Аз он замон ки шайтон ва аёдии ӯ, музиёна тафаккури шуми миллиятгароӣ ва ватанпарастиро ба даруни миллиятҳои мусалмон тазриқ карданд ва бо таблиғоту илқоъоти шароратбори хеш, ҳуввияти асил ва фаромарзии мусалмононро аз онон гирифтанд ва ҳуввиятӣ ҷаълӣ ва эътиборӣ дар чаҳорчӯби марзҳои сохтагӣ ба онон бахшиданд, мусалмонон рӯз ба рӯз аз якдигар фосила гирифтаанд ва ба сокинони ҷазоъирӣ ҷудо ва дурафтода аз якдигар табдил шудаанд; Ҳамчунонки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ин фоҷеъаи асафборро ба хубӣ тавсиф карда ва фармудаанд:
«Кофирон пас аз сайтара бар мусалмонон, сарзаминҳои ононро мутаносиб бо амёл ва манофеъи дарозмуддати худ, тақсим карданд ва хутутӣ мавҳум бо унвони марзро бидуни дар назар гирифтани масолеҳи сокинони мусалмон, дар миёни онон тарсим намуданд ва бо ин шева, эҳсоси ягонагиро аз онон гирифтанд ва иттиҳоди онон бо якдигарро ба орзуӣ дуру дароз табдил карданд. Бо муруре бар нақша ва торихи сарзаминҳои Исломӣ ошкор мешавад ки бештари ин хутути марзӣ дар миёни мусалмонон, мустақиман бо қалами кофирони ғарбӣ ва барои таъмини манофеъи яксӯяи онон расми шуда ва ҳеҷ бунёде бар ақл ва шаръ надошта ва ҳеҷ хайре барои мусалмонон ба армуғон наёвардааст. Бо ин васф, ҳамаи таъаҷҷуб аз мусалмононе аст ки ин хутути хиёлиро ватани худ меноманд ва муқаддас мешуморанд ва муъаррифи моҳияти худ мепиндоранд!»[1]
Дар натиҷаи ҳамин «Сиёсати шайтонӣ» ва «Бӯҳрони ҳуввият» аст ки имрӯз мусалмонон дар ақсоӣ нуқоти ҷаҳон бо якдигар бегона шудаанд ва худро уммати воҳид эҳсос намекунанд, балки давлатҳои мусалмон ҳеҷ нақши муъассир ва созандае дар ростои ислоҳи муносибот ё рафъи мӯъзалоти мусалмонони ҷаҳон эйфо наменамоянд ва ҳамагӣ худхоҳона машғул ба хеш ё дар андешаи сиёнат аз манофеъи миллӣ (!) ҳастанд; Зеро танҳо Исломеро меписанданд ки дар чаҳорчӯби марзҳои ҷуғрофиёӣ ва таъорифи сиёсии худашон маъно шуда бошад ва эҳёнан бо манофеъи майҳанӣ ё матомеъи шахсии онон тазодде надошта бошад. Балки бо камоли таъассуф, бархӣ аз давлатҳои мусалмон, табдил ба руқабои мутахоссим ва маъониди сиёсӣ, низомӣ ва истротежики якдигар шудаанд ва аз ҳеҷ талоше барои тахриб ва тазъифи ҳам музойиқа намекунанд! Рӯшан аст ки дар чунин авзоъи нобасомон ва нобаҳанҷорӣ, ҳамгароӣ ва таъовуни Исломии ҷиддан махдуш мешавад ва мустазъафони мусалмон дар ақсоӣ нуқоти ҷаҳон бидуни ҳеҷ гуна ҳимоят ва дифоъе, таҳти анвоъи бедоди, ҷиноят ва маҳрумият қарор мегиранд ва касе нест ки ба фарёди онон бирасад.
