Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Пурсиш ва посух
 

Либоси рӯҳоният аз чи замоне боб шуд? Оё решаи динӣ дорад?

Дар Ислом либоси махсусе барои олимони мусалмон пешбинӣ нашуда, бал аз пӯшидани либоси шӯшрат ки сабаби тамоюзи мусалмоне аз мусалмонони дигар мешавад, наҳй шуда ва бо ин васф, пӯшидани чунин либосе барои олимони мусалмон ба қасди шӯҳрат ва тамоюз, макрӯҳ аст; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«کُنّا مَعَ الْمَنْصُورِ الْهاشِمِيِّ الْخُراسانِيِّ فِي مَسْجِدٍ فَأَقْبَلَ عَلَیْنا وَ قالَ: لا تَلْبِسُوا لِباسَ الشُّهْرَةِ فَیَأْخُذُکُمُ الْخُیَلاءُ فَیُحْبِطُ أَعْمالَکُمْ! فَما لَبِثَ أَنْ دَخَلَ رَجُلٌ عَلَیْهِ الْعادَةُ، فَقالَ: هَذَا مِنْ لِباسِ الشُّهْرَة»; «Ба ҳамроҳи ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар масҷиде будем, пас рӯй ба мо кард ва фармуд: Либоси шӯҳрат напӯшед ки шуморо худбузургбинӣ мегирад, пас аъмолатонро нобуд мекунад! Пас чизе нагузашт ки марде бо либоси руҳоният ворид шуд, пас он ҳазрат фармуд: Ин аз либоси шӯҳрат аст»!

Вонгаҳе «Имома» (яъне салла) ки муҳимтарин ҷузъи «Либоси руҳоният» аст, тавассути Ислом суннат нашуда ва мушаххасаи Паёмбар, саҳоба ва аҳли байти ӯ набуда, балки аз қабли Ислом дар миёни Аъроб ривоҷ дошта ва як пӯшиши урфӣ ба шумор мерафтааст; Ҳамчунонки акнун дар манотиқе аз ҷаҳон монанди ховари миёна, шимоли Африқо ва ҷануби Осиё ва кишварҳойе монанди Ҳиндустон миёни оммаи мардум ва ҳатто сикҳо ва ҳиндуҳо мутаъораф аст ва бо ин васф, истифода аз он дар ин сарзаминҳо сабаби шӯҳрат ва тамоюз намешавад ва табъан ишколе надорад, вале истифода аз он дар сарзаминҳойе ки оммаи мардум аз он истифода намекунанд ва табъан сабаби шӯҳрат ва тамоюз мешавад, бар хилофи ахлоқи Исломӣ аст ва корӣ такаллуфомез ва худбузургбинона маҳсуб мешавад. Ба ҳамин далил, ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ ҳафизаҳуллоҳ таъоло, бо онки аз олимони бузурги Ислом, балки бузургтарин олими мусалмон бидун мунозеъ аст, эҳтимоме ба истифода аз «Имома» ё либоси мавсум ба «Либоси руҳоният» надорад; Чунонки яке аз ёронамон моро хабар дод, гуфт:

«کانَ الْمَنْصُورُ یَلْبِسُ أَکْثَرَ ما یَلْبِسُ قَمِیصاً أَبْیَضَ وَ قَلَنْسُوَةً سَوْداءَ أَوْ بَیْضاءَ وَ لا یَلْبِسُ لِباسَ الْعادَةِ فَخَرَجْتُ یَوْماً مِنْ عِنْدِهِ وَ مَعِيَ رَجُلٌ مِنْ أَصْحابِنا، فَوَجَدْتُهُ ساخِطاً، فَقُلْتُ لَهُ: ما لَکَ؟! فَقالَ: هَذَا سَیِّدُ الْعُلَماءِ وَ رَئِیسُ الْمُجْتَهِدِینَ وَ لا یَلْبِسُ لِباسَهُمْ!! قُلْتُ: وَیْحَکَ! لا یُقَلِّدُهُمْ وَ مِنْ خُشُوعِهِ لا یَلْبِسُ وَ تَواضُعِهِ! قالَ: لا وَاللّهِ لا یُحْسِنُ وَ لا یُجْمِلُ! قُلْتُ: وَجْهِي مِنْ وَجْهِکَ حَرامٌ حَتَّى أُخْبِرَهُ بِما قُلْتَ! فَرَجَعْتُ إِلَی الْمَنْصُورِ فَأَخْبَرْتُهُ بِقَوْلِهِ، فَقالَ: أَخْبِرْهُ بِأَنَّهُ فِتْنَةٌ لِلنّاسِ ﴿وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِكَ خَيْرٌ ۚ ذَلِكَ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ»; «Ҳазрати Мансур дар бештари мавоқеъ пироҳанӣ сапед ва арақчинӣ сиёҳ ё сапед мепӯшид ва либоси руҳоният бар тан намекард, пас рӯзе аз маҳзари он ҳазрат берун омадам дар ҳоле ки марде аз ёронамон ба ҳамрои ман буд, пас ӯро хашмгин ёфтам, пас ба ӯ гуфтам: Туро чи мешавад?! Гуфт: Ин саййиди олимон ва раъиси муҷтаҳидон аст ва либоси ононро бар тан намекунад!! Гуфтам: Вой бар ту! Аз онон тақлид намекунад ва аз хушуъ ва тавозуъи ӯст ки онро бар тан намекунад! Гуфт: На ба Худо қасам, кори хуб ва зебойе анҷом намедиҳад! Гуфтам: Дидори ман ва ту бо ҳам ҳаром аст то он гоҳ ки сухани туро ба иттилоъи ӯ бирасонам! Пас ба назди он ҳазрат бозгаштам ва сухани ӯро ба иттилоъи он ҳазрат расондам, пас фармуд: Ӯро хабар бидеҳ ки он фитнае барои мардум аст <Ва либоси тақво он беҳтар аст, он аз оёти Худованд аст бошад ки онон мутазаккир шаванд>[1]»!

Оре, бегумон либосе ки мусалмононро ба ду даста тақсим карда ва якеро бандаи дигарӣ сохта ва ба сӯӣ сарсупурдагӣ ва тақлиди кӯр кӯрона аз он савқ дода, фитане барои онон аст. Либосе ки ба буте барои мусалмонон табдил шуда ва пӯшише барои фиреб ва абзоре барои истизъофи онон аст, ҷуз фитнае барои онон нест. Аммо либоси Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, аз ҷинсӣ дигар аст; Либоси ӯ, либоси тақвост; Либосе ки аз тори илм ва пуди амал бофта шуда ва аз чирки риё ва чуруки худбузургбинӣ покиза аст; Либосе ки зебоияшро аз мол ва силоҳ ва шумори ӯ нагирифта; Чароки ӯро мол ва силоҳ ва шуморе нест, балки аз таҷаллии малакут ва инъикоси дини холис дар роҳ ва равиш ва ормони ӯ гирифта ва ба қадре босафо ва машъашаъ аст ки дар паси ҳазорон ҳиҷоби дурӯғ ва тӯҳмат ва тавҳини душманонаш, намоён ва хиракунанда аст; Монанди шӯълаи фурузон дар чароғӣ тобон ки дар шишаи шаффоф қарор дорад ва шишаи шаффоф гӯйи ситораи дурахшон аст ки аз дарахти мубораки зайтун ки на шарқи ва на ғарбӣ аст моя гирифта, то ҳадде ки наздик аст равғани он шӯълавар шавад бидуни инки оташе онро ламс кунад; ﴿نُورٌ عَلَى نُورٍ ۗ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ[2].

↑[1] . Аъроф/ 26
↑[2] . Нур/ 35
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши посухгӯйи ба пурсишҳо
Таълиқот
Пурсишҳо ва посухҳои фаръӣ
Пурсиши
фаръии 1
Нависанда: Маҳдӣ
Тарих: 3/1/2017

Мо дар ҷомеъа дар мавоқеъи лузум барои муроҷиъа ба афроди ниёзманд шиносойии онҳо аз тариқи пӯшиш ҳастем, масалан замоне ки аз мо сирқат мешавад бо таваҷҷуҳ ба либоси маъмурини интизомӣ фавран ба онҳо руҷуъ карда ва эъломи сирқат мекунем. Ҳол агар суъоли шаръӣ доштем чигуна афроде ки таҳсилоти Исломӣ дошта ва дар ин умур мутахассис ҳастандро шиносойи кунем? Албатта сарфан мин боби пурсиш на тақлид; Чун аллома фармуданд либоси руҳоният либоси шӯҳрат аст ва инки оё тафкики либоси пизишкон, парасторон ва неруӣ хадамотӣ ҳам либоси шӯҳрат аст?

