зулм карданд хоҳанд донист ки ба кадомин бозгаштгоҳ боз мегарданд» [Нақд ва баррасии 82]!
Шакке нест ки наҳзати Исломии Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, ҳақтарин ҷараён дар ҷаҳони Ислом аст; Зеро ҳангоме ки ҳамаи ҷараёнҳо дар ҷаҳони Ислом ба сӯӣ ҳокимияти худ фаро мехонанд, ин наҳзат ба сӯӣ ҳокимияти Худованд даъват мекунад ва ҳангоме ки ҳамаи онҳо барои хилофати Зейд ва Амр ва Абубакр Бағдодӣ заминасозӣ мекунанд, ин наҳзат барои хилофати Маҳдӣ заминасозӣ мекунад ва бо ин васф, аҳаққияти он монанди офтоб дар паҳнаи осмон ошкор аст, ҳар чанд мунофиқон ва золимон иқрор надоранд...
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бар пояи китоби Худованд ва суннати мутавотири Паёмбараш ва дар рӯшании ақлӣ салим ҳаракат мекунад ва аз хоҳишҳои онон пайравӣ намекунад ва дар банди он нест ки онон хушнуд мешаванд ё хашм мегиранд ва бо ӯ ҳамроҳ мешаванд ё дар баробараш меистанд ва аз маломати маломатгаре намеҳаросад. Чи басо касоне ки орзу доранд ӯ як қадам аз мавозеъи муҳками худ дар китоби «Бозгашт ба Ислом» ақаб бинишинад то аз ӯ ҳимоят кунанд, вале ӯ ҳозир ба ин кор нест; Чароки мавозеъи ӯ дар ин китоби бузург, мавозеъи Исломи холис ва комил аст ва ӯ бар сари Ислом бо касе муъомила намекунад. Шояд низоми ҷумҳурии Исломии Эрон низ аз зумраи инон бошад; Чароки аз бархӣ мавозеъи ӯ нохушнуд аст, вале возеҳ аст ки ӯ ба нохушнудии касе ҷуз Худованд аҳмият намедиҳад; Чароки агар аҳмияти диҳад мушрик мешавад ва кайфари мушрикон оташ аст ва ӯро ёрои оташ нест.
Оре, албатта ӯ аз раҳбари низоми шумо таваққуъи дӯстӣ ва пуштибонӣ дорад; Чароки вай раҳбарӣ мусалмон ва дӯстдори аҳли байт аст ва ҷо дорад ки аз эҳёгари Исломи холис ва комил ва даъват кунандае ба сӯӣ аҳли байт ҳимоят кунад, вале на дар изои табдил шудани ӯ ба мӯҳраи низом! Ба назар мерасад касоне дар миёни онҳо мегӯянд ки ин шахсият бояд худро таслими онон кунад ва дар чаҳорчӯби низоми онҳо фаъолият намояд, дар ҳоле ки чунин чизе имкон надорад; Чароки Мансури Ҳошимии Хуроснӣ бандаи Худованд аст ва тавқи бандагии ҳеҷ кас ҷуз Ӯро ба гардан намениҳад ва ба ҳеҷ кас ҷуз халифаи Ӯ дар замин хидмат намекунад. Бо ин васф, танҳо роҳе ки барои онҳо вуҷуд дорад ин аст ки аз ин шахсият, ба эътибори даъвати ӯ ба сӯӣ Исломи холис ва комил ва заминасозиаш барои ҳукумати Маҳдӣ ва зиддияташ бо кофирон ва муфсидони дар замин ҳимоят кунанд; Яъне ҳамон чизе ки дар воқеъ ҳаст, бидуни ҳеҷ мудоҳина ва тағйири моҳиятӣ! Онҳо агар ин корро анҷом диҳанд метавонанд барои худ машруъияте даст ва по кунанд, бо ин тавҷеҳ ки токунун аз Маҳдӣ хабаре набуд ва онҳо бо тасаввури изтирор ҳукумат мекарданд, вале акнун ки аз ӯ хабаре шудааст, ба заминасози ҳукумати ӯ ёрӣ мерасонанд, то ҳангоме ки ӯ зуҳур кунад ва ҳукуматро ба ӯ вогузор кунанд. Дар ғайри ин сурат, машруъияте барои онҳо қобили тасаввур нест ва ҳукумати онҳо бо ҳукумати банӣ Умая ва банӣ Аббос баробар аст ва ин ҳақиқате аст ки бар бузургони онҳо пӯшида нест, ҳар чанд бар кучакашон пӯшида бошад [Нақд ва баррасии 23].
«Ислоҳталабӣ», «Усулгароӣ», «Эътидолгароӣ» ва «Инқилобгарӣ» истилоҳотӣ ройиҷ дар адабиёти сиёсии Эрон ҳастанд ки бори маъноӣ хоссе доранд ва бо ин бори маъноӣ хос, бар ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло қобили итлоқ нестанд; Чароки мурод аз «Ислоҳталаб» дар адабиёти сиёсии Эрон касе аст ки қонуни асосии ин кишварро қабул дорад, вале мӯътақид аст ки ба бархӣ усули он амал намешавад ва барои амалӣ кардани онҳо фаъолияти маданӣ мекунанд ва мурод аз «Усургаро» дар адабиёти сиёсии Эрон касе аст ки қонуни асосии ин кишварро қабул дорад ва мӯътақид аст ки ба қадри кофӣ ба он амал мешавад ва мурод аз «Эътидолгаро» дар адабиёти сиёсии Эрон касе аст ки дар бархӣ ҷиҳот бо ислоҳталабон ва дар бархӣ ҷиҳот бо усулгароён ҳамдостон аст ва мурод аз «Инқилобӣ» дар адабиёти сиёсии Эрон касе аст ки ба инқилоби соли 1357 ҳиҷрӣ хуршедӣ дар ин кишвар дилбаста ва пойбанд аст ва бо ин таъориф, рӯшан аст ки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло «Ислоҳталаб», «Усулгаро», «Эътидолгаро» ва «Инқилобӣ» маҳсуб намешавад; Чароки эшон қонунӣ асосӣ ҷуз китоби Худованд ва суннати Паёмбарро қабул надорад ва ҳукумате ҷуз ҳукумати халифаи Худованд дар заминро машруъ намедонад ва ба масолеҳӣ ҷуз масолеҳи умуми мусалмонони ҷаҳон мутаъаҳҳид нест. Албатта агар мурод аз «Ислоҳталабӣ», «Усулгароӣ», «Эътидолгароӣ» ва «Инқилобгарӣ» на ин эътибороти урфӣ ва сиёсӣ, бал рӯйкардҳое бошад ки Ислом таъриф кардааст, бидуни шак ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло «Ислоҳталаб», «Усулгаро», «Эътидолгаро» ва «Инқилобӣ» маҳсуб мешавад; Ба ин маъно ки толиби ислоҳи ақойид ва аъмоли мусалмонон ва вафодор ба усул ва мабонии Исломӣ ва даъват кунанда ба сӯӣ эътидол ва дар садади эҷоди инқилобӣ фарҳангӣ ва сиёсӣ дар ҷаҳони Ислом ба манзури таҳаққуқи ҳокимияти Маҳдӣ аст [Пурсиш ва посухи 70].
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Зоҳиран «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» мабонӣ ва милокоти Исломиро аз ёд бурдаанд ва мабонӣ ва милокоти ҷадидеро ихтироъ кардаанд ки дар Ислом собиқа надошта ва барои мо ноошиност. Ба назар мерасад ботлоқе ки инон дар он фуру афтодаанд ва ба мурури замон фурутар мераванд, «Офиятталабӣ», «Сиёсатзадагӣ» ва «Авомгароӣ» дар дин аст. Инон дар ҳоле Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро ба дифо аз «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» бо вуҷуди «Ҳамаи заъфҳо ва ишколоташ» малзум медонанд ки медонанд «Шиъа» будан барои машрӯъияти як ҳукумат кофӣ нест ва далиле барои дифоъ аз он маҳсуб намешавад. Аз ин рӯ, худ дар соли 1357 «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» яъне ҳукумати Паҳлавиро барои рӯӣ кор овардани ҳукумати ҷумҳурии Исломӣ сарнагун карданд, бо ин мантиқ ки «Заъфҳо ва ишколоте» дорад ва ҳукумати ҷумҳурии Исломӣ ба Ислом наздиктар аст! Тардие нест ки агар ин мантиқи инон дар соли 1357 дуруст набуда бошад, ҳукумати инон дар ҳоли ҳозир машрӯъ нест; Чароки бар бунёди ин мантиқи нодуруст рӯӣ кор омадааст ва агар ин мантиқи инон дар соли 1357 дуруст буда бошад, мантиқи инон дар ҳоли ҳозир дуруст нест; Чароки дар тазодди бо он қарор дорад; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар инон «Шиъа» ҳастанд, Паҳлавӣ низ «Шиъа» буд ва агар бояд чашм ба рӯӣ «Ҳамаи заъфҳо ва ишколоти» инон баста шавад, бояд чашм ба рӯӣ «Ҳамаи заъфҳо ва ишколоти» Паҳлавӣ низ баста мешуд ва агар ҳукумати инон аз ҳукумати Паҳлавӣ ба Ислом наздиктар аст, ҳукумати Маҳдӣ аз ҳукумати инон низ ба Ислом наздиктар хоҳад буд ва бо ин васф, мубориза бо ҳукумати инон барои рӯӣ кор овардани ҳукумати Маҳдӣ, монанди мубориза бо ҳукумати Паҳлавӣ барои рӯӣ кор овардани ҳукумати инон аст! Оре, инон ба ёд меоваранд ки вақте мубориза бо ҳукумати Паҳлавӣ барои ташкили ҳукумати ҷумҳурии Исломиро оғоз карданд, «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» ҳамин мантиқро иброз доштанд ва гуфтанд: Шоҳ «Шиъа» аст ва мубориза бо ҳукумати «Шиъа» ҷойиз нест; Чунонки оқои Хумайнӣ аз ин мантиқи онон таҳти унвони «Заработи руҳоният ноогоҳ ва огоҳ вобаста» ёд карда ва гуфтааст: «Дар шурӯъи муборизоти Исломӣ агар мехостӣ бигӯӣ шоҳ хоъин аст, билофосила ҷавоб мешунидӣ ки шоҳ шиъа аст!» (Саҳифаи имом, ҷ21, с278), дар ҳоле ки акнун низ «Шурӯъи муборизоти Исломӣ» агар мехоҳӣ бигӯйи ҳукумати ҷумҳурии Исломӣ кифоят намекунад ва бояд ҳукумати халифаи Худованд дар заминро эҷод кард, билофосила ҷавоб мешунавӣ ки ҳукумати ҷумҳурии Исломӣ шиъа аст! Аз инҷо дониста мешавад ки «Заработи руҳоният ноогоҳ ва огоҳ вобаста» ҳамчунон идома дорад ва инон ҳанӯз аз иштибоҳоти торихии худ ибрат нагирифтаанд!
