Сешанбе 19 Март 2024 мелодӣ / 8 Рамазон 1445 ҳиҷрӣ қамарӣ
Мансури Ҳошимии Хуросонӣ
 Дарси ҷадид: Дарсҳое аз он ҷаноб дар бораи инки замин аз мардӣ олим ба ҳамаи дин ки Худованд ӯро дар он халифа, имом ва раҳнамойе ба амри худ қарор дода бошад, холи намемонад; Аҳодиси саҳиҳе аз Паёмбар дар ин бора; Ҳадиси 3. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Гуфтори ҷадид: Гуфторе аз он ҳазрат дар бораи инки фуру бурдани амдии сар дар об ҳаргоҳ сабаби расидани об ба гулӯ шавад, сабаби қазоъи рӯза аст. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Пурсиши ҷадид: Оё ақиқа кардан барои навзод, машрӯъ аст? Барои мутолеъаи посух, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед. Нақди ҷадид: Ман ба унвони касе ки даъвати ҷаноби Мансурро пазируфта ва мусаммам ба заминасозӣ барои зуҳури Маҳдӣ аст, чигуна метавонам таколифи шаъии худам монанди намозу рӯза ва ҳаҷҷу закотро анҷом бидиҳам? Қабули даъвати ҷаноби Мансур сарфи назар аз инки барои зуҳури Маҳдӣ лозим аст, чи фойидае барои ман аз ҷиҳати амали ба таколифи шаръӣ дорад?! Барои мутолеъаи барраси, инҷоро клик кунед. Номаи ҷадид: Фарозе аз номаи он ҳазрат ки дар он дар бораи шиддат гирифтани бало ҳушдор медиҳад ва иллати он ва роҳи пешгирӣ аз онро табйин мекунад. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Нуктаи ҷадид: Нуктаи «Як қадам монда ба субҳ» навиштаи «Илёс Ҳакимӣ» мунташир шуд. Барои мутолеъаи он, инҷоро клик кунед. Барои мутолеъаи муҳимтарин матолиби пойгоҳ, ба саҳифаи аслӣ муроҷиъа кунед.
loading
Мақола
 

Минтақаи ховари миёна чи аз ҳайси маъодилоти сиёсӣ ва низомӣ ва чи аз ҳайси патосиалҳои ҳавзаи инержӣ ва жиъуполитик (Ҷуғрофиёи сиёсӣ) ва фаротар аз инҳо, тақобулҳои идеъолужик ва динӣ, ба унвони минтақаи роҳбурдӣ ва ҳавзаи истротежик дар ҷаҳон ба шумор меравад. Аммо шаройити кунунии минтақа ва ҷаҳон, чолишҳои ҷиддӣ ва амиқеро пеши рӯйи мардуми ин минтақа ва хусусан мусалмонон қарор додааст. Таҳлили таҳаввулоти минтақа ки ҳолотӣ рӯзшумор ба худ гирифтааст ин воқеъияти шумро бар мало месозад ки душманони башарият ва Ислом бо тарҳрезии фитнаи бузург дар пайи ба ҳок ва хун кашидани тамоми кишварҳои Исломӣ ва поярезии имперотурии навин ва ошкори шайтони дар минтақаанд; Воқеъияте ки ҳатто манобеъи динии мо низ ба рӯшанӣ аз он хабар додаанд, ҳар чанд баррасии ин таҳаввулот аз нуқтаи назари ахбори мутавотир ва мӯътабар маҷолӣ восъе металабад.

