| Нависандаи нақд: Ёвари Хуросонӣ | Тарихи нақд: 21/10/2018 |
Худовандро шокирем ки дар миёни мардум, олимӣ шойиста қарор дод то онҳо ки ҳақҷӯ ҳастанд, роҳаттар битавонанд ҳақро бишиносанд. Аз ҳамаи шумо ҳам ташаккур мекунам ки бо чоп ва нашри китоби гаронқадри «Ҳиндисаи Адолат», дарӣ дигар аз маърифатро ба рӯйи мо гушудед ва аммо баъд:
1 . Бардошти ман аз инки дар ҳукумати инсони комил ҳама истеъдодҳои билқувваи мардум ба феълият мерасад ин аст ки ба феълият расидани ҳама истеъдодҳои билқувваи мардум бо талоши худашон имконпазир мешавад. Лутфан тавзеҳ бифармойед.
2 . Афроде ҳастанд ки ба қадри худ қонеъ нестанд ва афроде ҳастанд ки дар машоғули хилофи қадри хеш машғуланд ва инро дӯст доранд бо таваҷҷӯҳ ба инки инсони комил қадри ҳар касро мешиносад ва имкони ҷобаҷойи дорад, ин афрод қаҳран ба қадри худашон фиристода мешаванд? Инҷо ҷабр ба вуҷуд намеояд? Ё инки ба андозае аз рушди ақлӣ мерасанд ки байни ҳуббу буғзҳои худ ва қадри худ робитаи саҳиҳ барқарор мекунанд? Ё на ҳар фард озод аст ки ба дунболи ҳадафи худ биравад ҳатто агар бо қадраш мухолиф аст?
Мамнун ки мисли ҳамеша бо сабр посухгӯ ҳастед.
| Посух ба нақди шумораи: 5 | Тарихи посух ба нақд: 25/10/2018 |
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Қадри ҳар кас, чизе аст ки Худованд барои ӯ қарор дода; Чунонки фармудааст: ﴿قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْرًا﴾[1]; «Худованд барои ҳар чизе қадре қарор дода» Ва оқил касе аст ки қадри худро медонад ва ба он қонеъ аст ва ин мабнои «Адолат» маҳсуб мешавад; Чунонки аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло дар номаи ёздаҳум фармудааст: «Адл он аст ки ҳар чиз қадри худро бидонад ва дар ҷойе ки Худованд барои ӯ қарор додааст қарор гирад ва зулм он аст ки чизе қадри худро надоданд ва аз ҷойи худ берун ояд ва ҷойи дигаре ки Худованд барои ӯ қарор надодаастро бигирад ва фасод фарзанд зулм аст.» Бинобарин, ҳаққи ҳар кас ба андозаи қадри ӯст ва таклифи ӯ ин аст ки ба қадри худ қонеъ бошад ва дар ҷойе қарор бигирад ки мустаҳаққи он аст ва ба қадри дигарон эҳтиром бигзорад ва дар ҷойи онон қарор нагирад ва рӯшан аст ки таклиф ҷанбаи ташриъӣ дорад, на таквинӣ ва аз ин рӯ, ҷабр маҳсуб намешавад. Бо ин васф, метавон гуфт ки дар ҳукумати имом Маҳдӣ алайҳи салом, мардум маҷбур нахоҳанд буд, бал мухтор хоҳанд буд ки ба ҳаққи худ қонеъ бошанд ё фаротар аз онро биҷӯянд; Бо ин тафовут ки агар ба ҳаққи худ қонеъ бошанд, имом Маҳдӣ алайҳи салом ононро ташвиқ ва ҳимоят мекунад ва агар фаротар аз онро биҷӯянд, имом Маҳдӣ алайҳи салом ононро танбеҳ ва муҷозот мекунад ва дар ин сурат, ихтиёри онон аз байн нахоҳад рафт; Чароки танбеҳ ва муҷозоти золим, бо ихтиёри ӯ мунофот надорад, балки ношӣ аз таклиф ва масъулияти ӯст ва ин мабнои аҳком ва қавонини кайфарӣ дар шариъат ва сираи уқало маҳсуб мешавад.
