نویسنده‌ی نقد: مشتاق امام مهدی تاریخ نقد: ۱۳۹۴/۱۲/۶

جناب علامه منصور هاشمی خراسانی در حال جمع‌آوری نفر و امکانات برای حفظ جان امام مهدی هستند و حال آنکه مسلمانان اقبالی برای امام مهدی ندارند!! چنانکه شیخی به من گفت: مشتاق مهدی نباش که اگر مهدی بیاید مجبور به اطاعت هستی و اطاعت از مهدی بسیار سخت است!! لذا بیش از آنکه مشتاق آمدن مهدی باشند ترس از آمدن مهدی دارند!! و همه سلاح و نفر را برای حفاظت از قدرت خود جمع کرده‌اند و مجالی برای زمینه‌سازی ظهور امام مهدی نمی‌دهند!! و خود را جانشین او می‌دانند و حکم خود را حکم پیامبر می‌شمارند و بیعت با خود را عین بیعت با پیامبر و الله معرفی می‌کنند!! و این صوفیان اهل بیت را در قبرها عبادت می‌کنند و یا در چاه نامه می‌دهند!! البته بدون هیچ بینه و حجّتی و فقط با تبلیغات و توهمات مردم را سرگرم می‌کنند و فریب می‌دهند. با این وصف، من هر چه فکر می‌کنم منطقی به نظر نمی‌رسد که جمع‌آوری ضعیفان می‌تواند باعث حفاظت از جان امام مهدی شود!! زیرا نه قدرت بدنی دارند و نه سلاح پیشرفته و نه ثروتی که آن را تهیه کنند.

پاسخ به نقد شماره: ۹ تاریخ پاسخ به نقد: ۱۳۹۴/۱۲/۱۵

برادر مؤمن!

چیزی که شما در نظر می‌گیرید تنها ظاهری از زندگی دنیا است و شما از عالَم غیب غافل هستید؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْـآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ[۱]؛ «ظاهری از زندگی دنیا را می‌دانند و از آخرت همانا غافل هستند». بی‌گمان چیزی که باعث پیروزی اهل حق بر اهل باطل می‌شود، «قدرت بدنی»، «سلاح پیشرفته» و «ثروت بیشتر» آنان نیست، بل اتّصالی است که در اثر ایمان و عمل صالح خود به عالَم غیب دارند؛ عالَمی که آکنده از قدرت‌های فرا طبیعی، سلاح‌های غیر مادّی و ثروت‌های لا یزال الهی است؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ يَذْكُرُ بَعْضَ هَذِهِ الْمُلُوكِ فَيَقُولُ: يَزْعُمُ هَذَا الطَّاغِيَةُ أَنِّي لَا أَقْدِرُ عَلَى إِزَالَةِ مُلْكِهِ! أَلَا يَعْلَمُ هَذَا الطَّاغِيَةُ أَنَّ دُعَاءَ رَجُلٍ مُؤْمِنٍ دَعَا إِلَى اللَّهِ فَلَمْ يُسْتَجَبْ لَهُ، يُزِيلُ مُلْكًا لَا يُزِيلُهُ جُنُودُ الْأَرْضِ أَجْمَعُونَ؟!»[۲]؛ «شنیدم منصور یکی از این حاکمان را یاد می‌کند و می‌فرماید: این ستمگر می‌پندارد که من نمی‌توانم حکومتش را نابود کنم! آیا این ستمگر نمی‌داند که دعای مرد مؤمنی که به سوی خداوند دعوت کرد و اجابت نشد، حکومتی را نابود می‌کند که همه‌ی لشکریان زمین آن را نابود نمی‌کنند؟!»

