نویسنده‌ی پرسش: مصطفی تاریخ پرسش: ۱۴۰۰/۲/۲۴

حضرت علامه در ضمن گفتار ۵۲، دفاع از حاکم ظالم مسلمان در برابر حمله‌ی نظامی حاکم کافر را جایز دانسته و فرموده است: «إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَأَعِينُوا الْمُسْلِمَ، لِكَيْ لَا يَغْلِبَ عَلَيْكُمُ الْيَهُودِيُّ فَيَسُبَّ نَبِيَّكُمْ، وَيُحْرِقَ كِتَابَكُمْ، وَيَهْدِمَ مَسَاجِدَكُمْ»؛ «اگر این گونه بود مسلمان را یاری کنید تا یهودی بر شما چیره نشود که به پیامبرتان اهانت کند و کتابتان را آتش زند و مساجدتان را ویران نماید». با توجّه به این گفتار، آیا در صورت حمله‌ی نظامی حکومت کافری مانند اسرائیل به حکومت منافقی مانند ایران، بر ما واجب است که به سپاه حکومت منافق بپیوندیم؟ اگر حمله‌ی نظامی کافر از محلّ زندگی ما فاصله داشته باشد چطور؟ در کل، اگر در رابطه با مصداق این گفتار، توضیحات بیشتری بدهید ممنون می‌شوم. با تشکر

پاسخ به پرسش شماره: ۸ تاریخ پاسخ به پرسش: ۱۴۰۰/۳/۱

برای مسلمان جایز نیست که به حاکمیّت کافر تن بدهد، اگرچه مستلزم حفظ حاکمیّت منافق باشد؛ چراکه منافق، اگرچه در باطن از کافر بدتر است، در ظاهر مسلمان محسوب می‌شود و اصول و ارکان دین را مراعات می‌کند و از این رو، حفظ حاکمیّت او از ایجاد حاکمیّت کافر بهتر است. هر چند مسلمانان نباید بگذارند که کار به آنجا برسد، بلکه باید پیش از اقدام کافر به گرفتن حاکمیّت از منافق، خود اقدام کنند و حاکمیّت را از منافق بگیرند و به خلیفه‌ی خداوند در زمین بسپارند؛ چراکه اگر در این کار تأخیر و تعلّل کنند تا آن گاه که کافر اقدام به گرفتن حاکمیّت از منافق کند، مانند مضطرّی خواهند بود که با سوء اختیار خود مضطر شده و تبعاً در کاری که از روی اضطرار انجام می‌دهد، گناه‌کار است، ولی اگر کافر بر آنان پیشی گرفت بدون اینکه تأخیر و تعلّل کرده باشند، بر آنان گناهی نیست که در برابر کافر ایستادگی کنند تا حاکمیّت را از منافق به خود منتقل نکند، اگرچه هنوز وارد شهر آنان نشده باشد و با جان و مال و ناموس آنان در خانه‌هاشان کاری نداشته باشد.

این در صورتی است که سپاه منافق برای دفع شرّ کافر کافی نباشد؛ به این معنا که نخواهد یا نتواند شرّ کافر را دفع کند، ولی اگر اراده و توان لازم برای دفع شرّ او را داشته باشد، نیازی به دخالت مسلمانان نیست. وانگهی ایستادگی آنان در برابر کافر، لزوماً با پیوستن به سپاه منافق انجام نمی‌شود، بلکه می‌تواند به گونه‌ی مستقل و در قالب سپاهی مردمی انجام شود؛ چنانکه نمونه‌هایی در تاریخ معاصر ایران، افغانستان و برخی دیگر از کشورهای منطقه داشته و روشن است که در صورت امکان آن با چنین شیوه‌ای، پیوستن به سپاه منافق جایز نیست.