أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ الطَّبَرِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى: ﴿لَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْبَاطِلِ إِلَّا أَنْ تَكُونَ تِجَارَةً عَنْ تَرَاضٍ مِنْكُمْ﴾[۱]، فَقَالَ: هُوَ الرَّجُلُ يَبِيعُ مَالَهُ بِأَكْثَرَ مِنْ قِيمَتِهِ، فَإِنَّهُ حَرَامٌ إِلَّا عَنْ رِضَا الْمُشْتَرِي، فَإِنْ رَضِيَ الْمُشْتَرِي فَلَا بَأْسَ بِهِ، إِلَّا أَنْ يَكُونَ جَاهِلًا أَوْ سَفِيهًا أَوْ مُضْطَرًّا.

ترجمه‌ی گفتار:

عبد الله بن حبیب طبری ما را خبر داد، گفت: از منصور درباره‌ی سخن خداوند متعال پرسیدم که می‌فرماید: «اموال یکدیگر را میان خود به باطل نخورید، مگر اینکه خرید و فروشی با رضایت طرفین باشد»، پس فرمود: آن این گونه است که مردی مال خود را به بالاتر از قیمتش بفروشد، پس آن حرام است مگر با رضایت مشتری، پس اگر مشتری راضی شد اشکالی ندارد، مگر اینکه جاهل (به قیمت بازار) یا سفیه یا مضطر باشد.

شرح گفتار:

برای خواندن شرح این گفتار مهم و روشنگر، به پرسش و پاسخ ۴۳۷ مراجعه کنید.