Нависандаи пурсиш: Алӣ Тарихи пурсиш: 22/1/2016

Чаро бардадорӣ дар Қуръон таъйид шуда ва ҳуқуқу аҳкоми ҷудогона барои он қайд шудааст?

Посух ба пурсиши шумораи: 7 Тарихи посух ба пурсиш: 28/1/2016

Харид, фурӯш ва нигоҳдории барда чизе нест ки Ислом онро таъсис карда бошад, бал чизе аст ки ҳазорон сол пеш аз Ислом таъсис шуда ва бо ҳолатӣ золимона ривоҷ ёфта ва Ислом онро маҳдуд карда ва бо вазъи аҳкомӣ одилона, аз ҳолати золимона хориҷ сохтааст. Барда дар Ислом касе аст ки худаш ё падараш душмани Худованд ва халифааш дар замин буда ва дар ҷанг бо мусалмонон ба асорати онон даромада, вале ба ҷойи онки кушта шавад ба яке аз мусалмонон супурда шудааст то ба қадри тавони худ ва дар чаҳорчӯби аҳкоми Ислом барои ӯ кор кунад ва дар ивази он, аз ҳаққи мискин, хӯрок, пӯшок ва издивоҷ баҳраманд шавад ва ин монанди истихдоми ӯ ба масобаи як коргари тамоми вақт аст ки ҳамзамон ба ӯ фурсат медиҳад то бо фарҳанг ва омӯзаҳои Исломӣ ошнойи ёбад ва бо майли худ –бидуни ҳеҷ иҷборе– мусалмон шавад ва ба саъодати ҳақиқӣ дар охират даст ёбад. Бо ин ҳама, харид ва фурӯши барда аз бадтарин машоғил дар Ислом шумурда шуда ва озод кардани барда каффораи бисёрӣ аз гуноҳон аст ва ин аз гаройиши ин дини Раҳмонӣ ба озодии бардагон ҳикоят дорад.

Шумораи таълиқ: 1 Нависандаи таълиқ: Эҳсон Тарихи таълиқ: 19/4/2020

Дар посух ба пурсиши марбут ба бардадорӣ, фармудаед ки барда дар Ислом, ҳамон асире аст ки замоне мушрик буда ва бо халифаи Худованд ҷангидааст. Дар ин бора чанд суъол дорам:

1 . Чаро Ислом занони ғайри муҳорибро низ ба бардагӣ мегирад? Дар ҳоле ки онон дар ҷанг ширкат накардаанд.

2 . Чаро тамаллуки бардагон баъд аз Ислом овардан ва тавбаи онон, ҳамчунон боқӣ мемонад ва соқит намешавад?

3 . Чаро Паёмбар пас аз фатҳи Макка, бузургтарин душмани Ислом яъне Абу Сӯфиёнро машмули бардагӣ насохт?

Посух ба таълиқи: 1 Тарихи посух ба таълиқ: 23/4/2020

Лутфан ба нукоти зер таваҷҷуҳ кунед:

1 . Занони душманони Ислом, сангҳойе дар хонаҳои онон нестанд то масъулияте дар қиболи аъмоли онон надошта бошанд, балки инсон ҳастанд ва ба иқтизои инсон будан, ақл ва ихтиёр доранд ва табъан мукаллаф ба пазириши Ислом ва сипас боздоштани шавҳаронашон аз душманӣ бо он ё ҷудо шудан аз онон ҳастанд. Пас ҳаргоҳ бо вуҷуди ин шаройит, Исломро напазиранд ва шавҳарони худро аз душманӣ бо он бознадоранд ё аз онон ҷудо нашаванд, ҳамфикр ва ҳамкори душманони Ислом, балки аз зумраи онон маҳсуб мешаванд; Ҷуз ба далили заъфи ақли ва ҳузури ғайри мустақим дар ҷанг, шойисатаи тараҳҳум ҳастанд ва аз ин рӯ, куштани онон раво нест; Ҳамчунонки фарзандони душманони Ислом низ ҳаргоҳ болиғ бошанд, муқассир маҳсуб мешаванд; Чароки на падарони худро аз куфр ва зул боздоштаанд ва на хонаҳои ононро тарк кардаанд ва ба ҷабҳаи ҳақ пайвастаанд ва агар ноболиғ бошанд низ дар хонаҳои душманони Ислом, бидуни сарпарасти ё таҳти сарпарастии душманони Ислом раҳо намешаванд; Чароки дар ин сурат, ё аз байн мераванд, дар ҳоле ки ҳанӯз ҷурме муртакиб нашудаанд ва ё таҳти сарпарастии душманони Ислом, ба яке аз онон табдил мешаванд. Аз ин рӯ, ҷойиз аст ки сарпарастии онон ба мусалмонон вогузор шавад, то дар изои хидматӣ мутаъораф ва одилона, аз як сӯ нафақаяшон таъмин шавад ва аз сӯӣ дигар аз таъсири сӯъи тарбият ва нуфузи фарҳангии душманони Ислом раҳойи ёбанд; Чароки барда будан дар оғӯши Ислом, беҳтар аз озод будан зери юғи куфр аст.

