Мехостам назари Мансури Ҳошимии Хуросониро дар бораи сабби саҳоба ва мудирони бархӣ шабакаҳои моҳвораии шиъӣ ки ошкоро ба саҳоба иҳонат мекунанд, бидонам. Бо ташаккур

Назари аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар ин бора, дар мабҳаси «Лузуми эҳтиром ба асҳоби Паёмбар» аз китоби арзишманди «Бозгашт ба Ислом», бо такя бар манобеъи яқинӣ ва муштарак миёни мусалмонон табйин шудааст. Ба мувҷиби ин назар ва бино бар бархӣ дарсҳои эшон, сабби ҳеч як аз саҳоба ҷойиз нест ва ҳар кас ба онҳо тавҳин кунад, гуноҳкор аст ва агар бар тавҳин ба онҳо исрор дошта бошад, фосиқ аст ва агар илова бар исрор, таҷоҳур ба он дошта бошад, ба наҳве ки миёни мусалмонон душманӣ ва кина бияндозад, баъид нест ки аз муфсидони дар замин бошанд ва ҷазои муфсидон дар замин, ҳаргоҳ ба имом ирҷоъ дода шаванд, маълум аст.

Вонгаҳе ҳамон тавр ки сабби ҳеч як аз саҳоба ҷойиз нест, лаъни ҳеч як аз Муҳоҷирон ва Ансор ки қабл аз фатҳи Макка ислом овардаанд низ ҷойиз нест, агарчи аз касоне бошанд ки баъд аз Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар мавриди хилофат муртакиби хато шуданд, монанди Абу Бакр, Умар ва Усмон, ё дар хуруҷ бар Алӣ ибни Абӣ Толиб муртакиби хато шудаанд, монанди Талҳа, Зубайр ва Оиша; Чароки Худованд, мусалмонони баъд аз ононро ба истиғфор барои онон бо таваҷҷуҳ ба хидматашон ба Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ва нақшашон дар ғалабаи Ислом бар куф, амр карда; Чунонки баъд аз ситойиши онон фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ﴾[1]; «Касоне ки баъд аз онон омаданд мегӯянд: Парвардигоро! Мо ва бародаронамон ки бар мо дар имон пешӣ гирифтандро биёмӯрз ва дар дилҳомон кинае аз касоне ки имон оварданд қарор надеҳ, Парвардигоро! Ту Раъуфу Меҳрубонӣ» ва рӯшан аст ки ин сухани Худованд омм аст ва тахсиси он бо ривоёти маъдуд ва заъифе ки шиъаён ба аҳли байти нисбат медиҳанд, ҷойиз нест; Чароки тахсиси Қуръон бо ривоёт имкон надорад[2]. Аз ҳамин рӯст ки Оиша мегуфт: «أُمِرُوا أَنْ يَسَتَغْفِرُوا لَهُمْ فَسَبُّوهُمْ»[3]; «Амр шуданд ки барои онон (яъне Муҳоҷирон ва Ансор) истиғфор кунанд, вале ба онҳо тавҳин карданд» ва Ибни Аббос мегуфт: «لَا تَسُبُّوا أَصْحَابَ مُحَمَّدٍ، فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ قَدْ أَمَرَ بِالْإِسْتِغْفَارِ لَهُمْ، وَهُوَ يَعْلَمُ أَنَّهُمْ سَيَقْتَتِلُونَ وَيُحْدِثُونَ»[4]; «Ба асҳоби Муҳаммад тавҳин накунед; Зеро Худованди Азза ва Ҷалл ба истиғфор барои онон амр кард дар ҳоле ки медонист онон бо ҳам хоҳанд ҷангид ва бидъат хоҳанд гузошт» ва аз аҳли байти низ ривоётӣ мувофиқ бо Қуръон расида ва ҳамонҳо саҳиҳ ва қобили эътимод аст; Чунонки ба унвони намуна ривоят шудааст: «أَنَّ قَوْمًا مِنْ أَهْلِ الْعِرَاقِ قَدِمُوا الْمَدِينَةَ، فَجَلَسُوا إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ، فَذَكَرُوا أَبَا بَكْرٍ وَعُمَرَ فَمَسُّوا مِنْهُمَا، ثُمَّ ابْتَرَكُوا فِي عُثْمَانَ ابْتِرَاكًا، فَقَالَ لَهُمْ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ: أَخْبِرُونِي أَنْتُمْ مِنَ ﴿الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ﴾[5]؟ قَالُوا: لَسْنَا مِنْهُمْ، قَالَ: فَأَنْتُمْ مِنَ ﴿الَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ﴾[6]؟ قَالُوا: لَسْنَا مِنْهُمْ، قَالَ: أَمَّا أَنْتُمْ فَقَدْ تَبَرَّأْتُمْ مِنَ الْفَرِيقَيْنِ أَنْ تَكُونُوا مِنْهُمْ وَأَنَا أَشْهَدُ أَنَّكُمْ لَسْتُمْ مِنَ الْفِرْقَةِ الثَّالِثَةِ ﴿الَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ﴾[7]، ثُمَّ قَالَ: قُومُوا عَنِّي لَا قَرَّبَ اللَّهُ دُورَكُمْ»[8]; «Гурӯҳе аз аҳли Ироқ ба Мадина омаданд, пас назди Алӣ ибни Ҳусейн нишастанд, пас Абу Бакр ва Умарро ёд карданд ва дар ҳаққи он ду носазо гуфтанд ва сипас бар Усмон тохтанд, пас Алӣ ибни Ҳусейн ба онон фармуд: Ба ман хабар диҳед оё шумо аз Муҳоҷирон ҳастед ки <аз хонаҳо ва амволи худ берун шуданд ва фазлу ризвоне аз Парвардигорашонро меҷустанд ва Худованд ва Паёмбарашро ёрӣ мекарданд ва онон ҳамон ростгӯёнанд>?! Гуфтанд: Мо аз онон нестем, фармуд: Пас оё шумо аз касоне ҳастед ки <Пеш аз онон хона ва имонро омода сохтанд ва касоне ки ба наздашон ҳиҷрат кардандро дӯст медоранд ва дар синаҳошон ниёзе ба чизе ки онон дода шуданд намеёбанд агарчи худ дар тангно бошанд>?! Мо аз онон нестем, фармуд: Бинобарин шумо табаррӣ ҷустед ки аз ин ду даста бошед ва ман гувоҳӣ медиҳам ки шумо аз дастаи севвум ҳам нестед: <Касоне ки баъд аз онон омаданд мегӯянд: Парвардигоро! Мо ва бародаронамон ки бар мо дар имон пешӣ гирифтандро биёмӯрз ва дар дилҳомон кинае аз касоне ки имон оварданд қарор надеҳ, Парвардигоро! Ту Раъуфу Меҳрубонӣ>, сипас фармуд: Аз назди ман бархезед, Худованд хонаҳотонро наздик накунад!».

Худованд ба ҳамаи мусалмонони ҷаҳон тавфиқи бозгашт ба Исломи холису комил ва риъояти аҳком ва ахлоқи он ва иҷтиноб аз фитнаангезӣ ва тафриқаро ато фармояд, ҳар чанд бештари онон моил ба хайр нестанд.