Ҳамакнун гурӯҳи теруристии доъиш бо пуштибонии бедариғи яҳудият ва ҳимоятҳои саховатмандонаи оли Саъуд ва ваҳобият рӯз ба рӯз ба дарвозаҳои Димишқ ва Бағдод наздиктар мешаванд ва мутаъассифона пинҳон кардани воқеъияти талхи мавҷуд тавассути бархӣ расонаҳои кишварҳои минтақа низ чизе аз сиёҳии он намекоҳад. Доъиш илова бар ҳаракати густарда дар ду ҷабҳаи Ироқ ва Сурия, бо бозӣ додани неруҳои низомии Миср дар саҳроӣ Сино ва вуруди маккоронаи неруҳояш ба Қоҳира ва бо сӯъи истифодаи густарда аз патонсиали неруҳои мухолифи ҳукумати Миср дар ҳимоят аз гурӯҳи теруристӣ, ки хусусан пас аз бархурдҳои саркӯбгаронаи ҳукумат бо сарони Ихвонул Муслимин тавсиъа ёфтааст, дар ҳоли бистарсозӣ барои барпоии бӯҳронӣ амиқ ва хунин дар Миср ва ба таври куллӣ Африқои Араб аст. Аз сӯӣ дигар, дар ҳоле ки кишварҳои мустакбири ғарбӣ дар ҳоли хезиши мастона дар баробари нармиши қаҳрамононаи сарони ҳукумат дар Эрон ҳастанд ва маккорона дар бозии бачагонае дар ҳоли хариди замон барои тангтар кардани ҳақиқии ҳалқаи муҳосираи иқтисодӣ ва низомии Эрон ҳастанд, доъиш рӯз ба рӯз ҳузури худро дар Афғонистон пуррангтар мекунад ва бо сӯъи истифода аз бадбинии мардуми минтақа ба гурӯҳи толибон ва ба баҳонаи нобудии он гурӯҳ дар Покистон ва Афғонистон, ҷойи пои худро дар ҷабҳаи шарқи муҳкамтар месозад. Дар воқеъ шаётини мусткбири ғарбӣ бо найрангӣ печида, дар ҳоли барангехтани ҷанги хунини дигаре, ин бор миёни ду гурӯҳи низомӣ ба истилоҳ мусалмон дар Афғонистон ва Покистон ҳастанд то зимни гилолудатар кардани минтақа, заминаро барои таҳаққуқи аҳдофи шумми хеш муҳаё созанд. Ба ин шаройити печида, бӯҳрони Яман ва Арабистонро ҳам бояд афзуд. Ҳамчунин инфиҷорҳои мутаъаддиди ахир дар сарзаминҳои ба зоҳир ороми Арабӣ монанди Баҳрайн низ бар умқи фоҷиъа ва дасисаи шайтон дар густариши ҳарчи бештари фитна сиҳҳа мегузорад. Воқеъ он аст ки душманони Ислом ба қасди нобудии Ислом ва бо ҳадаф қарор додани ваҳдати мусалмонон ва густариши хушунат ва тафриқа афканӣ дар даруни кишварҳои Исломӣ ва Исломҳаросӣ дар сатҳи ҷаҳон, дар ҳоли ҳаракат ба сӯӣ аҳдофи палиди худ ҳастанд. Миллатҳои мусалмон ва сардомдоронашон низ хоста ё нохоста монанди арӯсакҳои хаймашаббозӣ бо инфиъоли маҳз, дар нақшҳое ки барояшон таъриф кардаанд бозӣ мекунанд! Ин воқеъияти талхро раҳбари озода ва хайрхоҳи мусалмонон ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ дар китоби шарифи «Бозгашт ба Ислом», бо ишора ба ҷаҳли мусалмонон нисбат ба душманонашон чунин табйин мефармоянд:

«...онон душманони Исломро намешиносанд ва аз душманиҳои онон бо он огоҳӣ надоранд; Чароки ҷараёнҳои илҳодии ҷадидиде дар ҷаҳон ба роҳ афтода ва кӯшишҳои шайтонии пинҳоне бар зидди Худованд созмон ёфтааст. Шайтонпарастон аз торикхонаҳои худ берун омадаанд ва ҷодугарон, аз дахмаҳои худ сар баровардаанд, то бо ҳимояти қудратмандони муфсид ва сарватмадони мулҳид, ҳукумати куфрро бар ҷаҳон муставлӣ созанд ва дар ин миён, мусалмонон, бехабар аз чизе ки дар ҳоли вуқуъ аст, ба масоъилӣ ҷузъӣ ва беаҳамият машғуланд ва бар сари онҳо бо якдигар низоъ мекунанд; Чунонки ба унвони намуна, бар сари ниҳодани дастҳо дар зери ноф ё болоӣ он ба ҳнгоми намоз меҷанганд ва ниҳояти ҳаммашон ин аст ки зоъирони қубурро аз наздик шудани ба онҳо боздоранд; Ҳамчунонки толиби илми онон низ ҷуз ба шинохти мазоҳиби худ, эътиное надоранд ва аз ошноӣ бо ҷаҳони куфр ва ончи дар он мегузарад, фориғанд; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿ذَلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ;[1] «Ин мунтаҳои илми онон аст»! Ба ин тартиб кофирон аз миллатҳои мухталиф, барои ҷанг бо Ислом муттаҳид шудаанд, дар ҳоле ки мусалмонон бо миллати воҳид, аз якдигар ҷудо гардидаанд ва ин пайомаде ҷуз султаи кофирон бар мусалмонон надоштааст...».[2]