2 . Мусалмоне ки ғулом ё канизашро монанди яке аз аъзои хонаводаи худ дар хонаи худ нигоҳдорӣ карда ва бо риъояти аҳком ва ахлоқи Исломӣ парваронда ва таълим додааст, вале неъмати ӯ маҳсуб мешавад ва бар гардани ӯ ҳаққе монанди ҳаққи падар ё шавҳар пайдо карда ва табиъӣ аст ки ин ҳақ, бо мусалмон шудани ғулом ё каниз аз байн намеравад; Чароки ғулом ё каниз барои худаш мусалмон шуда ва саъодати худашро тазмин карда; Чунонки Худованд фармудааст: ﴿فَمَنِ اهْتَدَى فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا[1]; «Ҳар кас ҳидоят ёбад, барои худаш ҳидоят ёфта ва ҳар кас гумроҳ шавад ба зиёни худаш гумроҳ шудааст». Аз ин рӯ, хидматгузорӣ ба мавлояш пас аз мусалмон шудан аз ӯҳдаи ӯ бардошта намешавад, то он гоҳ ки худро бо қарордодӣ мунсифона аз мавлояш бозхарид кунад ё мавлояш бо ризояти худ ӯро озод гардонад ва албатта барои мавлояш шойиста аст ки ҳаргоҳ дар ӯ хайре мебинад, заминаи онро фароҳам созад; Чунонки Худованд ба он суфориш карда ва фармудааст: ﴿وَالَّذِينَ يَبْتَغُونَ الْكِتَابَ مِمَّا مَلَكَتْ أَيْمَانُكُمْ فَكَاتِبُوهُمْ إِنْ عَلِمْتُمْ فِيهِمْ خَيْرًا ۖ وَآتُوهُمْ مِنْ مَالِ اللَّهِ الَّذِي آتَاكُمْ[2]; «Ва бо касоне ки бардагонатон ки хоҳони бастани қарордод барои озодии худ ҳастанд, қарордод бибандед агар дар онон хайре меёбед ва аз моли Худованд ки ба шумо ато фармудааст ба онон бидиҳед».

3 . Абу Сӯфиён аз бузургони Қурайш маҳсуб мешуд ва назди аъроб бисёр мӯҳтарам буд ва мароми Паёмбар залил сохтани бузургон ва ашхоси мавриди эҳтиром набуд, бал мекӯшид ки эҳтироми ононро то ҳадди мумкин ҳифз кунад, то ҳамми худ ба Ислом рағбат пайдо кунанд ва ҳамми қавмашон; Чунонки фармудааст: «إِذَا أَتَاكُمْ كَرِيمُ قَوْمٍ فَأَكْرِمُوهُ»[3]; «Ҳаргоҳ бузурги қавме ба наздатон омад, ӯро гиромӣ бидоред» Ва ривоят шудааст: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يُؤَلِّفُهُمْ وَلا يُنَفِّرُهُمْ وَيُكْرِمُ كَرِيمَ كُلِّ قَوْمٍ وَيُوَلِّيهِ عَلَيْهِمْ»[4]; «Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам мардумро ҷазб мекард ва фирорӣ намедод ва бузурги ҳар қамеро гиромӣ медошт ва бар онон мегумошт». Аз ин рӯ, на танҳо ба барда сохтани Абу Сӯфиён дастур надод, балки чун ба Макка дохил шуд фармуд: «مَنْ دَخَلَ دَارَ أَبِي سُفْيَانَ فَهُوَ آمِنٌ»[5]; «Ҳар кас ба хонаи Абу Сӯфиён дохил шуд, дар амон аст»; Ҳамчунонки баъд аз пирӯзӣ дар ҷанги Ҳунйн низ бахши бузурге аз ғаноимро ба ӯ бахшид то аз ӯ дилҷӯйи шавад; Хусусан бо таваҷҷуҳ ба инки ӯ дар остонаи вуруди Паёмбар ба Макка, ба назди ӯ омада ва Исломро пазируфт.