2 . Таъкид бар инки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ро қабул надорад, муғолитаи авомфиребона барои сӯъи истифода аз таъассуботи мазҳабӣ аст; Зеро мухолифати он ҳазрат ба «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» маҳдуд намешавад, бал ҳар ҳукумати дигаре дар ҷаҳон ки мубтанӣ бар «Изни Худованд» нестро дар бар мегирад; Бо таваҷҷуҳ ба инки машрӯъияти ҳар ҳукумате дар Ислом мавқуф ба «Изни Худованд» аст ва дифоъ аз ҳукумате ки фоқиди он аст бо мабонӣ ва милокоти Исломи мумкин нест (Дар ин бора бингаред ба: Бозгашт ба Ислом, с151). Аз ин рӯ, «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» мабонӣ ва милокоти дигаре монанди асабияти миллӣ ва мазҳабиро пуштивонаи дифоъ аз «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» қарор додаанд ва ин пуштивонае аст ки барои Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло қобили қабул нест; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:
«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَقُولُ: مَنْ خَرَجَ یَدْعُو النّاسَ إلیٰ عَصَبِیَّةٍ فَعَلَیْهِ لَعْنَةُ اللّهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النّاسِ أَجْمَعِینَ! قُلْتُ: وَ ما دُعائُهُ إِلَی الْعَصَبِیَّةِ؟ قالَ: دُعائُهُ إِلیٰ سُلْطانِ قَوْمِهِ أَوْ سُلْطانِ حِزْبِهِ أَوْ سُلْطانِ مَذْهَبِهِ! ثُمَّ قالَ: کُلُّ دُعاءٍ غَیْرَ دُعائِي هٰذا فَهُوَ کُفْرٌ وَ ضَلالٌ وَ تَفْرِیقٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ»; «Шунидам Мансур мефармояд: Ҳар кас хуруҷ намояд ва мардумро ба сӯӣ асабияте даъват кунад, лаънати Худованд ва фариштагон ва ҳамаи мардумон бар ӯст! Гуфтам: Даъвати ӯ ба сӯӣ асабият чист? Фармуд: Даъвати ӯ ба сӯӣ ҳукумати қавмаш ё ҳукумати ҳизбаш ё ҳукумати мазҳабаш! Сипас фармуд: Ҳар даъвате ҷуз ин даъвати ман (ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ), куфру залолат ва тафриқаафканӣ миёни мусалмонон аст»!
3 . «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ҳангоме қобили дифоъ аст ки аз Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба эътибори даъваташ ба сӯӣ ҳукумати аҳли байт дифоъ кунад, на ҳангоме ки ба хотири манофеъи сиёсии кӯтоҳмуддаташ бо ӯ мухолифат кунад ва ин акси пиндори «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» аст! Ба ростӣ ин чи ташаюъе аст ки «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ро ба мухолифат бо наҳзати заминасозӣ барои ҳукумати аҳли байт вомеистад?! Оё як «Шиъа» метавонад мухолифати даъват ба сӯӣ ҳукумати аҳли байт бошад ва онро ҷараёнӣ инҳирофӣ бидонад?! Оё ҳукумате ки ба ҷои ҳимоят аз чунин даъвате, дар баробари он қад алам мекунад, метавонад «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» маҳсуб шавад?! «Вилояи фақиҳ» дар хушбинонатанин тафсири мумкин, фаръи бар вилояти аҳли байт аст ва бо ин васф, ҳаргиз наметавонад бо аҳли худ мухолифат кунад! Ин ба маънои он аст ки агар «Валии фақиҳ» бо даъват ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ мухолифат кунад, аз вилоят соқит аст ва хоъин маҳсуб мешавад ва мухолифат бо ӯ бар ҳамаи «Уламои мӯҳтарам» воҷиб аст; Бар хилофи пиндори бархе ки пиндоштаанд: «Ҳифзи ҷумҳурии Исломӣ аз ҳифзи як нафар валов имоми аср бошад аҳмияташ бештар аст» (Саҳифаи имом, ҷ15, с364). Аз инҷо дониста мешавад ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ниёзе ба дифоъ аз «Вилояти фақиҳ» ва «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» надорад; Зеро ӯ ба сӯӣ чизе даъват мекунад ва он ҳамоно ҳукумати Маҳдӣ аст ки бинобар мабнои ӯ таъсиспазир аст ва бо ин васф, «Вилояти фақиҳ» ва «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ниёзманд ҳастанд ки аз ӯ дифоъ кунанд! Ҳамчунонки «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» низ бояд пеш аз ҳар чиз мудофеъи ҳукумати Маҳдӣ бошанд ва дифоъ аз «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ро бар дифоъ аз он муқаддам надонанд; Зеро дифоъ аз «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» ҳангоме ки ба сӯӣ ҳукумати Маҳдӣ даъват мешаванд, корӣ мутаноқиз ва беъмаъност! Бо ин васф, «Бархӣ уламои мӯҳтарам дар Эрон» ки дифоъ аз ҳукумати шиъаро бар дифоъ аз ҳукумати Маҳдӣ тарҷеҳ додаанд, дар гумроҳии ошкоре ҳастанд ва бояд фавран тавба ва ислоҳ кунанд.
4 . Возеҳ аст ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло «Оноршисм» ро тарҷеҳ намедиҳад; Чароки «Оноршисм» ба маънои адами эътиқод ба зарурати ҳукумат аст ва Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ҳукуматро зарурӣ медонад, балки онро муҳимтарин ҳукми Ислом ва мабнои таҳаққуқи адолат ва саъодат мешуморад; Бо ин тафовут ки онро танҳо барои Худованд ва табъан халифаи Ӯ дар замин медонад ва мӯътақид аст ки ҳукумати халифаи Ӯ дар замин монанди ҳар ҳукумате аз ҷумла ҳукумати ҷумҳурии Исломии Эрон, қобили ташкил аст ва бо ин васф, бар мардум воҷиб аст ки онро ташкил диҳанд, ҳамон тавр ки ҳукуматҳои дигаре аз ҷумла ҳукумати ҷумҳурии Исломии Эронро ташкил додаанд ... возеҳ аст ки ин бо ҳеҷ мабное наметавонад «Оноршисм» бошад, магар бо мабнои касе ки ба вуҷуди Худованд ё халифаи Ӯ дар замин бовар надоранд ва «Ҳукумати Маҳдӣ» ро бо «Ҳукумати ҳеҷ кас» баробар медонанд ва онон кофирон ва мунофиқон ҳастанд ки ба мабонӣ ва ормонҳои Ислом аҳмият намедиҳанд ва аз ин рӯ, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро ба «Хиёлбофӣ» ва тарвиҷи «Оноршисм» муттаҳам мекунанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки иттиҳоми мазкур ба Ислом бар мегардад, на ба Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло; Чароки даъвати ӯ мубтанӣ бар мабонӣ ва омӯзаҳои Ислом аст.
5 . Мо борҳо эълом кардаем ки роҳи «Бозгашт ба Ислом» барои «Танҳо ҳукумати шиъа дар ҷаҳон» боз аст ва мо аз он истқбол мекунем; Чароки мо бо масъулони мусалмони он адовати шахсӣ надорем, балки бештар аз ҳар касе хайри ононро мехоҳем ва тарҷиҳ медиҳем ки хатоҳо ва инҳирофоти худро ислоҳ кунанд то ба саъодати дунё ва охират ноъил шаванд. Бегумон ислоҳи хатоҳо ва инҳирофоти онон, чизе аз онон нахоҳад кост, балки чизҳои бисёре барои онон хоҳад офарид ва онон агар оқил бошанд, аз он истинкоф намекунанд; Ҳамчунонки мо аз соири ҳукуматҳои мусалмон низ ҳамин таваққуъро дорем; Чароки ҳамаи онҳо –кам ё беш– муддаии имони ба Худованд ва Паёмбараш ва илтизом ба Қуръон ва суннат ҳастанд ва ин сармояи муштарак ва гаронбаҳо барои расидан ба тафоҳум ва таъовун дар ростои ташкили ҳукумати Худованд ва таҳаққуқи ормони Исломи аст.