Намунаи боризи чунин зойеъаи асафборе авзоъи вахими мусалмонон дар кишвари Миёнмор аст; Кишварӣ нисбатан паҳновар дар осиёӣ ҷануби шарқӣ ки мусалмонони мустазъафи он аз қавмияти «Руҳинагиё» ки ҷамъияти онҳо беш аз 1 милион нафар бароварда мешавад, ба ҷурми онки мусалмон ва ақалияти динӣ ва қавмӣ ҳастанд, ба расмият шинохта намешаванд ва аз камтарин ҳуқуқи инсонӣ ва шаҳравандии хеш маҳрум ҳастанд. Тавзиҳ онки дар соли 1986 милодӣ давлати Миёнмор қонуни шаҳрвандиро тасвиб намуд, аммо бо камоли таъаҷҷуб 9 даста аз ақвоми сокини Миёнмор аз ҷумла қавми пур нуфуси Руҳингёро аз ҳуқуқи шаҳрвандӣ маҳрум намуд! Аз ин рӯст ки мақомоти расмии Миёнмор мусалмононро шаҳрвандони Миёнмор ба шумор намеоваранд ва бо камоли густохӣ ва вақоҳат роҳи ҳалли ихтилофоти мавҷуд миёни мусалмонон ва будоиёнро кӯчи иҷбории мусалмонон аз Миёнмор ва паноҳанда шудани онон ба кишварҳои атроф эълом мекунанд! Бар бунёди ҳамин диктотурӣ урён ва сиёсати золимона аст ки давлати фосид ва нажодпарасти Миёнмор, гурӯҳҳои ифротӣ, мутаъассиб ва тундравӣ будойиро таҳрик намуда ва дасти ононро барои анвои таҷовуз, таъаддӣ ва ҷиноёт алайҳи мусалмонон боз гузоштааст то битавонад аз ин тариқ, сиёсати ихроҷи иҷбории ононро ба марҳалаи иҷро бирасонад. Лизо мебинем ки дар солҳои охир ҷиноёти аносури родиколи будойи фузун гирифтааст ва ҳамакнун дар гомӣ рӯ ба пеш, ифротиёни будойи бо ҳамалоти ошкор ва бепардаи дижхимони артиши Миёнмор дар ҳоли озор ва куштори ваҳшиёнаи мусалмонон, чаповули амвол, нобудии деҳаҳои мусалмоннишин, ба оташ кашидани хонаҳои онҳо ва дар ниҳоят ихроҷи иҷборияшон аз Миёнмор ҳастанд.
Ин ҷиноёт дар соли 2012 буд ки хабарсоз шуд; То ҷое ки таййи даргириҳои иёлоти Рохин, як фоҷеъаи инсонии камсобиқа рух дод ва будоиёни ифротӣ бо чироғи сабзи неруҳои низомӣ ва давлат даст ба куштори азиме заданд ва бино бар бархӣ гузоришҳо ҳазорон мусалмонро аз дами теғ гузаронданд ва ало рағми сукути маҳзи расонаҳои хабарӣ ва ҷомеъаи ҷаҳонӣ, аз қазои рӯзгор танҳо садое аз созмони афи байналмилал даромад ва ҳамон замон дар гузориши худ будоиёнро омили куштор, таҷовуз ва оташ задани ҳазорон хона аз мусалмонон донист. Аммо дар рӯзҳои ахир авзоъ дубора ба вахомат гаройидааст ва ба гуфтаи Ониёто Шог, сухангӯӣ шӯрои Руҳингиёи Аврупо дар ҳамалоти чанд рӯзи гузаштаи артиши Миёнмор дар иёлоти Орокон 2 то 3 ҳазор мусалмон кушта ва беш аз 100 ҳазор мусалмон овора шудаанд. Ҳамин тавр беш аз 2 ҳазор нафар аз мусалмонони ин кишвар дар марзи Миёнмор ва Банглодеш овора, маҳсур ва бепаноҳ раҳо шудаанд ва бо сахттарин шароит даст ва панҷа нарм мекунанд; Чароки кишвари Банглодеш низ марзҳои худро ба рӯӣ онон масдуд кардааст.
