یکم؛ در مرحله‌ی فکری، به تحقّق حکومت انسان کامل در صورت تحقّق زمینه‌ی آن، ایمان آورند و قلباً حکومت مهدی را «بخواهند» و حکومت غیرِ او را «نخواهند». طلب واقعی و جدّی حکومت مهدی[۱] که مستلزم برائت از هر حکومتِ دیگری با هر مبنا و کارکردی است، گام نخستِ جامعه به سوی این هدف والا است.

دوم؛ در مرتبه‌ی زبانی، اعتقاد جازمِ خود به تحقّق حکومت انسان کامل در صورت تحقّق زمینه‌ی آن را آشکار نمایند و خواسته‌ی درونی خود نسبت به حاکمیّت مهدی و برائت درونی خود نسبت به حاکمیّت غیر او را با استفاده از همه‌ی ظرفیّت و امکان خود، اظهار دارند و آن را به صورت یک «مطالبه‌ی عمومی» و «شعار اجتماعی» مطرح نمایند[۲]. این‌جاست که انسان کامل، مقبولیّت لازم را پیدا می‌کند و حاکمان دیگر، مقبولیّت خود را از دست می‌دهند و این گامِ دیگری به سوی آن آرمان متعالی است‌.

سوم؛ در مرتبه‌ی عملی، برای کنار زدن حکومت‌های دیگر از سر راه مهدی و خالی کردن «جای» او برای او از غیر او تلاش نمایند