این سنّت خداوند در کسانی است که پیش‌تر گذشتند و سنّت خداوند هرگز دگرگون نخواهد شد؛ چنانکه فرموده است: ﴿سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا[۳]؛ «سنّت خداوند در کسانی است که از پیش گذشتند و هرگز برای سنّت خداوند دگرگونی نخواهی یافت». چه بسیار اقوامی از اهل باطل که قدرت بدنی، سلاح پیشرفته و ثروت بیشتر داشتند، ولی هنگامی که حق را تکذیب و به اهل آن ستم کردند نابود شدند و قدرت بدنی، سلاح پیشرفته و ثروت بیشترشان به کارشان نیامد؛ چنانکه خداوند برای عبرت دیگران از آنان یاد کرده و فرموده است: ﴿وَكَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَحْسَنُ أَثَاثًا وَرِئْيًا[۴]؛ «و چه بسیار قرنی را پیش از آنان هلاک کردیم که ابزارها و ظاهر بهتری داشتند» و فرموده است: ﴿وَكَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشًا فَنَقَّبُوا فِي الْبِلَادِ هَلْ مِنْ مَحِيصٍ[۵]؛ «و چه بسیار قرن‌هایی را پیش از اینان نابود کردیم که از اینان جنگاورتر بودند، پس در شهرها گردش کردند، آیا هیچ راه گریزی هست؟!» و فرموده است: ﴿أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَكْثَرَ مِنْهُمْ وَأَشَدَّ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَمَا أَغْنَى عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ[۶]؛ «آیا در زمین گردش نکردند تا ببینند عاقبت کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بود؟! از آنان بیشتر بودند و قدرت و آثار بیشتری در زمین داشتند، پس چیزی که کسب می‌کردند آنان را بی‌نیاز نکرد» و فرموده است: ﴿أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ كَانُوا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا هُمْ أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَآثَارًا فِي الْأَرْضِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ وَمَا كَانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَاقٍ[۷]؛ «آیا در زمین گردش نکردند تا ببینند عاقبت کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بود؟! از آنان قدرت و آثار بیشتری در زمین داشتند، پس خداوند آنان را به گناهانشان گرفت و برایشان از جانب خداوند هیچ نگه‌دارنده‌ای نبود» و فرموده است: ﴿أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ ۖ فَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ[۸]؛ «آیا در زمین گردش نکردند تا ببینند عاقبت کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بود؟! از آنان قدرتمندتر بودند و زمین را دگرگون کردند و آباد ساختند بیشتر از چیزی که اینان آباد ساختند و پیامبرانشان با دلایل روشن به نزدشان آمدند، پس خداوند کسی نبود که به آنان ستم کند، بل آنان بودند که به خودشان ستم کردند» و این اراده‌ی حتمی و ابدی خداوند است که از آن خبر داده و فرموده است: ﴿وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ[۹]؛ «و اراده داریم بر کسانی که در زمین ضعیف شمرده شدند منّت نهیم و آنان را پیشوایانی سازیم و آنان را وارثان قرار دهیم» و با این وصف، باید پرسید: مگر پیروزی کسانی جز مستضعفان در زمین که بدون قدرت بدنی، سلاح پیشرفته و ثروت بیشتر به وظیفه‌ی خود عمل می‌کنند ممکن است تا باعث نگرانی آنان شود؟! به طور حتم ممکن نیست؛ چراکه پیروزی آنان وعده‌ی خداوند است و وعده‌ی خداوند هرگز خلاف نخواهد شد، اگرچه بر خلاف همه‌ی معادلات سیاسی، نظامی، فرهنگی و اقتصادی مردم باشد؛ چنانکه فرموده است: ﴿وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ[۱۰]؛ «وعده‌ی خداوند است، خداوند وعده‌ی خود را خلاف نمی‌کند، ولی بیشتر مردم نمی‌دانند».

آری، حق آن است که «جمع‌آوری نفر و امکانات» برای حفاظت و حمایت از امام مهدی علیه السّلام، سبب به نتیجه رسیدن تلاش‌های علامه خراسانی حفظه الله تعالی نمی‌شود، بل سبب نزول نصرت خداوند می‌شود و این نصرت خداوند است که سبب به نتیجه رسیدن تلاش‌های این انسان بزرگ می‌شود؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ يَقُولُ: لَا يَخْرُجُ الْمَهْدِيُّ حَتَّى يَنْزِلَ الْمَلَائِكَةُ، وَلَا يَنْزِلُونَ حَتَّى يَجْتَمِعَ الْمُؤْمِنُونَ بِخُرَاسَانَ وَالْمُنَافِقُونَ بِالشَّامِ»[۱۱]؛ «شنیدم منصور می‌فرماید: مهدی خروج نمی‌کند تا آن گاه که فرشتگان فرود آیند و آن‌ها فرود نمی‌آیند تا آن گاه که مؤمنان در خراسان و منافقان در شام گرد آیند».

