Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Мақола
 

«اللهم صلّ علی محمد و علی آل محمّد کما صلّیت علی ابراهیم و علی آل ابراهیم إنّک حمید مجید»

Сипос ва ситойиши махсуси Аллоҳ Парвардигори ҷаҳониён ва салавот ва таҳайёт ва баракоти он зоти пок бар вуҷуди нозанини Набии Карим ҳазрати Муҳаммад Мустафо саллаллоҳу алайҳи ва саллам ва асҳоби киром ва аҳли байти бузургвори он Ҳазрат.

Аллоҳ ҷалла ҷалолуҳу дар Қуръони шариф мефармояд: ﴿وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا[1] Ва низ мефармояд: ﴿وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَيِّنَاتُ ۚ وَأُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ[2] Ё дар ҷойи дигар мефармояд: ﴿إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْءٍ ۚ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ[3].

Ин оёти шарифа дар Қуръони азимушшон мутазаммини паёмҳои бисёр муҳим ва мавоъизи ҳакимона ва шоёни таваҷҷуҳе барои ҳамаи мусалмонони ҷаҳон аз миёни мазоҳиби гуногуни Исломӣ аст. Худованд ҷаллаҷалолуҳ дар ин оёт бо баёнӣ сариҳ ва нусусӣ рӯшан эълом медорад ки иттиҳоди мусалмонон матлуби Ӯ ва тафриқаву ҷудойи миёни онон мунҳиюн анҳ ва мабғуси Он зоти пок аст; Чароки дар ояи аввал сариҳан ба эътисоми ҳамаи мусалмонон ба ресмони Илоҳӣ ки воҳид аст (ҳабл) амр мефармояд ва дар ояи дуввум сариҳан тафриқа афканон ва ихтилоф кунандагон дар дини Худоро ваъдаи азоби бузурги дӯзах медиҳад ва ингуна аз он бар ҳазар медорад ва дар ояи севвум низ ба Расули Акрам амр мефармояд ононе ки динро фирқа фирқа карданд ва гурӯҳ гурӯҳ шудандро раҳо кун ва ба ҳоли худ вогузорад.

Воқеъият он аст ки як мусалмони муттақӣ ва Худотарс ки дар саҳни ҷомеъаи муслимин ҳузури фаъол дорад ва ба навбаи худ нақше дар муносибати фарҳангӣ, омӯзишӣ, расонаи, иҷтимоъӣ ва сиёсии ҷавомеъи Исломӣ эйфо менамояд, ҳангоме ки бо диққат ва ҳассосияти бештаре ба ин ояти сариҳи алалҳуҷҷаҳ ва ҳоъизи аҳмият таваҷҷуҳ пайдо мекунад, нохоста ба худ руҷуъ менамояд ва афкору гуфтор ва рафтори худ дар миёни мусалмононро баррасӣ ва воковӣ менамояд ва чи басо мӯй дар танаш рост мешавад ва бар худ наҳиб мезанад то мабодо мисдоқи ваъдаи ин оёт бошад ва мабодо аз касоне бошад ки дар шариъати Аллоҳ ихтилоф мекунанд ё тафриқа афканӣ менамоянд. Агарчи касоне ки ба шунидани оёти шарифаи Қуръон одат кардаанд ва сирфан ба ҳифз ва қироъати он машғул шудаанд ба роҳатӣ аз канори ин оёт мегузаранд ва онро бар худ татбиқ намедиҳанд ва чи басо бар хилофи он низ амал мекунанд.