2 . Тамоюли мардум ба ишғоли мақом ва масъулияте ки шойистагии онро надоранд, ношӣ аз «Ҷаҳл» ё «Тамаъи» онон аст; Ба ин маъно ки онон ё истеъдод ва тавонмандии худро намешиносанд, ё ба ҳаққи худ қонеъ нестанд ва дар ҳар ду сурат, ниёз ба «Таълим» ва «Тарбияти» имом Маҳдӣ алайҳи салом доранд. Дар сурати аввал, имом Маҳдӣ алайҳи салом ононро «Таълим» медиҳад то аз ҷаҳл раҳойи ёбанд ва истеъдоду тавонмандии худро бишносанд ва дар сурати дуввум, имом Маҳдӣ алайҳи салом ононро «Тарбият» мекунад то тамаъро канор бигзоранд ва ба ҳаққи худ қонеъ бошанд ва интизор меравад ки пас аз ин таълим ва тарбияти ӯ, тамоюле ба ишғоли мақом ва масъулияте ки шойистагии онро надоранд, надошта бошанд ва бо розу рағбат, мақом ва масъулиятеро бипазиранд ки шойистагии онро доранд. Бо ин ҳол, агар касе тарбият пазир набошад ва ҳамчунин ба ишғоли мақом ва масъулияте ки шойистагии онро надорад мутамойил бошад, дар амал маҷоли онро намеёбад; Чароки бо вуҷуди муқаррарот ва софиҳои мутаносиб таҳти мудирият ва назорати имом Маҳдӣ алайҳи салом, шаройит барои он мусоъид нест ва ӯ ногузир ба сӯӣ мақом ва масъулияте савқ дода мешавад ки шойистагии онро дорад ва онро агарчи бо нороҳатӣ ва кароҳат мепазирад ва агар барои ишғоли мақом ва масъулияте ки шойистагии онро надорад, муртакиби таъаддӣ шавад, тавассути имом Маҳдӣ алайҳи салом муҷозот хоҳад шуд. Бидуни ин таълим ва тарбият ва сиёсати Маҳдавӣ, ислоҳи ҷаҳон мумкин нахоҳад буд ва зулм аз он барчида нахоҳад шуд; Зеро ҳамеша ҳастанд касоне ки ба ҳаққи худ қонеъ нестанд ва чизеро меҷӯянд ки истеҳқоқи онро надоранд ва агар имом Маҳдӣ алайҳи салом бо вуҷуди илми худ аз хоҳишҳои онон пайравӣ кунад, ӯ он ҳангом аз золимон ва гумроҳон хоҳад буд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ۙ إِنَّكَ إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ﴾[2]; «Ва агар ту пас аз илме ки бароят омад аз хоҳишҳои онон пайравӣ кунӣ, ту он ҳангом аз золимон хоҳӣ буд» Ва фармудааст: ﴿قُلْ لَا أَتَّبِعُ أَهْوَاءَكُمْ ۙ قَدْ ضَلَلْتُ إِذًا وَمَا أَنَا مِنَ الْمُهْتَدِينَ﴾[3]; «Бигӯ ман аз хоҳишҳои шумо пайравӣ намекунам, ман он ҳангом гумроҳ шудаам ва аз ҳидоят ёфтагон нестам».
3 . Ормони имом Маҳдӣ алайҳи салом ин аст ки ҳеҷ як аз раъяти ӯ аз мавқеъияте ки истеҳқоқашро дорад берун набошад ва ин ормоне аст ки дар ҳадди имкон ҳосил мешавад; Яъне дар ҳадде ки дунё бо вуҷуди маҳдудиятҳои зотӣ ва табиъиаш, қобилияти онро дорад ва мурод аз «Адолати мутлақи ҷаҳонӣ» ҳамин аст, на чизе фаротар аз он то хиёлӣ ва интизоъӣ маҳсуб шавад. Вонгаҳе рӯшан аст ки ин ормон, ба маҳзи ҳокимияти имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳосил намешавад; Чароки ҳокимияти ӯ ﴿كُنْ فَيَكُونُ﴾ намекунад, балки монанди ҳар ҳокимияти дигаре дар ҷаҳон, ба барномарезӣ ва талош барои расидан ба ормони худ мепардозад ва ин метавонад замонӣ кӯтоҳ ё балан –баста ба каммият ва кайфияти ҳимояти мардум– ро дар бар бигирад. Бинобарин, таваққуъи мардум аз ҳукумати имом Маҳдӣ алайҳи салом, бояд таваққуъӣ мантиқӣ, воқеъбинона ва ҳамроҳ бо эҳсоси масъулият бошад.