Оре, Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, дасти ёрӣ ба сӯӣ ҳамаи ҳокимон ва олимони мусалмон дароз мекунад ва фурутанона аз онон мехоҳад ки такаббур, таъассуб ва дунёгароиро канор бигзоранд ва бидуни таваҷҷуҳ ба пораи ихтилофи назарҳои фаръӣ дар бораи бархӣ масоъили каломӣ ва фиқҳӣ, ба ҳамандешӣ ва ҳамкорӣ бо ӯ барои фароҳам сохтани занминаи зуҳури Маҳдӣ рӯй оваранд; Бошад ки ҷаҳони Ислом аз фитна ва ошӯби кунунӣ раҳойи ёбад ва ба даврони шукуҳ ва шукуфонии худ дар садри Ислом бозгардад ин шоъ Аллоҳ [Нақд ва баррасии 87].
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аз инки инҳирофи ҳамаи гурӯҳҳо, фирқаҳо, мазҳабҳо ва кишварҳои Исломиро бо такя бар яқиниёти Ислом ва муштаракоти мусалмонон ва бо баёнӣ илмӣ ва дилсӯзона тазаккур дода ва умуми ононро бидуни табъиз ва истисно, ба сӯӣ Исломи холис ва комил ва заминасозӣ барои зуҳури халифаи Худованд дар замин даъват карда, пушаймон ва шармсор нест; Зеро пушаймонӣ ва шармсорӣ шоистаи касе аст ки бар хилофи китоби Худованд ва суннати Паёмбараш амал карда ва чунин касе аст ки дар дунё ва охират пушаймон ва шармсор аст. Ҳар чанд эшон ҳамаи гурӯҳҳо, фирқаҳо, мазҳабҳо ва кишварҳои Исломиро ба ҳамроҳӣ бо хеш дар роҳи мубораке ки дар пеш гирифтааст, даъват мекунад; Бо таваҷҷуҳ ба инки инсофан ҳамроҳӣ бо эшон дар ин роҳ, барои ҳамаи онҳо мумкин аст ва наҳзати эшон аз чунон вусъате бархурдор аст ки барои ҳамаи онҳо гунҷоиш дорад ва ҳақиқатан ва на иддаоъан мунҳасир ба ҳеҷ як аз онҳо нест ва агар онҳо натавонанд зери парчами эшон бо чунин сояи паҳоваре гирди ҳам ояанд, ҳаргиз зери парчами касе гирди ҳам нахоҳанд омад, вале рӯшан аст ки агар ҳеҷ як аз онҳо ин корро анҷом надиҳанд ва ҳамагӣ дар радди эшон иҷтимоъ кунанд, ба эшон зиёне намерасонанд, балки ба худ зиён мерасонанд ва эшон дар ҳар сурат, «Мансур» ва пирӯзи ин майдон аст; Чароки ҳадафи эшон анҷоми вазифаи ақлӣ ва шаръӣ бо табйини ҳақиқати Ислом аст ва ин ҳадафе аст ки ҳамакнун низ ҳосил шудааст; Чароки паёми эшон бо нашри китоби «Бозгашт ба Ислом» ба некӣ иблоғ гардида ва монанди базри мубораке ба ҳар гӯшаи ин замини паҳновар пошида шудааст ва табиъатан дер ё зуд, дар сарзаминҳои дур ё наздик, яке яке ва дуто дуто ва чандто чандто ҷавона мезанад ва ба рағми ҳамаи душманиҳо ва каҷандешиҳо рушд мекунад ва тавонманд мегардад то ҷойе ки ба шаҷараи таййиба бо аслӣ собит ва фаръӣ дар осмон табдил мешавад ва меваи худро медиҳад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ ۗ﴾[1]; «Ва масали онон дар Инҷил, масали киште аст ки ҷавонаи худро берун оварад ва сипас устувораш созад ва сипас тануманд гардад то ҳангоме ки бар соқаи худ рост истад ва кишоварзонро хуш ояд ва кофиронро ба хашм оварад» Ва фармудааст: ﴿أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ؛ تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا ۗ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ﴾[2]; «Оё надидӣ ки Худованд чигуна масали калимаи таййибаро ба шаҷараи таййиба зад ки асли он собит ва фаръи он дар осмон аст?! Ҳар замоне меваи худро ба изни Парвардигораш медиҳад ва Худованд мисолҳоро барои мардум мезанад бошад ки онон мутазаккир шаванд»!
Оре, эй бародар! Базри муттаҳаре ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ бо дастони мубораки худ дар ҳар гӯшаи ин замин кошт, дер ё зуд ба рағми ҳамаи гурӯҳҳо ва фирқаҳо ва мазҳабҳо ва кишварҳо ва бо посдорӣ мазлумон ва ятимон ва оворагон ва побараҳнагон, ба шаҷараи таййибае мубаддал хоҳад шуд ки меваи он адолати ҷаҳонӣ дар партуви ҳокимияти Маҳдӣ хоҳад буд ва кӯдакон ва занон ва мардони мустазъафро чунон сер хоҳад кард ки пас аз он ҳаргиз гурусна нахоҳанд шуд Ин шоъ Аллоҳ [Нақд ва баррасии 9].
Нақшаи роҳи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҷуз ин нест ки дар ҳар замоне ба вазифаи худ дар он амал кунад ва вазифаи ӯ дар ҳар замон, тобеъӣ аз тавоноии ӯст ки бо ҳимояти мардум аз ӯ шакл мегирад; Чароки Худованд ҳеҷ касро бештар аз тавоноияшон муваззаф намекунад ва тавоноии пешвоён, аз ҳимояти пайравонашон моя мегирад. Бо ин васф, агар амсоли шумо ҳамон ҷо бойистаед ва танҳо назорагар бошед ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ чи мекунад, ӯ коре ҷуз ин ки акнун мекунад анҷом намедиҳад ва он ҳамон шиносондани Исломи холис ва комил ба мардум ва таълиму тазаккури онон бар пояи китоби Худованд ва суннати яқинии Паёмбари Ӯ дар рӯшанойии ақл аст ки корӣ фарҳангӣ шумурда мешавад; Вале агар амсоли шумо қабули заҳмат бифармойед ва ба ҳимоят аз ин олими муслеҳ ва муҷоҳид бипардозед, ӯ корҳои бисёре метавонад анҷом диҳад то замина барои зуҳури Маҳдӣ омода шавад ва ин тафсири номи ӯ «Мансур» аст; Чароки «Мансур» ба маънои «Ёрӣ шаванда», бо ёрии ӯ маъно меёбад ва бидуни «Носир», «Мансуре» низ зуҳур намекунад; Чунонки Худованд фармудааст:﴿وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ﴾[1]; «Ва ваъдаи Мо барои бандагони фиристодаямон пешӣ гирифтааст ки онон ҳамоно ёрӣ шаванда хоҳанд буд»! [Пурсиш ва посухи 15].
Ҳақ он аст ки «Ҷамъоварии нафар ва имконот» барои ҳифозат ва ҳимоят аз имом Маҳдӣ алайҳи салом, сабаби ба натиҷа расидани талошҳои алломаи Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло намешавад, бал сабаби нузули нусрати Худованд мешавад ва ин нусрати Худованд аст ки сабаби ба натиҷа расидани талошҳои ин инсони бузург мешавад ... Ин ба маънои он аст ки ҳаргоҳ мӯъминон даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ Исломи ростинро иҷобат кунанд ва таклифи худ дар қабули оли Муҳаммад салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва салламро ба анҷом расонанд ва барои ҳифозат ва ҳимояти аз имом Маҳдӣ алайҳи салом гирди ҳам оянд, Худованд нусрати худро бар онон нозил мекунад ва роҳҳояшонро барояшон ҳамвор месозад ва ононро бо ҳар тариқа ва василае ки худ мехоҳад, ба ормони волояшон ки таҳаққуқи ҳукумати Ӯ бар ҷаҳон аст мерасонад [Нақд ва баррасии 67].
Ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, тарҳи ташкили иттиҳодияе барои кишварҳои Исломӣ назири иттиҳодияи Аврупоро ба унвони муқаддама ва зербинои ташкили ҳукумати воҳиди Исломӣ дар ҷаҳони Ислом тавассути Маҳдӣ матраҳ фармуда ва роҳкори онро ирода ва иқдоми муштараки шуморӣ кофӣ аз мусалмонон дар кишварҳои Исломӣ дониста ки пеш аз ҳар чиз дар гарави огоҳӣ ва бедории умумии онон аз як сӯ ва наздик шудани андеша ва ормонашон ба якдигар аз сӯӣ дигар аст. Аз ин рӯ, он бузургвор наҳзати фикрии густардаеро ба манзури эҷоди як инқилоби фарҳангӣ дар ҷаҳони Ислом оғоз карда ва дар ҳоли афзоиши сатҳи огоҳӣ ва бедории мусалмонон аз як сӯ ва ҷамъ кардани онон ба гирди меҳварӣ муштарак аз сӯӣ дигар аст ки ҳаргоҳ бо иқболи шуморӣ кофӣ аз онон дар кишварҳои Исломӣ мувоҷеҳ шавад, метавонад ба зуҳури ҷунбишҳои мардумӣ дар ин кишварҳо ва фишорҳои иҷтимоъӣ бар ҳокимони онҳо ва дар ниҳоят шаклгирии иттиҳодияи мазкур ва таслими он ба Маҳдӣ бианҷомад. Аз инҷо дониста мешавад ки ҳама чиз ба мизони истиқболи мусалмонони ҷаҳон аз ин даъвати Исломӣ бастагӣ дорад ва ин дар ҳоле аст ки ҳокимони нодон ва ҷоталаби минтақа, дар ҳоли ҷилавгирӣ аз он бо анвоъи дасисаҳо ва иқдомоти палиди таблиғотӣ, сиёсӣ ва истихборотӣ ҳастанд. Бар ин асос аст ки истиқбол аз чунин наҳзате, дар ривоёти мутавотири Исломӣ бар ҳар мусалмоне воҷиб шумурда шудааст [Пурсиш ва посухи 57].
Ин нидои Мансури Ҳошимии Хуросонӣ аст ки мусалмонони ҷаҳонро ба ҳамроҳӣ бо худ даъват мекунад то заминаи зуҳури Маҳиро фароҳам созад, вале бештари онон нидои ӯро намешунаванд ё мешунаванд ва иҷобат намекунанд; Чароки ё дар зиндагиҳои рӯзмарраи худ фуру рафтаанд ва ба авзоъи некбатбори худ одат кардаанд, ё таҳти таъсири таблиғоти золимон ва муддаъиёни дуруғин қарор гирифтаанд ва ба ҳаққонияти ин олими содиқ итминон намеёбанд. Касоне аз онон ки ба ҳаққонияти ӯ итминон ёфтаанд низ гурӯҳӣ суст ва фурумояанд ки ба тасдиқи ӯ иктифо кардаанд ва ба ёрии ӯ намепардозанд; Чароки барои ҳифзи ҷону мол ва обуруяшон аз ҳифзи Ислом муҳимтар аст ва ҷуз гиря, дуъо ва салавот барои Маҳдӣ, кори дигаре намешиносанд, дар ҳоле ки Маҳдӣ ба сирфи гиря, дуъо ва салавоти онон зоҳир намешавад, балки бо ҳифозат, иъонат ва итоъати онон зоҳир мешавад ва агар онон ҳазор соли дигар ба гиря, дуъо ва салавоташон идома диҳан, барои онон кифоят нахоҳад кард, то он гоҳ ки даст аз фурумоягӣ ва сустӣ бардоранд ва ба майдони нусрат ва насиҳат ворид шаванд ва бо Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар ин роҳ ҳамроҳӣ кунанд; Хусусан дар ин ҳангомаи пурфитна ки мунофиқони кӯрдил, дар сояи ҳимояти ҳокимони золим, машғули боздоштани мардум аз ҳамроҳӣ бо ӯ ва водоштани онон ба душманӣ бо ӯ ҳастанд ва аз ҳеҷ талоши разилона ва ноҷавононае барои садди роҳи ӯ ва ҷилавгирӣ аз нашри даъваташ фуругузор намекунанд ва бо таблиғоти оканда аз дуруғ ва бӯҳтон ва таҳрифи пешгуйиҳои Исломӣ, дар сояи саркуби комил ва ҳабси ёрон ва ҳомиёни ӯ, ба гумроҳ кардани ҷавонони беиттилоъ ва содалав ва тарвиҷи бадбинӣ ва бадгумонӣ нисбат ба ӯ мепардозанд ва сухани Худовандро ба ёд намеоваранд ки фармудааст: ﴿إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَشَاقُّوا الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَىٰ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا وَسَيُحْبِطُ أَعْمَالَهُمْ﴾[1]; «Ҳароина касоне ки кофир шуданд ва аз роҳи Худованд боз доштанд ва Паёмбарро ба машаққат андохтанд пас аз онки ҳидоят барояшон ошкор шуд, ҳаргиз ба Худованд зиёне намерасонанд ва аъмолашонро нобуд хоҳад кард» Ва фармудааст: ﴿الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ زِدْنَاهُمْ عَذَابًا فَوْقَ الْعَذَابِ بِمَا كَانُوا يُفْسِدُونَ﴾[2]; «Касоне ки кофир шуданд ва аз роҳи Худованд боз доштанд, ононро ба сабаби фасоде ки меангезанд, азобе бар рӯӣ азоб меафзойем» Ва фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ يَسْعَوْنَ فِي آيَاتِنَا مُعَاجِزِينَ أُولَٰئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ﴾[3]; «Ва касоне ки дар бораи оёти Мо мекӯшанд то оҷиз созанд, онон дар азоб ҳозир хоҳанд шуд»!
Албатта чизе ки заминаи ин шарорат ва шайтанати бузургро барои ин мунофиқони кӯрдил фароҳам сохта, афзун бар ҳимоят ва таҳрези ҳокимони золим, сукути олимон ва сафоҳати бисёрӣ аз мардум аст; Чароки олимони хоъин ва худфурухта, бо иқтидо ба коҳинони бани исроъил, ба кетмони ҳақ ва пӯшондани он бо ботил рӯй овардаанд ва ба ҷойи халифаи Худованд дар замин, пуштибони ҳокимони худкома ва ситамкор шудаанд ва ононро бар зидди заминасози зуҳури он ҳазрат ёрӣ мекунанд; Ҳамчунонки бисёрӣ аз мардум, дар тақлиди кӯр кӯрона аз ин олимон ва ҷонибдории мутаъассибона аз ин ҳокимон, бар якдигар пешӣ мегиранд ва бо содалавҳӣ ва зудбоварии кӯдаконае, аз илқоъот ва тазйиноти мунофиқон асар мепазиранд ва ба таҳқиқу баррасии озодона иқдом намекунанд. Дар чунин вартаи хатарноке, касоне ки ба ҳақиқат роҳ ёфтаанд низ ба роҳнамойии мардум намепардозанд ва дар гӯшае ба тамошои гумроҳӣ ва табоҳии онон менишинанд; Гӯйи ки таклифе дар қабули онон надорад ва танҳо мукаллаф ба наҷоти худ ҳастанд ва наҷоти онон танҳо бар ӯҳдаи ҳамроҳони андак ва шогирдони мустазъафи ҳазрати Мансур аст! Ин аст ки гирдобӣ ҳоъил барои ғарқ шудани мардум шакл мегирад ва оташӣ бузург барои сӯхтани онон шӯълавар мешавад ва абрҳои шубҳа осмонро мепӯшонад ва сели фитна заминро фаро мегирад ва имкони растгорӣ боқӣ намемонад, магар барои касоне ки аз озодагӣ баҳраи том доранд ва аз ақлоният ҳаззӣ вофир ва онон бисёр ангуштшуморанд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَقَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ﴾[4]; «Ва андаке аз бандагонам шукргузоранд»; Чароки бештари онон дар чунин ҳангомаи пурошубе гумроҳ мешаванд ва аз ин ҳама шубҳа ва фитна, ҷони солим ба дар намебаранд ва ҳар кас ки Худованд ӯро ҳидоят накунад, барояш ҳидоят кунандае нахоҳад буд.
Ин гиреҳи кӯре аст ки ҳамакнун падид омада ва риштае аз он дар дасти мунофиқони кӯрдил ва риштае аз он дар дасти ҳокимони золим ва риштае аз он дар дасти олимони хоъин ва риштае аз он дар дасти мардумони содаандеш аст ки ҳар як онро дар ҷиҳае мекашанд ва кӯртар месозанд. Дар ин миён, танҳо коре ки акнун аз мо сохтааст баёни ҳақиқат бар пояи китоби Худованд ва суннати яқинии Паёмбари Ӯ дар рӯшанойии ақл аст, то онон ки аз озодагӣ баҳраи том ва аз ақлоният ҳаззӣ вофир доранд, аз дигарон мутамойиз шаванд ва ба якдигар бипайванданд ва аз дуру наздик ба ёрии Мансури Ҳошимии Хурсонӣ бишитобанд ва монанди мусибатзадагон, парчамҳои сиёҳро барафрозанд ва бар замин нагзоранд магар ҳангоме ки интиқоми худро аз мунофиқони кӯрдил ва ҳокимони золим ва олимони хоъин бигиранд ва мардумони содаандешро аз банди онон раҳоӣ диҳанд ва заминаи зуҳури Маҳдиро фароҳам созанд; ﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ﴾[5] [Нақд ва баррасии 30].
