Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Пурсиш ва посух
 

Дар мавриди аҳкоми истиҳоза тавзиҳ диҳед ва инки баъзе аз хонумҳо ба ҷуз айёми одати моҳона лаккабинӣ доранд. Ҳукми онҳо дар мавриди намозу рӯза ва рафтан ба масҷид чигуна аст?

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1 . «Истиҳоза» дар истилоҳ ба хуне гуфта мешавад ки зан дар ғайри айёми ҳайз мебинад ва айёми ҳайз бино бар назари Зоҳирия ҳадди аксар 17 рӯз ва бино бар назари Моликия, Шофеъия ва Ҳанбалия ҳадди аксар 15 рӯз ва бино бар назари Ҳанафия ва назари аҳли байти Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ҳадди аксар 10 рӯз аст ва назари аҳли байти Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам бино бар ҳадиси мутавотири Сақалайн кошиф аз назари Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам аст ва табъан ҳуҷҷат маҳсуб мешавад ва ба илова, бо эҳтиёт низ мувофиқат дорад; Зеро дар бораи инки 10 рӯз аз айём ҳайз аст миёни мусалмонон ихтилофе нест, вале дар бораи беш аз он миёни онон ихтилоф аст ва бо ин васф, ахзи ба он ахзи ба қадри мутаяққин маҳсуб мешавад. Вонгаҳе пизишкон хунрезии беш аз 10 рӯзро як бемории ғайри шойеъ бо унвони «Мунурожӣ» ё «Ҳойпирмунувра» ва ниёзманд ба дармон медонанд, бал мӯътақиданд ки хунрезии беш аз 8 рӯз табиъӣ нест ва ин ба маънои он аст ки ҳадди аксари ҳайз дар назари онон 8 рӯз аст ва ин қавлӣ коршиносона аст ки ба санади саҳиҳ аз имом Ҷаъфар ибни Муҳаммади Содиқ ривоят шудааст[1] ва албатта бо қавли ба 10 рӯз мунофоте надорад; Зеро бино бар назари аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, 2 рӯз пас аз он танҳо ҷанбаи эҳтиёт дорад ки дар истилоҳ «Истизҳор» номида мешавад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنْ أَکْثَرِ الْحَیْضِ، فَقالَ: ما یَقُولُونَ هَؤُلَاءِ؟ قُلْتُ: یَقُولُونَ عَشْرَةٌ! قالَ: أَکْثَرُهُ ثَمانٍ وَ إِنَّما تَسْتَظْهِرُ بِیَوْمَیْنِ فَإِنِ انْقَطَعَ عَنْهَا الدَّمُ فَهُوَ مِمّا بَقِيَ فِي الرَّحِمِ وَ إِنْ لَمْ یَنْقَطِعْ فَتَغْتَسِلُ وَ تُصَلِّي وَ تَقْضِي صَلاةَ الْیَوْمَیْنِ»; «Аз ҳазрати Мансур дар бораи ҳадди аксари ҳайз пурсидам, пас фармуд: Инҳо чи мегӯянд? Гуфтам: Мегӯянд даҳ рӯз! Фармуд: Ҳадди аксари он ҳашт рӯз аст ва ҷуз ин нест ки ду рӯзро сабр мекунад, пас агар хун аз ӯ қатъ шуд, он аз чизе буда ки дар раҳим мондааст ва агар қатъ нашуд, ғусл мекунад ва намоз мегузорад ва намози ду рӯзро қазо мекунад»!