Ин фаҷойеъи инсонӣ ва ҷиноёти ошкор дар ҳоле рух медиҳад ки ҷомеъаи ҷаҳонӣ ва ниҳодҳои масъул ва тасмимгиранда монанди маҷмӯъаи умумӣ ва шӯрои амнияти созмони милал ба ҷуз изҳори назароти калишаи ва беосор дар маҳкум кардани ин ҷиноёт, вокуниши ба хусусе нишон надодаанд ва бо сукут ва беэътиноии хеш дар мақоми амал бар он сарпӯш ниҳодаанд. Агарчи равияи машкук ва таъаммул барангези ин ниҳодҳои ба истилоҳ мустақил (!) дар вокуниш ба ҷиноёти башарӣ алайҳи мусалмонон тозагӣ надорад ва намунаҳои фаровоне аз рафторҳои дугона ва ҳатто хиёнатбори онон дар солҳои на чандон дур қобили зикр аст. Ҳамчунонки ба унвони намуна, дар моҷарои наслкушии ҳувлноки мусалмонони Босниё дар Сербринитсо, созмони милал зимни халаъ силоҳи мусалмонон ва эъломи минтақаи ҳифозатшудаи амн, заминаро барои муҳосираи мусалмонон фароҳам кард ва бо озод гузоштани артиши Серби Буснӣ ва дастури адами мудохила ба неруҳои ҳофизи сулҳи созмони милал, бузургтарин наслкушӣ дар Аврупо баъд аз ҷанги ҷаҳонии дуввумро рақам зад; То ҷое ки газзофа нест агар созмони милалро шарики ҷурми неруҳои Серб дар куштори фаҷойеъи мусалмонони Боснӣ ба шумор оварем. Ҳол суъол ин аст ки агар ба ҷои Миёнмор ва Боснӣ, ин кишвар ва таҷовузи густарда алайҳи масеҳиёни Амрико ё хусусан яҳудиён дар ақсоӣ нуқоти дунё анҷом мешуд, оё ҷомеъи ҷаҳонӣ ин гуна сукут мекард ё ба маҳкум кардани он басанда менамуд ё онки бо қайди фаврият аз тамоми зарфиятҳои сиёсӣ ва низомии худ барои пешгирӣ аз вуқуъ ё густариши фоҷеъаи инсонӣ истифода менамуд?!
Ҳақиқат он аст ки наметавон таваққуъи чандоне аз ин ниҳодҳо дошт; Чароки ҳамаи онҳо таҳти мудирияти кофирон ва таъсиру нуфузи арбоби қудрат ва сарват дар ҷаҳон ҳастанд. Таваққуъе агар бошад аз кишварҳои ба истилоҳ Исломӣ аст ки ҳар як лофи иқтидор мезананд ва иддаъои дифоъ аз Ислом доранд, вале дар амал ҳеҷ вокунише нисбат ба фаҷойеъи Миёнмор ва ончи бар сари мусалмонони мазлум ва бедифоъи ин сарзамин меравад нишон намедиҳанд! Ин ба ростӣ таъассуфбарангез ва шармовар аст ки ба истиснои вокунишӣ заъиф ва ақим аз сӯӣ кишвари маъдуд монанди Туркия ва Эрон дар рӯзҳои ахир, ҳеҷ садои возеҳ ва расои дигаре аз сӯӣ кишварҳои Арабӣ ва мусалмон ба гӯш нарасидааст; То ҷое ки гӯӣ кишвари Конодо халаъи изҳори назари кишварҳои Исломиро эҳсос кардааст ва бар худ воҷиб дида ки дасти кам ин кишвари ғайри Исломиро маҳкум намояд!
Аммо фориғ аз беқайдӣ, беэътиноӣ ва адами эҳтимоми кофии мусалмонон ба умури якдигар, бояд гуфт ки дар ҳоли ҳозир кишварҳои Исломӣ, фазо ва чаҳорчӯби муносибе барои расидагӣ ба ин қабил масоъил ва мӯъзалот ва ҳамкорӣ ва ҳамандешӣ бо якдигар барои ҳимоят аз ҳуқуқ ва масолеҳи мусалмонони мазлум дар нуқоти мухталифи ҷаҳонро надоранд ва дар ин ҳавза аз камбудиҳо ва маҳдудиятҳои фаровоне ранҷ мебаранд ва ин аз он рӯст ки рӯйкардҳои тангназарона ва ҷудоиталабона дар ҷаҳони Ислом ки худро дар қолиби таъкид бар истиқлоли сиёсӣ, иқтисодӣ ва низомӣ нишон медиҳад, балои ҷони мусалмонон шудааст ва авзоъи кунунии ҷаҳони Ислом ва каммияту кайфияти иртиботи кишварҳои Исломӣ бо якдигарро мутобиқи майли кофирон тағйир додааст. Аз ҳамин рӯст ки мусалмонон рӯз ба рӯз дучори инзиво ва парокандагии бештаре мешаванд. Дар ин