Бегумон наҳзати «Бозгашт ба Ислом», поктарин ва судмандтарин наҳзате аст ки пас аз наҳзати Ошуро дар миёни мусалмонон зуҳур карда ва асолат, матонат ва ҳаққонияти он барои ҳар мусалмони оқил ва мунсифе ки бидуни пешдоварӣ ва таъассуби мазҳабӣ ё сиёсӣ ба он бингарад, ошкор ва ғайри қобили инкор аст; Чароки ин наҳзати муборак –бар хилофи соири ҷараёнҳои фикрӣ ва сиёсӣ дар ҷаҳои Ислом– бар рӯӣ яқинитарин мабонии Исломӣ устувор шудааст ва ба сӯӣ яқинитарин ақойид ва аъмоли Исломӣ фаро мехонад ва барои яқинитарин ормони Исломӣ яъне ҳокимияти имом Маҳдӣ алайҳи салом заминасозӣ мекунад ва бо ин васф, ҷуз кӯрдилтарин ва бехайртарин афрод, онро мардуд намешуморанд ва аз ҳамроҳӣ бо он сар боз намезананд. Дар ин миён, ҷои басо таъаҷҷуб аст ки ҳокимон ва гурӯҳҳои мусалмон бо вуҷуди ҳамаи ихтилофоти фикрӣ ва сиёсишон, бар бойкоти ин наҳзати озодибахш ва адолатгустар иҷмоъ кардаанд ва даст ба дасти ҳам додаанд то дар бораи он чизе нагӯянд ва нанависанд то ба заъми худ аз интишори он дар миёни мусалмонон ҷилавгирӣ кунанд (бингаред ба: Гуфтори 63); Зеро ҳамаи онҳо дарёфтаанд ки ин наҳзати Исломӣ, манофеъи яксӯя ва бебунёди ҳеҷ як аз онҳоро таъмин намекунад ва бар хилоф ҷиҳатгирӣ куллӣ ҳамаи онҳо дар ҳоли ҳаракат аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки вақте ҳар як аз онҳо ҳукуматро ба тарафи худ мекашанд ва барои гирифтани саҳми бештаре аз қудрат мекӯшанд, ин наҳзати муборак ҳукуматро ба тарафи Маҳдӣ суқут медиҳад ва барои расидани ӯ ба қудрат талош мекунад, дар ҳоле ки ҳеҷ як аз онҳо, барои Маҳдӣ саҳме аз қудрат қоъил нестанд ва намехоҳанд ҳукуматро ба ӯ вогузор кунанд, балки бештари онҳо ба ӯ эътиқоде надоранд ё вуҷуди ӯро ҷиддӣ намегиранд ва муҳим намедонанд! Рӯшан аст ки дар чунин шароите, маъдуд озодагони фарҳехтае ки дини худро ба дунё нафурухтаанд ва аз Худованд ва рӯзи доварӣ метарсанд, масъулияти сангинтаре ёфтаанд; Чароки бояд барои шикастани ин бойкоти золимона ва ботил сохтани ин макри шайтонӣ ташол кунанд ва иҷоза надиҳанд ки даъвати ҳаққи аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ Маҳдӣ алайҳи салом, дар кашокаши бозиҳои сиёсӣ ва ҷанҷолҳои мазҳабии ройиҷ зойеъ шавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳамаи ин бозиҳои сиёсӣ ва ҷанҷолҳои мазҳабӣ, кайди шайтон барои саргум сохтани мардум ва боздоштани онҳо аз таваҷҷуҳ ба имом Маҳдӣ алайҳи салом аст ва ин кайде аст ки мутаъассифона то ба имрӯз муассир воқеъ шуда ва натиҷа додааст, вале умед меравад ки бо эҳсоси масъулият ва талоши бештари маъдуд озодагони фарҳехта –хусусан дар ҳавзаҳои илмия ва донишгоҳҳо– беасар ва бенатиҷа шавад ин шоъ Аллоҳ (дар ин бора, нуктаи1 ва мақолоти 22 ва 38 ро бихонед) [Пурсиш ва посухи 309].
Тардиде нест ки ин қиём ва хезиши умумӣ, баргузидатарин, муборактарин ва торихсозтарин иқдоми инқилобии мусалмонон пас аз Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам хоҳад буд; Чароки бидуни тардид ба зуҳури Маҳдӣ алайҳи салом хоҳад анҷомид ва зуҳури Маҳдӣ низ ба тасриҳи Расули Худо салаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба адолати ҷаҳонӣ ва интишори Ислом дар ақсоӣ нуқоти ҷаҳон хоҳад анҷомид ва ингуна ваъдаи Худованд мабнӣ бар истихлофи солеҳон ва ба мерос бурдани замин тавассути онон муҳаққақ хоҳад шуд. Лизо шойиста аст ки мусалмонони ҷаҳон ҳушёр бошанд ва ҷойи иттихози рӯйкардҳои ... ки вақт, инержӣ ва сармояҳои моддӣ ва маънавии ононро бар бод медиҳад, бо иродаи пӯлодин ва низ бо ғайратмандӣ ва эҳсоси масъулияте ки аз ҳар мусалмони огоҳ интизор меравад, ба сӯӣ ҳадаф ва ормони аслии Ислом яъне барпоӣ хилофати Исломӣ ба раҳбарии Маҳдӣ алайҳи салом биштобанд ва беш аз ин худро қурбонӣ матомеъ ва аҳвоъи қудратталабон ва муддаъиёни каззоб ва таммаъ нагардонанд ва низ беш аз ин неруҳо ва сармояҳои худро сарфи талошҳои беҳосил ва беасар нанамоянд, балки иститоъат, таҷҳизот, иртибот, имконот, манобеъ ва дар маҷмӯъ иддау ӯъддаи худро дар ростои расидан ба ин ҳадафи муборак сарф намоянд.
Умед аст ки ҳамаи мусалмонони ҷаҳон бо дарки шаройити бӯҳронӣ, бесобиқа ва ваҳми худ ва низ бо басират ва ҳушёрӣ нисбат ба мӯъзалоти печида ва асафборе ки ононро аз ҳар сӯ иҳота кардааст, беҳтарин ва натиҷа бахштарин рӯйкардро баргузинанд ва муроқиб бошанд то беш аз пеш таҷрибаҳои талх ва хасоратбори гузаштаро такрор накунанд ва ба ҷойи пофишорӣ бар рӯӣ иттихози рӯйкардҳои озмуда шуда ва нокоромад, роҳер баргузинанд ки тазмине барои мувафақияти он вуҷуд дошта бошад ва дар расондаи онон ба матлуб ва ҳусули ғаразашон тардиде вуҷуд надошта бошад. Ба ақидаи мо яқинитарин масир ва беҳтарин рӯйкард дар ҳоли ҳозир, кучи ҳамагонии мардум ба сӯӣ Маҳдӣ ва тавбаи насуҳ аз роҳҳое аст ки то имрӯз паймудаанд. Тардиде нест ки Худованд зомини мувафақият ва ҳусни оқибати чунин рӯйкарде аст ва худаш ба пирӯзии мустазъафин ва пайравони Маҳдӣ дар охирул замон хабар додааст; ﴿وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا ۚ وَمَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِيلًا﴾[1] [Мақолаи «Ҷаҳони Ислом; Дар такопуйи роҳи наҷот» навиштаи Саййид Содиқи Пурмуҳаммадӣ].
