1 . أَخْبَرَنَا أَبُو زَكَرِيَّا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الطَّالَقَانِيُّ، قَالَ: سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ الْهَاشِمِيَّ الْخُرَاسَانِيَّ يَقُولُ: مَا كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ يَشْرَبُ تِرْيَاكًا، أَوْ يَتَعَلَّقُ تَمِيمَةً، أَوْ يَقُولُ الشِّعْرَ مِنْ قِبَلِ نَفْسِهِ.

Тарҷумаи гуфтор:

Абу Закариё Аҳмад ибни Абдурраҳмони Толиқонӣ моро хабар дод, гуфт: Шунидам ҳазрати Мансури Ҳошимии Хуросонӣ мефармояд: Расули Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам ҳаргиз тарёк истеъмол намекард ва назарбанд намебаст ва аз назди худ шеър намесуруд.

2 . أَخْبَرَنَا الْحَسَنُ بْنُ الْقَاسِمِ الطِّهْرَانِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ التِّرْيَاكِ، فَقَالَ: إِنَّهُ كَالْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ، فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ، وَإِثْمُهُمَا أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمَا، فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ، قُلْتُ: إِنَّ مِنَ الْفُقَهَاءِ مَنْ يَسْتَعْمِلُهُ! قَالَ: مَاذَا تُرِيدُ مِنَ الْفُقَهَاءِ؟! وَهَلِ الْفُقَهَاءُ إِلَّا رِجَالٌ مِنَ النَّاسِ؟!

Тарҷумаи гуфтор:

Ҳасан ибни Қосими Теҳронӣ моро хабар дод, гуфт: Аз он ҳазрат дар бораи тарёк пурсидам, пас фармуд: Ҳароина он монанди хамр ва қимор аст ки дар он ду гуноҳӣ бузург ва манофеъӣ барои мардум аст ва гуноҳи он ду аз нафъи он ду бузургтар аст, пас аз он иҷтиноб кунед, бошад ки растгор шавед, гуфтам: Аз фуқаҳо касоне ҳастанд ки онро истеъмол мекунанд! Фармуд: Аз фуқаҳо чи мехоҳӣ?! Оё фуқаҳо ҷуз шуморе аз мардум ҳастанд?!

3 . أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ الطَّبَرِيُّ، قَالَ: سَأَلْتُ الْمَنْصُورَ عَنِ الْبَنْجِ، فَقَالَ: ذَاكَ مِنْ إِخْوَانِهَا -يَعْنِي الْخَمْرَ! ثُمَّ قَالَ: مَنْ أَخَذَ سِيجَارًا فَقَدْ أَخَذَ جَمْرَةً مِنَ النَّارِ! قُلْتُ: قَبَّحَ اللَّهُ إِمَامَ قَوْمٍ قَدْ فُتِنَ بِالْأَنَابِيبِ! فَتَأَمَّلَ قَلِيلًا ثُمَّ قَالَ: دَعْ عَنْكَ هَذَا.

Тарҷумаи гуфтор:

Абдуллоҳ ибни Ҳабиби Табарӣ моро хабар дод, гуфт: Аз ҳазрати Мансур дар бораи ҳашиш пурсидам, пас фармуд: Ин аз бародарони он –яъне хамр– аст! Сипас фармуд: Ҳар кас сигоре дар даст бигирад, ҳароина ахгаре аз оташи (ҷаҳаннам) ро дар даст гирифтааст! Гуфтам: Худованд зишт кунад имоми қавмеро ки шифтаи пипҳост! Он ҳазрат андаке таъаммул кард ва сипас фармуд: Ин (мавзӯ) ро во гузор.

4 . أَخْبَرَنَا أَبُو إِبْرَاهِيمَ السَّمَرْقَنْدِيُّ، قَالَ: سَمِعْتُ خَيْرَ مَنْ رَأَيْتُهُ يَقُولُ: التَّدْخِينُ لَذَّةُ أَصْحَابِ النَّارِ، وَسَمِعْتُهُ يَنْهَى عَنِ الصَّلَاةِ خَلْفَ مَنْ يَسْتَعْمِلُ السِّيجَارَ.

Тарҷумаи гуфтор:

Абу Иброҳими Самарқандӣ моро хабар дод, гуфт: Аз беҳтарин касе ки дидаам шунидам ки мефармояд: Дуд кардан, лаззати аҳли дӯзах аст ва шунидам ки аз намоз гузоридан пушти сари касе ки сигор мекашад, наҳй мефармояд.