Ин дар сурате аст ки барои зан одати муъайяне вуҷуд надошта бошад, вале агар барои ӯ одати муъайяне вуҷуд дошта бошад, хуне ки дар он мебинад ҳайз маҳсуб мешавад ва хуне ки пас аз он мебинад, дар сурате ки тира, ғализ, гарм, ҳамроҳ бо сӯзиш ва дар муддати 10 рӯза бошад, ҳайз ва дар сурате ки зард, рақиқ, сард ва бидуни сӯзиш ё пас аз муддати 10 рӯза бошад, истиҳоза маҳсуб мешавад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«أَفْتَی الْمَنْصُورُ فِي الْمُسْتَحاضَةِ إِذا کانَ لَها أَیّامٌ مَعْدُوداتٌ أَنْ تَدَعَ الصَّلاةَ فِي أَیّامِها ثُمَّ تَغْتَسِلَ وَ تَتَوَضَّأَ لِکُلِّ صَلاةٍ إِلّا أَنْ یَکُونَ أَیّامُها أَقَلَّ مِنَ الْعَشْرَةِ وَ دَمُها حارّاً بَحْرانِيّاً فَعَسَى أَنْ تَغَیَّرَتْ أَیّامُها فَتَدَعُ الصَّلاةَ حَتَّى تَرَى دَماً بارِداً أَصْفَرَ أَوْ تَبْلُغَ الْعَشْرَةَ ثُمَّ تَغْتَسِلُ وَ تَتَوَضَّأُ لِکُلِّ صَلاةٍ وَ إِنْ سالَ مِنْها کَالْمِیزابِ»; «Ҳазрати Мансур дар бораи мустаҳоз фатво дод ки ҳаргоҳ барои ӯ рӯзҳои муъайяне вуҷуд дорад намозро дар рӯзҳояш во гузорад ва сипас ғусл кунад ва барои ҳар намоз вузу бигирад магар инки рӯзҳояш аз даҳ камтар ва хунаш гарм ва бӯҳронӣ (яъне тира ва ғализ) бошад, дар ин сурат шояд рӯзҳояш тағйир кардааст, пас намозро во мегузорад то он гоҳ ки хунӣ сард ва зардранг бибинад ё ба даҳ рӯз бирасад, сипас ғусл мекунад ва барои ҳар намоз вузу мегирад, агарчи (хун) монанди новдон аз ӯ равон бошад»!

2 . Худованд ҳайзро наҷосат дониста ва аз наздик шудан ба занон дар он наҳй фармудааст то он гоҳ ки аз он пок шаванд ва ғусл кунанд[2]; Ҳамчунонки ибодот машрут ба таҳоратро дар он аз ӯҳдаи онон бардоштааст; Чароки ибодот машрут ба таҳорат дар он барои онон мақдур нест ва Худованд касеро ба коре ки барояш мақдур нест таклиф намекунад[3], вале мусаллам аст ки «Истҳоза» ҳайз маҳсуб намешавад; Чароки бар хилофи ҳайз, мунофи бо одат, табиъат ва назми бадан аст ва аз бемориҳои ҷисмӣ ва ихтилолоти ҳурмунӣ нашъат мегирад; Чунонки дар ривоёти мутавотир таъкид шудааст: «إِنَّها لَیْسَتْ بِحَیْضَةٍ إِنَّما هُوَ عِرْقٌ»; «Он ҳайз нест, балки он танҳо раг аст» ва ба ҳамин далил, монеъ аз наздик шудан ба ҳамсар ва ибодот машрут ба таҳорат намешавад; Ҳамчунонки табъан муҷиби ғусл нест; Чароки ғусл ба сабаби ҳайз воҷиб мешавад, на ба сабаби ҳар хуне ки аз бадан берун меояд ва асл низ адами вуҷуби ғусл аст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки ғусл дар ҳар рӯз ё пеш аз ҳар намоз, ғолибан холӣ аз уср ва ҳараҷ нест, дар ҳоле ки Худованд фармудааст: ﴿يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ[4]; «Худованд барои шумо осонӣ мехоҳад ва барои шумо сахтӣ намехоҳад» Ва фармудааст: ﴿مَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ وَلَكِنْ يُرِيدُ لِيُطَهِّرَكُمْ وَلِيُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ[5]; «Худованд намехоҳад ки бар шумо тангнойе қарор диҳад, вале мехоҳад ки шуморо покиза кунад ва неъматашро бар шумо комил намояд, бошад ки шумо сипос бигзоред»!

