بل منظورم این است که او با شناخت کامل از احکام و حدود الهی و بهره‌مندی از الهام و امدادهای غیبی، به حسَب مورد به هر چیز و هر کس و جای هر چیز و هر کس در نظام هستی، هدایت می‌شود و توانایی لازم برای جابه‌جا کردن آن را می‌یابد و با اطاعت کامل از خداوند در پرتو تقوایی عالی و دوری از قیاس باطل، از اشتباه در آن مصون می‌ماند و این یک امر ممکن و ضروری است. وجودِ چنین انسانی در واقع، نه تنها منافیِ عقلِ نظری نیست، بلکه در فرهنگ اسلامی ما واجب نیز است. فارغ از آن‌که این اعتقاد، در جای خود با اسلوب برهانی و برون‌دینی نیز قابل اثبات است و درک آن متوقّف بر اسلام نیست؛ چراکه حکومت، به انسان کامل تعلّقِ حقیقی دارد، نه تعلّق اعتباری. مشروعیّت آن نیز برای او عبارت از «تناسبِ تام» با طبیعت است. به این ترتیب، مشروعیّتِ حکومتِ او کاملاً حقیقی و طبیعی است، نه این‌که با اعتبار دین یا چیز دیگری به وجود آمده باشد. به عبارت دیگر، حکومت انسان کامل، مشروعیّت خود را پیش از آن‌که از دین یا چیز دیگری گرفته باشد، از نظام طبیعت و قوانین حاکم بر آن گرفته است[۱]. در نتیجه از این حیث اصالت دارد و برای همه‌ی انسان‌ها، اعم از متدیّن و غیر متدیّن، قابل درک و قبول است.