5 . أَخْبَرَنَا عَبْدُ الْحَمِيدِ بْنُ بَخْتِيَارَ، قَالَ: كُنْتُ مَعَ الْمَنْصُورِ عَلَى بَابِ مَسْجِدٍ، فَرَأَى رَجُلًا يُدَخِّنُ، فَقَالَ لَهُ: أَيُعْجِبُكَ الدُّخَانُ؟ قَالَ: نَعَمْ، قَالَ: ﴿فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ ۝ يَغْشَى النَّاسَ ۖ هَذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾![1]، فَأَلْقَى الرَّجُلُ سِيجَارَهُ لَمَّا سَمِعَ هَذَا وَقَالَ: أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَأَتُوبُ إِلَيْهِ.

Тарҷумаи гуфтор:

Абдулҳамид ибни Бахтиёр моро хабар дод, гуфт: Ба ҳамроҳи Мансур бар дарвозаи масҷиде будем, пас мардеро дид ки (сигоре дар даст дорад ва) дуд мекунад, пас ба ӯ фармуд: Оё дудро хуш медорӣ? Гуфт: Бале, фармуд: «Пас мунтазири рӯзе бош ки осмон дудӣ ошкор меоварад; Мардумро фаро мегирад, он азобӣ дарднок аст!», Пас мард чун ин суханро шунид сигори худро андохт ва гуфт: Аз Худованд омӯрзиш металабам ва ба сӯӣ Ӯ тавба мекунам.

6 . أَخْبَرَنَا أَبُو إِبْرَاهِيمَ السَّمَرْقَنْدِيُّ، قَالَ: سَمِعْتُ الْمَنْصُورَ يَقُولُ: ثَمَنُ الْكَلْبِ الَّذِي يُعْبَثُ بِهِ سُحْتٌ، وَثَمَنُ الدُّخَانِ سُحْتٌ.

Тарҷумаи гуфтор:

Абу Иброҳими Самарқандӣ моро хабар дод, гуфт: Шунидам ҳазрати Мансур мефармояд: Пули саге ки бо он бозӣ мешавад ҳаром аст ва пули дуд ҳаром аст.

7 . أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَبِيبٍ وَوَلِيدُ بْنُ مَحْمُودٍ جَمِيعًا، قَالَا: تَحَاكَمَ إِلَيْهِ رَجُلَانِ يَخْتَصِمَانِ، فَقَالَ أَحَدُهُمَا: إِنَّ هَذَا دَفَعَ إِلَيَّ حَشِيشًا فَشَرِبْتُهُ، ثُمَّ جَاءَنِي يَطْلُبُ أَجْرَهُ، وَغَالَى! فَقَالَ الْآخَرُ: مَا وَهَبْتُهُ لَهُ، وَإِنَّمَا بِعْتُهُ! فَغَضِبَ وَقَالَ: إِنَّ أَحَدَكُمْ لَيَسْقِي أَخَاهُ سَمًّا لِيَقْتُلَهُ، ثُمَّ يَأْتِيهِ يَطْلُبُ أَجْرَهُ؟! لَا أَجْرَ لَهُ، وَلَا كَرَامَةَ.

Тарҷумаи гуфтор:

Абдуллоҳ ибни Ҳабиб ва Валид ибни Маҳмуд ҳар ду моро хабар доданд, гуфтанд: Ду мард дар ҳоле ки бо якдигар низоъ мекарданд, довариро ба назди он ҳазрат оварданд, пас яке аз он ду гуфт: Ин мард ба ман ҳашише дод ва ман онро истеъмол кардам, сипас ба назди ман омад ва баҳои онро аз ман талабид ва қиматашро боло бурд! Марди дигар гуфт: Онро ба ӯ набахшидам, балки фурухтам! Пас он ҳазрат ба хашм омад ва фармуд: Ҳароина яке аз шумо ба бародараш самме медиҳад то ӯро бикушад ва сипас ба назди ӯ меояд ва баҳояшро металабад?! Баҳойе барои ӯ нест ва арзише надорад.

Шарҳи гуфтор:

Барои огоҳии бештар аз аҳкоми духониёт ва маводди мухаддир, ба пурсиш ва посухи 82 муроҷиъа кунед.