Даъват ба сӯӣ Худованд низ ба «Сабр», «Истиқомат» ва «Мудовимат» дорад ва бо «Аҷала», «Хастагӣ» ва «Ноумедӣ» созгор нест; Чунонки Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам 13 сол дар Макка «Сабр», «Истиқомат» ва «Мудовимат» кард то инки саранҷом Худованд ӯро ёрӣ расонд ва дар Ӯ барои мо усваи ҳасана аст. Инҳо тавсиъаҳои Худованд ба Ӯст ки фармудааст: ﴿وَاتَّبِعْ مَا يُوحَىٰ إِلَيْكَ وَاصْبِرْ حَتَّىٰ يَحْكُمَ اللَّهُ ۚ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ﴾[1]; «Ва аз чизе ки ба ту ваҳй мешавад пайравӣ кун ва сабр пеша бигир то он гоҳ ки Худованд ҳукм кунад ва Ӯ беҳтарини ҳукм кунандагон аст» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ ۖ إِنَّ الْعَاقِبَةَ لِلْمُتَّقِينَ﴾[2]; «Пас сабр дошта бош, бегумон оқибат барои парҳезкорон аст» Ва фармудааст: ﴿وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ﴾[3]; «Ва сабр пеша кун; Чароки Худованд подоши некукоронро зойеъ намекунад» Ва фармудааст: ﴿وَاصْبِرْ وَمَا صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ ۚ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَلَا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ﴾[4]; «Ва сабр кун ва сабрат ҷуз бо Худованд нест ва барои онҳо ғусса нахур ва аз чизе ки макр мекунанд дилтанг набош» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ عَلَىٰ مَا يَقُولُونَ﴾ (Тур/130); «Пас бар чизе ки мегӯянд сабр кун» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ وَلَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ﴾[5]; «Пас сабр дошта бош, бегумон ваъдаи Худованд ҳақ аст ва касоне ки яқин намедоранд туро беҳавсала накунанд» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۚ فَإِمَّا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِلَيْنَا يُرْجَعُونَ﴾[6]; «Пас сабр дошта бош, бегумон ваъдаи Худованд ҳақ аст, пас агар чизе ки ба онон ваъда медиҳемро нишон бидиҳем ё туро аз дунё бибарем онон ба сӯӣ мо боз мегарданд» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِلْ لَهُمْ ۚ كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَ مَا يُوعَدُونَ لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِنْ نَهَارٍ ۚ بَلَاغٌ ۚ فَهَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ﴾[7]; «Пас сабр кун ҳамон тавр ки соҳибони азим аз Паёмбарон сабр карданд ва барои онон аҷала накун, гӯё онон рӯзе ки ончи ваъда дода мешавандро мебинанд ҷуз соъате аз рӯзро даранг накардаанд, иблоғе аст, пас оё ҷуз гурӯҳи фосиқон ҳалок хоҳанд шуд?!» Ва фармудааст: ﴿وَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنَا ۖ﴾[8]; «Ва барои ҳукми Парвардигорат сабр кун; Чароки ту дар назари мо ҳастӣ» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُنْ كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَىٰ وَهُوَ مَكْظُومٌ﴾[9] «Пас барои ҳукми Парвардигорат сабр кун ва монанди соҳиби моҳӣ набош ҳангоме ки нидо дод дар ҳоле ки сахт андӯҳгин буд» Ва фармудааст: ﴿فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِيلًا﴾[10]; «Пас сабрӣ зебо пеша кун» Ва фармудааст: ﴿فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا ۚ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴾[11]; «Пас чунонки амр шудӣ истиқомат кун ва низ касоне ки бо ту тавба карданд ва туғён накунед, ҳароина Худованд ба коре ки анҷом медиҳед биност» Ва фармудааст: ﴿فَلِذَٰلِكَ فَادْعُ ۖ وَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ ۖ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ ۖ﴾[12]; «Пас барои он даъват кун ва чунонки амр шудӣ истиқомат кун ва аз хоҳишҳои онон пайравӣ накун»; Ҳамчунонки Паёмбарони пеш аз Ӯ ва ёронашон низ аз «Сабр», «Истиқомат» ва «Мудовимат» кӯмак гирифтанд ва ба сабаби машаққатҳо ва мароратҳои даъват ба сӯӣ Худованд, дучори «Аҷала», «Хастагӣ» ва «Ноумедӣ» нишастанд, то он гоҳ ки ёрии Худованд ба онон расид ва ин суннати Худованд аст ки дар мо низ ҷараён хоҳад дошт; Чунонки фармудааст: ﴿وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَمَا وَهَنُوا لِمَا أَصَابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَمَا ضَعُفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِينَ﴾[13]; «Ва чи бисёр Паёмбаре ки раббониҳои бисёре ба ҳамроҳи Ӯ ҷиҳод карданд, пас ба сабаби чизе ки дар роҳи Худованд ба онон расид суст нашуданд ва заъиф нагаштанд ва зорӣ накарданд ва Худованд собиронро дӯст медорад» Ва фармудааст: ﴿أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ ۖ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ﴾[14]; «Оё пиндоштед ки ба биҳишт дохил мешавед дар ҳоле ки ҳанӯз монанди чизе ки ба гузаштагонатон расид ба шумо нарасидааст?! Ононро сахтӣ ва осеб расид ва ба ларза даромаданд то он гоҳ ки Паёмбар ва касоне ки бо Ӯ имон оварданд гуфтанд: Ёрии Худованд кай аст?! Огоҳ бошед ки бегумон ёрии Худованд наздик аст»; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки банои Худованд бар имтиҳони бандагон бо машаққатҳо ва мароратҳо аст то мӯъминони ростин аз муддаъиёни дурӯғини имон маълум шаванд; Чунонки фармудааст: ﴿أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۖ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ﴾[15]; «Оё мардум пиндоштанд ки вогузошта мешаванд ҳамин ки гуфтанд имон овардем ва имтиҳон намешаванд?! Ва ҳароина касоне ки пеш аз онон будандро имтиҳон кардем, пас ҳароина Худованд касоне ки рост гуфтандро маълум мекунад ва дурӯғгӯёнро маълум мекунад»!
Бо ин авсоф, касоне ки имрӯз ба ҳамроҳи Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло барои таҳаққуқи ҳукумати Худованд ва халифааш дар замин муҷоҳидад мекунанд низ набояд таваққуъи чизе ҷуз инро дошта бошанд ё ба сабаби сахтиҳо ва осебҳо ва тӯлони шудани муддат суст шаванд ва заъф нишон диҳанд ва зорӣ кунанд, балки бояд худро барои имтиҳонҳои Илоҳӣ омода созанд ва монанди салафи солеҳашон аз Паёмбарон ва сиддиқон ва шаҳидон ва солеҳон, «Сабр», «Истиқомат» ва «Мудовимат» пеш гиранд, то он гоҳ ки ёрии Худованд ба онон бирасад ва ба ормони худ ноъил шаванд ё пеш аз он ба назди Ӯ бозгарданд ва подоши хешро дар биҳишт бигиранд ва бегумон биҳишт ба унвони подош кофӣ аст (бингаред ба: Гуфтори 21).
Ба ҳар ҳол, бояд таваҷҷуҳ дошат, ҷаҳоне ки қарнҳост дар ҷаҳл, тақлид, дунёгароӣ, аҳвоъи нафсонӣ, таъассуб, такаббур ва хурофагароӣ фуру рафта ва муҳкам шудааст, ба ин суҳулат ва суръат ислоҳ намепазирад, балки ба муҷоҳидатӣ фавқулода ва дарозмуддат ниёз дорад. Бо ин васф, метавон гуфт ки «Аҷала», «Хастагӣ» ва «Ноумедӣ», ношӣ аз заъфи имон аст ва танҳо бар касоне муставлӣ мешавад ки аз ақлоният ва илми кофӣ бархудор нестанд. Танҳо ононанд ки бисёр «Камтоқат» ва «Пуртаваққуъ» ҳастанд ва ба қавли маъруф дер омадаанд ва зуд ҳам мехоҳанд бираванд ва аз мушоҳидаи сахтиҳо ва осебҳои даъват ба сӯӣ Худованд таъаҷҷуб мекунанд ва бо гузашти замон хаста ва ноумед мешаванд ва даст аз талош бар медоранд; Монанди сафиҳоне ки ба иқтизои заъфи ақли худ дар увҳом ба сар мебаранд ва интизор доштанд ки Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ногаҳон бо сипоҳӣ азим падидор шавад ва бедаранг аз рӯӣ золимони минтақа убур кунад ва дар ҳоле ки онон ба назора нишастаанд заминаи зуҳури Маҳдиро бисозад, ҳол онки ин таваҳҳумӣ кӯдакона ва бебунёд буд; Зеро маълум аст ки сипоҳи азим ногаҳон фароҳам намешавад ва золимон ба назора наменишинанд то Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бедаранг аз рӯяшон убур кунад ва заминаи зуҳури Маҳдиро бисозад! Табъан он ҳазрат низ бояд монанди ҳамаи неконе ки пеш аз ӯ буданд, даъвати худро аз як ҷо оғоз кунад ва ба тадриҷ тавсиъа диҳад ва бо таҳаммули шадоъид, хатарот, озорҳо ва иҳонатҳо дар замоне ки Худованд медонад, ба камоле ки иқтизо мекунад бирасонад ва дар ин миён, мӯъминон бояд сабр ва муқовим бошанд ва асири увҳом, зунун ва ҳадсиёт нашаванд ва таҳти таъсири ҳаводис ва фитнаҳо қарор нагиранд ва танҳо бар амал ба таклиф пой бифишоранд ва албатта мутмаъин бошанд ки талошҳои онон бесамар нахоҳад буд ва асари худро бар ҷаҳон хоҳад гузошт; Ҳамчуононки то кунун низ бесамар набуда ва осори маҳсусеро бар ҷаҳон гузоштааст; Чунонки ба унвони намуна таҳти раҳбарии он ҳазрат дар бархӣ кишварҳои Исломӣ, зуҳури Маҳиро аз як ақидаи фардӣ ба як ақидаи иҷтимоъӣ ва заминасозӣ барои зуҳури ӯро аз як мафҳуми мубҳам, ба як воқеъияти мубаййин ва айнӣ табдил карда ва дар ҳоли ворид сохтани ҳукумати ӯ бар матолиботи умумӣ ва муъодилоти сиёсии мусалмонон ва гирд овардани шуморӣ кофӣ аз онон барои ҳифозат ва ҳимоят аз ӯ ва дар як калом тағйир додани шаройит ба суди ӯст ва ин илова бар он аст ки шинохти мардум аз Исломро амиқ ва вусъат бахшида ва арсаро бар ҷараёнҳои инҳирофӣ танг сохта ва ҳокимони золимро нигарон ва саросима карда ва ҳар рӯз дар ҳоли густариш ва пешрафт аст.
Ҳосил онки даъвати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ ҳукумати Худованд ва халифааш дар замин, тоза дар оғози роҳи худ аст ва ҳанӯз корҳои бисёре барои анҷом додан дорад ва мӯъминон бояд «Сабр», «Истиқомат» ва «Мудовимат» пеш гиранд ва аз «Аҷала», «Хастагӣ» ва «Ноумедӣ» ба сабаби сахтиҳо, осебҳо ва тӯлонӣ шудани муддат бипарҳезанд; Чароки ваъдаи Худованд ҳақ аст ва оқибат барои парҳезкорон хоҳад буд: ﴿قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[16]; «Мӯсо ба қавмаш гуфт: Аз Худованд ёрӣ бихоҳед ва сабр пеш гиред, ҳароина замин барои Худованд аст ва онро бар ҳар кас аз бандагонаш ки бихоҳад мерос медиҳад ва оқибат барои парҳезкорон аст» [Пурсиш ва посухи 258].