Бо нигоҳӣ гузаро ба авзоъи ҷаҳони Ислом ва бо камоли таъассуф ба назар мерасад ки ин ваъидҳо ва инзорҳои Худованди Ҳаким, имрӯз дар миёни мо мусалмонон фаромӯш шудааст ва ё сирфан бар сари замбонҳои мо боқӣ монда ва дар ҷавореҳу аъзои мо аз ҷумла яд ва лисон ва қалби мо ҷараён надорад. Гувоҳи ин амр он аст ки имрӯз мо шоҳиди бештарин мунозиъот ва шадидтарин даргириҳо дар миёни мусалмонон аз ибтидои торихи Ислом то кунун ҳастем ва низ бештарин кушрот ва ҷинояти фаҷеъи башарӣ дар сатҳи ҷаҳонро дар сарзаминҳои Исломӣ мушоҳида мекунем! Шумо дар ҳар сатҳе аз равобити умумӣ миёни мусалмонон ки мулоҳиза кунед аз фазои ҳақиқӣ ва воқеъиятҳои малмус ва пуёи ҷомеъа гирифта то фазои маҷозӣ, сиёсатҳои интернетӣ, каналҳои тиливизионӣ, моҳвораи ва шабакаҳои иҷтимоъӣ ва низ дар сатҳи як шаҳр, кишвар ва ё дар сатҳи байналмилалӣ, низоъҳои фирқаи, мазҳабӣ, сиёсӣ ва ҷаноҳии густардае дар миёни мусалмонон дар ҷараён аст ва иддае аз мунофиқон дониста ва барномарезӣ шуда бо баҳрагирӣ аз будиҷаҳои калони зерзаминӣ ва доларҳои касифи истеъморӣ ва низ иддае аз мусалмонони ҷоҳил, нохоста ва бо инфиъоли тамом, бар шиддати ин мунозиъот меафзоянд ва оташи фитна миёни мусалмононро афрухтатар месозанд. Ин дар ҳоле аст ки ихтилоф ва ду дастагӣ дар миёни уммати мусалмон, муҷиби заъф ва осебпазирии ҳар чи бештари он дар баробари куффор мешавад ва дар ниҳоят ғалабаи сиёсӣ ва таҳаққуқи ҳокимияти мунофиқони хоъин ва муфсидро натиҷа медиҳад; Ҳамчунонки саҳобаи Расули Худо Абдуллоҳ ибни Умар разияллоҳу анҳ аз Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам нақл мекунад ки он ҳазрат фармуд: «مااختَلفت أمّة بعدَ نبيّها أِلّا ظَهر أهلُ باطِلها علي أهلِ حقِها»[4]; Яъне ҳеҷ уммате баъд аз Паёмбараш ихтилоф намекунад магар онки аҳли ботилаш бар аҳли ҳаққаш ғалаба мекунад.

Ҳамчунонки имрӯз ин пешбинии дақиқ ва дурандешонаи Расули Акрам муҳаққақ шудааст ва мо шоҳиди иттифоқот шум ва муносиботи хатарноке дар сатҳи ҷаҳони Ислом ҳастем; Камо инки мунофиқони мутаҷоҳир ба дӯстӣ ва ҳампаймонӣ бо кофирон, қудратро дар ҷаҳони Ислом ба даст гирифтаанд ва бар ҷону мол ва номуси онон мусаллат шудаанд ва аз ҳеҷ фитнаангезӣ ва шайтанате дар ҳаққи мусалмонони мазлуми Ироқу Сурия ва Фаластину Яман ва Баҳрейн ва ... музойиқа намекунанд ва то метавонанд бар табли тафриқа ва нафрати мусалмонон аз якдигар мекӯбанд. Ин шаройити вахим ва ҳувлнок, муҷиб шудааст ки мусалмонон аз мазоҳиб ва миллатҳои гуногун рӯз ба рӯз аз ҳам фосилаи бештаре бигиранд ва дучори бадгумонӣ ва бадрафторӣ бо якдигар бишаванд ва ҳамдигарро дар авзоъи нобасомони хеш муқассир бидонанд.

Аммо тардиде нест ки ин раванди фосид ва пурусаи шум бояд ҳар чи зудтар мутаваққиф шавад ва бо ифшои унсури нифоқ ва таъсири он дар миёни мусалмонон, пушти пардаҳо бармало гардад ва мусалмонон ҳаракати худ ба сӯӣ тафоҳум ва ҳамдигарпазириро оғоз намоянд. Имрӯз беш аз ҳар замони дигар уммати Расули Аллоҳ ба иттиҳод ва якпорчагӣ ниёзманд аст; Чароки ба воситаи шароратҳои кофирон ва хиёнатҳои мунофиқон он андоза осеб дида шудааст ки дигар гунҷойише барои ихтилофоти бештар ва таъмиқи вогароиҳо надорад. Аммо бо ин вуҷуд ба назар мерасад ки бояд даст аз рафторҳои дугона дар сардодани шиъорҳои ваҳдатгароёна ва эъмоли тафриқа афканона бардорем ва дар мақоми амал ва аз самими қалб ва ризояти дарунӣ гомӣ муъассир дар ҷиҳати иттиҳоди мусалмонон ва тақриб миёни онон бардорем.

