(أعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله ربّ العالمین و صلّی الله علی محمّد و آله الطاهرین
Дар дарси қабли рӯшан шуд ки ризоятҳо ва кароҳатҳои инсон, ҳаргоҳ мубтанӣ бар ризоятҳо ва кароҳатҳои Худованд набошад, монеъи шинохти ҳақ мешавад; Чароки ҳақ комил аст ва ба иқтизои камоли худ, созгор бо ризоятҳо ва кароҳатҳои Худованд аст, на созгор бо ризоятҳо ва кароҳатҳои инсон ки комил нест ва пур аз нақоиси илмӣ ва амалӣ аст. Аз ин рӯ, устозунал Мансур бар)
[Лузуми таслим шудан дар баробари ризоят ва кароҳати Худованд]
(таъкид мекунад ва мефармояд:) Шакке нест ки муқтазои мусалмонӣ (яъне чизе ки мусалмон будан онро иқтизо мекунад), тарки ризоят ва кароҳати худ (ҳар гоҳ муъориз бо ризоят ва кароҳати Худованд бошад) ва таслим шудан дар баробари ризоят ва кароҳати Худованд аст; Чунонки (калимаи «Мусалмон» ба маънои касе аст ки таслим бошад ва) Худованд фармудааст: ﴿فَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَلَهُ أَسْلِمُوا﴾;[1] «Пас Худои шумо Худойи ягона аст; Пас барои Ӯ таслим шавед» Ва фармудааст: ﴿وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ﴾;[2] «Ва намехоҳед магар онки Худованд Парвардигори ҷаҳониён бихоҳад» (зоҳиран ин ихбор дар мақоми иншоъ аст; Ба ин маъно ки хостаи шумо бояд тобеъи хостаи Худованд Парвардигори ҷаҳониён бошад); Чароки ризоят ва кароҳати маъқул (яъне ношӣ аз ақл), тобеъи ҳусн ва қубҳи чизҳост (чароки ақл аз ҳусни чизҳо ризоят ва аз қубҳи онҳо кароҳат дорад) ва чунонки (дар мабҳаси «Мабнои ҳусн ва қубҳ») рӯшан шуд, ҳусн ва қубҳи чизҳо, тобеъи Худованд (ба ҳайси Холиқ ё Шореъи онҳо) аст ва касе ки ризоят ва кароҳати худро (дар мавориди таъоруз, хоҳ дар ҳавзаӣ ақойид бо мӯътақид шудан ба чизҳое ки Худованд нахоста ва хоҳ дар ҳавзаӣ аъмол бо анҷоми корҳое ки Худованд аз онҳо наҳй кардааст) бар ризоят ва кароҳати Худованд муқаддам медорад (монанди гуноҳкоре ки ба хотири лаззати нафс, муртакиби гуноҳ мешавад ё золиме ки ба хотири ҳифзи низоми худ, дар баробари даъвати устозунал Мансур ба сӯӣ халифаи Худованд меистад), мӯъмин нест (мефармояд «Мӯъмин» нест ва намефармояд «Мусалмон» нест то ҳамли бар такфири чунин касе нашавад; Бо таваҷҷуҳ ба инки чунин касе, модоме ки иқрор ба Ислом дорад, мумкин аст мусалмони истилоҳӣ ва ҳаддиақаллӣ маҳсуб шавад, вале мӯъмин ба маънои мултазим ба Исломи худ нест ва ин мавзӯъе аст ки дар бахши «Шинохти Ислом» мабҳаси «Эътиқодӣ будани Ислом» ва «Амалӣ будани имон» табйин мефармояд); Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَلَا وَرَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لَا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُوا تَسْلِيمًا﴾;[3] «Пас на ба Парвардигорат савганд имон намеоваранд то он гоҳ ки туро дар ончи миёнашон