Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Мақола
 

﴿اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ ۖ وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ ۗ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ ۖ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ; «Худованд волии касоне аст ки имон овардаанд, ононро аз торикӣ ба нур хориҷ мекунад ва касоне ки кофиранд авлиёъашон тоғутонанд, ононро аз нур ба торикӣ хориҷ мекунанд, онон ҳамгинони оташанд ва дар он ҷовидон хоҳан буд»[1][2].

Худованд дар Қуръони карим аз ду навъ ҳукумат ёд карда ва ду даста пешво ва «Имом» ро дар китоби худ муъаррифӣ фармудааст. Ба ин маъно ки мабнои машрӯъияти ҳукумат дар Исломро рӯшан карда ва ишколи гуногун дар ҳар замонеро аз ду ҳол хориҷ надонистааст; Ба ин наҳв ҳукуматҳо ё мисдоқи «Ҳукумати Худованд» ҳастанд ва ё мисдоқи «Ҳукумати тоғут» ва ҳолати севвум барои онҳо матассавир нест. Тавзиҳ онки Худованд барои муъаррифии аъиммаи ҳақ мефармояд: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا;[3] «Ва ононро пешвоёне қарор додем ки ба амри Мо ҳидоят мекунанд» ва ононро намояндагони ҷабҳаи «Ҳокимияти Аллоҳ» мешуморад. Ҳамчунон барои муъаррифии аъиммаи ботил мефармояд: ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ;[4] «Ва ононро пешвоёне қарор додем ки ба сӯӣ оташ даъват мекунанд» ва ононро намояндагони ҷабҳаи ҳокимияти тоғут медонад. Лизо Худованд бо ин мавзеъгирии шафоф ва рӯшангарона, ҷабҳаи ҳақ ва ботилро дар ҳавзаи ҳукумат ва вилоят амр табйин мефармояд ва аз як сӯ рӯшан мешавад ки аъиммаи ҳақ бар хилофи аъиммаи ботил, ба «Амри Аллоҳ» ҳидоят мекунанд ва соҳиби нас ва маъзун аз ҷониби Худованд ҳастанд ва аз сӯӣ дигар маълум мешавад ки пайравони кадом гурӯҳ бар ҳидоят ва пайравони кадом дар залолатӣ ошкоранд; Чунонки мефармояд: ﴿وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ۖ فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ وَمِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلَالَةُ;[5] «Ва ҳароина дар ҳар уммате Паёмбареро барангехтем ки Худовандро бипарастанд ва аз тоғут бипарҳезанд [пас Худованд бархӣ аз онҳоро ҳидоят кард ва гурӯҳе шойистаи гумроҳӣ шуданд]». Ҳамчунин Худованд дар ояти 257 сураи мубораки Бақара, касоне ки вилояти Аллоҳро мепазиранд ба хуруҷ аз зулмат ба сӯӣ нур ваъда медиҳад ва касоне ки вилояти тоғутро мепазиранд ба хуруҷ аз нур ба сӯӣ зулмат ваъда медиҳад ва инро сабаби вуруди онон ба оташи ҷовидони дӯзах мешуморад.

Олими вораста ва ҷалилул қадр ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло ин ҳақиқати бисёр муҳим ва таъйинкунандаро дар бахши севвуми китоби арзишманди худ «Бозгашт ба Ислом» зайли увони «Ҳокимияти ғайри Худованд», бо баёнӣ фавқулъода фасеҳ, рӯшангар ва олимона табйин мефармояд. Эшон дар идомаи баҳсашон дар ин бора ва дар мақоми рӯшан кардани мисдоқи ҳокимияти Аллоҳ мефармоянд:

«Ба ин тартиб, ҳокимияти касоне ки Худованд ӯро барои он гумошта, ҳокимияти Худованд ва ҳокимияти касе ки Худованд ӯро барои он нагумошта, тоғут аст ва ин қоъидае аст ки ба ғоят сода ва баййин аст. Бино бар ин қоъида, ормони ҳамаи Паёмбарон, таҳаққуқи ҳокимияти Худованд ва нафйӣ ҳокимияти тоғут буда; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَۖ;[6] «Ва ҳароина дар ҳар уммате Паёмбареро барангехтем ки Худовандро бипарастед ва аз тоғут бипарҳезед» Ва табъан ормони Паёмбари хотам саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам низ ҳамин будааст; Бо таваҷҷуҳ ба инки пазириши ҳокимият дар Ислом, аз масодиқи парастиш аст ва ҳар кас ҳокимияти касе ҷуз Худовандро бипазирад, дар воқеъ тоғутро парастиш кардааст; Монанди яҳудиён ки Худованд дар бораи онон фармудааст: ﴿قُلْ هَلْ أُنَبِّئُكُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذَلِكَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ ۚ مَنْ لَعَنَهُ اللَّهُ وَغَضِبَ عَلَيْهِ وَجَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِيرَ وَعَبَدَ الطَّاغُوتَ ۚ أُولَئِكَ شَرٌّ مَكَانًا وَأَضَلُّ عَنْ سَوَاءِ السَّبِيلِ;[7] «Бигӯ оё шуморо ба сазоӣ бадтар аз он назди Худованд хабар бидиҳам?! Касе ки Худованд ӯро лаънат кард ва бар ӯ хашм гирифт ва аз ӯ бузина ва хук сохт ва ӯ тоғутро парастид! Онон ҷойгоҳи бадтаре доранд ва аз роҳ гумроҳтаранд»! Ҳамчунонки Худованд бандагони парҳезкори худро ба иҷтиноб аз парастиши тоғут сутуда ва фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى ۚ فَبَشِّرْ عِبَادِ;[8] «Ва касоне ки аз тоғут парҳез карданд ки онро бипарастанд ва ба сӯӣ Худованд рӯй овараданд, барои онон муждагонӣ аст; Пас мужда бидеҳ бандагонамро»! Бо ин васф, куфри ба тоғут лозимаи имон ба Худованд аст ва касе ки ҳокимияти тоғутро гардан наниҳода ва ҳокимияти Худовандро пазиро шуда, ба Исломи асил ва комил, роҳ ёфтааст; Чунонки Худованд дар бораи ӯ фармудааст: ﴿فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا ۗ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ;[9] «Пас ҳар кас ба тоғут кофир шавад ва ба Худованд имон оварад, ҳароина ба ресмони устуворе чанг зада ки гусастагӣ надорад ва Худованд шунавоӣ доност»[10]

Лизо бино бар чизе ки ин олими фарзона табйин фармудаанд, ҳокимияти Аллоҳ замоне муҳаққақ хоҳад шуд ки ҳокимияти халифаи Ӯ дар замин муҳаққақ шавад ва ӯ ба ниёбат аз Худованд ҳукумат намояд, аммо вақте касӣ дигар ки аз сӯӣ Худованд баргузида нашудааст, ҳокимият меёбад бидуни тардид ҳокимияти тоғут таҳаққуқ ёфтааст ва касоне ки ҳокимияти ӯро мепазиранд ва ӯро бар он ёрӣ мекунанд ва аз ӯ итоъат менамоянд, мубтанӣ бар оёти сариҳи Қуръон «عبدة الطاغوت» яъне «Бандагони тоғут» ҳастанд.

Бинобарин, тардиде нест ки имрӯз ҳокимиятҳое ки бо номи Ислом ҳукумат ташкил додаанд ва дар ҳоле ки нассӣ қатъӣ аз шариъат ба номи онон содир нашудааст, муддаъии интисоб ба вилояти мутлақа аз сӯӣ Худованд ҳастанд ва мардумро бо ин баҳона ба тақлиди кӯр кӯрона ва итоъати комил аз худ фаро мехонанд, муддаъиёни дуруғин ва мисли аълои тоғутҳое ҳастанд ки мин дуниллоҳ парастиш мешаванд; Чароки бидуни «Амри» Худованд ва бидуни изне аз ноҳияи Ӯ ҳукумат мекунанд ва итоъати худро бидуни онки аслӣ собит дар шариъат дошта бошад, ба масобаи ҷузъе аз шариъат бар мардум воҷиб мешуморанд.