Аз инҷо дониста мешавад ки ҳамаи аҳкоми Ислом одилона ва ҳамаи аъмоли Паёмбар ҳакимона будааст ва касоне ки чунин намеандешанд, дучори иштибоҳ ва каҷфаҳмӣ ҳастанд ва бояд боварҳо ва дидгоҳи худро ислоҳ кунанд; Ба ин маъно ки бо аҳкоми Ислом ва аъмоли Паёмбар ҳамоҳанг созанд.

↑[1] . Зумар/ 41
↑[2] . Нур/ 33
↑[3] . Мусанафи Ибни Абӣ Шейба, ҷ5, с234; Сунани Ибни Моҷа, ҷ2, с223; Байҳақӣ, Сунанул Куброи, ҷ8, с291; Мустадраки Ҳокими Нешобурӣ, ҷ4, с292; Муснади Шаҳоб, ҷ1, с443; Муснади Баззор, ҷ12, с188, ҷ14, с342; Муснади Шошӣ, ҷ2, с95; Абу Наъим, Муъарифату Саҳоба ҷ4, с227; Ибни Шейба, Торихул Мадина, ҷ2, с539; Амсолул Ҳадис Абу Шейхи Асбаҳонӣ, с177; Табаронӣ, Ал-Мӯъҷамул Кабир, ҷ2, с325, ҷ11, с304, ҷ20, с104; Макорим, Ахлоқул Хароъитӣ, с234; Барқӣ, Ал-Маҳосин, ҷ2, с328; Кулайнӣ, Ал-Кофӣ, ҷ2, с659, ҷ8, с219; Табарӣ, Далоъилу Аъиммату Шиъа, с194
↑[4] . Ибни Саъд, Табақоул Кубро, ҷ1, с326; Билозарӣ, Ансобул Ашроф, ҷ1, с388; Тирмизи, Ал-Шамоъилул Муҳаммадия, с277; Байҳақи, Далоъилул Набувва, ҷ1, с289; Мухтори Бағавӣ, Ал-Анвор фи Шамоъилул Набия, с346; Ибни Шейба, Сифатул Наби, с13; Яъқуб ибни Суфиён, Маърифату Торих, ҷ3, с286; Абу Наъим,Маърифату Саҳоба, ҷ5, с751; Табаронӣ, Аҳодисул Тувол, с284; Муҳаммад ибни Сулаймони Куфӣ, Маноқиби Амирул Мӯъминин, с1, с23; Табарсӣ, Макоримул Ахлоқ, с14
↑[5] . Мағозии Воқидӣ, ҷ2, с818; Сирату ибни Ҳишом, ҷ2, с403; Билозари, Футуҳул Билдон, ҷ1, с48; Азриқӣ, Ахборул Макка, ҷ2, с235; Торихи Табарӣ, ҷ3, с54; Ибни Занҷави, Ал-Амвол, ҷ1, с200; Мусаннафи ибни Абӣ Шейба, ҷ7, с406; Муснади Абу Довуди Таёлусӣ, ҷ4, с188; Муснади Исҳоқ ибни Роҳувей, ҷ1, с299; Муснади Аҳмад, ҷ13, с299, ҷ16, с554; Саҳиҳ Муслим, ҷ3, с407; Сунани Абу Довуд, ҷ4, с634; Байҳақӣ, Далоъилул Набувва, ҷ5, с31; Сунани Доруқутнӣ, ҷ4, с17; Абу Увона, Мустахриҷ, ҷ4, с289; Саҳиҳи Ибни Ҳиббон, ҷ11, с75; Табаронӣ, Ал-Мӯъҷамул Кабир, ҷ8, с13