Оре, бо таваҷҷуҳ ба вуҷуби таҳорат барои намоз, шустушӯйи мавзеъ ва таъвизи панба беш аз ҳар намоз ва пешгирӣ аз хунрезӣ дар хилоли он то ҳаддӣ имкон воҷиб аст. Ба илова, бо таваҷҷуҳ ба бутлони вузу бо хуруҷи наҷосат аз маҷро, вузу низ пеш аз ҳар намоз воҷиб аст; Чунонки дар ривояти бисёр машҳуре аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам расидааст ки ба Фотима духтари Абӣ Ҳубайш фармуд: «فَاغْسِلِي عَنْكِ الدَّمَ وَ تَوَضَّئِي وَ صَلِّي»; «Хунро аз худ бишӯй ва вузу бигир ва намоз бигзор»[6]. Бо ин ҳол, ҳақ он аст ки ҳаргоҳ истиҳоза бисёр бошад ба наҳве ки панбаро дар бар гирад, ғусл кардан пеш аз намозҳо мустаҳабби муъаккад аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَقُولُ: یَنْبَغِي لِلْمُسْتَحاضَةِ إِذا کَثُرَ عَلَیْهَا الدَّمُ أَنْ تَغْتَسِلَ عِنْدَ الصُّبْحِ فَتُصَلِّيَ الْفَجْرَ، ثُمَّ تَغْتَسِلَ بَعْدَ الظُّهْرِ فَتُصَلِّيَ الظُّهْرَ وَ الْعَصْرَ، ثُمَّ تَغْتَسِلَ بَعْدَ الْمَغْرِبِ فَتُصَلِّيَ الْمَغْرِبَ وَ الْعِشاءَ وَ لا جُناحَ عَلَیْها إِذا غَسَلَتْ عَنْهَا الدَّمَ وَ تَوَضَّأَتْ لِکُلِّ صَلاةٍ أَن لا تَفْعَلَ ذَلِكَ لِأَنَّ الْإِسْتِحاضَةَ لَیْسَتْ بِحَیْضَةٍ وَ إِنَّما هِيَ عِرْقٌ فَتَقَهُ الشَّیْطانُ وَ لَوْ فَعَلَتْ لَکانَ أَحَبَّ إِلَيَّ لِأَنَّ اللّهَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرینَ»; «Шунидам ҳазрати Мансур мефармояд: Барои мустаҳоза шойиста аст ки вақте хун бар ӯ фузунӣ мегирад, ба ҳангоми субҳ ғусл кунад ва намози субҳро бигзорад, сипас баъд аз зуҳр ғусл кунад ва намози зуҳр ва асрро бигзорад, сипас баъд аз мағриб ғусл кунад ва намози мағриб ва ишоро бигзорад ва гуноҳе бар ӯ нест ки ин корро анҷом надиҳад ҳаргоҳ хунро аз худ бишӯяд ва барои ҳар намоз вузу бигирад; Чароки истиҳоза ҳайз нест ва танҳо раге аст ки шайтон онро гушудааст ва агар ин корро анҷом диҳад назди ман маҳбубтар аст; Чароки Худованд покизагонро дӯст медорад»!