даргирад ҳоким созанд ва сипас дар нафсҳои худ ташвише аз ончи ҳукм мекунӣ наёбанд ва комилан таслим шаванд» (Худованд дар ин оя қасам хӯрдааст ки ҳеҷ кас ҷуз бо таслим шудани комил дар баробари ҳукми Паёмбар саллалоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам мӯъмин маҳсуб намешавад) Ва фармудааст: ﴿ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَرِهُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴾;[4] «Он ба ин сабаб буд ки онон чизе ки Худованд нозил кардро хуш надоштанд, пас аъмолашонро нобуд кард» (яъне чизе ки меъёри шинохти иқтизо карда ё шариъат ҳукм кардаастро хуш надоштанд ва тобеъи ҳавои нафси худ шуданд ва ин боъис шуд ки аъмоли баде анҷом бидиҳанд ё аъмоли хубашон нодида гирифта шуд) Ва фармудааст: ﴿ذَلِكَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُوا مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَكَرِهُوا رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُمْ﴾;[5] «Он ба ин сабаб буд ки онон аз чизе пайравӣ карданд ки Худоро ба хашм овард ва хушнудии Ӯро нохуш доштанд, пас аъмолишонро нобуд кард»! (Яъне ба чизе ризоят ёфтанд ки Худованд аз он кароҳат дорад ва аз чизе ки мавриди ризояти Худованд аст кароҳат пайдо карданд ва ин инҳирофи шойеъӣ аст ки ҳар кас метавонад масодиқи онро дар худаш ва дар касоне ки пиромунаш ҳастанд ва хусусан асҳоби сиёсат ва вобастагонашон бубинад. Ба ҳар ҳол, ин оёт ба рӯшанӣ нишон медиҳад ки зовия пайдо кардан бо ризоят ва кароҳати Худованд муҷиби хуруҷ аз имон ва ҳабти аъмол мешавад; Лизо инсон бояд бисёр муроқиб бошад ки аз ончи Худованд писандидааст бадаш наёяд ва ба ончи ки Худованд написандидааст розӣ нашавад ва хоста ё нохоста ба муъориза бо Худованд барнахезад. Ин вартаи бисёр хатарноке аст ки мардум бояд дар бораи он ҳушёр бошанд ва ба ҳамин сабаб, устозунал Мансур ба онон ҳушдор медиҳад ва мефармояд ки муроқиб бошед бо иродаи Илоҳӣ ба ҷанг барнахезанд, монанди фиръавн ки вақте аз иродаи Худованд дар бораи Мӯсо огоҳӣ ёфт, ба ҷанги бо он бархост ва кӯшиш кард ки аз таҳаққуқи он ҷилавгирӣ кунад, то ҷойе ки дастур дод ҳамаи фарзандони писари банӣ Исроъилро пас аз таваллуд бикушанд то шояд ба заъми худ аз таваллуди Мӯсо ҷилавгирӣ кунад! Дар ҳоле ки иродаи Худованд қобили тағйир набуд ва ӯ бошад худашро бо он вафқ медод ва дар баробари он таслим мешуд то ҷон ва обурӯяш ҳифз шавад ва мавриди омӯрзиш қарор гирад, вале ӯ ҳамоқат кард ва ба зиддият бо иродаи Худованд бархост ва лизо ба ҳамон сарнавиште ки Худованд барояш муқаддар карда буд ва ӯ ҳозир ба қабулаш набуд яъне ба заволи ҳукуматаш дучор шуд, фақат бо як миқдор заҳмат ва некбати бештар! Фиръавнҳои имрӯз ҳам ки дар баробари даъвати устозунал Мансур истодаанд то ба заъми худ монеъи таҳаққуқи ваъдаӣ Худованд шаванд ва аз зуҳури Маҳдӣ ҷилавгирӣ кунанд, дар иштибоҳ ҳастанд ва бо ин шева танҳо заҳмат ва некбати худро бештар мекунанд! Онҳо ҳам бояд аз фиръавни пеш аз худ ибрат бигиранд ва даст аз муъориза бо иродаи Илоҳӣ бардоранд ва беҳуда худро дар баробари ин абди солеҳ қарор надиҳанд; Чароки рӯшан аст наметавон бо машияти Худованд дарафтод ва инсон бояд бо он ҳар чанд бар хилофи майлаш бошад канор биёяд! Ин таслим шудан дар баробари қазои Илоҳӣ боъис мешавад ки инсон ба ҷойи онки ба зуболадонии торих партоб шавад, дар ҷойгоҳӣ муносиби шоъни худ боқӣ бимонад ва ба саъодати дунё ва охират бирасад. Лизо мо ба касоне ки ин шайтанатҳо ва шароратҳоро дар баробари устозунал Мансур мекунанд ва ин таблиғоти козиб ва хабисро бар зидди наҳзати Исломии эшон мудирият мекунанд тавсия мекунем ки худро беҳуда ба заҳмат наяндозанд ва оқибати худро сахттар ва дардноктар накунанд; Чароки дигар даврони яккатозии онҳо ба сар омада ва даврони ҳокимияти Худованд оғоз шуда ва бо ин васф, ба нафъи онҳост ки даст аз лаҷбозӣ ва хирасарӣ дар баробари Худованд бардоранд ва худро ба ҳамроҳи сойири мардум ба ин руди хурушони маърифат ва ҳидоят бияндозанд то ба ҷойи ҳалокат ба растгорӣ бирасанд ва дар гӯшаӣ муносиби шаъни худ боқӣ бимонанд. Инки инҳо аз фарти тамаъкорӣ ва ҳирси қудрат, ҳозир набошанд як қадам аз миёнаи роҳ каноратар бираванд то корвони устозунал Мансур убур кунад, ба зарарашон тамом мешавад; Чароки бо ин беҳаёи ва бағоват, ин корвон маҷбур хоҳад шуд аз рӯӣ онҳо убур кунад ва онҳоро поюмол созад ва он гоҳ ҳатто як ваҷаб ҷо ҳам барои онҳо боқӣ нахоҳад монд! Ин воқеъан ҳамоқат аст, вале зоҳиран ҳамоқати суннатӣ торихӣ дар миёни ситамкорон аст ки онро аз якдигар ирс мебаранд! Тардиде нест ки Худованд сарнавишти ҷаҳонро ба инҳо тафвиз накардааст ки то абад ҳар коре ки мехоҳанд бикунанд ва ҳар коре ки намехоҳандро монеъ шаванд, балки сарнавишти ҷаҳонро худ дар даст гирифтааст ва аз ин рӯ, ҳар касро бихоҳад боло мебарад ва ҳар касро бихоҳад поён меоварад ва дар ин миён, оқилонатарин кор розӣ шудан ба ризои Ӯ ва таслим шудан ба қазои Ӯст; Коре ки зоҳиран аз ӯҳдаи қудратмандони ҷоталаб сохта нест ва ба ҳамин хотир, оқибати онҳо шабеҳи ҳам аст!
Ба ҳар ҳол, устозунал Мансур)
[Табаъоти пайравӣ аз аҳвои нафсонӣ]
(ро ёд мекунад ва бо хайрхоҳӣ дар бораи онҳо ҳушдор медиҳад ва мефармояд:) Бинобарин, тарки пешдовариҳо (яъне довариҳои пеш аз шинохт), пешзеҳниятҳо (яъне тасаввурот пеш аз шинохт) ва пешфарзҳои ношӣ аз увҳом (яъне пиндорҳои беасос), авотиф (яъне эҳсосоти масалан миллӣ ё мазҳабӣ) ва салойиқ (яъне писандҳо ва нописандҳои ношӣ аз завқ), муқаддимаи шинохт (яъне пешниёзи он ки муқаддам бар он аст) шумурда мешавад ва барои таҳаққуқи он, зарурӣ аст (бо таваҷҷуҳ ба инки бидуни он мумкин нест). Дар ҳоле ки акнун (дар замони мо), зеҳни мусалмонон, ба дунболи садҳо сол табаъият аз зунун (дар қолиби тақлид аз мазҳаб ва ривоёти воҳид) ва таъассур (яъне асарпазирии иродаӣ ё ғайри иродаӣ) аз таблиғоти золимон (ки силсила баъд аз силсила бар онҳо ҳукумат кардаанд ва ҳар кадом ақойид ва аъмоли мавриди алоқаи худро бар онҳо таҳмил намудаанд ё миёнашон тарвиҷ додаанд), пур аз пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳое аст ки асле дар Ислом (яъне Қуръон ва суннати ҳақиқӣ ва ақли салим) надорад ва ба мурури замон (дар давраҳои мухталиф масалан давраӣ банӣ Умая ё давраӣ банӣ Аббос ё ҳатто баъдҳо дар давраӣ Сафавия) ҳодис шуда ва ривоҷ ёфта, то ҷойе ки ба унвони мусалламот (яъне умуре ки ҷо афтода ва мавриди тавофуқи оммаи мусалмонон ё оммаи пайравони як мазҳаб аст) пазируфта шуда ва тардид дар онҳо (агарчи бо такя бар Қуръон ва суннати ҳақиқӣ ва ақли салим) ғайри қобили қабул (балки аҷиб ва ҷанҷол барангез) аст (монанди ҳақойиқе ки дар ин китоби шариф бар асоси яқиниёти Ислом табйин шуда ва бар хилофи бархӣ аз ин умури ҷоафтода аст). Бидуни шак (бо таваҷҷуҳ ба инки табаъоти он комилан машҳуд аст), ин фитнаи (яъне омили гумроҳ кунандаи) азиме аст ки шинохтро барои онон бисёр душвор кардааст; Чароки пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳои онон, ба масобаи мабонии шинохти онон (яъне умуре ки шинохти онон мубтанӣ бар он аст) амал мекунанд ва ҳамаи истедлолҳо ва истимботҳои ононро дар ҳавзаҳои мухталиф (монанди ақойид ки ҷойи истедлол аст ва аҳком ки ҷойи истинбот аст), таҳти таъсир қарор медиҳанд ва (ба табъи хадшае ки дар онҳо вуҷуд дорад) махдуш месозанд. Ба илова, руҳия (яъне ҳолати равонӣ ҳоким бар онон ки бар рӯӣ рафтори онон асари мустақим мегузорад), шахсият (яъне сабук ва улгуӣ фикрӣ ва рафтории онон) ва фарҳанги (яъне ҷаҳонбинӣ ва одобу русуми) ононро низ (ки то ҳадди зиёде тобеъи ҳамин пешдовариҳо, пешзеҳниятҳо ва пешфарзҳои ҷоафдодааст) шакл медиҳанд ва аз Ислом дур менамоянд; Чунонки руҳия, шахсият ва фарҳанги онон, (дар ҳоли ҳозир) аз ақлоният, ахлоқ ва воқеъгаройии Исломӣ (ки се муъаллифаӣ бисёр муҳим дар Исолм аст), фосила гирифта ва аз сафоҳат (яъне ақл гурезӣ), хушунат (яъне истифодаи ғайри зарурӣ аз зӯр) ва хурофоти ҷоҳилӣ (яъне пиндораҳои омиёна ва бебунёд), пур шуда ва ин мусибате аст ки қобили инкор нест (бо таваҷҷуҳ ба инки намудҳои он дар саросари ҷаҳони Ислом қобили мушоҳида аст. Бубинед чигуна устозунал Мансур монанди як равоншиноси мутабаҳҳир, бемориҳои руҳӣ ва равонии умматро мешикофад ва таҷзия ва таҳлил мекунад. Ин гуфтори эшон як равоншиносии иҷтимоъӣ ва осебшиносии бисёр амиқ аст ва таваҷҷуҳ ба он тавассути андешмандон ва дилсӯзони ҷаҳони Ислом метавонад