به گداییِ جرعه‌ای عدالت، در برابر هر مکتبی، هر حکومتی زانو زده، اما او تشنه‌تر از آن بوده است که به یک جرعه سیراب شود. او را اقیانوس سیراب تواند کرد. اما او اقیانوس را واگذاشته و به سراغ رطوبت‌ها رفته است. آری، همان ‌طور که دانستی، علّت اصلی و دایره‌ی مرکزی مشکلاتِ جامعه، فقدانِ حکومتِ انسان کامل بوده و همه‌ی محرومیت‌ها از این نقطه برخاسته است، اما می‌بینی که کسی آن را در شمار نمی‌آورد و به آن وقعی نمی‌نهد. علتش این است که کسی در دایره‌ی مرکزی شناخت نیست. همه در دایره‌های بیرونی، در سطح‌ها مانده‌اند!

■ دانشجو که با چشم‌های شگفت‌زده به استاد می‌نگریست، خواست که چیزی بگوید، اما نفَسش در سینه حبس شد و زبانش در کام نچرخید. از این یادآوری بزرگ، تمام روحش به درد آمده بود. گمان نمی‌کرد که منشأ همه‌ی بدبختی‌ها همین باشد. از این‌که گمان نمی‌کرد بیشتر می‌سوخت!

● استاد ادامه داد: مشکل مردم ما و مردم دنیا محرومیت از حکومت انسان کامل است؛ مشکلی که نمی‌توان آن را یک مشکل نامید؛ بلکه ضایعه‌ای دردناک و خلأی که هیچ چیز جبرانش نمی‌کند؛ مصیبتی کمرشکن و غیر قابل ارزیابی.