همچنانکه یکی دیگر از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«دَخَلْتُ عَلَى الْمَنْصُورِ وَقَدْ خَرَجَ مِنْ عِنْدِهِ رِجَالٌ، فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ شِبْهَ الْمُغْضَبِ: مَنْ يَعْذِرُنِي مِنْ قَوْمٍ يَأْمُرُونِي بِالْقِيَامِ وَلَمَّا تَنْزِلِ الْمَلَائِكَةُ؟! وَلَئِنْ قُمْتُ قَبْلَ أَنْ تَنْزِلَ الْمَلَائِكَةُ لَكُنْتُ أَضَلَّ مِنْ حِمَارِ أَهْلِي»[۱۲]؛ «بر منصور وارد شدم پس از اینکه مردانی از نزد او بیرون آمدند، پس شنیدم که با حالتی غضبناک می‌فرماید: چه کسی من را معذور می‌دارد درباره‌ی قومی که من را به قیام امر می‌کنند در حالی که هنوز فرشتگان نازل نشده‌اند؟! و اگر پیش از آنکه فرشتگان نازل شوند قیام کنم از الاغ خانه‌ام گمراه‌ترم»!

این به معنای آن است که هرگاه مؤمنان دعوت علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی به سوی اسلام راستین را اجابت کنند و تکلیف خود در قبال آل محمّد صلّی الله علیه و آله و سلّم را به انجام رسانند و برای حفاظت و حمایت از امام مهدی علیه السّلام گرد هم آیند، خداوند نصرت خود را بر آنان نازل می‌کند و راه‌هایشان را برایشان هموار می‌سازد و آنان را با هر طریقه و وسیله‌ای که خود می‌خواهد، به آرمان والایشان که تحقّق حکومت او بر جهان است می‌رساند؛ چنانکه یکی از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ يَقُولُ: إِنَّ أَصْحَابِي أَدَقُّ فِي أَعْيُنِ النَّاسِ مِنَ الْكُحْلِ، إِذَا خَرَجُوا بَكَى لَهُمُ النَّاسُ، لَا يَرَوْنَ إِلَّا أَنَّهُمْ يُتَخَطَّفُونَ، فَيُؤَيِّدُهُمُ اللَّهُ وَيَنْصُرُهُمْ وَيَفْتَحُ لَهُمْ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا وَهُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ وَهُمْ أَصْحَابُ الْمَهْدِيِّ فِي آخِرِ الزَّمَانِ»[۱۳]؛ «شنیدم منصور می‌فرماید: هرآینه اصحاب من در چشمان مردم از سرمه ناچیزترند، هنگامی که خروج می‌کنند مردم برایشان می‌گریند، جز این نمی‌بینند که آنان برچیده خواهند شد، پس خداوند آنان را تأیید می‌کند و یاری می‌رساند و مشرق‌ها و مغرب‌های زمین را برایشان می‌گشاید و آنان صدّیقان و شهیدان هستند و آنان اصحاب مهدی در آخر الزّمانند».

↑[۱] . الرّوم/ ۷
↑[۲] . گفتار ۲۰۶، فقره‌ی ۳
↑[۳] . الأحزاب/ ۶۲
↑[۴] . مریم/ ۷۴
↑[۵] . ق/ ۳۶
↑[۶] . غافر/ ۸۲
↑[۷] . غافر/ ۲۱
↑[۸] . الرّوم/ ۹
↑[۹] . القصص/ ۵
↑[۱۰] . الرّوم/ ۶
↑[۱۱] . گفتار ۱۵۸، فقره‌ی ۴
↑[۱۲] . گفتار ۱۵۸، فقره‌ی ۶
↑[۱۳] . گفتار ۱۵۹، فقره‌ی ۱