ба беҳбуди ин вазъият ёри расонад). Аҳвоъи нафсонӣ (ба ҷои омӯзаҳои ноб ва асили Исломӣ), замоми ононро ба даст гирифта ва (ба унвони муҳаррикаи аслӣ) ононро дар замин ба ҷумбиш (яъне фаъолият) даровардааст ва бо ин васф, Ислом танҳо пӯшише (яъне ниқобӣ риёкорона ва фиребанда) бар рӯӣ ҳавасрониҳои онҳост; Чунонки бисёри аз онон, ширки ба Худоро (монанди таҷзияи Ӯ ба аъзо ва ҷавореҳи мухталиф ва тавсифи Ӯ ба сифоти ҷисмро) тавҳид (меноманд; Монанди ин салафиҳои ноогоҳ ки ин қабил ширкиётро дар китобҳое мавсум ба «Тавҳид» мунташир мекунанд ва худро «Муваҳҳидун» мепиндоранд, дар ҳоле ки дар ширк ғарқ шудаанд ва худ намедонанд!) ва тағаллуб[6] бар мусалмононро (ки амсоли доъиш анҷом медиҳанд) хилофат (меноманд; Дар ҳоле ки хилофат дар Ислом мутлақан аз ин тариқ муҳаққақ намешавад ва тариқи он мунҳасир ба чизе аст ки устозунал Мансур дар ин китоб табйин мефармояд)ва куштани кӯдакон (дар амалиётҳои интиҳорӣ ва ҷангҳо ва қатли омаҳои мухталиф) ро ҷиҳод (меноманд; Чунонки намунаҳои онро дар Ироқ, Сурия, Яман ва Афғонистон мушоҳида мекунем) ва сирқати амволи (мусалмонони мухолиф бо худ ё кофирони зиммӣ) ро ғанимат (мешуморанд, дар ҳоле ки ғанимат аҳкоми хоссе дорад ва бар ин маворид сидқ намекунад) ва қатли хештан (дар қолиби амалиёти интиҳорӣ) ро шаҳодат меноманд (дар ҳоле ки ҳеҷ асле дар Қуръон ва суннат ва ақл надорад ва балки ошкоро дар тазод бо омӯзаҳои Ислом аст ва аз бузургтарин гуноҳон шумурда мешавад ва дар бисёрӣ аз маворид низ ба нақзи ғарази интиҳор кунанда меанҷомад; Ба ин тартиб ки боъиси марги худаш ва бисёрӣ аз мусалмонони бегуноҳ мешавад, вале ба кофирони ҳарбӣ хароше намерасонад! Ба илова, рӯшан аст ки ғарази Ислом аз ҷиҳод, нобудии кофирон ва ҳифзи мусалмонон аст, на нобудии кофирон ва мусалмонон бо ҳам; Лизо ҳар коре ки ба нақзи ғарази Ислом меанҷомад ҳаром аст. Хулоса бисёрӣ аз онон бар рӯйи номашрӯътарин корҳои худ, номҳои шаръӣ мегузоранд) то бадин шева, мусалмононро бифиребанд ва ба номи ризои Худованд, ризои нафси аъммораро бароваранд (ин ифшои ангезаҳо ва нияти воқеъии ин мунҳарифин аз Ислом аст ки ин инсони бузург бо шуҷоъат анҷом медиҳанд); Чунонки Худованд фармудааст:﴿يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ﴾;[7]«Мехоҳанд Худо ва касоне ки имон дорандро бифиребанд, дар ҳоле ки ҷуз худашонро фиреб намедиҳанд ва намефаҳманд» Ва фармудааст: ﴿وَلَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا الْحُسْنَى ۖ وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ﴾;[8]«Ва савганд мехуранд ки муроде ҷуз хубӣ надоштем, дар ҳоле ки Худованд шаҳодат медиҳад ки онон дурӯғгӯёнанд»! Гуфта мешавад кор ба ҷойе расидааст ки фоҳишаҳое аз миёни онон (яъне заноне ки воқеъан дар кишварҳои худ зинокор буданд ва ҳоло барои