Ин амри хатир, намунае аз инҳирофоти бузург ва хатарноке аст ки дастае аз сарсупурдагон тавоғут дар миёни мусалмонон тарвиҷ додаанд ва аз ин тариқ, ҳукумат бар мардумро бо ҳилаҳои ғайри муваҷҷаҳ шаръӣ ва таъвилоти ботил ва музҳик тасоҳуб намудаанд. Дар чунин шаройите, ҳангоме ки олимӣ шуҷоъ, огоҳ ва озодаи ҳозир ба мумошот ва муъомила бо эшон ва таъйиди инҳирофоташон намешавад ва бо хайрхоҳоӣ ва ҷиддияти таҳсинбарангезе хатоҳои фоҳиш ва бидъатҳои ошкори онон аз масири Исломро тазаккур медиҳад, бар меошубанд ва хашмгин мешаванд ва ба мавзеъгириҳои хасмона ва саркӯбгарона дар баробари ӯ мепардозанд!! Инсон бо таъассуби бешармона ва нафратангезе ки барои ҳокимон ва сиёсатмадорони худ доранд бар қироъати иқтидоргароёна ва инҳирофии худ аз Ислом пой мефишоранд ва паёми бедор кунанда ва таҳаввулофарини «Бозгашт ба Ислом» ро таҳдиде барои худ ба ҳисоб меоваранд; Зеро Исломе ки онон таблиғ мекунанд, танҳо мудофеъи манофеъи онон аст ва имкон надорад ки бар хилофи амёл ва аҳвоъи онон ақида ё ҳукме дошта бошад, дар ҳоле ки Исломи ростин итифоқан ҳеҷ созгорӣ бо манофеъӣ онон надорад ва амёлу аҳвоъи ононро бар наметобад ва бо қотеъияти комил рад мекунанд. Возеҳ аст ки далили нигаронӣ ва ҳассосияти аҷиби ин гурӯҳ дар мувоҷеҳ бо чунин рӯшангариҳои покиза ва муборакӣ он аст ки «Бозгашт ба Ислом» беш аз ҳар чиз ба сӯӣ ҳокимияти халифаи Худованд дар замин фаро мехонад ва дар ҳақиқат мунодии «Бозгашт ба сӯӣ Маҳдӣ» алайҳи салом аст. Аз ҳамин рӯст ки ҷирахорони тавоғут ки дар ғайбати Маҳдӣ алайҳи салом ба суди саршор ва мавқеъияти болое даст ёфтаанд, бо шунидани нидои такондиҳандаи наҳзати «Бозгашт ба Ислом» ва итоъат аз дарунмояи инқилобӣ ва ҷараёнсози он саросима шудаанд ва пояҳои ларзони ҳокимияти ғайри Худовандро ки то кунун бо ҳар заҳмат ва ҳилае буд ҳифз кардаанд, ларзонтар аз ҳамеша ёфтаанд ва бо тамоми тавони ночизе ки доранд мазбуҳона дар ҳоли муқобила ва рӯёрӯйи бо ин ҷараёни мубораки Маҳдавӣ ҳастанд.

Аммо ин шарурон бояд бидонанд ки офтоби ҳақиқати Ислом ҳаргиз пинҳон намемонад ва зуд аст ки ҳамагон ба ямини рӯшангариҳои ҳазрати аллома Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, зарурати «Бозгашт ба Исломи» холис ва комилро дарк кунанд ва ба сӯӣ нидои мубораки ин наҳзати Исломӣ бишитобанд. Мардум ба зудӣ хоҳанд донист ки роҳзанони шариъат, роҳи Маҳдиро бастаанд ва дини мардумро рабудаанд ва онро дар дахмаҳои торики лаффозиҳо ва сиёсатбозиҳои худ пинҳон намудаанд то мардум ба он роҳ наёбанд ва акнун ки ситораҳое дар машриқ тулуъ карда ва дар ҳоли нурафшонӣ аст ва мардумро ба бозгашт ба ҳамон Исломи пинҳон шуда ва кетмон шуда ва мадфун шуда ҳидоят мекунад, ин роҳзанони шариъат саросима шудаанд ва аз расвойии хеш ваҳшат кардаанд ва пайваста мегӯянд: «Бозгашт ба Ислом?! Кадом Бозгашт ба Ислом?!» Монанди сориқе ки дасташ рӯ мешавад ва ҳангоме ки ҷавоҳироти сирқат шударо аз ӯ матолиба мекунӣ, ба инкор ва ҳошо рӯй меоварад ва дар посух ба ту мегӯяд: «Ҷавоҳирот?! Кадом ҷавоҳирот?!» Ва гӯйи худро ба он роҳ мезанад то шояд битавонад сирқати худро кетмон кунад ва худро аз гирифторӣ ва муҷозот бираҳонад!

Вале ҳамагон бидонанд мо он қадар нидои «Бозгашт ба Ислом» ро дар гӯшҳои сангини ин муҷримон фарёд хоҳем зад ки ба сирқати бешармонаи хеш ва ончи аз диёнати мардум бурдаанд иқрор кунанд; ﴿وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ.

↑[1] . Барои тарҷумаи оёт дар ин мақола аз тарҷумаи ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ истифода шудааст.
↑[2] . Бақара/ 257
↑[3] . Анбиёъ/ 73.
↑[4] . Қасос/ 41.
↑[5] . Наҳл/ 36.
↑[6] . Наҳл/ 36.
↑[7] . Моъида/ 60.
↑[8] . Зумар/ 17.
↑[9] . Бақара/ 256.
↑[10] . Ҳошимии Хуросонӣ, Бозгашт ба Ислом, с155 ва 156
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани
мақола ё нукта
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед мақолот, хотирот ва дилнавиштаҳои худро дар пайванд бо осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба намоиш гузошта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи мақола ё нукта дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.