نویسنده‌ی پرسش: یعقوب تاریخ پرسش: ۱۳۹۴/۱۲/۲۰

به نظر شما حوادث عراق و شام همان حوادث پیش از ظهور مهدی هستند؟

در برخی روایات آمده که پیش از ظهور مهدی شهر زورا دچار زلزله شده و نابود می‌شود. برخی زورا را بغداد و برخی تهران می‌دانند. نظر شما چیست؟ اگر این روایات صحیح باشند آیا باید از تهران یا بغداد خارج شد؟

پاسخ به پرسش شماره: ۶ تاریخ پاسخ به پرسش: ۱۳۹۴/۱۲/۲۶

روایات فراوانی در دست هستند که از حوادثی نظیر برخی حوادث کنونی در عراق و شام پیش از ظهور مهدی خبر می‌دهند و با این وصف، ممکن است که برخی حوادث کنونی در این منطقه تأویل برخی از این روایات باشند، ولی تعیین اینکه کدام حادثه تأویل کدام روایت است نیاز به دلیل قطعی دارد که در غالب موارد موجود نیست و با این وصف، اقدام به چنین کاری که در میان عوام شیوع بسیاری یافته و شیوه‌ی برخی مدّعیان دروغین است، نوعاً پیروی از ظن و تخمین است که کار بسیار غلط و خطرناکی شمرده می‌شود؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿إِنْ يَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَخْرُصُونَ[۱]؛ «آنان جز از ظن پیروی نمی‌کنند و آنان جز تخمین نمی‌زنند».

اما روایات رسیده درباره‌ی زلزله‌ی «زوراء»، خواه مراد از آن شهر ری (تهران کنونی) و خواه بغداد باشد، روایاتی واحد و ضعیف هستند که چیزی بیشتر از ظن ایجاد نمی‌کنند، در حالی که ظن در اسلام اعتباری ندارد؛ چنانکه خداوند فرموده است: ﴿وَمَا يَتَّبِعُ أَكْثَرُهُمْ إِلَّا ظَنًّا ۚ إِنَّ الظَّنَّ لَا يُغْنِي مِنَ الْحَقِّ شَيْئًا ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِمَا يَفْعَلُونَ[۲]؛ «و بیشتر آنان جز از ظن پیروی نمی‌کنند، هرآینه ظن چیزی را از حق کفایت نمی‌کند، هرآینه خداوند به کاری که انجام می‌دهند داناست». با این وصف، خروج مؤمنان از این دو شهر ضرورتی ندارد، بلکه اگر به تعطیل امر به معروف و نهی از منکر در این دو شهر بینجامد، جایز نیست و می‌تواند زمینه‌ساز وقوع زلزله‌ای در آن دو یا بلایی بدتر از آن باشد؛ چراکه وجود مؤمنان در هر شهری دفع‌کننده‌ی بلا از آن با اذن خداوند است؛ چنانکه خداوند شهر لوط علیه السّلام را تا هنگامی که او در آن بود نابود نکرد، بل هنگامی آن را نابود کرد که او را از آن خارج ساخت و با این وصف، واجب است که برخی یاران علامه منصور هاشمی خراسانی حفظه الله تعالی در هر شهری بلکه قریه‌ای باشند و به وظایف اسلامی خود در آن عمل کنند، تا هنگامی که اهل آن را به سوی دین خالص بازگردانند یا به خروج از آن ناگزیر شوند و این مستفاد از گفتاری است که یکی از یارانمان ما را از آن خبر داد، گفت:

«قَالَ لِيَ الْمَنْصُورُ: كَمْ أَنْتُمْ بِهَذِهِ الْقَرْيَةِ؟ قُلْتُ: سَبْعَةٌ -جُعِلْتُ فِدَاكَ! قَالَ: مَا عَذَّبَ اللَّهُ قَرْيَةً فِيهَا سَبْعَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ»[۳]؛ «منصور به من فرمود: شما در این قریه چند نفر هستید؟ گفتم: هفت نفر -فدایت شوم! فرمود: خداوند قریه‌ای که در آن هفت نفر از مؤمنان هستند را عذاب نمی‌کند».

همچنین، یکی دیگر از یارانمان ما را خبر داد، گفت:

«دَخَلَ عَلَيْنَا الْمَنْصُورُ فِي بَلْدَتِنَا فَقَالَ: كَمْ أَنْتُمْ بِهَذِهِ الْبَلْدَةِ؟ قُلْتُ: أَرْبَعُونَ! قَالَ: أَنْتُمْ نُورُ اللَّهِ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ»[۴]؛ «منصور در شهرمان بر ما وارد شد و فرمود: شما در این شهر چند نفر هستید؟ گفتم: چهل نفر! فرمود: شما نور خداوند در تاریکی‌های زمین هستید».

خداوند ما را از یاران این عالم بزرگ در زمینه‌سازی برای ظهور خلیفه‌اش قرار دهد تا پرچم دعوت به سوی مهدی را در همه‌ی شهرها و قریه‌های جهان برافراشته سازیم.

↑[۱] . الأنعام/ ۱۱۶
↑[۲] . یونس/ ۳۶
↑[۳] . گفتار ۱۵۹، فقره‌ی ۱۱
↑[۴] . گفتار ۱۵۹، فقره‌ی ۱۲