Банда чун рӯзи пеш дар мадрасаи дорул улуми Зоҳидон яке аз дӯстони фозил ва аҳли илмро дидор кардам. Эшон китобе дар ҳавзаи маърифати динӣ ва Исломшиносӣ ба ман муъаррифӣ карданд ва фармуданд ки китоби бисёр муҳим ва арзишманде аст ва мавозеъи тақрибӣ ва қобили таваҷҷуҳе дорад. Албатта эшон нақдҳойе ҳам бар ин китоб доштанд ва фармуданд ки ба таври комил онро таъйид намекунанд, аммо дар ҳавзаи тақриби мазоҳиб ва баёни ҳақойиқи маҳҷури Исломӣ ва таваҷҷуҳ ба авзоъи рӯзи минтақа, нигаришӣ мунсифона, таҳсинбарангез ва ба дур аз таъассуб дорад; Ба наҳве ки метавон онро асарӣ мутафовит, таъсиргузор ва нуқтаи атфе дар ин ҳавза ба шумор оварад. Эшон ба ман тавсияи акид карданд ки ин китобро таҳия ва мутолеъаи кунам ва пас аз он назарамро бо эшон дар миён бигзорам. Китобе ки ба ман муъаррифӣ шуд китоби «Бозгашт ба Ислом» навиштаи олимӣ мусалмон ва мӯҳтарам бо номи «Мансури Ҳошимии Хуросонӣ» буд ки банда онро аз тариқи интернет таҳия кардам ва мутолеъаи онро пас аз ҳудуди як ҳафта ба итмом расондам ва пас аз таъаммулоте пиромуни он тасмим гирифтам ки матлаберо дар мавриди он ба риштаи таҳрир дароварам.

Ончи дар мавриди ин китоб беш аз ҳар чиз таваҷҷуҳи манро ба худ ҷалб кард ва манро муштоқи мутолиъаи он ба сурати комил намуд, талоши арзишманд ва рӯйкарди таҳсинбарангези нависандаи мӯҳтарами он барои нақди бетарафонаи мазоҳиби Исломӣ ва зикри халаъҳо, навоқис ва иштибоҳоти аҳолии мазоҳиби ом аз бародарони шиъа ва низ аксарияти аҳли суннат ва ҷамоъат ба шакли ғайриҷонибдорона аст, камо инки эшон бидъатҳо, инҳирофот ва хурофоте ки бархӣ аз бародарони шиъаи мо муртакиби он мешавандро бидуни ҳар гуна муҷомила, таъоруф ва мумошоте баён кардаанд ва албатта дар тарафи муқобил низ нукотеро дар мавриди торихи садри Ислом ва амалкарди саҳобаи киром баён намудаанд ки тафовутҳои боризе бо қироъати аҳли суннат ва ҷамоъат дорад. Ба унвони мисол эшон адолати умуми саҳоба ба сурати мутлақро зери суъол бурдаанд ва ба бархӣ аз ояти Қуръон ва вақойеъи торихи садри Ислом ишора кардаанд ки бо истинод ба он, қавл ба адолати умуми саҳоба махдуш ва маҳалли таъаммул ба назар мерасад. Албатта шоёни зикр аст ки ба ақидаи мо аҳли суннат ва ҷамоъат, ин адилла агарчи мустанад ба ҳақойиқи торихӣ ва ояти Қуръон ҳам бошад, адолати ононро зери суъол намебарем; Чароки дар ҳар ҳол онон ба унвони муҷтаҳид, табиъатан мусиб ё мухтиъ будаанд ва бар асоси ташхис ва дарёфти худ аз аҳкоми Ислом амал кардаанд ва ҳатто агар хато карда бошанд, дар иҷтиҳодашон муқассир нестанд, вале бо ин ҳол назари нависандаи мӯҳтарам мин ҳайси як назари илмӣ ки бархӣ салафи солеҳ монанди имом Абу Ҳанифа раҳималлоҳ низ ба наҳве қоъили ба он будаанд, мӯҳтарам аст. Ҳамчунин дар бахшҳое аз китоб низ сӯҳбатҳое матраҳ шудааст ки аз он ройеҳаи мазаммати хилоф ва некуҳиши онон ба машом мерасид ки албатта тавассути уламои кибор ва шахсиятҳои фозили аҳли суннат ва ҷамоъат қобили нақд аст ва пойгоҳи иттилоърасонии нависанда низ эъломи омодагӣ барои дарёфти ин нақдҳо кардааст.

