● اما استاد چیزی نگفت.

■ دانشجو با لحنی که از آن درد بر می‌خاست ادامه داد: دیگر خسته شده‌ام. تا به کِی باید شاهد این همه بدبختی و تباهی در سطح جامعه‌ی خود باشم؟

● استاد: کدام بدبختی و تباهی؟

■ دانشجو با تعجّب: همین بدبختی‌ها و تباهی‌هایی که هر روز و هر شب، در کوچه و خیابان و شهر و روستا و هر گوشه‌ی جامعه می‌بینم: جهل و فقر و ظلم و فساد و ناامنی و جنگ و جرم و جنایت و اختلاف قومی و مذهبی و هزار چیز دیگر که مردم بی‌چاره را به ستوه آورده است!

● استاد: آرام باش! تو بسیار سطحی و احساسی به جامعه‌ی خود نگاه می‌کنی. فریادهای تو به فریادهای مردی می‌ماند که برادرش در دریا غرق می‌شد و او در ساحل، بی‌تابانه تماشا می‌کرد و فریاد می‌زد: وای، پیراهن برادرم خیس شد!!

■ دانشجو: اینکه باید منطقی و عاقلانه به اطراف خود نگاه کنم درست است، اما منظورتان از این مثال چیست؟

● استاد: منظورم این است که آنچه تو نام بردی، اگر چه به راستی مشکلات مردم است، ولی مشکلِ اصلی آن‌ها نیست؛ هم‌چنان‌که مشکل اصلیِ آن غریق، خیس شدن لباسش نبود!