Бетардид идомаи ин раванд ҷуз азмиҳилоли комили кишварҳои Исломиро ба дунбол нахоҳад дошт ва роҳкорҳои таскинии мавҷуд низ чизе ҷуз замон додан ба сарони куфр ва хуфтан дар бистари марг нест. Ҳазрати аллома дар идома бо ишора ба ҷаҳл ва ғафлати мусалмонон аз душманони ҳақиқияшон мефармоянд:

«...Шакке нест ки агар инон ононро мешинохтанд ва аз душманиҳошон бо худ огоҳӣ меёфтанд, худро ба онон вобаста намесохтанд; Чароки табиъ инсон ӯро аз наздикӣ ба зарар боз медорад ва ғаризааш ӯро ба дурӣ аз хатар во медорад; Вале инон ақлро вониҳодаанд ва ба дастаи сафиҳон бадал гаштаанд; Пас судро аз зиён тамйиз намедиҳанд ва дӯстро аз душман намешиносанд...»[3]

Фитнаи азиме ки имрӯз сарзаминҳои Исломиро дар бар гирифта ва мусалмононро ба ҷони ҳам андохта ва рӯз ба рӯз дар ҳоли густариш аст, дар воқеъ охарин тири шайтон аст ки андеша ва амали мусалмононро ҳадаф гирифтааст ва дар садади нобудии комили ҷаҳони Ислом аз дарун ва берун аст. Албатта тардиде нест ки макри шайтон қавӣ нест; Чароки Худованд дар Қуръон мефармояд: ﴿إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفًا[4] Ва макри ӯ бо макри Худованд ки танҳо қудрати ҳақиқӣ дар ҷаҳон аст дафъ хоҳад шуд, аммо Худовандро суннатҳоӣ тағйирнопазир аст ки аз онҳо тахаллуф намефармояд ва аз ҷумлаи онҳост: ﴿إنّ اللهَّ لَا يُغَيِّرُ مَا بقوْمٍ حَتىَّ يُغَيِّرُوا مَا بأَنفْسِهِمْ;[5] Яъне «Худованд чизеро ки дар мардуме ҳаст тағйир намедиҳад то он гоҳ ки онон чизе ки дар худашон ҳастро тағйир надиҳанд»; Лизо тағйир ва ислоҳи ин вазъияти риққатбор ва мусибати азим агарчи ба сабаби тахаллуф нопазир будани ваъдаҳои Худованди мутаъол ҳатмӣ аст, аммо кайфият ва замони он тобеъи иродаи мардум аст. Мусалмонони ҷаҳон бояд бифаҳманд ки ҳеҷ як аз роҳкорҳои кӯтоҳмуддате ки ба онҳо чанг мезананд роҳи саъодати онҳо нест ва барояшон хайр пеш намеоварад; Чароки иблиси лаъин хайрхоҳи онҳо нест. Бархӣ мусалмонон гумон мекунанд ки амрико ва исроъил ва инглис ва ҷаҳони куфр барояшон нон ва амният меоваранд. Бархӣ мусалмонон гумон мекунанд Муҳаммад Умар ва Бағдодӣ барояшон иззат ва шукуҳи Исломиро ба армуғон меоваранд. Бархӣ аз мусалмонон гумон мекунанд агар ҳокимеро бибаранд ва раҳбари ҳизбу гурӯҳ ва дастаяшонро бар ҷойи ӯ бишинонанд адолат барқарор мешавад. Дар ҳоле ки ҳамагӣ дар хатоӣ бузург ва ҷаҳли ошкоранд; Зеро ягона роҳкори ҳақиқии поён ёфтани бӯҳрони амиқ ва фитнаи ҳамагир дар ҷаҳони Ислом, бозгшати мусалмонон ба сӯӣ халифаи Худованд ҳазрати Маҳдӣ алайҳи салом ва таҳаққуқи ҳокимияти он ҳазрат аст; Коре ки мусалмонон бояд анҷом диҳанд ва аз уҳдаи онон бар меояд ва дер ё зуд маҷбур ба анҷоми он хоҳанд шуд. Чунонки ҳазрати аллома Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мефармоянд:

«...пиндори мардум дар бораи зуҳури Маҳдӣ ки онро бар ӯҳдаи Худованд ва манут ба ирода ва иқдоми ибтидоии ӯ мепиндоранд, саҳиҳ нест; Зеро чунонки рӯшан шуд, зуҳури Маҳдӣ ба маънои дастрасӣ ба ӯ ва истелоъи ӯ бар замин, аз корҳое аст ки мавқуф ба ҳимояти кофии мардум аз ӯст ва рӯшан аст ки ҳимояти кофии онон аз ӯ, бо ирода ва иқдоми ҷабрии Худованд анҷом намешавад, балки бо ирода ва иқдоми ихтиёрии онон анҷом мешавад ва ирода ва иқдоми Худованд, агарчи барои эҷод ва изҳори Маҳдӣ лозим аст, тобеъӣ аз ирода ва иқдоми ибтидоии мардум аст...»[6]

Ва низ мефармоянд:

«...Аммо мурод аз ҳимояти кофии мардум аз Маҳдӣ низ, талаб, иъонат ва итоъати кофии онон аз ӯст; Ба ин маъно ки иддаи кофии аз мардум, толиби Маҳдӣ бошанд ва толиби ғайри ӯ набошанд; Бо таваҷҷуҳ ба инки одатан касе бидуни бархурдорӣ аз матлубияти кофӣ дар миёни мардум ба ҳукумат даст намеёбад ва агар ба он даст ёбад дар он боқӣ намемонад ва талаби ду ҳоким бо ҳам мумкин нест; Чароки ҷаҳон дар воқеъ иқлимӣ водид аст ва табъан ба ҳокими воҳид эҳтиёҷ дорад ва ду ҳоким дар як иқлим намегунҷанд ва бо ин васф, талаби ҳар як, монеъ аз талаби дигарӣ хоҳад буд. Ҳамчунонки пас аз талаби кофии Маҳдӣ, иъонати кофии ӯ бар мардум воҷиб аст; Ба ин маъно ки иддаи кофӣ аз онон, муқаддамоти лозим барои дастрасӣ ба ӯ ва ҳокимияти ӯро фароҳам созанд ва муқаддамоти лозим барои дастрасӣ ба ӯ, вуҷуди иддаи кофӣ аз муҳофизони амин аст ки қодир ба ҳифозат аз саломатӣ ва озодии ӯ дар ҳийни дастрасии мардум ба ӯ бошанд; Чароки ҳаргоҳ ӯ ба сабаби бархурдорӣ аз чунин касоне, бар саломатӣ ва озодии худ эмин бошад, узре дар адами тамкини мардум аз дастрасӣ ба худ надорад, ҳар чанд қодир ба ташкили ҳукумат набошад ва муқаддамоти лозим барои ташкили ҳукумати ӯ, вуҷуди нафар, мол ва силоҳи кофӣ барои ӯст ки аз ноҳияи мардум қобили таъмин аст; Бо таваҷҷуҳ ба инки ҳукуматӣ бидуни нафар, мол ва силоҳи кофӣ, ташкил намешавад ва агар ташкил шавад, боқӣ намемонад ва ҳукумати Маҳдӣ аз ин қоъида мустасно нест. Ҳамчунонки ҳифозат аз саломатӣ ва озодии ҳокимони дигар ва таъмини нафар, мол ва силоҳ барои онон, монеъ аз зуҳури Маҳдӣ аст; Чароки муҷиби тақвияти рақибони ӯ мешавад ва ҳифозат аз саломатӣ ва озодии ӯ ва таъмини нафар, мол ва силоҳ барои ӯро сахттар ва бефоида мекунад. Ҳамчуноки пас аз иъонати кофии мардум ба ӯ, итоъати кофии онон аз ӯ ва тарки итоъаташон аз ғайри ӯ, лозим аст; Чароки ҳукумати ӯ, чи пеш аз ташкил ва чи пас аз он, бидуни итоъат аз ӯ имкон намеёбад ва ба ғарази худ намерасад ва итоъат аз ғайри ӯ, ба маънои адами итоъат аз ӯст; Чароки итоъат аз ду ҳоким, ба тазод меанҷомад ва мумкин нест ва табъан итоъат аз яке, ба маънои адами итоъат аз дигарӣ аст.