Нахустин нуктае ки бояд ба он таваҷҷуҳ дошта бошед, адами имкони амалии зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом пеш аз омодагӣ ва пазириши иддаи кофӣ аз мардум аст; Зеро зуҳури он ҳазрат дар миёни мардуме ки ӯро намехоҳанд ва пайравӣ намекунанд ва ёрӣ намерасонанд, ба шикасти он ҳазрат дар найл ба аҳдофаш ва чи басо асорат ва шаҳодаташ меанҷомад ва ин бар хилофи ғарази Худованд ва ваъдаи Ӯст. Ҳар чанд Худованд қодир аст ки он ҳазратро бар хилофи ирода ва иқдоми мардум ва аз тариқи иҷбори ба аҳдофаш бирасонад, вале ин бо суннат ва ҳикмати Ӯ созгор нест; Чунонки фармудааст: ﴿وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّىٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ﴾[1]; «Ва агар Парвардигорат мехост ҳамаи касоне ки дар заминанд имон меоварданд, оё пас ту мардумро икроҳ мекунӣ то мӯъмин бошанд?!» Ва фармудааст: ﴿وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِجَبَّارٍ ۖ﴾[2]; «Ва ту иҷбор кунандаи онон нестӣ». Аз ин рӯ, ногузир зуҳури он ҳазрат то ҳангоми омодагӣ ва пазириши иддаи кофӣ аз мардум ба таъхир хоҳад афтод ва ин нуктаи калидӣ ва бисёр муҳимме аст ки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъолоро ба талош барои эҷоди омодагӣ ва пазириш дар мардум ба рағми ҳамаи душвориҳояш во доштааст...
Дуввумин нуктае ки бояд ба он таваҷҷуҳ дошта бошед, вуҷуби амал ба таклифи шаръӣ аст, сарфи назар аз инки ба натиҷаи дилхоҳ меанҷомад ё на; Чароки вуҷуби амал ба таклифи шаръӣ, тобеъи амри Худованд ба унвони мавло ва раб аст, на тобеъи ҳусули натиҷаи дилхоҳ ва амри Худованд гоҳе барои озмоиш ё тарбият ё подоши ухравӣ ё таҳсили натойиҷи дигаре аст ки бар инсон пӯшида аст. Бегумон ин бузургтарин дарси имом Ҳусейн алайҳи салом дар Карбало буд; Зеро он ҳазрат дар ҳоле барои ислоҳи уммати ҷаддаш қиём кард ки бисёрӣ аз саҳоба умеде ба ҳусули натиҷаи дилхоҳ надоштанд ва ба ҳамин далил, бо ӯ дар ин кор ҳамроҳӣ накарданд, балки ӯро аз он боз доштанд; Ҳамчунонки ёрони андаки ӯ дар рӯзи Ошуро танҳо бо ангезаи амал ба таклифи шаръӣ ба ҳимоят аз ӯ пардохтанд, вагарна маълум буд ки бо вҷуди он теъдод душмани хунхор, умеде ба пирӯзӣ вуҷуд надошт. Имрӯз низ аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бо иқтидо ба саййиди ҷавонони аҳли Биҳишт, барои ислоҳи уммат ва бозгардондани онон ба Исломи ҳақиқӣ ва фароҳам сохтани заминаи зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом дар партуви китоби Худованд ва суннати яқинии Паёмбараш қиём кардааст, дар ҳоле ки бисёрӣ аз мардум умеде ба ҳусули натиҷаи дилхоҳ надоранд ва ба ҳамин далил, бо ӯ дар ин кор ҳамроҳӣ намекунанд, балки ӯро аз он боз медоранд; Ғофил аз инки ангезаи ӯ аз ин кор ҳусули натиҷаи дилхоҳ нест, балки ба таклифи шаръӣ аст; Чароки дар ҷаҳонбинии тавҳидӣ, милок амри Худованд аст ва убудияти инсон дар итоъат аз ин амр таҷаллӣ пайдо мекунад ва бо ин васф, ҷойе барои «Натиҷагирӣ» боқӣ намемонад. Натиҷагирӣ дар воқеъ инъикоси «Судҷӯии» инсон аст ки аз «Худхоҳии» ӯ бар мехезад ва танҳо дар ҷаҳонбинии моддӣ ва илҳодӣ ҷой дорад; Зеро танҳо дар ин навъ аз ҷаҳонбинӣ аст ки инсон даст ба коре намезанад магар инки барои ӯ нафъе дар дунё дошта бошад ва хӯйи ҳисобгарии ӯро ирзоъ кунад, дар ҳоле ки чунин рӯйкарде, озодагӣ, шарофат ва каромати ӯро салб мекунад ва ӯро ба мавҷудӣ заъиф, тарсу ва кӯтоҳфикр мубаддал месозад ва наслеро падид меоварад ки ба ҳар зиллат ва масканате тан медиҳад ва ҳамвора аз вуруд ба сарзамини муқаддас сар боз мезанад, бо ин мантиқи банӣ исроъил ки ﴿إِنَّ فِيهَا قَوْمًا جَبَّارِينَ وَإِنَّا لَنْ نَدْخُلَهَا حَتَّىٰ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا فَإِنَّا دَاخِلُونَ﴾[3]; «Дар он қавм ҷабборе ҳастанд ва мо ҳаргиз ба он дохил намешавем то ҳангоме ки онҳо аз он хориҷ шаванд, пас ҳаргоҳ онҳо аз он хориҷ шуданд мо дохил мешавем»!...
Севвумин нуктае ки бояд ба он таваҷҷуҳ дошта бошед, вуҷуди натиҷаи қатъӣ барои амал ба таклифи шаръӣ аст ва он ҳамоно хушнудии Худованд ва растгорӣ аз оташи дӯзах аст ки беҳтарин натиҷа маҳсуб мешавад; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿لِمِثْلِ هَٰذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ﴾[4] «Барои чунин чизе бояд амал кунандагон амал кунанд». Бо ин васф, амал ба таклифи шаръӣ ҳаргиз корӣ беҳуда ва аҳмақона маҳсуб намешавад; Зеро ҳатто агар натиҷае дар дунё надошта бошад, ба саъодат дар охират ва осоиш ва рифоҳи абадӣ меанҷомад ва ин бузургтарин натиҷае аст ки як амал метавонад дошта бошад; Бо таваҷҷуҳ ба инки дар маҳкамаи адли Илоҳӣ, ҳеҷ гоҳ амал ба таклифи шаръӣ бо тарки он баробар нест ва касе ки дар роҳи Ӯ талош мекунад бо касе ки ба баҳонаҳои мухталиф аз талош дар роҳи Ӯ мепарҳезад, яксон маҳсуб намешавад; Чароки борҳо ва бо таъкид фармудааст: ﴿قُلْ لَا يَسْتَوِي الْخَبِيثُ وَالطَّيِّبُ وَلَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبِيثِ ۚ فَاتَّقُوا اللَّهَ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ﴾[5]; «Бигӯ олуда бо погиза баробар нест, агарчи касрати олуда туро ба шигифт оварад, пас аз Худованд битарсед эй хирадмандон бошад ки расгор шавед» Ва фармудааст: ﴿مَثَلُ الْفَرِيقَيْنِ كَالْأَعْمَىٰ وَالْأَصَمِّ وَالْبَصِيرِ وَالسَّمِيعِ ۚ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا ۚ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ﴾[6]; «Масали ду даста монанди кӯру кар ва бинову шунаво аст, оё дар масал баробаранд?! Оё пас мутазаккир намешавед?!» Ва фармудааст: ﴿وَمَا يَسْتَوِي الْأَعْمَىٰ وَالْبَصِيرُ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَلَا الْمُسِيءُ ۚ قَلِيلًا مَا تَتَذَكَّرُونَ﴾[7]; «Ва кӯру бино баробар нестанд ва на касоне ки имон оварданд ва корҳои шойиста анҷом доданд ва бадкорон, андаке мутазаккир мешавед» Ва фармудааст: ﴿قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ ۗ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُولُو الْأَلْبَابِ﴾[8] «Бигӯ оё касоне ки медонанд ва касоне ки намедонанд баробаранд?! Танҳо хирадмандон мутазаккир мешаванд» Ва фармудааст: ﴿أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئَاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَوَاءً مَحْيَاهُمْ وَمَمَاتُهُمْ ۚ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ﴾[9]; «Оё касоне ки бадиҳоро муртакиб шуданд пиндоштанд ки ононро монанди касоне қарор медиҳем ки имон оварданд ва корҳои шойисат анҷом доданд?! Зиндагишон ва маргашон яксон аст?! Бад қазоват мекунанд» Ва фармудааст: ﴿أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ﴾[10]; «Оё касоне ки имон оварданд ва корҳои шойиста анҷом додандро монанди фасод кунандагон дар замин қарор медиҳем ё парҳегкоронро монанди гуноҳкорон қарор медиҳем?!». Бо ин васф, ёрони аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ки дар роҳи таҳаққуқи ҳукумати Худованд аз тариқи таҳаққуқи ҳукумати халифаи Ӯ талош мекунанд ва мардумро ба байъат бо Худои ягона ба ҷои байъат бо худоёни гуногун фаро мехонанд, бояд ба подоши Худованд дар охират чашм дошта бошанд, на ба натиҷае дар зиндагии дунё ва бояд бидонанд ки Биҳишт натиҷаи кофӣ барои талошҳои онон хоҳад буд (бингаред ба: Гуфтори 21). Ҳар чанд ин натиҷа барои касоне ки ба зиндагии дунё дил бастаанд ва ба зиндагии охират эътиқод ё эътимоде надорад, ҷаззоб нест ва аз ин рӯ, ононро ба майдони амал намекашонад, вале онон бо ин руҳия ва ангеза салоҳияти пайвастан ба ин наҳзати муқаддасро ҳам надоранд ва агар ба он бипайванданд ҳам суде ба он намерасонанд; Чунонки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿لَوْ خَرَجُوا فِيكُمْ مَا زَادُوكُمْ إِلَّا خَبَالًا وَلَأَوْضَعُوا خِلَالَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَفِيكُمْ سَمَّاعُونَ لَهُمْ ۗ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ﴾[11]; «Агар дар миёни шумо хориҷ шаванд ҷуз сустӣ бар шумо намеафзоянд ва шуморо ба фитна меандозанд ва дар миёнатон хабарчине барои онон ҳастанд ва Худованд ба золимон огоҳ аст»...