Аммо гузашта аз ин мавзӯъот, ончи барои аҳли суннат ва ҷамоъат аҳмияти ба сазое дорад ва аз хутути қирмизи онон маҳсуб мегардад, беҳурматӣ, иҳонат ва лаъни хулафои рошидин ва саҳобаи киром ва беҳаёӣ нисбат ва уммаҳоти мӯъминин аст ки мутаъассифона дар ҳоли ҳозир тавассути гурӯҳе аз аҳли ташаюъ анҷом мешавад ва дар назари мо ҳаргиз қобили бахшойиш нест. Аммо мебинем ки муъаллифи гиромии ин асар, ҳазрати Ҳошимии Хуросонӣ бо лиҳози инсоф ва бо қотеъияти тамом аз «Лузуми эҳтиром ба саҳобаи Паёмбар» ва адами ҷавози шаръӣ беэҳтиромӣ ба онон сухан мегӯяд ва ҷудо аз онки беэҳтиромӣ ва фаҳҳошӣ ба он бузургворонро кори як идда авоми бесавод мешуморад, таъкид мекунад ки:

«Тавҳин кунандагони ба асҳоби Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ба сабаби лағзишҳошон, монанди тавҳин кунандагони ба сойири мусалмонон, ҳаргоҳ бар он исрор дошта бошанд, фосиқ ва золиманд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ ۖ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ ۚ وَمَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ;[5] «Ва аз якдигар айб наҷӯйед ва якдигарро бо алқоби зишт ёд накунед, бад номе аст фисқ пас аз имон ва ҳар кас тавба накунад, онон ҳамоно золимонанд»; Ҳар чанд қоидатан ба сабаби ин гуноҳи бузург, кофир шумурда намешаванд.»[6]

Ҳамчунин эшон саҳобаи киромро ба хотири савобиқи неку ва хадамоташон ба Ислом шойистаи ҳусни занни мусалмонон мешуморанд ва чи басо сӯъи занн ба ононро мубтанӣ бар ояи 12 сураи Ҳуҷарот, мусталзими гуноҳ мешуморанд.[7]

Ба илова эшон дар мабҳаси «Пайдоиши мазоҳиб ва рақобати онҳо бо якдигар» дар бахши севвуми китоб, баъд аз зикри тақобули торихӣ ду ҷараёни Умави ва Ҳошимӣ дар торихи Ислом ва эҷоди низоъҳои хунини мазҳабӣ ва фирқаи дар миёни мусалмонон, оғози пурусаи ду қутбӣ шудани ҷаҳони Ислом ва низ табаъоти шумми ҳукумати золим ва фосиқи банӣ Уммая, ба муносибат баҳсеро дар мавриди зарурат эҳтиром ба мусалмонони нахустин матраҳ мефармоянд ва ишора мекунанд ки эҳтиром ба мусалмонони нахустин монанди эҳтиром ба падар ва модар аст ва зикри бархӣ аз иштибоҳоти онон мусталзими беэҳтиромӣ ба онон нест.[8] Ҳамчунин дар мабҳаси «Ҳадисгароӣ» аз ҳамин бахш аз китоб, эшон кароҳат ва рӯйгардонӣ асҳоби бузурги Расули Худо аз тадвини ҳадис ва ривояти ахбори воҳид, заннӣ ва ғайри мӯътабар дар садри Исломро ҳокӣ аз дағдағаи хотир ва нигаронии онон барои Ислом медонанд; Чароки онон ба хубӣ медонистанд ки тарвиҷи ин ривоёти мутазод, ки ҳар касе бо ҳар ангезае ва чи басо ба шакли ноқис ва мағлут ба Паёмбари акрам нисбат медиҳад, муҷиби ихтилофи уммат дар аъмол ва низ ҷудойии онон аз китоби Худо мешавад, лизо хулафо дар он даврон аз китоби ҳадис ва ривоёти он манъ мекарданд. Эшон дар ин бора мефармоянд:

«Ин тадбире буд ки онон, бар хилофи пиндори бархӣ ҷоҳилон, аз рӯӣ хайрхоҳӣ ва бо ангезаи сиёнат аз Ислом анҷом медоданд; Зеро онон ба дурустӣ медонистанд ки ин аҳодис, аз як сӯ заннӣ аст ва эътибори кофӣ надорад ва аз сӯӣ дигар бисёр ноқис аст ва аз диққати кофӣ бархурдор нест ва бо ин васф, наметавонад мабнои диёнати мусалмонон вақеъ шавад... Албатта мусалламан ин рӯйкарди онон, ҳаргиз ба сабаби кароҳат аз ақвол ва афоъле набуд ки аз Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам шунида ва дида буданд, бал танҳо ба ин сабаб буд ки медонистанд мабнои Ислом, яқин аст ва яқин аз тариқи ҳадиси воҳид ҳосил намешавад ва бо ин васф, эҳтимом ба он, шойиста нест; Балки чи басо зиёнобор аст; Чароки аз эҳтимом ба яқиниёт боз медорад ва табъан муҷиби ихтилофи ороъ ва аъмоли мусалмонон дар оянда мешавад. Ҳамчунонки ҳамин тавр шуд ва мусалмонон, пас аз онки бархӣ ҳокимони Умавӣ, тадвин ва тарвиҷи ҳадисро озод карданд, ба гирдоварӣ ахбори оҳод аз ин сӯ ва он сӯ рӯй оварданд ва ҳар ратб ва ёбисеро бо унвони ҳадиси Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам дар кутуби хеш навиштанд ва ба ин тартиб, заминаи шакл гирии бузургтарин инҳирофотро дар миёни мусалмонон фароҳам сохтанд»[9]

Ин мавозеъи китоби «Бозгашт ба Ислом» дар ҳоле аст ки бисёрӣ аз мухотабони ин китоб бо таваҷҷуҳ ба таъкиди вежаи нависандаи он бар рӯӣ мавзӯъи аҳли байти Паёмбар ва зарурати муҳаббат ва итоъат аз онон, мӯътақид ҳастанд ки ҷаноби оқойи Ҳошимии Хуросонӣ мутаъаллиқ ба мазҳаби шиъа аст ва китоби ӯ ҳам аз аҳли ташаюъ намояндагӣ мекунад, дар ҳоле ки ба ақидаи ман, ин назар саҳиҳ ва мутобиқ бо воқеъ нест; Чун аз як тараф эшон бсиёрӣ аз дидгоҳҳо ва рӯйкардҳои ғулувомез ва мағлути шиъа ки дар ҳоли ҳозир қироъати расмии ин мазҳаб ҳаддиақал дар кишварҳое монанди Эрон талаққӣ мешавадро қабул надорад ва онро сариҳан рад мекунад ва ё интиқодоти ҷиддӣ бар он ворид медонад. Ба унвони намуна қавли ба илми ғайби аъиммаи аҳли байт ё адами имкони саҳв барои онон, ҷавоз хондани ғайри Худованд ба маънои марғубияти талаби ҳоҷот аз ғайри Аллоҳ субҳонаҳу ва таъоло, ҳуҷҷияти хабари воҳид, назарияи бидъатомези вилояти мутлақаи фақиҳ ва истеҳбоб ё ҳатто вуҷуб (!!) бароъат, лаън ва сабби хулафо ва бархӣ аз саҳоба ва ҳамсарони Паёмбар, ҳама ва ҳама дидгоҳҳое аст ки ин муъаллифи гиромӣ бо он мухолиф аст, лизо бо таваҷҷуҳ ба инки дар ҳоли ҳозир, дасти кам бархӣ аз ин дидгоҳҳо аз мазҳаби шиъа ҷудошуданӣ нест, наметавон нависандаи ин китобро мутаъаллиқ ба шиъа ва аҳли ташаюъ донист.