касби даромади бештар ба ин маърака шитофтаанд ва ё заноне ки собиқан пок будаанд ва баъдан бо фуру ғалтидан дар ин манҷалоб зинокор шудаанд), бо (истинод ба) фатвои мансуб ба бархӣ муфтиёни Оли Саъуд (ки аз уммаҳоти фитна дар ҷаҳони Исломанд, ҳар чанд гӯё ахиран пас аз онки мавриди сарзаниши уламо ва мусалмонони ҷаҳон қарор гирифтаанд, фатвои худро пас гирифтанд ё бар хилофи асл ва зоҳр муддаъӣ шудаанд ки ҳисоби расмишон дар интернет ҳак шуда ва ин дар ҳоле аст ки гуфта мешавад ҳанӯз шуморе аз занон хусусан аз Аврупо ва кишварҳое монанди Тунис бо истинод ба ин фатво амал мекунанд ва), барои зино (бо таваҷҷуҳ ба инки никоҳ бидуни риъояти идда ва ҳудуди шаръӣ зино маҳсуб мешавад ва ҷаҳли ба он бо таваҷҷуҳ ба инки аз заруриёти Ислом аст узр нест) бо муфсидони дар замин (яъне доъишиҳо), ба Сурия ва Ироқ мераванд ва номи онро ҷиҳоди никоҳ мениҳанд то (аз як сӯ бо олудакардани номи мубораки «Ҷиҳод» ки аз шиъори Ислом аст) мояи ваҳни Ислом (яъне бадномии он дар ҷаҳон) шаванд ва (аз сӯӣ дигар бо ҳузур ва хадамоти ҷинсии худ, иддаи ҳавсронро аз саросари дунё ба сӯӣ худ бикашонанд ва ҳавасронони ҳозирро низ дар майдони ин ҷанги касиф нигоҳ доранд ва ба ин тартиб) ба ҷанги мусалмонон бо ҳам, доман зананд, дар ҳоле ки ғараз аз ҷиҳод, иқомаи аҳкоми Ислом аст на изоаъи аҳкоми он ва касоне ки худ рӯшантарин аҳкоми он дар бораи фуруҷ (яъне навомис) ва дамоъи (яъне хунҳои) мусалмононро (аз тариқи никоҳи ғайри шаръӣ ва қатли ғайри шаръӣ) зойеъ мекунанд, муҷоҳид нестанд, балки муҳориб ва муфсиди дар заминанд! (Ки як унвони хос дар Ислом аст ва аҳкому ҳудуди хоссе бар он мутараттиб мешавад.) Чунонки каме дуртар аз онон, мусалмонони мазлум дар Фаластин (ки дақиқан дар канори Сурия аст), (чандин даҳа аст ки) ба дасти кофирони ҷаббори (исроъилӣ) кушта ва (аз хонаҳои худ) овора мешаванд ва касе нест ки барои дифоъ аз онон, ба майдон дарояд (на инки танҳо ба дифоъи сиёсӣ ва аз роҳи дур ва масалан маҳкум кардан ва эътироз кардан басанда кунад, балки амалан ва аланан вориди майдони ҷиҳод шавад ва шарри ин сеҳюнистҳои шарурро аз сари ин мусалмонони заъиф кам кунад) ва мусалмонони мустазъаф (яъне гирифтор дар сарзамини худ ва оҷиз аз ҳиҷрат) дар Африқои марказӣ, ба дасти кофирони ваҳшӣ, (дар хиёбонҳо ва дар пеши чашмони нозирон) салохӣ ва сӯзонда мешаванд ва касе нест ки барои ҳифзи онон, иқдом кунад; Чароки борикиҳои хурди Фаластин (монанди Ғазза) ва даштҳои гарми Африқои марказӣ, ҷазобияте барои ин муҷоҳидони дар роҳи нафс (на дар роҳи Худованд) надорад! (яъне инҳо намехоҳанд худро ба ин манотиқ бирасонанд на инки наметавонанд. Албатта имрӯз бояд ба ин манотиқ ки устозунал Мансур аз боби намуна ёд кардааст, Миёнморро ҳам афзуд; Чароки ахаиран кофирон дар ин кишвар