Посух ба пурсиши
фаръии 1
Тарих: 6/1/2017

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:

1 . Қиёси либоси олимони ба дин бо либоси пулисҳо, пизишкҳо, парасторҳо ва неруҳойи хадамотӣ, қиёсӣ маъалфориқ аст ки аз қиёси илм ба ақойид ва аҳкоми дин бо илм ба мавзуъоти урфӣ ва оддӣ бархоста аст, дар ҳоле ки илм ба ақойид ва аҳкоми дин –бар хилофи илм ба мавзуъоти урфӣ ва оддӣ– бар ҳар мусалмоне воҷиб аст ва инҳисори он дар як табақаи хос ҷойиз нест то ниёзе ба тамоюз дошта бошад[1].

2 . Муроҷиъа ба ҳар касе ки либоси руҳоният бар тан дорад, мисдоқи сафоҳат аст; Зеро ҳар касе ки либоси руҳоният бар тан дорад, лузуман олими ба дин нест, балки бештари онон ё толибилҳои камсавод ва рувзахонҳои даврагард ҳастанд ва ё шаётини иғвогаре ки ҳимоят аз тавоғитро таклифи нахуст ва рисолати аслии худ дар ҷомеъа мепиндоранд ва аз ҳар фурсате барои фирефтани мардум ва боздоштанашон аз роҳи Худованд истифода мекунанд; Фориғ аз онки умуман бар мабнои тақлид аз мароҷеъи мухталиф посух медиҳанд ва далилӣ кофӣ барои чизе ки мегӯянд ба ҳамроҳ надоранд. Бо ин васф, касе ки пурсише дар бораи ақойид ва аҳкоми дини дорад, бояд ба олимӣ шинохта шуда ба иҷтиҳод, тақво ва истиқлол аз ҳокимон муроҷиъа кунад ва аз ӯ бихоҳад ки посухи ӯро бо далоили кофӣ аз китоби Худованд ва суннати мутавотир ва ақли салим бидиҳад ва чунин олиме бо либоси руҳоният шинохта намешавад, балки бо осор ва маҷолиси илмӣ дар байт ё мадрасааш шинохта мешавад ва ниёзе ба либоси руҳоният надорад.

3 . Ҳамаи корҳое ки ба дин паванд меёбанд, бояд аз дин бархоста бошанд ва либоси олимон ба дин –аз он ҳайс ки олимони ба дин ҳастанд– ба дин пайванд меёбанд, дар ҳоле ки аз он барнахоста аст; Чароки он илм ба динро бар ӯҳдаи ҳамаи мусалмонон дониста ва либоси вежае барои аҳли он таъриф накарда ва аз либоси шӯҳрат боздоштааст ва бо ин васф, иттихози чунин либосе «Бидъат» маҳсуб мешавад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки Паёмбар ва аҳли байти ӯ ва бисёрӣ аз саҳоба ва тобеъин ва атбоъи тобеъин, олимони ба дин буданд, вале ҳеҷ як либоси вежае барои тамоюз аз дигарон иттихоз накарданд[2], то ҷойе ки ривоят шудааст гоҳе касе ба маҷлиси Паёмбар ворид мешуд, вале ӯро аз дигарон бознамешинохт, то инки мепурсид: «أَیُّکُمْ مُحَمَّدٌ»; «Кадом як аз шумо Муҳаммад аст?!»[3], дар ҳоле ки агар тамоюзи олимони ба дин аз дигарон бо либосӣ вежа зарурат дошт, қатъан он Ҳазрат ба он сазовортар буд ва аз он фуругузори намекард.