Ҳамчунонки яке дигар аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ یَقُولُ: إِنَّ سَهْلَةَ بِنْتَ سُهَيْلِ بْنِ عَمْرٍو اسْتُحِيضَتْ فَأَتَتْ رَسُولَ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ فَسَأَلَتْهُ عَنْ ذَلِكَ فَأَمَرَها بِالْغُسْلِ عِنْدَ كُلِّ صَلاةٍ، فَلَمّا جَهَدَها ذَلِكَ أَمَرَها أَنْ تَجْمَعَ بَيْنَ الظُّهْرِ وَ الْعَصْرِ بِغُسْلٍ وَ بَیْنَ الْمَغْرِبِ وَ الْعِشاءِ بِغُسْلٍ وَ تَغْتَسِلَ لِلصُّبْحِ! قُلْتُ: أَکانَ ذَلِكَ أَمْراً واجِباً؟ قالَ: لَوْ کانَ أَمْراً واجِباً لَهَلَكَ النّاسُ وَلَكِنْ کانَ وَاللّهِ أَحَبَّ الْأَمْرَیْنِ إِلَیْهِ»; «Шунидам ҳазрати Мансур мефармояд: Саҳла духтари Суҳайл ибни Амр мустаҳоза шуд, пас ба назди Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам омад ва дар бораи он пурсид, пас он Ҳазрат ӯро ба ғусл кардан пеш аз ҳар намоз амр фармуд, пас чун барои ӯ душвор шуд ӯро амр фармуд ки миёни зуҳр ва аср бо як ғусл ва миёни мағриб ва ишо бо як ғусл ҷамъ кунад ва барои субҳ низ ғусл намояд! Гуфтам: Оё ин корӣ воҷиб буд? Фармуд: Агар корӣ воҷиб буд мардум ҳалок мешуданд, вале ба Худо савганд маҳбубтарин ду кор назди он Ҳазрат буд»!

Бо ин ҳол, ҳақ он аст ки агар истиҳоза андак бошад, ба наҳве ки дар панба нуфуз накунад ва танҳо сатҳи онро биёлояд, вузу барои ҳар намоз кофӣ аст, вале агар истиҳоза бисёр бошад, ба наҳве ки аз панба бигзарад ё дар он нуфуз кунад, эҳтиёти воҷиб дар ғусл кардан аст; Ба ин тартиб ки агар дар панба нуфуз кунад, вале аз он нагузарад, барои намози субҳ ғусл кунад ва барои сойири намозҳо вузу бигирад ва агар дар панба нуфуз кунад ва аз он бигзарад, барои намози субҳ як ғусл ва барои намози зуҳр ва аср як ғусл ва барои намози мағриб ва ишо як ғусл кунад, агарчи миқдоре машақат дошта бошад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«قالَ الْمَنْصُورُ: إِنَّ امْرَأَةً مِنْ أَهْلِ الْکُوفَةِ كَتَبَتْ إِلَی ابْنِ عَبّاسٍ: أَنِّي قَدِ اسْتَحَضْتُ كَذا وَ كَذا فَسَأَلْتُ النّاسَ عَنْ ذَلِكَ فَقالُوا: كانَ عَلِيٌّ يَقُولُ: تَغْتَسِلُ لِكُلِّ صَلاةٍ! فَقالَ ابْنُ عَبّاسٍ: ما نَجِدُ لَها غَيْرَ ما قالَ عَلِيٌّ! فَقِيلَ لَهُ: إِنَّ الْكُوفَةَ أَرْضٌ بارِدَةٌ! فَقالَ: تُؤَخِّرُ الظُّهْرَ وَ تُعَجِّلُ الْعَصْرَ وَ تَغْتَسِلُ غُسْلاً وَ تُؤَخِّرُ الْمَغْرِبَ وَ تُعَجِّلُ الْعِشاءَ وَ تَغْتَسِلُ غُسْلاً وَ تَغْتَسِلُ لِلْفَجْرِ غُسْلاً وَ لَوْ شاءَ اللّهُ لَابْتَلاها بِأَشَدَّ مِنْ ذَلِكَ! ثُمَّ قالَ الْمَنْصُورُ: رَحِمَ اللّهُ ابْنَ عَبّاسٍ! کانَ یَقُولُ: إِذا حَدَّثَنَا الثِّقاتُ عَنْ عَلِيٍّ بِفُتْیا لا نَعْدُوها»; «Ҳазрати Мансур фармуд: Зане аз аҳли Куфа барои ибни Аббос навишт, Ман сахт дучори истиҳоза шудаам, пас аз мардум дар бораи он суъол кардам, пас гуфтанд ки Алӣ мегуфт: Барои ҳар намозе ғусл кунад! Пас ибни Аббос гуфт; Барои ӯ чизе ҷуз ончи Алӣ мегуфт суроғ надорам! Пас ба ӯ гуфта шуд; Куфа сарзамини сарде аст (ва ғусл кардан барои ҳар намоз сахт аст)! Пас гуфт: Намози зуҳрро ақаб ва намози асрро ҷилув бияндоз ва як ғусл кунад ва намози мағрбро ақаб ва намози ишоро ҷилув бияндозад ва як ғусл кунад ва барои намози субҳ ҳам як ғусл кунад ва агар Худованд мехост ӯро ба чизе сахттар аз ин мубтало мекард! Сипас ҳазрати Мансур фармуд: Худованд ибни Аббосро раҳмат кунад! Мегуфт: Ҳаргоҳ афроди мавриди эътимод моро аз Алӣ ба фатвое огоҳ кунанд аз он таҷовуз намекунем»!

