پس اگر مردم به سراغ تو آمدند و حکومت را به تو سپردند از آن‌ها بپذیر و اگر به سراغ تو نیامدند به سراغ آن‌ها نرو تا آن‌گاه که به سراغ تو بیایند»[۱]. به طور کلّی، این قانون طبیعت است که ناقص به دنبال کامل می‌رود و نیازمند به دنبال بی‌نیاز می‌رود و تشنه به دنبال آب می‌رود و بیمار به دنبال پزشک می‌رود و صرفاً یک قانون دینی یا اسلامی نیست. از این رو، افلاطون نیز در کتاب جمهوری، پس از آن‌که حکومت را حقّ انسان کامل می‌شمارد، در این‌باره می‌گوید: «اقتضای طبیعت آن نیست که ناخدا از سرنشینان کشتی تقاضا کند که سکّان کشتی را به او بسپارند یا دانشمندان به درِ خانه‌ی توانگران بروند. هر که چنین ادّعایی کرده، دروغ گفته است، زیرا طبیعت خلاف این را اقتضا می‌کند.