Аз тарафи дигар тақрибан ҳамаи манобеъ ва маохизаи китоби эшон дар мавориде ки ҳадис ё тафсир ё гузоришӣ торихиро мазкур дошта, аз манобеъ ва маохизаи мӯътабар ва дасти аввали аҳли суннат ва ҷамоъат аст ва ба нудрат манобеъ ё маохизае аз аҳли ташаюъ дар миёни онҳо дида мешавад ва ин барои касе ки китоби эшонро бо диққат мутолеъа мекунад комилан маҳсус аст. Аз ин рӯ, худи эшон низ сариҳан дар бахше аз китоб, ташаюъи хеш ба истилоҳӣ ва имрӯзинашро нафй мекунад, агарчи худро як суннӣ ҳам намешуморад. Эшон мегӯяд:

«Ман ба таври ҳатм, як шиъа ё суннӣ ба маънои мусталаҳ нестам, вале намунае аз як мусалмони ҳақгароям ки ба сӯӣ Ислом даъват мекунам ва дар ин замина ба Иброҳим иқтидо меварзам ки Худованд дар бораи ӯ фармудааст: ﴿مَا كَانَ إِبْرَاهِيمُ يَهُودِيًّا وَلَا نَصْرَانِيًّا وَلَكِنْ كَانَ حَنِيفًا مُسْلِمًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ[10] «Иброҳим на яҳудӣ ва на масеҳӣ буд, вале ҳақгароӣ мусалмон буд ва аз мушрикон набуд»

Албатта ин иддаъои эшон агарчи дар нигоҳи аввал каме аҷиб ва ғайри қобили қабул ба назар мерасад, аммо дар нигоҳи баъдӣ ва бо канор гузоштани таъассуботи мазҳабӣ ва нигариши қишрӣ чизи бад ҳам нест ва иттифоқан мутобиқ бо ҳамон чизе ба назар мерасад ки Худованд аз мо хостааст, онҷо ки моро аз фирқагароӣ ва ду дастагӣ бар ҳазар дошта ва фармудааст: ﴿إِنَّ الَّذِينَ فَرَّقُوا دِينَهُمْ وَكَانُوا شِيَعًا لَسْتَ مِنْهُمْ فِي شَيْءٍ ۚ إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ يُنَبِّئُهُمْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ[11] «Ҳамоно касоне ки дини худро фирқа фирқа карданд ва ба гурҳҳои гуногун тақсим шуданд туро бо онон коре нест. Кори онон бо Худост, он гоҳ ононро ба коре ки мекарданд огоҳ хоҳад кард» Лизо ончи эшон мефармояд агарчи мутафовит бо гуфтаи бисёрӣ аз мусалмонон аст, аммо ба назари ҳақир сутуданӣ ва шойистаи эҳтиром аст; Чун Худованд ҳамвора аз тафарруқ ва фирқамеҳварӣ дар миёни мусалмонон наҳй фармудааст ва онон ки аз ҷамоъати муслимин ҷудо мешавандро некуҳиш намудааст.

Аз ҷумла нукоти мусбат ва шоёни таваҷҷуҳи дигари ин китоб метавон ба ақлониятмеҳварӣ, воқеъгароӣ куфрситезӣ ва ифшогариҳои мутаъаддид алайҳи ҷараёни куфр ва нифоқ дар минтақа монанди муфсидони доъишӣ, таваҷҷуҳ ба бӯҳронҳо ва мӯъзалоти рӯзи ҷаҳони Ислом ва низ ироъаи роҳҳалҳои созанда ва бадеъи барои он ишора кард. Ба унвони намуна эшон дар мабҳаси «Равиши саҳиҳи муқобила бо кофирон» беҳтарин ва муъассиртарин равиши тақобул бо кофирон ва муқовимат дар баробари ҳуҷум ва ҳайманаи фарҳангии ононро «Таблиғот» муъаррифӣ мекунад. Эшон дар бораи имкон ҳусули бартариҳои сиёсӣ ва иқтисодӣ барои мусалмонон нисбат ба кофирон дар ҳоли ҳозир, изъон медорад:

«Воқеъ он аст ки таҳсили ин бартарӣ дар ҳоли ҳозир, душвориҳои фаровоне пайдо карда, то ҳадде ки наздик аст муҳол пиндошта шавад; Зеро бештари зерсохтҳои он дар миёни мусалмонон эҷод нашудааст ва эҷоди онҳо ба ирода, ҳиммат, ҳамоҳангӣ ва замони кофӣ ниёз дорад, дар ҳоле ки мусалмонон, ба далили худбохтагӣ, танбалӣ, ихтилофоти сиёсӣ ва мазҳабӣ ва фиқдони раҳбари воҳид ва шойиста, ирода, ҳиммат ва ҳамоҳангии лозим барои онро фоқиданд ва замони кофӣ барои онро дар ихтиёр надорад ва бо ин васф, шояд ёфтани роҳкорӣ амалитар ва кӯтоҳмуддат дар канори пайгирии роҳкори ормонӣ ва дарозмуддат, барои муқовимат дар баробари ҳуҷуми фарҳангии кофирон, зарурӣ бошад ва он роҳкор, ҳамоно таблиғот аст; Зеро таблиғот, муъассиртарин ва камҳазинатарин коре аст ки метавон барои коҳиши қудрати сиёсӣ ва иқтисодии онон ва нуфузашон дар миёни мусалмонон анҷом дод. Ҳар чанд ин коре аст ки онон низ бо баҳрагирӣ аз абзорҳои коромад, дар муқобили мусалмонон анҷом медиҳанд, вале бояд донист ки муҳтавои таблиғот ҳамеша аз абзорҳои он коромадтар буда ва тавонистааст бо қуввати худ, заъфи онҳоро ҷуброн кунад; Чунонки Паёмбарон, бо баҳрагирӣ аз ҳамин имкон, бар ақвиёи замони худ ғолиб омаданд, вагарна ғалабаяшон бар онон бо такия бар қудрат ва сарват мумкин набуд»[12].

Ҳамчунин эшон дар интиҳои мабҳаси «Омезиш бо милал ва фарҳангҳои ғайри Исломӣ» ки ба унвони яке аз мавонеъи ҳафтгонаи иқомаи Ислом матраҳ мегардад, бо нигаришӣ ҳушёрона ва огоҳона дар иртибот бо муносиботи ҳоли ҳозири ҷаҳони Ислом ва созу корҳои бурунрафт аз бӯҳронҳои мавҷуд, қатъи вобастагӣ ва сарсупурдагии мусалмонон ба кофирон ва дастёбӣ ба истиқлоли фарҳангӣ ва иқтисодиро танҳо роҳи наҷот ва беҳбуди авзоъи муслимин мешуморад. Эшон дар ин росто тарҳи бисёр инқилобӣ ва бесобиқаеро пешниҳод мекунад ва кишварҳои Исломӣ ва мусалмонони ҷаҳонро ба таъаммул ва пайгирии роҳкорҳои иҷроӣ он фаро мехонад. Ончи ҳазрати Ҳошимии Хуросонӣ ба унвони як истротежии бунёдин матраҳ мекунад, зарурати эҷоди як иттиҳодияи муташаккил аз кишварҳои Исломӣ бо пул ва артиши воҳид аст то ингуна мавозина ва муъодилаҳои қудрат дар ҷаҳони Ислом ба нафъи мусалмонон тағйир кунад ва онон ибтикори амалиро ба даст гиранд.

Албатта эшон ба гуфтаи худ ормони дарозмуддатеро аз ин тарҳ дунбол мекунад ки метавон онро як сиёсатгузории калон ва баланд муддат ба ҳисоб овард ва он ҳам бардоштани марзҳои сохтагӣ ва эътибор шуда тавассути кофирон ва иттиҳоди ҳамаи мусалмонон зери парчами имом Маҳдӣ аст. Эшон дар мавриди ташкили иттиҳодияи кишварҳои Исломӣ ба унвони роҳи ҳаллӣ миёнмуддат ингуна мефармояд:

«Ҳар чанд пеш аз он, метавон ба роҳҳои кӯтоҳтаре монанди эҷоди як иттиҳодия аз кишварҳои Исломӣ бо пул ва артиши воҳид, ба унвони муқадамае барои эҷоди ҳукумати воҳиди Исломӣ, андешид; Чароки интиқоли мустақими мусалмонон аз марҳалаи феълӣ ба марҳалаи ормонӣ, ҳатто бо вуҷуди як инқилоби умумӣ дар кишварҳои Исломӣ назири ончи чанде пеш бо унвони «Баҳори Арабӣ» дар бархӣ кишварҳои Арабзабон воқеъ шуд, ба ғоят душвор аст. Аз ин рӯ, амалитар ба назар мерасад ки дар қадами нахуст, як итиҳодияи бузург назири итиҳодияи Урупо, бо узвияти ҳамаи кишварҳои Исломӣ ва бо эҳдоси марзҳои озод ва пул ва артиши муштарак, эҷод шавад ва дар қадами баъд, иттиҳодӣ амиқтар дар қолиби як давлати фарогири Исломӣ ва бар пояи пайравӣ аз халифаи Худованд дар замин, миёни онон эҷод шавад. Ин ба таври ҳатм роҳи растгории мусалмонон ва расидани онон ба саъодати дунё ва охират аст.»[13]

Маҷмӯъаи ин мавозеъ ҷалби таваҷҷуҳ ва рӯйкардҳои фикрона ва амиқи нависанда, ин китобро ба асарӣ хонданӣ ва шоёни таъаммул табдил кардааст; То ҷойе ки метавон мутолеъаи онро ба умуми муслимин аз ҳар мазҳаб ва фирқа ва ҷиноҳе тавсия намуд, агарчи ҳамон тавр ки пештар ишора шуд мумкин аст тафовутҳое бо ороъ ва назариёти собит шуда ва мавриди қабули мазоҳиби мухталиф дошта бошад ки бо андакӣ саъйи садр, миноъати табъ ва канор гузоштани таъассубот, қобили иғмоз ва ҳатто қобили қабул аст; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки мабонӣ ва мустанадоти китоб ҳаргиз мутаъаллиқ ба як мазҳаб ё марбут ба як фирқаи хос нест, балки яқиниёт ва мусалламоти Исломиро мавриди такя ва истиноди худ қарор додааст ва аз ин рӯ ихтилофи назаре ки дар маҳдудаи ин китоб миёни мусалмонон матраҳ мешавад ба роҳатӣ қобили рафъ аст ва тафоҳуму тавофуқ бар гирди он кори душворе нест.

Дар охир лозим медонам ки аз нависандаи фарҳехта ва донишманди ин асар мавлоно Мансури Ҳошимии Хуросонӣ, ба хотири таълифи ин китоби муфид ва гаронмоя ва мавозеъи олимона, ваҳдатгароёна ва рӯшангароёнаи эшон камоли қадрдонӣ ва сипосгузориро ба амал оварам. Аз самими қалб умедворам ки ин асар беш аз пеш мавриди таваҷҷуҳ ва муроҷиъаи бародарон ва хоҳарони мусалмон қарор гирад ва мавозеъи он мавриди иноят ва нақд ва баррасии мунсифона ва муҳаққиқонаи мутафаккирон ва муҳаққиқони мусалмон воқеъ шавад.

↑[1] . Оли Имрон/ 103.
↑[2] . Оли Имрон/ 105.
↑[3] . Анъом/ 159.
↑[4] . Табаронӣ, Ал-Мӯъҷамул Авсат, ҷ7, с370
↑[5] . Ҳуҷарот/ 11.
↑[6] . Ҳошимии Хуросонӣ, Бозгашт ба Ислом, с279
↑[7] . Рҷ: Ҳамон, с277.
↑[8] . Рҷ: Ҳамон, с187 ва 188.
↑[9] . Ҳамон, с174 илло 176
↑[10] . Оли Имрон/ 67.
↑[11] . Анъом/ 159.
↑[12] . Ҳошимии Хуросонӣ, Бозгашт ба Ислом, с75
↑[13] . Ҳамон, с170 ва 171
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани
мақола ё нукта
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед мақолот, хотирот ва дилнавиштаҳои худро дар пайванд бо осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба намоиш гузошта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи мақола ё нукта дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.