Ин дар ҳоле аст ки акнун қотибаи мусалмонон, толиби ҳокимоне ҷуз Маҳдӣ ҳастанд ва ононро ба ҷои ӯ ҳифозат, иъонат ва итоъат мекунанд ва иддаи кофӣ дар миёни онон барои ҳифозат, иъонат ва итоъат аз Маҳдӣ нест ва агар иддаи кофӣ дар миёни онон барои ин кор вуҷуд дошта бошанд, ҷудо аз якдигар дар атрофи замин парокандаанд ва рӯшан аст ки ҳар як аз онҳо ҷудо аз дигарон ва ба танҳоӣ, қодир ба ҳифозат аз саломатӣ ва озодии Маҳдӣ нест ва аз ин рӯ, иҷтимоъи онон барои ин кор зарурӣ аст, дар ҳоле ки касе нест то ононро барои ин кор гирд оварад ва ҳамин сабаби зоҳир нашудани Маҳдӣ агарчи дар ҳадди дастрасӣ ба ӯ шудааст. Бар ин поя аст ки ман рӯзгорӣ чанд, дар атрофи замин сайр мекунам ва дар пайӣ мардумонӣ шойиста мегардам то иддаи кофии аз ононро гирд оварам ва барои ҳифозат, иъонат ва итоъат аз Маҳдӣ омода гардонам, то чун Худованд аз гирдиҳамоӣ ва омодагии онон огоҳӣ ёбад, дастрасӣ ба Маҳдиро барои онон муяссар гардонад ва заминаи ҳокимияти ӯ пас аз онро фароҳам намояд, то тамҳиде барои зуҳури ӯ бошад; Бо таваҷҷуҳ ба инки агар имрӯз ин кор анҷом шавад, ба таври қатъ фардо ӯ зуҳур мекунад, балки имшаб дастрасӣ ба ӯ мумкин мешавад; Чароки Худованд ба қадри соъате зулм намекунад...»[7]

Бинобарин агар мусалмонони ҷаҳон ин даъвати ҳаққи Мансури Ҳошимии Хуросониро лаббайк нагӯянд ва иҷтимоъе бо мухтассоти табйин шуда дар ҷаҳон ҳифозат аз ҳазрати Маҳдӣ ва дастрасӣ ба эшон ва таҳаққуқи ҳокимияти он бузургвор эҷод накунанд, рӯз ба рӯз бадбахттар ва заъифтар ва парокандатар мешаванд ва оташи фитнаи азими охируззамон тамоми сарзаминҳои онҳоро хоҳад гирифт. Он рӯз монанди беморӣ саъбулилоҷ ки фурсати дармон дар шароити осонтарро аз даст додааст, бо ниҳояти истирор ва бадбахтӣ ба дунболи чораи кор хоҳанд гашт ва бо сарфи ҳазинаҳои бисёр бештар аз имрӯз давои дарди худ, Маҳдӣ алайҳи саломро хоҳанд ёфт ва то он рӯз чи ҷонҳо ки табоҳ хоҳад шуд, чи танҳо ки бар хок ва хун хоҳад ғалтид, чи хонаҳо ки хароб хоҳад шуд ва чи фурсатҳо ки аз даст хоҳад рафт...

↑[1] . Наҷм/30
↑[2] . Бозгашт ба Ислом, с43
↑[3] . Бозгашт ба Ислом, с44
↑[4] . Нисоъ/76
↑[5] . Раъд/11
↑[6] . Бозгашт ба Ислом, с293
↑[7] . Бозгашт ба Ислом, с294 ва 296
Ҳамрасонӣ
Ин матлабро бо дӯстони худ ба иштирок гузоред, то ба густариши илм ва маърифати динӣ кӯмак кунед. Шукронаи ёд гирифтани як нуктаи ҷадид, ёд додани он ба дигарон аст.
Email
Telegram
Facebook
Одноклассники
ВКонтакте
Метавонед ин матлабро ба забонҳои зер низ мутолеъа кунед:
Агар бо забони дигаре ошнойи доред, метавонед ин матлабро ба он тарҷума кунед. [Форми тарҷума]
Навиштани
мақола ё нукта
Корбари гиромӣ! Шумо метавонед мақолот, хотирот ва дилнавиштаҳои худро дар пайванд бо осор ва андешаҳои аллома Мансури Ҳошимии Хуросониро дар форми зер бинависед ва барои мо ирсол кунед то дар ин бахш ба намоиш гузошта шавад.
Таваҷҷуҳ: Мумкин аст номи шумо ба унвони нависандаи мақола ё нукта дар пойгоҳ намоиш дода шавад.
Таваҷҷуҳ: Аз онҷо ки посухи мо ба эмейли шумо ирсол мешавад ва лузуман бар рӯи пойгоҳ қарор намегирад, лозим аст ки одраси худро ба дурусти ворид кунед.