أَخْبَرَنَا جُبَيْرُ بْنُ عَطَاءٍ الْخُجَنْدِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ الْمَرْأَةِ تُزِيلُ الشَّعْرَ مِنْ وَجْهِهَا، فَقَالَ: لَا بَأْسَ بِهِ، أَتَذَرُهُ حَتَّى تَشَبَّهَ بِالرِّجَالِ؟! قُلْتُ: إِنَّهُمْ يَقُولُونَ ذَلِكَ تَغْيِيرُ خَلْقِ اللَّهِ! قَالَ: سُبْحَانَ اللَّهِ! أَلَا يَنْتِفُونَ هَؤُلَاءِ إِبْطَهُمْ وَلَا يَحْلِقُونَ عَانَتَهُمْ؟! إِنَّمَا يُغَيِّرُ خَلْقَ اللَّهِ مَنْ يُفْسِدُهُ، ثُمَّ قَالَ: تَحْلِقُ الشَّعْرَ، وَلَا تَنْتِفُهُ فَتُؤْذِي بِذَلِكَ نَفْسَهَا.

Тарҷумаи гуфтор:

Ҷубайр ибни Атоъи Хуҷандӣ моро хабар дод, гуфт: Аз Мансур дар бораи зане пурсидам ки мӯйро аз рӯйи худ мезудояд, пас фармуд: Ишколе надорад, оё онро вогузорад то ба мардҳо шабоҳат ёбад?! Гуфтам: Инҳо мегӯянд ки он тағйири офариниши Худованд аст! Фармуд: Субҳоналлоҳ! Оё инҳо мӯйи бағалашонро намекананд ва мӯйи зиҳорашонро наметарошанд?! Ҳароина офариниши Худовандро касе тағйир медиҳад ки онро табоҳ мекунад, сипас фармкд: (зан) мӯйро битарошад ва онро наканад ки худро бо ин кор озор медиҳад.

Шарҳи гуфтор:

Аз ин гуфтор ва бархӣ дигар аз гуфторҳои он ҳазрат дониста мешавад ки бардоштани мӯйи рӯй барои занон, ҳаргоҳ тағйирӣ доъимӣ дар бадани онон эҷод кунад, ба ин наҳв ки дигар нарӯяд, ҷойиз нест; Чароки Худованд чунин тағйирро хостаи шайтон дониста ва аз қавли ӯ фармудааст: ﴿وَلَآمُرَنَّهُمْ فَلَيُغَيِّرُنَّ خَلْقَ اللَّهِ﴾[1]; «Ва ҳароина ононро амр мекунам, пас офариниши Худовандро тағйир медиҳанд», вале ҳаргоҳ тағйирӣ доъимӣ дар бадани онон эҷод накунад, машрут ба инки осебе ба он нарасонад ва бо ангезаҳои ақлонӣ ва мақосиди машрӯъ монанди оройиши завҷайн барои якдигар бошад, ишколе надорад.