4. Пӯшидани либосе ки сабаби тамоюзи мусалмоне аз мусалонони дигар мешавад –монанди ҳар кори нописанде– дар мавориди зарурат ишколе надорад, монанди либоси аҳли разм ва либоси касоне ки корҳои сахт ва хатарнок анҷом медиҳанд ва ба либоси муносибе ниёз доранд; Ба далили умуми сухани Худованд ки фармудааст: ﴿يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ[4]; «Худованд барои шумо осонӣ мехоҳад ва барои шумо сахтӣ намехоҳад» Ва фармудааст: ﴿مَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيَجْعَلَ عَلَيْكُمْ مِنْ حَرَجٍ[5]; «Худованд намехоҳад ки барои шумо дар дин тангнойе қарор диҳад», бал дар мавориди маслиҳат ки тамоюзи мусалмоне аз мусалмонони дигар ба онон манфиъатӣ уқалойи ва машруъ мерасонад низ бахшидааст; Монанди либоси пулисҳо, пизишкҳо ва парасторҳо; Ба далили умуми сухани Худованд ки фармудааст: ﴿مَا عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ[6]; «Бар некукорон роҳе (ба муъохиза) нест ва Худованд омӯрзандаи меҳрубон аст», вале дар мавориди дигар ки зарурат ё маслиҳате надорад, ҷойиз нест, монанди либоси олимони ба дин ки адами зарурат ва маслиҳати он, балки зиёнбор буданаш табйин шуд; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки корҳои урфӣ ва оддӣ –бар хилофи илми ба дин– аз сӯйе дар пайванд бо дин анҷом намешаванд ва аз сӯӣ дигар бар ҳамаи мусалмонон воҷиб нестанд ва бо ин васф, метавонанд ба ҳар наҳве ки мутаъораф аст анҷом шаванд.

*Барои тазеҳоти бештар, ба матни арабӣ муроҷиъа кунед.
↑[1] . Дар ин бора бингаред ба: Пурсиш ва посухи 16.
↑[2] . Бингаред ба: Гуфтори 81, фақараи севвум.
↑[3] . Бингаред ба: Муснади Аҳмад, ҷ3, с168; Ҳамон, ҷ5, с64; Саҳеҳул Бухорӣ, ҷ1, с23; Сунани ибни Моҷа, ҷ1, с449; Сунуни Абӣ Довуд, ҷ1, с117; Сунани Насоъӣ, ҷ4, с122; Сунани Байҳақӣ, ҷ2, с444; Ибни Асир, Усд ал-ғоба фи маърифат ас-саҳоба, ҷ2, с63; Воқидӣ, Футҳул Шом, ҷ1, с287; Солеҳӣ Шомӣ, Субулул ҳудо вал рашод, ҷ6, с353; Муртазо Омилӣ, Ал-саҳеҳ мин сиратул Набийил азим, ҷ28, с209.
↑[4] . Бақара/ 175
↑[5] . Моъида/ 6
↑[6] . Тавба/ 91
Пойгоҳи иттилоърасонии дафтари Мансури Ҳошимии Хуросонӣ Бахши посухгӯйи ба пурсишҳо
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани пурсиш
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед пурсишҳои худро дар бораи осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш посух дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи пурсиш дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.
Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ фармойед:
1 . Мумкин аст ба пурсиши шумо дар пойгоҳ посух дода шуда бошад. Аз ин рӯ, беҳтар аст пеш аз навиштани пурсиши худ, пурсишҳои муртабитро мурур ё аз имкони ҷустуҷӯ дар пойгоҳ истифода кунед.
2 . Аз сабт ва ирсоли пурсишҳои ҷадид пеш аз дарёфти посухи пурсиши қаблӣ, худдорӣ кунед.
3 . Аз сабт ва ирсоли беш аз як пурсиш дар ҳар навбат, худдорӣ кунед.
4 . Авлавияти мо, посухгӯйи ба пурсишҳои марбут бо имом Маҳдӣ алайҳи салом ва заминасозӣ барои зуҳури ӯст; Чароки дар ҳоли ҳозир, аз ҳар чизе муҳимтар аст.