| Шумораи таълиқ: 1 | Нависандаи таълиқ: Алиризои Мубинӣ | Тарихи таълиқ: 26/10/2018 |
Бо таваҷҷӯҳ ба бахши севвум аз посухи боло ва ҳамчунин саҳифаи 284 китоби «Бозгашт ба Ислом» ки дар он омадааст:
«Зулм монанди тоъун сароят мекунад ва монанди қорч таксир мешавад ва аз як чиз ба ду чиз ва аз ду чиз ба чаҳор чиз ва аз чаҳор чиз ба ҳашт чиз ва ба ҳамин тартиб то ҳама чиз густариш меёбад ва бо ин васф, адолат танҳо ҳангоме муҳаққақ мешавад ки ҳамаи зулм дар замин аз миён биравад, на инки танҳо бахше аз он нобуд гардад; Зеро то ҳангоме ки бахше аз зулм дар замин вуҷуд дорад, ба ҳамаи замин мунташир мешавад, монанди оташи кучак дар анбори коҳ ки ба суръат ҳамаи онро фаро мегирад».
Оё мумкин аст ормони имом Маҳдӣ алайҳи салом дар мавриди ҳамаи раъяти ӯ таҳаққуқ наёбад ва баъд аз барномарезӣ ва талош боз ҳам кас ё касоне дар мавқеъияте ки истеҳқоқи онро доранд қарор нагиранд ва мазлум бошанд? Оё ин мавориди андак ба сойири афрод сароят мекунад? Оё Худованд бо таваҷҷуҳ ба ҳамин маҳдудиятҳои зотӣ ва табиъии дунё, адолати мутлақро нахостааст? Ин адолати мутлақ ба ин маъност ки имом Маҳдӣ алайҳи салом замина ва бистари адолати комил бе ҳеҷ каму кости дар саросари ҷаҳонро фароҳам мекунад ва ҳар кас бояд худаш ба мавқеъияти муносибаш даст ёбад?
| Посух ба таълиқи: 1 | Тарихи посух ба таълиқ: 29/10/2018 |
Чунонки гуфта шуд, таълим ва тарбияти имом Маҳдӣ алайҳи салом, заминаи лозим барои қарор гирифтани ҳар кас дар ҷойи худро фароҳам мекунад; Зеро ҷаҳл ва тамаъи мардум ки муҳаррикаҳои онон барои ишғоли ҷойи дигарон астро дармон мефармояд. Бо ин ҳол, ҳамвора имкон дорад касоне бошанд ки тарбият пазир набошанд ва ба ҷойи худ қаноъат накунанд ва ҷойи дигаронро бигиранд ва ин яъне бақоъи зулм дар миёни мардум бо таваҷҷуҳ ба маҳдудиятҳои зотӣ ва табиъии дунё, вале имом Маҳдӣ алайҳи салом ҳамвора золимонро муҷозот хоҳад кард ва ононро бо рағбат ё кароҳат ба ҷойи худашон боз хоҳад гардонд ва ин яъне султа ва ғалабаи адолат ки монеъ аз густариши зулм дар ҷаҳон хоҳад шуд; Зеро зулм ҳангоме дар ҷаҳон густариш хоҳад ёфт ки таҳти ҳокимияти адолат, кантрол ва маҳор нашавад; «Монанди оташӣ кучак дар анбори коҳ» ҳаргоҳ ба суръат хомӯш нашавад. Бинобарин, бо таваҷҷуҳ ба маҳдудиятҳои зотӣ ва табиъии дунё, шояд ҳеҷ гоҳ замоне нарасад ки ҳеҷ кас ба дигарӣ зулм накунад, вале замоне хоҳад расид ки зулми ҳеҷ кас ба дигарӣ бидуни муҷозот нахоҳад монд ва он замоне аст ки метавон гуфт дунё аз адолат лабрез шудааст.