(60) Қудрат ва сарват набояд дар ихтиёри касоне бошад ки аз имон ва тақвои кофӣ бархурдор нестанд; Чароки онон бо сӯъи истифода аз он, ҷаҳонро ба нобудӣ хоҳанд кашонид, балки бояд дар ихтиёри мӯъминон ва парҳезкорон бошад то бо истифодаи саҳиҳ аз он, ҷаҳонро аз адолат пур созанд, ҳамон тавр ки аз зулм пур шудааст. (Мақолаи 38)