Чаҳорумин нуктае ки бояд ба он таваҷҷуҳ дошта бошед, вуҷуди натиҷаи қатъӣ барои наҳзати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар дунё –илова бар охират– аст ва он ҳамоно яке аз ду чиз хоҳад буд: Бозгашти иддаи кофӣ аз мардум ба Ислом ва иҷтмоъ ва омодагии онон барои ҳимоят аз имом Маҳдӣ алайҳи салом ки бинобар суннате аз Худованд ба зуҳури он ҳазрат мунтаҳӣ хоҳад шуд ё истинкофи онон аз ин кор пас аз итмоми ҳуҷҷат бар онон ки бинобар суннатӣ дигар аз Худованд ба ҳалокати онон ва пайдоиши қамӣ дигар хоҳад анҷомид ки албатта он низ дар ниҳоят ба зуҳури он ҳазрат мунтаҳӣ хоҳад шуд (дар ин бора, бингаред ба: Нақд ва баррасии 54). Бо ин васф, касоне ки мепиндоранд наҳзати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба ҳеҷ натиҷае дар дунё нахоҳад анҷомид, дар ғафлат ва иштибоҳӣ азим ба сар мебаранд; Чароки ин наҳзат дар ҳоли итмоми ҳуҷҷат бар аҳли дунё аз тариқи ҳикмат, мавъезаи ҳасана ва ҷидоли ба аҳсан аст ва бо ин васф, агар ба як натиҷа дар он наянҷомад, ногузир ба натиҷаи дигар дар он хоҳад анҷомид! ...
Панҷумин нуктае ки бояд ба он таваҷҷуҳ дошта бошед ин аст ки Худованд ба нобуд кардани золимон агарчи то дандон мусаллаҳ бошанд ва «Карон то карони ин бекаронро пур карда бошанд» ва пирӯз кардани мустазъафон бар онон қодир аст; Чароки дар гузашта борҳо ин корро анҷом дода ва қодир аст ки як бори дигар онро анҷом диҳад ва барои он шеваҳо ва абзорҳои фаровон дорад; Чунонки фармудааст: ﴿وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَنُرِيَ فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُمْ مَا كَانُوا يَحْذَرُونَ﴾[12]; «Ва ирода дорем бар касоне ки дар замин заъиф шумурда шуданд миннат ниҳем ва ононро пешвоёне қарор диҳем ва ононро ворисон қарор диҳем ва ононро дар замин мекнат диҳем ва ба Фиръавн ва Ҳомон ва лашкариёнашон аз онон чизеро нишон диҳем ки аз он метарсиданд», вале Ӯ танҳо ҳангоме ин корро анҷом медиҳад ки мустазъафон аз суфуфи золимон ҷудо шуда ва вазифаи амри ба маъруф ва наҳй аз мункарро анҷом дода бошанд; Чунонки фармудааст: ﴿وَلَوْلَا كَلِمَةُ الْفَصْلِ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۗ وَإِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾[13]; «Ва агар набуд баное бар ҷудоӣ ҳатман миёни онон файсала мешуд ва ҳароина золимон барояшон азобӣ дарднок аст» Ва фармудааст: ﴿لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا﴾[14]; «Агар аз якдигар ҷудо мешуданд ҳатман касоне аз онон ки кофир шудандро азобӣ дарднок мерасондем» Ва фармудааст: ﴿فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ﴾[15]; «Пас чун чизе ки ёдоварӣ шудандро аз ёд бурданд, касоне ки аз бадӣ наҳй мекардандро наҷот додаем ва касоне ки зулм кардандро ба азобӣ ногувор гирифтем ба сабаби инки фисқ меварзиданд». Ин ба маънои он аст ки нобуд кунандаи золимон дар воқеъ мустазъафон нестанд то ин суъол пеш ояд ки чигуна аз уҳдаи он бар хоҳанд омад, бал Худованд хоҳад буд ки бар ҳар коре тавоност ва мустазъафон танҳо заминаи онро фароҳам месозанд; Ба ин тартиб ки бо иҷобати даъвати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ба сӯӣ Маҳдӣ алайҳи салом, аз суфуфи золимон ҷудо мешаванд ва бо густариши даъвати ӯ дар ҷаҳон ҳуҷҷатро тамом мекунанд ва ин ба Худованд иҷоза медиҳад ки азоби худро бо ҳар шакл ва шевае ки мехоҳад бар золимон нозил кунад. Бинобарин, таъкиди аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло бар зарурати иҷтимоъи мӯъминон ва фароҳам сохтани имконоти лозим барои ҳимоят аз имом Маҳдӣ алайҳи салом дар воқеъ аз он рӯст ки ин кор, калиди дарвозаи бастаи наҳзати Илоҳӣ аст; Зеро нусрати Илоҳӣ танҳо ҳангоме нозил мешавад ки мӯъминон вазифаи худро бо ҳадди аксари тавонашон анҷом дода бошанд; Чунонки фармудааст: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ﴾[16]; «Эй касоне ки имон овардед! Агар Худовандро ёрӣ кунед Ӯ шуморо ёрӣ мекунад ва гомҳотонро устувор медорад» Ва фармудааст: ﴿بَلَىٰ ۚ إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَيَأْتُوكُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَٰذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُسَوِّمِينَ﴾[17]; «Оре, агар пойдорӣ кунед ва тақво пеша гиред ва бо ин хурӯши худ бар шумо битозанд, Парвардигоратон шуморо бо панҷ ҳазор тан аз фариштагони нишондор имдод мекунад» Ва фармудааст: ﴿وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ﴾[18]; «Ва ҳароина Худованд касе ки Ӯро ёрӣ кунадро ёрӣ мекунад, ҳароина Худованд нерумандӣ азиз аст» Ва фармудааст: ﴿إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾[19]; «Агар Худованд шуморо ёрӣ кунад ҳеҷ кас бар шумо ғолиб нахоҳад шуд ва агар шуморо хор дорад чи касе баъд аз Ӯ шумро ёрӣ хоҳад кард?! Ва мӯъминон бояд бар Худованд таваккул кунанд» Ва фармудааст: ﴿أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُمْ مَثَلُ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِكُمْ ۖ مَسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ﴾[20]; «Оё пиндоштед ки ба Биҳишт дохил мешавед дар ҳоле ки ҳанӯз мисли чизе ки ба гузаштагонатон расид ба шумо нарасидааст?! Гирифторӣ ва осеб ба онон расид ва ба ларза даромаданд то он гоҳ ки Паёмбар ва касоне ки бо Ӯ имон оварданд гуфтанд: Ёрии Худованд кай аст?! Огоҳ бошед ки ёрии Худованд наздик аст». Бинобарин, рамзи зуҳур ва пирӯзии имом Маҳдӣ алайҳи салом, ёрии Худованд аст ва рамзи ёрии Худованд, иҷтимоъ, омодагӣ ва талоши ҳадди аксарӣ мӯъминон барои ёрии ӯст, агарчи аз манзури муъодилоти моддӣ ва сатҳӣ, ночиз ва бефоида ба назар бирасад (дар ин бора, бингаред ба: Нақд ва баррасии 48).
Бегумон маҷмӯъаи ин нукот, ҷойе барои ноумедии мӯъминон ва таъаллули онон дар пайвастан ба наҳзати заминасозӣ барои зуҳури имом Маҳдӣ алайҳи салом боқӣ намегузорад; ﴿وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ﴾[21]; «Ва оқибат барои парҳезкорон аст» [Нақд ва баррасии 91].
* Барои мутолеъаи нукоти бештар дар бораи наҳзати «Бозгашт ба Ислом», ба бахшҳои мухталифи пойгоҳ муроҷиъа кунед.