миён, бояд гуфт роҳкори аслӣ ва созукоре ки метавонад шароитро ба суди ҷаҳони Ислом тағйир диҳад, таъасиси «Иттиҳодияи кишварҳои Исломӣ» аст ки ҳудуди 3 соли пеш ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хурсонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ин олими басир ва дурандеш онро дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом» матраҳ намуд ва онро заруратӣ ҷиддӣ ва фаврӣ барои ҷаҳони Ислом ва муқаддамае барои ташкили ҳукумати воҳиди Исломӣ ба раҳбарии халифаи Худованд ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом донист. Эшон дар фарозе аз бахши севвуми китоби хеш мефармоянд:
<Дар ин миён, танҳо роҳи наҷоти мусалмонон, қатъи вобастагӣ ба кофирон ва дастёбӣ ба истеқлоли фарҳангӣ ва иқтисодӣ аст ки ҷуз аз тариқи бардоштани марзҳои сохтагӣ ва муттаҳид шудан бо якдигар дар зери парчами гумоштаи Худованд дар замин мумкин нест; Зеро ҳангоме ки кофирон бо якдигар муттаҳид шудаанд, мусалмонони парешон ва пароканда, қодир ба муқовимат дар баробари онон нестанд ва ин қонунӣ табиъӣ аз қавонини Худованд аст. Бо ин васф, эҷоди як кишвари паҳновари Исломӣ бо идғоми ҳамаи сарзаминҳои мусалмон дар он, зери парчами ҳокиме ки Худованд ӯро ном бурда ва таъйин карда, танҳо роҳи растгории мусалмонон ва сайтараи онон бар ҷаҳон аст. Ҳар чанд пеш аз он, метавон ба роҳҳои кӯтоҳтаре монанди эҷоди як иттиҳодия аз кишварҳои Исломӣ бо пул ва артиши воҳид, ба унвони муқадамае барои эҷоди ҳукумати воҳиди Исломӣ, андешид; Чароки интиқоли мустақими мусалмонон аз марҳалаи феълӣ ба марҳалаи ормонӣ, ҳатто бо вуҷуди як инқилоби умумӣ дар кишварҳои Исломӣ назири ончи чанде пеш бо унвони «Баҳори Арабӣ» дар бархӣ кишварҳои Арабзабон воқеъ шуд, ба ғоят душвор аст. Аз ин рӯ, амалитар ба назар мерасад ки дар қадами нахуст, як итиҳодияи бузург назири итиҳодияи Урупо, бо узвияти ҳамаи кишварҳои Исломӣ ва бо эҳдоси марзҳои озод ва пул ва артиши муштарак, эҷод шавад ва дар қадами баъд, иттиҳодӣ амиқтар дар қолиби як давлати фарогири Исломӣ ва бар пояи пайравӣ аз халифаи Худованд дар замин, миёни онон эҷод шавад. Ин ба таври ҳатм роҳи растгории мусалмонон ва расидани онон ба саъодати дунё ва охират аст.>[2]
Лизо ба назар мерасад ончи дар шароити кунунӣ бар ҳамаи мусалмонон ва ҳамаи кишварҳо ва гурӯҳҳои Исломӣ фариза ва воҷиб аст, талош бар таъмини зерсохтҳо ва фароҳам намудани бистарӣ масоъид барои ташкили иттиҳодияи кишварҳои Исломӣ ба масобеи тарҳӣ инқилобӣ ва роҳкорӣ бунёдин барои дифоъ аз ҳуқуқи мусалмонони мазлум ва ислоҳи мӯъзалоти ҷаҳони Ислом ва ҳаракат ба сӯӣ ҳукумати воҳиди Исломӣ аст. Тардиде нест ки бахши қобили тавҷиҳе аз ин бистари муносиб, аз тариқи тарвиҷ ва тафҳими гуфтумони вазин, эътидолӣ ва иттиҳодофарини «Бозгашт ба Ислом» ҳамвор хоҳад шуд; Чароки ба фармудаи алломаи бузургвор решаи ихтилофоти кунунии мусалмонон, қироъатҳои мухталиф ва бардоштҳои мутазодди онон аз Ислом аст ва то замоне ки ин қироъатҳои муташаттит ва мутафовит, бо тарҳи меҳварҳои муштарак ба якдигар наздик нашавад, ормони иттиҳод ва ухуввати Исломӣ орзуӣ дастноёфтанӣ аст ва зулме ки бар мусалмонони мустазъафӣ чун мусалмонон Миёнмор меравад, ҳамчунон ва ба ашколи мухталиф идома хоҳад дошт.