3 . Лаккаҳойе ки зан дар ғайри айёми ҳайз мебинад, ҳайз маҳсуб намешавад, балки аз истиҳоза аст, вале лаккаҳойе ки зан дар айёми ҳайз ё ҳадди аксари ду рӯз пеш ё пас аз ҳайз дар бозаи 10 рӯза мебинад, дар ҳукми ҳайз аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«سَأَلْتُ الْعالِمَ عَنِ الصُّفْرَةِ تَراهَا الْمَرْأَةُ، فَقالَ: إِنْ رَأَتْها فِي أَیّامِ حَیْضِها فَهِيَ مِنَ الْحَیْضِ وَ إِنْ رَأَتْها فِي غَیْرِ أَیّامِ حَیْضِها فَلَیْسَتْ بِشَيْءٍ إِلّا أَنْ تَراها فِي یَوْمَیْنِ قَبْلَ الْحَیْضِ أَوْ بَعْدَهُ فَإِنَّهُ رُبَّما یَتَعَجَّلُ فِيهِما أَوْ یَتَأَخَّرُ»; «Аз олим дар бораи лаккае пурсидам ки зан мебинад, пас фармуд: Агар онро дар рӯзҳои ҳайзи худ бибинад он аз ҳайз аст ва агар онро дар ғайри рӯзҳои ҳайзи худ бибинад он чизе нест, магар инки онро дар ду рӯз пеш аз ҳайз ё пас аз он бибинад; Чароки гоҳе ҳайз ин миқдор пешӣ мегирад ё пас мемонад»!