аз ҳеҷ ҷинояте бар зидди мусалмонони он фуругузор намекунанд ва ба куштори густардаи мардон ва занон ва кӯдаконашон мепардозанд ва намунаи комиле аз як таваҳҳуши афсоргусехтаро ба намойиш мегузоранд, вале ҳеҷ як аз кишварҳои Исломӣ барои дифоъ аз мусалмонони ин кишвар иқдоме намекунад. Устозунал Мансур ба ҳамаи ин манотиқ назар дорад ва вақояъӣ талхи онҳоро расад мекунад, вале мутаъассифона коре аз дасташ сохта нест; Чароки ҳами неру ва имконот дар ихтиёри ин ҳокимони қулдур ва беғайрати кишварҳои Исломӣ аст ва неру ва имконоте дар ихтиёри ин бузургвор нест. Ҳақиқатан ин аз даноъат ва пастии дунё аст ки ҳамаи неру ва мол ва силоҳ дар ихтиёри золимоне аст ки ҷуз қудрат дағдағае недоранд ва дар ихтиёри одилони мусле ҳеҷ чизи нест! Албатта аз сафоҳати мардум низ шумурда мешавад ки золимонро бо нафар ва мол ва силоҳи худ ёрӣ мекунанд то қудрати худро бияфзоянд ва шикамҳои худро бузургтар кунанд, вале адолатро хор медоранд ва ҳеҷ нусрате намерасонанд ки битавонанд ин мушкилотро бартараф кунанд! Лизо возеҳ аст ки ин вазъияти асафбор, кайфари аъмоли ин мардум аст ва ин мардум арзиши онро доранд.
Дар идома устозунал Мансур ҳукми мушорикати ин мардум дар ҷангҳои мусалмонон бо якдигар ба ҷои ҷанг бо кофиронро табйин мекунад ва мефармояд:) Ҳеҷ шакке нест ки имрӯз, ҷангҳои мусалмонон бо якдигар дар Сурия, Ироқ, Афғонистон ва Покистон, на бар пояи Ислом, ки бар пояи ҳавои нафс (аз қабили ҳубби қудрат ва аташи ҳукумат ва асабияти қавмӣ ва мазҳабӣ) аст ва табъан ҳар кас ки дар он кушта мешавад, бар хилофи пиндори худ шоистаи дӯзах аст (чароки Худованд дар Қуръон барои муртакиби ин аъмол ваъдаӣ дӯзах додааст. Бо ин ҳол, мефармояд «Шойистаи дӯзах аст» ва намефармояд «Аҳли дӯзах аст» бо таваҷҷуҳ ба инки он дар ихтиёри Худованд аст ки касе аз ононро бо таваҷҷуҳ ба ҷаҳл ва нияти хайраш бубахшад ё набахшад, вале қадри мусаллам ин аст ки онон истеҳқоқи дӯзахро доранд ва бахшоиши Худованд низ воҷиб ва қатъӣ нест); Ҳамчунонки (бо таваҷҷуҳ ба касрати адиллаи ақлӣ ва шаръӣ) возеҳ аст касоне ки (ба гунаи муъассир) мусалмононро ба ин ҷангҳо таҳрез мекунанд, муфсиди дар заминанд ва қатли онон, бар ҳар мусалмоне ки мутамаккин аз он бошад (яъне тавонойии онро аз ҳайси баданӣ ё таслиҳотӣ ё молӣ дошта бошад), воҷиб аст (чароки кандани решаи фасод ва пешгирӣ аз қатли бисёрӣ аз мусалмонон маҳсуб мешавад).
Ҳосил онки шинохт, танҳо барои касе муяссар хоҳад шуд ки нафси худро аз ҳуббу буғзҳои бепоя, холӣ карда бошад ва пешзеҳниятҳо ва пешдовариҳои худро канор ниҳода бошад ва писандҳо ва нописандҳои худро бар писандҳо ва нописандҳои Худованд, мубтанӣ сохта бошад (ва чунин касе бисёр нодир аст; Лизо аксари мардум ҳаққро намешиносанд ва инкор мекунанд).
والسلام علیکم و رحمت الله