4 . Зане ки дучори истиҳоза аст пас аз ғусли ҳайз метавонад ҳамаи ибодотро анҷом диҳад; Ҳамчунонки метавонад дар масҷид биншинад, машрут ба инки онро наёлояд, вале дар сурате ки ба сабаби дафъ кардани хун дучори заъфи шадид мешавад, метавонад рӯза нагирад; Чароки истиҳоза беморӣ аст ва Худованд фармудааст: ﴿فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ[7]; «Ҳар кас аз шумо бемор ё дар сафаре буд ба теъдоди аз рӯзҳойи дигар (рӯза бигирад)»; Ҳамчунонки рӯза нагирифтан дар рӯзҳои ҳайз барои пешгирӣ аз беморӣ ва заъфи шадид аст ва ба ҳамин далил, қазоъи он –бар хилофи қазоъи намоз– дар рӯзҳои дигар воҷиб аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«قُلْتُ لِلْعَبْدِ الصّالِحِ: لِماذا کَتَبَ اللّهُ عَلَی الْحائِضِ قَضاءَ صَوْمِها وَ لَمْ یَکْتُبْ عَلَیْها قَضاءَ صَلاتِها وَ الصَّلاةُ أَکْبَرُ؟ قالَ: لِأَنَّ الصَّوْمَ غَیْرُ مَشْرُوطٍ بِالطَّهارَةِ وَ إِنَّما وُضِعَ عَنِ الْحائِضِ تَخْفِیفاً عَنْها فِي حالِ حَیْضِها لِئَلّا یُصِیبَها مَرَضٌ أَوْ ضَعْفٌ لِسَیَلانِ دَمِها وَ هِيَ صائِمَةٌ فَلِذَلِكَ کُتِبَ عَلَیْهَا الْقَضاءُ بَعْدَ أَنْ طَهُرَتْ وَ عادَتْ قُوَّتُها کَما کُتِبَ عَلَی الْمَرِیضِ وَ لَكِنَّ الصَّلاةَ مَشْرُوطَةٌ بِالطَّهارَةِ وَ قَدْ سَلَبَهَا اللّهُ مِنْها إِذْ جَعَلَ عَلَیْهَا الرِّجْسَ فَلَمْ تَکُنْ مِنْها فِي تِلْكَ الْحالِ صَلاةٌ حَتَّى یَکُونَ لَها قَضاءٌ»; «Ба бандаи солеҳ (яъне ҳазрати Мансур) гуфтам: Барои чи Худованд бар ҳоъиз қазоъи рӯзаашро воҷиб карда, вале қазоъи намозашро воҷиб накарда, дар ҳоле ки намоз бузургтар (аз рӯза) аст?! Фармуд: Барои инки рӯза машрут ба таҳорат нест ва танҳо ба хотири тахфифе барои ҳоъиз дар ҳоли ҳайзаш аз ӯ бардошта шудааст то беморӣ ё заъфе ба сабаби хунрезиаш дар ҳоли рӯза ба ӯ нарасад, пас ба ин хотир қазо пас аз инки покиза шуд ва неруяш бозгашт бар ӯ навишта шуда ҳамон тавр ки бар мариз навишта шудааст, вале намоз машрут ба таҳорат аст, дар ҳоле ки Худованд онро аз ӯ салб карда, ҳангоме ки (бидуни ирода ё иқдоме аз ҷониби ӯ) наҷосатро бар ӯ қарор дода, пас намозе тавассути ӯ дар он ҳол мумкин набудааст то барояш қазойе бошад»!

Худованд ин олими бузург ки ёдгори имомони ҳидоят аз аҳли байти Паёмбарамон саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар ин рӯзгори пурфитна астро барои мо ҳифз кунад ва офияту нусрат ато фармояд.

↑[1] . Ал-Истибсор, ҷ1, с131; Таҳзибул аҳком, ҷ1, с157
↑[2] . Бақара/ 222
↑[3] . Бақара/ 286
↑[4] . Бақара/ 185
↑[5] . Моъида/ 6
↑[6] . Нигоҳ кунед ба: Сунанни Дорамӣ, ҷ1, с199; Сунани Насоъӣ, ҷ1, с186; Сунанни Байҳақӣ, ҷ1, с116; Муснади абӣ Яъло, ҷ7, с459.
↑[7] . Бақара/ 184
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши посухгӯйи ба пурсишҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани пурсиш
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед пурсишҳои худро дар бораи осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш посух дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи пурсиш дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст ба пурсиши шумо дар пойгоҳ посух дода шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани пурсиши худ, пурсишҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Аз сабт ва ирсоли пурсишҳои ҷадид пеш аз дарёфти посухи пурсиши қаблӣ, худдорӣ кунед.
3 . Аз сабт ва ирсоли беш аз як пурсиш дар ҳар навбат, худдорӣ кунед.
4 . Авлавияти мо, посухгӯйи ба пурсишҳои марбут бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ва заминасозӣ барои зуҳури ӯст; Чароки дар ҳоли ҳозир, аз ҳар чизе муҳимтар аст.